Εκεί στην ονειρεμένη γειτονιά των παιδικών μας χρόνων, στην Μητρώου, ξετυλίγαμε όνειρα, χαμόγελα και παιχνίδια. Κάθε απόγευμα στο "γήπεδο" του Παπανικολή ανταμώναμε με άλλες γειτονιές σε ξέφρενα ποδοσφαιρικά παιχνίδια. Μέχρι το φως το ήλιου να ξεθωριάσει. Και επιστρέφαμε στην γειτονιά με ανοιγμένα γόνατα και σχισμένες φόρμες. Ένα τέτοιο, σπάνιο φωτογραφικό στιγμιότυπο έρχεται ξανά στα μάτια μας σήμερα. Στην φωτογραφία από επάνω αριστερά ο Δημήτρης, ο Αλέκος, ο Ηλίας, ο Ιπποκράτης, και καθιστοί από αριστερά, η αφεντιά μου, ο Θανάσης και ο Χρόνης. Και Αυτά είναι λίγα από τα παιδιά της Μητρώου. Γιατί ήταν ακόμα, ο Μιχάλης, ο Στρατής, ο Ηλίας, ο Θοδωρής, ο Γιώργος, ο Σόλωνας και τόσοι άλλοι. Πόσα συναισθήματα βγαίνουν από τις ξεχασμένες στιγμές τις ψυχής μας; Τι λέτε παιδιά, ξανά παίζουμε;...
Κώστας Ζουρδός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου