Το Δώρο των Χριστουγέννων...

 Του Αρχιμανδρίτη Εφραίμ Παναούση

Συνήθειο λες και το  έχει πάλι η Βηθλεέμ να κοιμάται. Όταν συνέβαιναν τα μεγάλα του κόσμου μέσα στην αυλή της, εκείνη έπεφτε σε λήθαργο βαθύ. Σε αυτό «το σπίτι του άρτου» γιατί Βηθλεέμ τούτο πάει να πει-πριν πολλά χρόνια γεννήθηκε ο Σωτήρας του κόσμου! Κοντοζύγωναν πάλι Χριστούγεννα. Μέσα στην Βασιλική της Γεννήσεως που στέκονταν αγέρωχη, ένας μεγάλος Άγιος άναβε τα καντήλια στο ιερό σπήλαιο. Ο όσιος Ιερώνυμος. Ένας σεβαστός γέροντας με πλούσια χιονάτη γενειάδα και μάτια όλο λάμψη και φως. Σαν μικρό παιδί ζητούσε εκείνος να φροντίσει το σπήλαιο της Γεννήσεως. Και κάθε φορά ρίγη διαπερνούσαν το σώμα του.

Έτσι και σήμερα έσκυψε με δάκρυα στα μάτια ασπάστηκε τον ιερό τόπο. Γονάτισε και άρχισε να προσεύχεται θερμά. Προσευχήθηκε για  την Εκκλησία, τον πιστό λαό, τους γνωστούς ακόμα και για εκείνους που τον εχθρεύονταν. Προσευχήθηκε για τους φτωχούς και τους ανήμπορους. Αφού πέρασε ώρα αρκετή σήκωσε το κεφάλι. Στην ησυχία της νύχτας η πιο γλυκιά φωνή του κόσμου ακούσθηκε να καλεί το Όσιο:

- « Ιερώνυμε…».

Σαν από βαθύ ύπνο να ξύπνησε ο Άγιος, κοίταξε μήπως κάποιος τον περιπαίζει. Όμως στον Ναό δεν βρισκόταν κανείς. - « Ιερώνυμε…», ξανακούσθηκε η φωνή. – «Τι θα μου προσφέρεις για την ημέρα της Γεννήσεως Μου;». – «Κύριε…», απάντησε ο Όσιος, καταλαβαίνοντας τώρα από ερχόταν η φωνή. «Κύριε…για εσένα τα έχω αφήσει όλα. Για τη δική σου αγάπη. η καρδιά μου ολόκληρη, η ζωή είναι δικιά σου. Τι άλλο έχω να σου προσφέρω;». – « Και όμως Ιερώνυμε», ξανακούσθηκε πάλι η φωνή του Χριστού. «Έχεις κάτι ακόμα και το ξεχνάς. Το θέλω». – « Μα τι είναι αυτό;», απάντησε ο Όσιος. «Πώς θα είχα κάτι και να το κρατώ για μένα; Πες μου τι ξέχασα να Σου προσφέρω».

Σιωπή απλώθηκε παντού. Σε λίγο η φωνή ξανακούσθηκε.

- « Ιερώνυμε, δώσε Μου τις αμαρτίες σου!». – «  Τις αμαρτίες μου, Πανάγιε Θεέ; Τι να την κάνεις τέτοια σιχαμερή προσφορά;». – « Μα για αυτές ήρθα στον κόσμο, Ιερώνυμε. Αυτές ζητάω από κάθε άνθρωπο για να τον καθαρίσω».

Η φωνή σταμάτησε και μια γλυκιά ευωδία πλημμύρισε το σπήλαιο μαζί και την καρδιά του Οσίου. Τούτο το δώρο θα έδινε Χριστό. Πιο ακριβό απ’ όλου του κόσμου τα μαλάματα.

* Το άρθρο γράφτηκε στο Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Δεκέμβριο του 2002

Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός