Θυμάμαι, κάπου προς τα τέλη της δεκαετίας του ’90, βρέθηκα ένα βράδυ σε ένα κλαμπ κάπου στον Πειραιά. Ήταν η εποχή της άκρατης αδικο-λαγνείας. Δηλαδή, κάθε «μαγαζί» που σεβόταν τον εαυτό του, ονομαζόταν ή αυτοπροσδιοριζόταν με λέξη που έληγε σε –άδικο. Η μόδα ήθελε τα «μαγαζιά» μεγάλα, ορθ-άδικα, με υπερυψωμένα σημεία για να ανεβαίνουν και να γδύνονται stripper, τη μουσική χάλια και τον κόσμο να προσποιείται ότι διασκεδάζει, άσχετα με το προϊόν που του σερβίρονταν.
Μπαίνοντας στον προθάλαμο αυτού του κλαμπ, είδα ξαφνικά ένα μεγάλο ενυδρείο, μέσα στο οποίο υπήρχε ένας κροκόδειλος. Το ενυδρείο ήταν ακριβώς στη διάσταση του ζώου, το οποίο ήταν πολύ μικρό (για κροκόδειλος). Πρέπει να ήταν περίπου στο ένα μέτρο μήκος, και ο κροκόδειλος και το ενυδρείο, ενώ και το πλάτος του ενυδρείου ήταν λίγο φαρδύτερο από αυτόν.
Ο κόσμος δεν του έδινε την παραμικρή σημασία. Υπήρχε δεν υπήρχε, κουνιόταν δεν κουνιόταν, ανέπνεε δεν ανέπνεε, κανείς δεν ασχολούνταν μαζί του.
Σοκαρισμένη, γύρισα αυθόρμητα σε κάποιον από τους πορτιέρηδες. «Συγνώμη, αλλά τι δουλειά έχει εδώ ο κροκόδειλος;». Με κοίταξε σαν ούφο, με ύφος του είδους «άσε μας κοπελιά νυχτιάτικα». Μάταια προσπαθούσα να πω ότι το ζώο δεν είναι για να ζει σε ενυδρείο στον προθάλαμο ενός κλαμπ, με τεχνητά φώτα. Περιττό να πω ότι, κάποια στιγμή, σταμάτησα να ρωτώ και πώς βρέθηκε εκεί ο κροκόδειλος, διότι δεν είναι τα βάζεις νύχτα με τον κόσμο της νύχτας.
Την άλλη μέρα, αφού βεβαιώθηκα ότι η ταυτότητά μου δε θα γινόταν γνωστή στους ιθύνοντες του κλαμπ, ειδοποίησα την αστυνομία και τους υπεύθυνους μιας οργάνωσης προστασίας άγριων ζώων, προκειμένου να ενεργήσουν τα δέοντα. Επειδή έχουν περάσει πολλά χρόνια, δε θυμάμαι πια την εξέλιξη και το τέλος της ιστορίας.
Δεν αμφιβάλλω καθόλου ότι οι άνθρωποι που έβαλαν τον κροκόδειλο ως ντεκόρ σε κλαμπ, δεν θα είχαν τον παραμικρό ενδοιασμό να τον ξεφορτωθούν, μόλις θα έκαναν ανακαίνιση. Επίσης, δεν θα με εξέπληττε καθόλου εάν μάθαινα ότι, σε διάφορα σημεία της χώρας, υπάρχουν καμιά εκατοστή κροκόδειλοι: έτσι κι αλλιώς, είναι γνωστό ότι το παράνομο εμπόριο άγριας χλωρίδας και πανίδας οργιάζει παγκοσμίως και ο τζίρος του ανέρχεται σε πολλά δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως.
Και πώς ξεφορτώνεσαι έναν κροκόδειλο τον οποίον -προφανώς και- δεν απέκτησες νόμιμα; Τον αφήνεις ελεύθερο στη φύση, τόσο απλά. Σε ποια φύση, όμως; Στην πιο κοντινή σου «άγρια», προφανώς. Κάπως έτσι, πιθανόν να βρέθηκε στη λίμνη κοντά στο Ρέθυμνο κι ο κροκόδειλος που αναστάτωσε τη ζωή μας τις τελευταίες ημέρες. Όσο κι αν μοιάζει με αστικό μύθο, πάντως, δεν θα εκπλαγώ εάν βρεθεί ο κροκόδειλος.
Θα ήθελα πολύ, όμως, να βρεθούν κι οι εγκληματίες που τον αιχμαλώτισαν και τον κρατούσαν. Το ότι τον παράτησαν, ήταν «η καλή τους πράξη».
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου