Ο Σκηνοθέτης των νεανικών μας οραματισμών

Έφυγε από τη ζωή στις 6 Απριλίου 2023 ο σπουδαίος ηθοποιός και σκηνοθέτης Γιώργος Βουτσινος, ένας εξαίρετος Πειραιώτης καλλιτέχνης και πνευματικός άνθρωπος που έδωσε το δικό του ανεξίτηλο στίγμα στο χώρο του πολιτισμού μας. Για την καλλιτεχνική του αξία δεν χρειάζεται να μιλήσουμε γιατί η σπουδαιότητα της είναι γνωστή, αλλά θα μιλήσουμε για την συνεισφορά του στο όραμα της Πειραϊκής Εκκλησίας και στις ψυχές μας! Ο Γιώργος Βουτσινος ήταν ο σκηνοθέτης των παραστάσεων στις Γιορτές Νεολαίας της Μητροπόλεως Πειραιώς στο Βεάκειο θέατρο και εκείνος που μας έσπειρε στην ψυχή τον σπόρο του θεάτρου και τη σημασία του στην καλλιέργεια του ανθρώπου. Ευγενής, διδακτικός, προσιτός και ανθρώπινος πάντα υπομονετικός δημιουργούσε εκπληκτικές παραστάσεις που εντυπωσίαζαν το κοινό με τα στελέχη και τους νέους της Πειραϊκής Εκκλησίας που ήταν ερασιτέχνες. Όταν δεν γνώριζε τις  υποκριτικές μας δυνατότητες μας επέλεγε από τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά και με την καθοδήγηση του το αποτέλεσμα ξάφνιαζε και εμάς τους ίδιους. Στο αποχαιρετιστήριο αυτό σημείωμα θα ήθελα να μνημονεύσω την σκηνοθετική του συμβολή στη Γιορτή Νεολαίας της Μητροπόλεως Πειραιώς στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας στο Νέο Φάληρο όπου μέσα σε χιλιάδες θεατές παρουσίασε το έργο "Άγιος Χρυσόστομος Επίσκοπος Σμύρνης" ξεπερνώντας όλες τις θεατρικές δυσκολίες παρουσίασης έργου μέσα σε ένα στάδιο. Το αποτέλεσμα ήταν μοναδικό. Ο Γιώργος Βουτσινος ήταν ένας από εκείνους που έβαλε με τον τρόπο του το δικό του λιθαράκι στο όραμα της Πειραϊκής Εκκλησίας αλλά και στην ψυχή μας. Με ευγνωμοσύνη θα τον θυμόμαστε πάντα για την προσφορά του και την αγάπη του στις νεανικές μας ψυχές. Θα θυμόμαστε πάντα την σοφία του, την απλότητα του, την ευγένεια της ψυχής του που ήταν ποτισμένη από πνευματικές και μεταφυσικές αναζητήσεις. Καλό παράδεισο αγαπημένε μας και πολύτιμε μας κ. Γιώργο!

Κώστας Ζουρδος 

Φοιτητική Ἐκκλησιαστική Δράση Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς * Μνήμη μακαριστοῦ Μητροπολίτη πρ. Πειραιῶς κυροῦ Καλλινίκου

 

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτη πρ. Πειραιῶς κυροῦ Καλλινίκου, στόν ὁποῖο πάμπολλα ὀφείλουμε, στήν ἐπέτειο τῶν τριῶν (3) χρόνων ἀπό τήν ἐκδημία του.

Φοιτητική Ἐκκλησιαστική Δράση Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς

Τά πειραϊκά νειᾶτα ἀπαντοῦν ΝΑΙ στή φωνή τῆς Ἐκκλησίας!

Ἦταν 5 Φεβρουαρίου τοῦ 1978! Ἄς ἦταν χειμώνας! Ἡ καρδιά μας ἔνιωθε ἤδη μιά ζεστασιά! Καί δέν ἦταν μόνο ἡ ἀρχή κάτι καινούριου! Ἦταν ἡ ἀρχή μιᾶς πορείας… πρωτοποριακῆς!

Ἀπό τήν πρώτη κιόλας ἡμέρα τῆς ἐνθρονίσεως τοῦ νέου Μητροπολίτου Πειραιῶς κ.Καλλινίκου φάνηκε τό ἐδιαφέρον του καί ἡ ἀγάπη του γιά τούς νέους τῆς Μητροπολιτικῆς του περιφερείας.

Θυμᾶμαι πώς πολύ σύντομα λάβαμε πρόσκληση νά πᾶμε στά γραφεῖα τῆς Μητροπόλεως. Ὁ Ἐπαμεινώνδας Κρητικός, τώρα Ἀρχιμανδρίτης Μεθόδιος, ὁ Δημήτρης Παπαδόπουλος, τώρα Ἀρχιμανδρίτης Συμεών Σιναΐτης καί ὁ γράφων Νίκος Μαυρολέων, τώρα Ἀρχιμανδρίτης Καλλίνικος. Ζήτησε νά μᾶς γνωρίσει ἀπό κοντά ὁ νέος μας Ποιμενάρχης κ.Καλλίνικος, μιᾶς κι ἤμαστε οἱ μόνοι νέοι λαϊκοί Κατηχητές τῆς Μητροπόλεώς του. Ἡ πρώτη μας ἐπικοινωνία μαζί του ἔγινε ἀφορμή νά μᾶς γνωρίσει τόν νεαρό Διάκονό του π.Ἰγνάτιο Γεωργακόπουλο, σήμερα Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Δημητριάδος καί Ἁλμυροῦ καί νά μᾶς συνδέσει μαζί του! Γύρω στά 25 χρόνια κι ἐμεῖς κι ἐκεῖνος, ταιριάξαμε ἀπόλυτα!

