Ο Γιάννης της απλότητας...

Σήμερα τελέσαμε το ετήσιο μνημόσυνο του φίλου και αδελφού μας Γιάννη Κατσαμπάκη που πριν από ένα χρόνο ο Θεός αποφάσισε πως πρέπει να δροσίσει με την παρουσία του και τον Παράδεισο. Σε πολλά θυσιαστήρια, σήμερα, ακούστηκε το όνομα του. Στην Κάρπαθο, στον Βόλο, στην Κώ, στην Κόρινθο και σε πολλούς Ναούς του Πειραιά. Η οικογένεια του τέλεσε το ετήσιο μνημόσυνο στον Ιερό Ναό της Θείας Μεταμορφώσεως Παλαιάς Κοκκινιάς και εκεί θυμηθήκαμε πολλά περιστατικά κοινής εμπειρίας από την παρουσία του Γιάννη στην ζωή μας. Ένα περιστατικό θα σας διηγηθώ που άκουσα από κάποιον φίλο αλλά και ένα νομίζω σημαντικό συμπέρασμα.

Το 1986 και λίγο πριν ξεκινήσει η Κατασκήνωση, ένας φίλος όπως μας διηγείται, αποφασίζει να συμμετάσχει σε αυτήν ως κατασκηνωτής για πρώτη φορά. Ο πατέρας του έχει αντιρρήσεις αλλά δεν του στερεί την δυνατότητα να συμμετάσχει σε αυτήν ίσως και από το πείσμα του γιού του. Στο πρώτο επισκεπτήριο ο Πατέρας επισκέπτεται τον γιο του αλλά είναι βαρύθυμος και πάλι αρνητικός. Σε λίγο αρχίζει η γιορτή για τους επισκέπτες. Χωρίς καμμιά προετοιμασία ο Γιάννης ξεκινάει τα μονόπρακτά του και τα αστεία του. Για μια ώρα το θεατράκι σείεται από χαρά. Και όλο αυτό κλείνει με έναν εμπνευσμένο λόγο του Αρχηγού της Κατασκήνωσης π. Ιγνάτιου Γεωργακόπουλου. Ο Πατέρας αγκαλιάζει τον γιο του και παραδέχεται πως έκανε λάθος που θέλησε να απαγορεύσει στον γιο του την συμμετοχή του στην Κατασκήνωση. Ο Γιάννης με την απλότητα του, την διάθεση του και την έμπρακτη αγάπη του είχε κερδίσει ότι με λόγια δεν θα μπορούσε να κερδίσει ένας σπουδαγμένος θεολόγος, ένας σπουδαίος Ιεροκήρυκας. Είχε ανοίξει μια καρδιά.

Καταλήξαμε συζητώντας αυτό αλλά και άλλα περιστατικά πως ο Γιάννης είχε πολλά πνευματικά χαρίσματα που επιμελώς τα έκρυβε από χριστιανική ταπείνωση αλλά και από σεβασμό. Με την απλότητα και την αγάπη του άνοιγε τις κλειστές καρδιές και έδειχνε με την στάση ζωής του πως ο χριστιανός είναι ένα πανηγύρι χαράς αναστάσιμης. Ο Γιάννης της απλότητας, της αγάπης της αναστάσιμης χαράς ήταν ένας μεγάλος θεολόγος της πράξης και της ταπείνωσης που τώρα μεσιτεύει για όλους μας από τον Παράδεισο. Αδελφέ μας Γιάννη ρίξε και για εμάς ένα αστείο από εκεί πάνω το έχουμε ανάγκη. Δεν σε ξεχνάμε. Δεν μπορούμε...

Κώστας Ζουρδός