Οι χαιρετισμοί στον Άγιο Βασίλειο….

Τρέχαμε με λαχτάρα στο σπίτι και πετάγαμε με δύναμη την τσάντα σε μια γωνιά για να ξεκουραστεί. Ήταν Παρασκευή αλλά όχι από αυτές τις πολλές, τις συνηθισμένες, τις δεδομένες. Ήταν Παρασκευή των Χαιρετισμών. Μια περίοδος με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Η μέρα είχε μεγαλώσει, άρα το παιχνίδι στις πλατείες είχε παραταθεί και άλλο. Ο χειμώνας ο βαρύς έφτανε στο τέλος του και η άνοιξη πλημμύριζε τις γειτονιές με τα αρώματα της και η Εκκλησία μας έμπαινε στην αγωνιστική περίοδο της Σαρακοστής. Ενώ η φύση και η διάθεση μας ήταν γιορτινή, στην ενορία μας, στον Άγιο Βασίλειο Πειραιώς όλα ντύνονταν στα μωβ, τα φώτα χαμήλωναν και το πρόσωπο του Χριστού στην κεντρική εικόνα κοντά στην είσοδο ήταν ματωμένο με ένα ακάνθινο στεφάνι στο κεφάλι. Τι περίεργο συναίσθημα όλα χαρούμενα και λυπημένα ταυτόχρονα. Όλα στην διάσταση και στην προσμονή μιας αλλαγής, ενός χαρούμενου αγγέλματος που σε λίγο θα έρθει. Όλα υποτονικά και σκοτεινά αλλά συνάμα και πανηγυρικά.

Και όταν η καμπάνα χτυπούσε για να καλέσει του πιστούς για τους χαιρετισμούς, οι δρόμοι γέμιζαν από διαβάτες με βιβλιαράκια στα χέρια, σιωπηλούς αλλά χαμογελαστούς. Και τότε η πλατεία γέμιζε από παιδιά που έτρεχαν ανέμελα σε ένα ξέφρενο παιχνίδι μέσα στους ήχους των Χαιρετισμών. Το ιερό γέμιζε από παιδικό ενθουσιασμό που δεν εμπόδιζε την κατανυκτική ιεροπρέπεια και τα μικρά κορίτσια σκαρφάλωναν στον γυναικωνίτη για να δηλώσουν την δική τους παρουσία. Το ιερό για τα μικρά αγόρια και ο γυναικωνίτης για τα μικρά κορίτσια. Όλα ταχτοποιημένα σε μια τάξη που δεν διδάσκεται αλλά που κάθε φορά βιώνεται και καλύτερα. Ήταν αυτές οι αλησμόνητες Παρασκευές των Χαιρετισμών που στο φώς του κεριού, στην θέα των λυπημένων προσώπων και στο ξέφρενο παιχνίδι των παιδιών, έσμιγε όλο το μεγαλείο της ζωής. Γιατί η ζωή είναι μια εναλλαγή συναισθημάτων χαράς αλλά και λύπης. Μιας λύπης όμως λυτρωτικής γιατί στο τέλος της προσμένει πάλι ένα χαμόγελο και πάλι από την αρχή.

Για αυτές τις όμορφες. Τις αρωματισμένες. Τις χαρούμενες αλλά συνάμα λυπημένες Παρασκευές των Χαιρετισμών θέλησα να σου μιλήσω. Να σου θυμίσω. Να σε πάω λίγο πίσω. Να στις ξανά φανερώσω. Και αν όλα σου φαίνονται τώρα διαφορετικά δεν είναι γιατί άλλαξαν οι Παρασκευές αλλά γιατί αλλάξαμε εμείς. Χάσαμε την παιδικότητα μας, την αυθεντικότητα μας το χαμόγελο μας. Σε λίγο η καμπάνα θα χτυπήσει και πάλι καλώντας τους πιστούς για τους πρώτους Χαιρετισμούς. Κάποια έγνοια και πάλι θα σε τραβήξει μακριά. Κάποιο, «θα πάω αργότερα», «έχω δουλειά», «θα πεταχτώ να ανάψω ένα κερί», θα σε απομακρύνει. Δεν πειράζει…Ίσως σε κάνει να το ξανασκεφτείς η θύμηση από εκείνες τις Παρασκευές των Χαιρετισμών στον Άγιο Βασίλειο. Το μάλωμα του Νίκου ( π. Καλλίνικου) όταν κάναμε φασαρία, η εργατικότητα του Σαράντου, τα αστεία του Περικλή, η αφηρημάδα του Τάκη, η σχολαστικότητα του Σίμου, τα πειράγματα του Μάρκου, η υπομονή του Μανώλη (π. Συμεών) που πάντα μας είχε έννοια εκεί δίπλα στην εικόνα του Αγίου Βασιλείου όταν ανταμώναμε…Και αν δεν σε πείθουν όλα αυτά έχω και τα τελευταία μου όπλα…Μετά τους Χαιρετισμούς σε περιμένει η αμπάριζα, το κρυφτό και η βόλτα στα βράχια της Πειραϊκής με μια σοκολάτα υγείας στο χέρι ( νηστεία βλέπεις). Αντέχεις να μην τα ξαναζήσεις; Η καμπάνα χτυπάει τι λες; Πάμε; Πάμε. Όμως μετά το Δι’ ευχών, εσύ θα τα φιλάς…

Κώστας Ζουρδός