Ποιός νοιάζεται γιὰ τὸ μέλλον τῆς Πατρίδας;

Κωνσταντίνου Γανωτῆ

῝Ως πότε θὰ μιλοῦμε γιὰ δημογραφικὸ πρόβλημα, γιὰ 1,25 παιδὶ γιὰ κάθε γυναίκα, γιὰ ἐπιπτώσεις στὸ ἀσφαλιστικὸ καὶ στὸ ἀμυντικὸ θέμα καὶ ἄλλα τέτοια; 

Πότε ἐπὶ τέλους θὰ βρεθεῖ ἕνας ἄνθρωπος ἁπλός, κι ἂς εἶναι καλύτερα ἀγράμματος, νὰ μιλήσει γιὰ ἄδειες μητρικὲς ἀγκαλιές, γιὰ ὀρφανὰ πατρικὰ γόνατα.

Δὲν γεννοῦνε παιδιὰ σήμερα οἱ γυναῖκες, γιατὶ διδάχτηκαν ὅτι ἡ εὐτυχία εἶναι ἀποτέλεσμα τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, ὅτι εἶναι ἀπόγονοι πιθήκων, ὅτι ὁ Θεός, ἡ ᾿Εκκλησία, ἡ Οἰκογένεια καὶ ἡ Παιδεία εἶναι μύθος.

Κι ἐπειδὴ αὐτὰ διδάσκει καὶ ἡ τηλεόραση καὶ ὅλη ἡ διανόηση, ποὺ διαβάζεται καὶ παρασταίνεται, γι’ αὐτὸ καὶ οἱ γονεῖς τους συγχορεύουν μὲ τὶς ἰδέες αὐτές. ᾿Απὸ ποῦ, πέστε μου, νὰ πάρουν μιὰ ἄλλη σκέψη, μιὰ ἄλλη παρακίνηση καὶ νὰ ὑποβληθοῦν στὴ θυσία νὰ γεννήσουν καὶ νὰ μεγαλώσουν παιδιὰ συμπάσχοντας μὲ τὰ προβλήματά τους;

῾Η κάθε μία σημερινὴ γυναίκα ξέρει ὅτι θὰ γεννήσει ἕνα παιδί, ποὺ θὰ τὴν τσαλακώσει, θὰ τὴν φυλακίσει στὸ σπίτι καὶ κατὰ κανόνα θὰ δώσει τὴν ἄνεση στὸν πατέρα του νὰ χαζέψει μὲ ἄλλες ἀτσαλάκωτες γυναῖκες. Ποιός μπορεῖ σήμερα νὰ ἀπαλλάξει τὶς γυναῖκες ἀπὸ τὸ φόβο ὅτι θὰ χάσουν τὸν ἄντρα τους ἐξ αἰτίας τοῦ μωροῦ τους; ᾿Εφ’ ὅσον ἡ σχέση ξεκινάει μὲ τὴ χρησιμότητα τοῦ ἑνὸς γιὰ τὸν ἄλλον, μιὰ τσαλακωμένη σύζυγος καὶ μάλιστα χωρὶς τὸ φωτοστέφανο τῆς μητρότητας, μιᾶς καὶ τὰ φωτοστέφανα εἶναι πιὰ παλιομοδίτικα, πῶς θὰ κρατήσει τὸν ἄντρα δικό της; ῞Εναν ἄντρα ποὺ ἀπὸ μωρὸ διδάχτηκε καὶ ἐξασκήθηκε νὰ ἀναζητᾶ τὴν ἡδονὴ μαζὶ μὲ τὴν ἄνεση καὶ τὴν ἀνευθυνότητα;

Πόσο συχνὰ οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι προβληματίζονται γιὰ τὸ σκοπὸ τῆς ὕπαρξής τους στὴ ζωή; Γιατί νὰ ὑπάρχει σκοπός; ῾Υπάρχουν ὅμως οἱ συγκεκριμένες ὑποδείξεις γιὰ τὸ τί πρέπει νὰ ἐπιδιώξομε· τὸ χρῆμα, τὴν τόλμη τῶν ἀπολαύσεων, τὶς διαρκεῖς ἀλλαγὲς στὸ ντεκὸρ τῆς ζωῆς μας. Μὲ αὐτὰ μᾶς βομβαρδίζει ἡ σύγχρονη κοινωνία καὶ μᾶς παρακινεῖ νὰ πάρομε κι ἐμεῖς ἕνα ἁμάξι καινούργιο, μιὰ τηλεόραση, ἕνα βίντεο, ἕνα σκάφος, ἕνα ἐξοχικό, ἕνα ταξίδι στὸν ᾿Ινδικὸ ὠκεανὸ καὶ ἄλλα τέτοια, ἀτέλειωτα ἀξεσουάρ τῆς εὐτυχίας.

