Χειροτονία σε Διάκονο του π. Συμεών Βενετσιάνου, 6 Μαρτίου 1988

Στις 6 Μαρτίου του 1988, Β΄ Κυριακή των Νηστειών στον Ιερό Ναό του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος χειροτόνησε σε Διάκονο τον Μοναχό της Ιεράς Μονής «Παναγίας Χρυσοπηγής» Συμεών Βενετσιάνο. Ο νέος  Διάκονος ήταν για πολλά χρόνια Κατηχητής και Στέλεχος της Μητροπόλεως και υπεύθυνος της Φοιτητικής Εκκλησιαστικής Δράσης. Πτυχιούχος της Βιομηχανικής Σχολής Πειραιώς αλλά και της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και γέννημα θρέμμα της όλης ποιμαντικής δραστηριότητας της Μητροπόλεως μας. Ο π. Συμεών στον χειροτονητήριο λόγο του είπε:

«Τον νυμφώνα σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον και ένδυμα ουκ έχω,
ίνα εισέλθω εν αυτώ λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής, φωτοδότα, και σώσον με». Σεβασμιώτατε Πατέρα μου και Γέροντα μου, Σεβασμιώτατε Άγιε Δημητριάδος Σεβαστοί Πατέρες, αδελφοί μου, Υπάρχουν στιγμές στη ζωή του κάθε ανθρώπου που μόνο με την σιωπή μπορεί να εκφράσει τα αισθήματα της καρδιάς του και μοιάζει ακατανόητο το μυστήριο γι’ αυτόν το πώς καταφέρνει να στέκεται ακόμα όρθιος στα πόδια του και ψελλίζει έστω και λίγες λέξεις. Δεν έχει περάσει παρά λίγος μόνο καιρός, που μπροστά στο φριχτό θυσιαστήριο της εκκλησίας του Μοναστηριού μας, της «Παναγίας Χρυσοπηγής», ο Θεός ανέχτηκε και εσείς Γέροντα, με αξιώσατε να γευτώ την πιο όμορφη κι ανεπανάληπτη εμπειρία της ζωής μου: την ολοκληρωτική παράδοση της ύπαρξης μου στον προς Θεό έρωτα, στο μοναχικό ιδεώδες, με την υπόσχεση της ως θανάτου αφιερώσεως σ’ εκείνον, αφού η αγάπη προς τον Θεό «μερισμόν είς έτερα ουκ επιδέχεται!» εκείνο το βράδυ τέλειωναν όλα συνάμα εκείνο το βράδυ άρχιζαν όλα.

Και τώρα ο Θεός συγκαταβαίνει γι’ άλλη μια φορά στο ελάχιστο πλάσμα Του, που όμως τόσο αγαπά: οδηγεί τον Μοναχό Συμεών στον πρώτο βαθμό της ιεροσύνης, στη διακονία της λατρευτικής πανδαισίας, στα ίχνη της μαρτυρίας και του μαρτυρίου, στο δρόμο που άνοιξε ο πρώτος των Διακόνων και Μαρτύρων, ο Αρχιδιάκονος και Πρωτομάρτυρας Στέφανος! Υπάρχει άραγε κανείς, στον ουρανό και τη γη, που να μπορεί να περιγράψει τούτο το θαύμα; Αυτή την ώρα τα λόγια χάνονται, σβήνουν, αποδεικνύονται τόσο πολύ φτωχά για να εικονίσουν το μυστήριο της καταβάσεως της χάριτος του Θεού σε μια πυρωμένη καρδιά! Κι όμως, να που σε λίγο όλα γίνονται και πάλι καινούργια, μια νέα αρχή, ένας νέος δρόμος ξανοίγεται μπροστά μου: της διακονίας του θεού και του λαού του Θεού! Μα η αληθινή διακονία προϋποθέτει αληθινή αγάπη και αληθινή ταπείνωση. Όπως ο Κύριος μας Ιησούς, που αποτελεί το μοναδικό πρότυπο διακονίας, αγάπης και ταπείνωσης. Τόσο πολύ μας αγάπησε ώστε «δούλου έλαβε μορφήν, ίνα την ελευθερίαν ημείς απολάβωμεν». Ήρθε στον κόσμο για να διακονήσει τους ανθρώπους κι όχι για να διακονηθεί, αφού «εις τέλος ηγάπησεν αυτούς». Και το τέλος στάθηκε η σταυρική Του θυσία, αφού κάθε αληθινή αγάπη είναι σταυρωμένη αγάπη!

Γι’ αυτό ο διάκονος του Θεού και των ανθρώπων παραμένει πάντοτε «χριστονοσταλγικός» και δεν παύει να αναφωνεί νύχτα και ημέρα: «Και φιλώ και φιλών ου παύσομαι τον Χριστόν», «Εκείνον ζητώ, τον υπέρ ημών αποθανόντα. Εκείνον θέλω, τον δι’ ημάς αναστάντα». Όμως, σ’ όλη τούτη τη δύσβατη πορεία δεν νιώθω μόνος. Είναι μαζί μου όλοι εκείνοι που στέκονται δίπλα μου, πολύ ή λίγο, κι αισθάνονται επιτακτική ανάγκη τούτη την ώρα να τους εκφράσω την ατελείωτης ευγνωμοσύνη μου. Πρώτος ο Κύριος μας Ιησούς, «ο εμός έρως», το υπέρ παν όνομα του οποίου αξιώθηκα να λάβω στο πρώτο μου βάπτισμα. Με τα λόγια του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, είναι  Εκείνος που «με προόρισε να έλθω στην ύπαρξη από την ανυπαρξία και προετοίμασε την άνοδο μου στους ουρανούς. Με ανέσυρε από την αιχμαλωσία των παθών και μ’ εμπιστεύθηκε στον άξιο μαθητή και υπηρέτη Του», σε εσάς Γέροντά μου. « Ο Θεός διψά να διψάται από τους ανθρώπους», γράφει ένας Πατέρας της Εκκλησίας μας. Κι ένας άλλος συμπληρώνει: «Δίψασε τον Θεό και θα σε μεθύσει με την αγάπη Του». Τούτο λοιπόν το γιορταστικό μεθύσι της αγάπης του Θεού έσκυψα και γεύτηκα από τα ίδια σας τα χέρια, Σεβασμιώτατε Πατέρα μου.

Πήρατε από το χέρι μια διψασμένη κι ανικανοποίητη νεανική ψυχή, για να την οδηγήσετε στο μονοπάτι της αναγέννησης, της ανακαίνισης, της ολοκλήρωσης. Με υπομονή και στοργή πολλή, βρίσκεστε πλάι μου, Πατέρας αληθινός, δείχνοντάς μου την πηγή της αγιότητας και τη θύρα της αιωνιότητας. Οι Αδελφοί μου και Πατέρες της Μονής μας – και πρώτος ο πρεσβύτερος σεβαστός Αδελφός της Μονής μας, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δημητριάδος Χριστόδουλος – που με τη συγκλονιστική του αγάπη τους με συνεγείρουν να μαθητεύω σωστά στο πανεπιστήμιο του Μοναστηριού μας, στους ασκητικούς αγώνες, την ταπείνωση, την υπακοή, την κοινοβιακή καταξίωση του ορθόδοξου και παγκόσμιου μοναχισμού μας. Οι κατά σάρκα γονείς, αδελφοί και συγγενείς μου που μου χάρισαν το «ζειν» αλλά και σε ένα μεγάλο βαθμό και το «ευ ζείν», που έγιναν θυσία κι ολοκαύτωμα στο βωμό της προσφοράς σε μένα και σε κάθε μου ανάγκη, που χρειάζομαι να με ενισχύουν και στη νέα, δύσκολη πορεία μου.

Σαν αυθεντικός καρπός της τοπικής μας Εκκλησίας, μ’ ευγνωμοσύνη θυμάμαι τα αδέλφια μου, τους νέους και τις νέες της Μητροπόλεως μας, που βρεθήκαμε συναγωνιστές στον «άγονο» αγώνα του ευαγγελισμού των νέων ψυχών, που κοινωνήσαμε τόσες φορές στο ίδιο ποτήριο της αγωνίας και του αγώνα. Στα πιο όμορφα χρόνια της ζωής μας, στη νιότη μας, χαρίσαμε την καρδιά μας ολάκερη στην αγάπη του Θεού-Πατέρα και την υπηρεσία των μικρών μας αδελφών, φέρνοντας το λυτρωτικό μήνυμα της μάνας Εκκλησίας στις ανήσυχες νεανικές ψυχές. Ένα μεγάλο ατελείωτο «ευχαριστώ» στους ευλαβέστατους Πατέρες και τον λαό της ενορίας του Αγίου Βασιλείου, που με γέννησε και με ανέστησε πνευματικά, αφού νιώθω σαν ιδιαίτερη ευλογία από τον Θεό ότι αξιώθηκα να μεγαλώσω, στα πρώτα μου χρόνια, σε αυτή την ενορία. Ιδιαίτερα ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στους ανθρώπους της ενορίας αυτής, που μαζί αγωνιστήκαμε τόσα χρόνια, που μαζί κάναμε τόσα όνειρα και χτίζαμε ελπίδες για ένα λαμπρό μέλλον της ενορίας μας.

Το τελευταίο «ευχαριστώ» ανήκει δικαιωματικά σε εκείνους που με έμαθαν να αγαπώ, το τελευταίο «ευχαριστώ» ανήκει δικαιωματικά στα παιδιά που η Εκκλησία μέσω του Επισκόπου, μου εμπιστεύτηκε, στην ενορία, το κατηχητικό, την κατασκήνωση, παντού. Ο Θεός με ελέησε στέλνοντας μου, έξι χρόνια τώρα, πολλούς μικρούς δασκάλους της αγάπης στη ζωή μου, μαθαίνοντας με πως δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο από το ν’ αγαπάει κανείς αληθινά με την καρδιά του, τον Κύριο μας Ιησού στα πρόσωπα των ανθρώπων και τους ανθρώπους στο πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού.

Σεβασμιώτατε Γέροντα, Σεβασμιώτατε Μητροπολίτη Δημητριάδος, Σεβαστοί Πατέρες, Αδελφοί μου, Με συγκίνηση, τρόμο, φόβο και δέος πολύ ο Μοναχός και Υποδιάκονος Συμεών στέκεται τούτη την οριακή ώρα μπροστά σας και σας ικετεύει να προσευχηθείτε θερμά γι αυτόν, γιατί θα δώσει λόγο μια μέρα «επί του φοβερού βήματος του Χριστού». Προσευχηθείτε η φοβερή διακονία, που θα επωμιστεί σε λίγο, να σταθεί αφορμή για αν αγαπήσει τον Θεό ακόμα περισσότερο και να βρεθεί και εκείνος μια μέρα μαζί σας σε ένα άκρο της Βασιλείας του Θεού, με τις ευχές και τις πρεσβείες της Κυρίας Θεοτόκου, της Παναγίας Χρυσοπηγής, που σκέπει και προστατεύει τη Μονή της μετανοίας μου, με τις μεσιτείες των εν Αγίοις Πατέρων ημών Συμεών του Νέου Θεολόγου, Βασιλείου του Μεγάλου και Γρηγορίου του Παλαμά, του Οσίου Ιωάννου του Ομολογητού και Ρώσου και πάντων των Αγίων Πατέρων και Μητέρων ημών, των από αιώνος ευαρεστησάντων τον Κύριον και Θεόν ημών».

Στην αντιφώνηση του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος τόνισε στον νέο Διάκονο την σπουδαιότητα της νέας του ιεραποστολικής διακονίας και τον προέτρεψε να δίνει πάντοτε την καλή μαρτυρία του Ευαγγελίου με απλότητα ανιδιοτέλεια και ταπείνωση.

Κώστας Ζουρδός