Μᾶς προσκάλεσε νά ‘ρθοῦμε κοντά του! Καί νά φέρουμε κι ἄλλους! Ἤμαστε ἀπελπιστικά λίγοι, στήν ἀρχή! Ἀλλά σιγά –σιγά, μέ βήματα προσεκτικά, μέ ἔργα καί δράσεις εὐλογημένες ἀπό τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, «τά πειραϊκά νειᾶτα ἀπάντησαν ΝΑΙ στή φωνή τῆς Ἐκκλησίας»!

το

Καί ξεφύτρωνε ἕνα ἕνα τό…. θαῦμα! Τό χέρι τοῦ Θεοῦ ἔκανε τούς σπόρους νά καρποφοροῦν! Κι οἱ δέκα νά γίνονται ἑκατό καί χίλιοι !

Στή «Φοιτητική Ἐκκλησιαστική Δράση» ἀρχικά. Σέ ἐκεῖνο τό μικρό, ἀξέχαστο ὑπόγειο τῆς Ἁγίας Τριάδος, πού ἀκούγαμε τά ὁράματα τοῦ νέου μας Ποιμενάρχη, πού ξεδιπλώναμε τά ὄνειρά μας, πού καταστρώναμε σχέδια. Μετά στόν πρῶτο ὄροφο τῆς Νοταρᾶ 49… Καί στό νέο Πνευματικό Κέντρο τῆς Ἁγίας Τριάδος μετά…Τί νά πρωτοθυμηθῶ… Στή συνέχεια ἡ Φ.Ε.Δ. μετονομάστηκε σέ«Νεανική Πρωτοβουλία» καί ἐξελίχθηκε στόν πολύ δραστήριο καί ἀξιόλογο «Σύνδεσμο Νέων Ἐπιστημόνων», πού μέχρι σήμερα συνεχίζει τό λαμπρό του ἔργο!

Πόσα μᾶς ἔμαθες, πολυσέβαστε, πολυαγαπημένε, τώρα μακαριστέ μας Γέροντα Καλλίνικε! Πόσα σοῦ χρωστᾶμε! Πόσα σοῦ ὀφείλουμε! Γιατί…

Όσα σε θυμίζουν!...

 

3 Xρόνια ουράνιας παρουσίας Μακαριστού Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Ο χρόνος έρχεται, τρέχει, περνάει, γράφει αποστάσεις και αποσιωπά και τις μνήμες και τις ανάγκες. Άλλα πρόσωπα ξεχνά και άλλα πρόσωπα φέρνει στην επιφάνεια. Γεγονότα παραμερίζει και επιθυμίες κατευνάζει στα απόμερα σημεία της ψυχής. Ο χρόνος θεραπεύει αλλά και προειδοποιεί. Σε κάνει να σκέφτεσαι ποιος είσαι, ποιος ήσουν και πως έγινες. Ο χρόνος τρέχει ασταμάτητα χωρίς αντίπαλο. Έχει μόνο ένα φόβο. Την καρδιά. Για όσους λειτουργεί εκτός από τους κτύπους της με τα συναισθήματα της. Γιατί η καρδιά δεν ξεχνάει ποτέ όσα χρόνια και αν περάσουν.  Ή για να είμαστε πιο ακριβείς η καρδιά δεν πρέπει να ξεχνάει ποτέ!

 Πέρασαν κιόλας τρία χρόνια από τότε – στις 29 Φεβρουαρίου 2020 – ημέρα της οσιακής κοιμήσεως του Μακαριστού Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου, του κληρικού που φώτισε τα νιάτα μας και καθόρισε την πορεία και την στάση μας μέσα στη ζωή αυτή. Και έκανε πολλά περισσότερα για τον καθένα μας και για την διαμόρφωση της ψυχή και της ζωής μας. Μια «επέτειο» μνήμης θανάτου που για κάποιους είναι λησμονημένη, για άλλους αδιάφορη και για κάποιους στο άκουσμα και την θύμηση της είναι ένας γλυκόπικρός πόνος στα μονοπάτια της καρδιάς. Και είναι απολύτως φυσικό να συμβαίνει αυτό για πολλούς λόγους, γιατί η ζωή προχωρά, τα καθημερινά προβλήματα  απορροφούν όλο μας το είναι, άλλα πρόσωπα τώρα έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον μας και έχουν πάνω τους τα φώτα των ματιών μας. Εξάλλου τα πρόσωπα που έχουν στη ζωή τους μια οποιαδήποτε μορφή εξουσίας είτε κοσμική είτε πνευματική έχουν προδιαγεγραμμένη τη μοίρα τους να ξεχνιούνται όταν η εξουσία σταματάει να υπάρχει πάνω τους. Από αυτή τη μοίρα δεν γλυτώνει κανείς, δεν θα μπορούσε να την αποφύγει και ο Μακαριστός Γέροντας που πολλούς ευεργέτησε, καθόρισε τη ζωή τους, δημιούργησε την αξία τους, στερέωσε την ύπαρξη τους. Και είναι απόλυτα φυσιολογικό να συμβαίνει αυτό γιατί η καθημερινότητα της ζωής αυτής είναι προσκολλημένη στα πρόσκαιρα, στα εφήμερα και όχι στα αιώνια.