Μέσα σὲ αὐτὸν τὸν παροξυσμὸ νευρασθενικῆς εὐτυχίας ποιά θέση ἔχουν τὰ παιδιά; Ποιός νοιάζεται γιὰ τὸ μέλλον τῆς πατρίδας; Ποιᾶς πατρίδας ἄλλωστε; Κι ὅταν μάλιστα σκέφτεται κανεὶς καὶ τὸ θάνατο καὶ μάλιστα χωρὶς ἐλπίδα ᾿Αναστάσεως, πῶς νὰ στερήσει ἀπ’ τὸν ἑαυτό του καὶ ἀπ’ τὸ παιδί του κάποια περιττὴ ἀπόλαυση; Γι’ αὐτὸ μιλοῦνε τόσο συχνὰ γιὰ τὰ ἀφάνταστα ἔξοδα, ποὺ ἀπαιτοῦνται σήμερα γιὰ νὰ μεγαλώσεις ἕνα παιδί. Καὶ βάζουν πρῶτα - πρῶτα τὰ φροντιστήρια. Πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ γίνει διανοούμενος τὸ παιδί, γιὰ νὰ μὴν εἶναι τὸ θύμα τῶν κοινωνικῶν πιέσεων, ἀλλὰ μᾶλλον ὁ θύτης. Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε καὶ τὰ κορίτσια θέλουν ὅλα νὰ σπουδάσουν, γιατὶ δὲν ἐλπίζουν ὅτι θὰ τὶς ἀγαπήσει κανένας τόσο πιστά, ὥστε νὰ ἐγγυηθεῖ τὴν ἐπιβίωσή τους.

᾿Ερημιὰ καὶ παγωνιὰ νεκροταφείου ἡ σύγχρονη ζωὴ κι ἐμεῖς ζητοῦμε δημογραφικὰ θαύματα!

Μεγάλωσαν τὰ δυστυχισμένα χωρὶς νὰ ἰδοῦν ἀπὸ μέσα τὴν ᾿Εκκλησία, χωρὶς νὰ μάθουν νὰ κάνουν τὴν προσευχή τους στὸ φαγητὸ καὶ στὸν ὕπνο τοὐλάχιστον (τρῶνε καὶ κοιμοῦνται ἀκριβῶς ὅπως τὰ κατοικίδια ζῶα τους). Τί χάρη νἄχουν τὰ ἔρημα τὰ σημερινὰ παιδιά; Γι’ αὐτὸ καὶ ἀπὸ τὰ 11 χρόνια τους κρύβουν στὶς σχολικές τους τσάντες τὰ προφυλακτικὰ καὶ ὕστερα βέβαια καὶ τὰ ναρκωτικά τους.

῍Αν κανεὶς διαπιστώσει ὅτι ὑπερβάλλω ἢ κινδυνολογῶ, ἂς ἰδεῖ τὸ ρυθμὸ τῆς αὔξησης τῶν φαινομένων, γιὰ νὰ ὁμολογήσει ὅτι σὲ πολὺ λίγα χρόνια θὰ ἀποτελοῦν καθολικὴ πραγματικότητα ὅλ’ αὐτά.

Οὔτε αὐτὲς οἱ γραμμὲς ὅμως, οὔτε οἱ πύρινοι λόγοι καὶ τὰ συνέδρια θὰ πείσουν τὶς γυναῖκες τῆς ἐποχῆς μας νὰ συμβάλουν στὴ λύση τοῦ δημογραφικοῦ. ῎Εχει παγώσει ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ἁμαρτία δὲν γίνεται αἰσθητὴ ὡς ἁμαρτία. ῾Η ἀγάπη, ἂς μὴ ξεχνᾶμε, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Καὶ ὁ Θεὸς ἀποκαλύπτεται στὸν κόσμο μὲ τὴν ᾿Εκκλησία. ῎Αρα πρέπει νὰ ψαχτεῖ ἡ ᾿Εκκλησία, γιὰ νὰ βρεῖ πόση ἀγάπη ἐκπέμπει, πόσο ζεσταίνει τὶς παγωμένες ψυχές. Σὲ παλιότερες ἐποχὲς ἀλλάξαμε θρησκεία καὶ ἠθικὴ καὶ ψυχολογία μὲ τὴν ἀκτινοβολία μιᾶς μεγάλης ἀγάπης, ποὺ ζέστανε κι ἐφώτισε τὸν κόσμο. Πῶς τὸ κατόρθωσε αὐτὸ ἡ ἀγάπη; Πῶς ἀποκαλύφθηκε στὸν κόσμο; Μὲ τοὺς μάρτυρες.

῍Ας μὴ γελιόμαστε κι ἂς μὴν ἐλπίζομε στὴν ἀποτελεσματικότητα τῶν διαλέξεων. ῍Η πρέπει νὰ σιωποῦμε ἢ νὰ πέφτομε στὴν πυρὰ τοῦ μαρτυρίου.

῞Οσοι σήμερα προσεύχονται θερμὰ γιὰ μιὰ χριστιανικὴ οἰκογένεια καὶ τὴν ἀποτολμοῦν ἀψηφώντας τὶς συνέπειες καὶ τὸν χλευασμὸ τοῦ κόσμου, ὅσοι ἀγωνίζονται νὰ φέρουν καὶ νὰ κρατήσουν κοντὰ στὴν ᾿Εκκλησία τὰ παιδιά τους καὶ ὅσοι ὑπομένουν κάθε δυσκολία μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς αἰώνιας ζωῆς, αὐτοὶ εἶναι οἱ σύγχρονοι μάρτυρες. 

Από το βιβλίο «ΧΑΝΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ  ΜΟΥ»
του Κωνσταντίνου Γανωτῆ
που κυκλοφορείται από τις εκδόσεις «ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ».