Στα φοιτητικά μας χρόνια με μια παρέα φίλων (αλλά και κατόπιν ιδιωτικά) επισκεπτόμασταν τον αείμνηστο π. Γερμανό Δημάκο τον γνωστό με το παρατσούκλι «πατέρα ανυπόμονο» ή αλλιώς τον παπά του Άρη Βελουχιώτη. Ο παπά Γερμανός εμβληματική μορφή της εθνικής αντίστασης μας συμβούλευε για πολλά θέματα που αφορούσαν και την θρησκεία και την πατρίδα. Σε προσωπικές εκμυστηρεύσεις μου είχα τονίσει να είμαι πάντα με τους φτωχούς και τους αδυνάτους από όπου και αν προέρχονται, χωρίς αποκλεισμούς. Και βέβαια του άρεσε να διηγείται την ζωή του κοντά στον Άρη τα χρόνια της εθνικής αντίστασης.
Μια φορά θυμάμαι μου είχε πει χαρακτηριστικά: « ο άνθρωπος πρέπει να αγωνίζεται, κρυφά, μυστικά και να μην περιμένει την ανταπόδοση να μην γίνει σύνθημα αλλά αφίσα στους τοίχους». Εννοώντας, να μην σε κυριέψει η υπερηφάνεια αλλά η δράση για τους άλλους. Πάντα με τις μειοψηφίες διεκδικώ και εγώ την ψήφο των συναδέλφων μου στις εκλογές για την ανάδειξη του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου των Εργαζομένων του Δήμου Πειραιά. Δεν ξέρω αν είναι ματαιοδοξία ή δράση. Ξέρω πως ακόμα με συγκινεί αυτό το λίγο που μπορεί να κάνει το πολύ. Αυτές οι μικρές συντροφιές που μπορούν να αλλάξουν μια πόλη. Αυτή η μικρή μαγιά που μπορεί να φουσκώσει το ψωμί. Η μικρή βροχή που μπορεί να σχηματίσει έναν χείμαρρο… Ή τέλος πάντων μπήκα και εγώ κυριολεκτικά σε κάποιους τοίχους....
Κώστας Ζουρδός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου