Η αγάπη στους δρόμους

Παράξενος καιρός, ανήσυχα βλέμματα, μάτια χαμένα σε μια κούφια εκφραστικότητα. Αγωνία ζωγραφισμένη και χαμόγελο αμηχανίας που προσπαθεί να κρύψει την μελαγχολία. Του Μάρτη μέρες οι τελευταίες, πότε καλοκαιρινές και πότε χειμωνιάτικες. Εθνική εορτή με θρησκευτικούς σπουδαίους συμβολισμούς. Κυριακή της Ορθοδοξίας, ο θρίαμβος του προσώπου στις εικόνες που μεταφέρουν την πίστη της ελευθερίας. Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, η αναγγελία της αντίστασης κατά του κόσμου και της ανάστασης που έρχεται. Στους δρόμους μαθητές για την παρέλαση που τώρα δεν μπορούν να δουν οι γονείς τους. Ιδιωτικές παρελάσεις, για τους λίγους, για τους τύπους, για το έθιμο. Η Κύπρος της ιστορίας και των Ηρώων, γονατίζει. Η Ελλάδα παρακολουθεί αμήχανα και φοβισμένα. Ο ανώτατος άρχοντας κατακεραυνώνει την Ευρώπη ανέξοδα και χωρίς σημασία. Στρώνει το χαλί για την υστεροφημία.



 Είναι αλήθεια είμαστε φοβισμένοι και απογοητευμένοι. Προσπαθούμε να σταθούμε στα πόδια μας, ξεχνώντας αυτά που μας πήραν και ζώντας με αυτά που μας άφησαν. Κοιτάζουμε στους δρόμους, στο λεωφορείο, στη δουλεία το σκυφτό πρόσωπο του άλλου και ματώνει η καρδιά μας. Ο καθένας από εμάς ψάχνει κάτι να ακούσει κάτι να δει για να κρατηθεί. Κάποιοι δεν αντέχουν. Μας πονάει.

 Πότε θα αρχίσουμε να χτίζουμε το κοινωνικό μας ήθος; Πότε θα ενώσουμε τα χέρια μας και θα αποτινάξουμε την δουλεία του πνεύματος που μας επιβάλλουν; Πότε θα βγει η φωνή από το λαρύγγι μας; Ας κλείσουμε τα αυτιά μας στα παπαγαλάκια της καταστροφής, εντάξει, δεν έχουμε λεφτά, αλλά πότε η ανθρωπιά μετριόταν με το γρόσι. Πόσο κοστίζει ένα χαμόγελο στον γείτονα που λιώνει. Πόσο κοστίζει ένας γλυκός λόγος στον άνεργο που απελπίζεται, στον πολύτεκνο που αγωνιά για να ζήση τα παιδιά του, στον άρρωστο που μετράει το χρόνο του με πικρές σκέψεις. Το ξέρω ένα χαμόγελο και ένας γλυκός λόγος δεν είναι φέτα ψωμί. Είναι όμως μία αρχή για ένα μοίρασμα καρδιάς που όλοι μας πρέπει να ξεκινήσουμε.

 Τρία χρόνια οικονομική κρίση και η ανθρωπιά μας στο πάτωμα. Η Εκκλησία στην Κύπρο είπε το μεγάλο όχι και δεν την τρομάζει ο οικονομικός της αφανισμός. Πόσο κοστίζει ένα όχι; Το όχι είναι η θυσία του εαυτού μας για τον άλλον. Είναι μεγάλο το τίμημα αλλά αξίζει. Και αν βρισκόμαστε σε οικονομική σκλαβιά, η πολιτιστική μας δύναμη πρέπει να ξανά ανθίσει.

 Πότε έγινε παράδοση ζωής η καλοπέραση για τον χριστιανό; Πότε έπαψε να είναι ευρύχωρη η κατακόμβη; Ποίος καίσαρας πότισε στους αιώνες το γενετικό μας υλικό με την μεγαλοπρέπεια της εξουσίας; Πότε θα βγάλεις το στέμμα που στολίζει το κεφάλι σου ακόμα και στον ύπνο; Πότε θα βάλεις στο περιθώριο την αδικία και τους ανθρώπους της;

 Κυριακή της Ορθοδοξίας, Ευαγγελισμός, Εθνική εορτή. Τρείς γιορτές ένα νόημα. Η χαρά να μην λογαριάζεις τον εαυτό σου και να τον προσφέρεις στον άλλον. Οι καμπάνες την Κυριακή χτύπησαν. Οι εικόνες βγήκαν σε κίνηση στους ναούς. Η αγάπη στους δρόμους. Να η αληθινή επανάσταση που καλούνται οι Έλληνες σήμερα. Ευαγγελισμός, ο Χριστός στους δρόμους, εσύ; 

 του Κώστα Ζουρδού, θεολόγου