Το δράμα να «υπάρχεις» δίχως ταυτότητα και σκέψη, δική σου!!!

του π.Δημητρίου Θεοφίλου

«Να λυπάστε το έθνος που φοράει ρούχα που δεν ύφανε, τρώει ψωμί που δεν θέρισε, και πίνει κρασί που δεν ρέει από δικά του πατητήρια.
Να λυπάστε το έθνος που ζητωκραυγάζει τον βίαιο άνθρωπο σαν ήρωα και θεωρεί γενναιόδωρο τον μεγαλοπρεπή κατακτητή.
Να λυπάστε το έθνος που περιφρονεί το πάθος στα όνειρά του, κι όμως υποτάσσεται σʼ αυτό μόλις ξυπνά.
Να λυπάστε το έθνος που δεν υψώνει τη φωνή του παρά μόνο σε νεκρώσιμη πομπή, δεν υπερηφανεύεται παρά μόνο μέσα στα συντρίμμια του, δεν εξεγείρεται παρά μόνο όταν βρεθεί με το λαιμό του ανάμεσα στο σπαθί και στο ξύλο.
Να λυπάστε το έθνος που ο κυβερνήτης του είναι αλεπού, ο φιλόσοφός του ταχυδακτυλουργός και η τέχνη του τέχνη του μπαλώματος και της μίμησης.
Να λυπάστε το έθνος που καλωσορίζει τον καινούριο του άρχοντα με σάλπιγγες και τον αποχαιρετά με κραυγές αποδοκιμασίας, μέχρι να υποδεχτεί τον καινούριο με τη συνοδεία σάλπιγγας και πάλι.
Να λυπάστε το έθνος που οι σοφοί του σώπασαν με τα χρόνια και οι δυνατοί του άντρες είναι ακόμα βρέφη.
Να λυπάστε το έθνος που έγινε κομμάτια και το κάθε του κομμάτι αυτοανακηρύσσεται έθνος».
Khalil Gibran

Είναι εξαιρετικά τραγικό να υπάρχεις «κλινικά διασωληνωμένος», ως πολίτης τού παγκοσμιοποιημένου τούτου κόσμου, δίχως συγκεκριμένη ταυτότητα με εισαγόμενη σκέψη και κουλτούρα. Να μην αυτό-προσδιορίζεσαι σε χρόνο, τόπο και τρόπο, αλλά αντίθετα να ασελγείς επάνω στην ιστορία σου, να αμαυρώνεις το παρόν σου και να μηδενίζεις το μέλλον σου.
Το δράμα τού κάθε σκεπτόμενου νεοέλληνα είναι  ο τρόπος αντιμετώπισής του από τους αλλοεθνείς, ο τρόπος που τον βλέπουν ως ψευδεπίγραφη photocopia του αρχαίου κόσμου, δίχως συνέχεια, συνέπεια  και συνδετικές γέφυρες.
Ο νεοέλληνας αποτελεί ένα ιδιότυπο ανθρώπινο τύπο, σπάνιο για τα παγκόσμια standars,  ο οποίος επικαλείται επιλεκτικά το λαμπρό παρελθόν του, αλλά στην καθημερινή του πραγματικότητα καταβάλλει «φιλότιμες» προσπάθειες όποτε και με όποιο τρόπο μπορεί, να  είναι κάτι άλλο από τη φυσική εξέλιξη των προγόνων και του «ένδοξου» παρελθόντος του. Η συμπλεγματικότητα ανάμικτη με τον μιμητισμό, που τον διακατέχουν, αποτελούν ένα καταστροφικό μίγμα, σύγχυσης, ασυνέχειας και ασυνέπειας, αναφορικά με τα όσα επικαλείται, με το που αναφέρεται και το πώς ζει και πορεύεται, από το σήμερα προς το αύριο του.
Το cogito ergo sum του Καρτέσιου, έχει αλλοτριωθεί σε «μιμούμαι και αυτοκαταστρέφομαι»  άρα υπάρχω»!!!
Μετά την επανάσταση του 1821 και μέχρι σήμερα, ο νεοέλληνας  μισός φουστανελάς, μισός φράγκο-φορεμένος, ψάχνει να βρει στίγμα, αδυνατεί να αυτό-προσδιοριστεί, κάνει διαρκώς δοκιμές εισαγόμενων μοντέλων και συστημάτων, για τη παιδεία, για την υγεία, για το πολιτισμό, για την οικονομία, για τη πολιτική διακυβέρνηση, με ανθρώπους ξένους ως προς την ελληνική πραγματικότητα  και μοντέλα  καταδικασμένα σε αποτυχία.  Πορεύεται όχι κλιμακωτά αλλά με άλματα μετέωρα, καταβαραθρώσεις, πισωγυρίσματα, εθνικούς ακρωτηριασμούς και αυτοχειρίες,  αλλά δίχως να μαθαίνει και να διορθώνεται από τα λάθη και τα παθήματά του.
Κολοβώνει και παραχαράσσει την ιστορία του.
Ακρωτηριάζει, τη γλώσσα και τις παραδόσεις του.
Γυρίζει τη πλάτη στη πίστη του και το  πνευματικό του δίχτυ ασφαλείας απενεργοποιώντας τα.
Εκτελεί συναισθηματικά και ψυχολογικά τη νεολαία του.
Ευτελίζει τις αξίες του και τρέφεται με πολιτισμικά υποκατάστατα και σκουπίδια.
Δεν παράγει σχεδόν τίποτε και ζει με δανεικά.
Μια εικόνα ευτέλειας, αναξιοπρέπειας, ξεπεσμού και τραγικότητας, που ακολουθεί σχεδόν νομοτελειακά,  το  προηγούμενο  αλαζονικό του ξίπασμα και την αναίδειά του.
Όταν λοιπόν ζεις περίπου ως ανώνυμος της ιστορίας,  παρίας και ζήτουλας της παγκόσμιας  κοινωνίας,  με πολιτιστική ταυτότητα λοβοτομημένη και επιτρέπεις τόσο η σκέψη σου όσο και η καθημερινή σου βιωτή, να έτερο-προσδιορίζονται από οικονομικούς και πολιτισμικούς εξωγενείς παράγοντες, τότε δυστυχώς  είσαι καταδικασμένος να αλεσθείς στις «μυλόπετρες» της ιστορίας.
Τότε δεν σου πρέπει λευτεριά και αξιοπρέπεια, αφού θεληματικά τις εκχώρησες, σε ανύποπτο χρόνο, σε εκείνους που σε θέλουν κολίγο στη δούλεψή τους, σε αυτούς που σε αναγνωρίζουν μόνο ως αριθμό, σε όλους εκείνους που ελπίζουν στον αφανισμό, τη συρρίκνωση και την  εκμαυλισμένη σου εξαφάνιση, δίχως μνήμες, σημεία αναφοράς και αξίες ζωής.

 

 για το Amen.gr