Θρησκευτικό άλλοθι, διαμέσου της ορκωμοσίας, στον κομματικό Frankenstein;

Η μετάλλαξη της κομματικής πολιτικής και η «ορκωμοσία» της, από την συστημική θρησκευτική αποτελμάτωση

του π.Δημητρίου Θεοφίλου, για το Amen.gr

 

Όλα γύρω μας τρίζουν, έτοιμα για κατάρρευση, η κοινωνία μας θυμίζει τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας πριν την ολοκληρωτική καταστροφή. Ο δαίμονας (με την αρχαιοελληνική έννοια) της εξουσίας, μεταμορφώνει, χρησιμοποιώντας το ραβδί της Κίρκης, όσους διακατέχονται από τη λαγνεία  της «αρχής» σε ασυνείδητα ανθρωποειδή. Η πολιτική από κοινωνική προσφορά, μετατρέπεται σε «ικρίωμα» και «λαιμητόμο» για το λαό, τον δυστυχισμένο, τον αγράμματο και πολλάκις προδομένο, ένα λαό που σφαδάζει στις χαρτόκουτες και στα συσσίτια, που αυτοκτονεί απελπισμένος και ανέλπιδος, όταν κάποιοι αυτοϊκανοποιούνται ή κρύβονται πίσω  από τα φιλανθρωπικά και προνοιακά τους επιτεύγματα. Η δημοκρατία καταλύεται, πεθαίνει  και καταργείται, ανοίγοντας διάπλατα τις πύλες της κοινωνίας, στο σκοτάδι του φασισμού – ναζισμού, σε ένα άνευ προηγουμένου, ιστορικό πισωγύρισμα ζόφου και ολέθρου, με κανιβαλιστικά χαρακτηριστικά.



Η τοξική αυτή μετάλλαξη της αστικής δημοκρατίας, στη χώρα μας, σε εκδοχή Frankenstein, με κατεξοχήν παράδειγμα, την συνεργασία των δύο αστικών αντίπαλων κομμάτων των τελευταίων 40 ετών, σε μια «αγαστή» συνύπαρξη προς το θάνατο και τη καταστροφή, αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση νεποτισμού και εξουσιολαγνείας στα όρια του αμοραλισμού και του ενδοτισμού.
 Από την άλλη πλευρά αντίσταση, αντίδραση, ξεσηκωμός κανένας, ο λαός κουράρεται στην «εντατική διασωληνωμένος», πλήρως εκμαυλισμένος και αφιονισμένος. Η αριστερά στην Ελλάδα, έχει τελειώσει εδώ και καιρό, ο λόγος της κάλπικος και αφερέγγυος, απλά κάποια συστημικά ρετάλια κάποιες στιγμές, κάτι πάνε να πουν κάτι να κάνουν, αλλά πολύ σύντομα επιστέφουν στις αυτάρεσκες «φωλιές» τους γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι για ήρωες, αληθινούς επαναστάτες και κοινωνικούς αναμορφωτές, είναι τόσο ιστορικά αναξιόπιστοι, που δεν μπορούν πλέον να πείσουν κανέναν.
Με αυτά και με τ’ άλλα, φτάνουμε στην «ευθύνη» της πνευματικής ηγεσίας σε τούτο το δύσμοιρο τόπο, που κάποιοι κάποτε ικανοποιώντας το φαντασιακό τους, τον ονόμαζαν τόπο ηρώων και αγίων, δυστυχώς όμως στο όνομα της αλήθειας είναι τόπος προδοτών και λαμογίων, αφού ποτέ ενδοϊστορικά οι εξαιρέσεις δεν καθόριζαν τους κανόνες, απλά τους προσδιόριζαν.
Αλήθεια…. Που είναι κρυμμένοι, οι ακαδημαϊκοί, οι πανεπιστημιακοί (όσοι από δαύτους δεν μεταλλάσσονται από φορείς πνεύματος σε νεκροφόρες πολιτικής σήψης και αποσύνθεσης συναλλασσόμενοι με το σύστημα), που είναι οι διανοητές, οι άνθρωποι του πνεύματος, αναφέρομαι σε πλειοψηφίες και όχι σε ατομικές εξαιρέσεις.
Η συστημική θρησκευτική αποτελματωμένη πραγματικότητα του τόπου μας, έχει δώσει διαχρονικά, αδρά δείγματα γραφής, προσκυνήματος στην εξουσία του κόσμου τούτου. Έχει επιλέξει να «συνεξουσιάζεται» και μοιραία να μοιράζεται στη συνέχεια, την απαξίωση και την αθλιότητα του πολιτικού – κομματικού  συστήματος.
Οι ευκαιρίες, να μείνει στην ιστορία, και στη συνείδηση του λαού  η μνήμη και η παρουσία της,  ανεξίτηλη  και αλέκιαστη είναι λίγες, μια από αυτές θα ήταν η σημερινή, πιο συγκεκριμένα, αν!!! υπήρχε μια συνεπής προς τις ευαγγελικές προτροπές «εκκλησία», που θα τολμούσε  να αρνηθεί να παράσχει το μανδύα του άλλοθι, διαμέσου της ορκωμοσίας, σε αυτό τον κομματικό Frankenstein από παράταιρα μέλη,  σε μια χοντροκομμένη συρραφή, η οποία θα τολμούσε να σταθεί απέναντι από τους δήμιους της ζωής και της ελπίδας, μαζί με το ματωμένο, προδομένο και βασανισμένο  λαό. Αλλά δυστυχώς οι μεγάλες αποφάσεις και τα μεγάλα ΟΧΙ προϋποθέτουν και σημαντικές προσωπικότητες, φορείς αντίστασης και αντι-συστημισμού, οι οποίες στην εποχή μας είναι προς αναζήτηση….