Μέσα στην επίπλαστη ευρωπαϊκή ευμάρειά μας παρακολουθούμε ένα Μουντιάλ με αιτιάσεις για αλητεία, συμπεριφορές από κακά παιδιά της κακής Νότιας Αμερικής, hard feelings και τον επιθεωρητή του σχολείου ΦΙΦΑ με προτεταμένο το δάχτυλο να κηρύσσει το ήθος κόντρα στην τσογλαναρία των Ουρουγουανών, των Κολομβιάνων, των Μεξικανών και ίσως και των Αργεντίνων.
Ο πατέρας μου έλεγε, όταν άρχισα να παίζω ποδόσφαιρο, να κοιτάζω τα μαθήματά μου, τις σπουδές μου αργότερα, και να αφήσω κατά μέρος τα σχέδια να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και να μπλέξω «με αυτούς τους αλήτες». Η αλήθεια είναι ότι πρόλαβα κάτι γειτονιές στα Καμίνια του Πειραιά που έπαιζα με τις ώρες, πριν υπογράψω το πρώτο μου δελτίο, που λογικά θα έμοιαζαν πολύ με τις αλάνες της πόλης Σάλτο όπου μεγάλωσε ο Σουάρες. Αυτός αργότερα και στο Μοντεβιδέο έπαιζε μπάλα στους δρόμους και, κακό παιδί όντας όπως ο Μαραντόνα, έφτασε να διασαλέψει τελικά το ήθος του παγκοσμίου ποδοσφαίρου με τα απονενοημένα διαβήματα απέναντι στον λόρδο Κελίνι στο ματς με την Ιταλία. Στη συνέχεια η ευρωπαϊκή ακαδημία του ποδοσφαίρου κλήθηκε να πάρει θέση για τα κατορθώματά του και να θυμίσει ότι δεν πρέπει να μπλέκουμε «με αυτούς τους αλήτες».
Πραγματικά το δέος που αποπνέει η υψηλή κοινωνία του ποδοσφαίρου κάπου τρακάρει με τις επιλογές της αγοράς της μπάλας. Αυτή την υψηλή κοινωνία ο Σουάρες δεν τη γνώρισε όταν στην Ουρουγουάη έπρεπε να βρει κάποια στιγμή τον δρόμο του, παιδί χωρισμένων γονιών από τα εννιά και ο τέταρτος από εννιά αδέλφια. Αυτός από τη Νασιονάλ βρέθηκε έτσι πρωτόγονος και στη Χρόνιγκεν και μετά στον Άγιαξ -δηλαδή στην Ευρώπη- και έσπασε όλα τα ρεκόρ στο σκοράρισμα χωρίς πολλές αμφιβολίες για το αν έπρεπε να μείνει στον χώρο. Ίσως επειδή ο Κρόιφ, που διαχρονικά και σε πολλούς ρόλους διαφεντεύει τις αξίες του ολλανδικού ποδοσφαίρου, υπήρξε κι αυτός ένα κακό παιδί, ίσως γι’ αυτό να μακροημέρευσε κι ο αληταράς ο Ουρουγουανός και μπήκε το 2014 στο μάτι του Μπλάτερ. Εν τω μεταξύ με 9 αγωνιστικές τιμωρίας στην πλάτη, έχοντας τις κορυφαίες επιδόσεις ποδοσφαιριστή στην Ευρώπη, μετακομίζει από το Λίβερπουλ στη Βαρκελώνη.
Φυσικά και είναι λαϊκισμός να πεις ότι η FIFA, όπως λέει ο Μαραντόνα ή ο πρόεδρος της Ουρουγουάης, κυνήγησε τους Ουρουγουανούς σε αυτό το Μουντιάλ. Γενικά όπου ακούει κανείς για σκοτεινά κέντρα εξουσιών στο ποδόσφαιρο, ας κρατάει και μικρό καλάθι κι ας δέχεται ότι οι θεωρίες συνωμοσίας είναι λίγο αστείες. Όμως η χειρότερη επιβολή υποκριτικών αποστειρωμένων κοινωνικών προτύπων γίνεται χωρίς σκοτεινές αποφάσεις αλλά με αυτές που ικανοποιούν την πατρίδα, την εκκλησία και την οικογένεια. Η ΦΙΦΑ πάει να μετατραπεί σε ένα άτυπο κατηχητικό του πλανήτη σαν αυτά που μας έλεγαν μικρούς εμμέσως με ποιους να κάνουμε παρέα και με ποιους να μην έχουμε παρτίδες.
Η ιστορία μου θυμίζει ακόμα, τα μαθήματα των Παιδαγωγικών στο Πανεπιστήμιο, όπου αναφερόταν ότι με συγκεκριμένες ανατροφές γίνονται τα παιδιά καλά και με άλλες ανατροφές γίνονται τα παιδιά κακά.
Μου θυμίζει επίσης τα έντρομα μάτια κάποιων όταν ήμουν στη Βραζιλία και είπα ότι στο Μπέλο Οριζόντε αγνόησα τις ντιρεκτίβες να μην πάω σε μια κακόφημη περιοχή και κάθισα απέναντι σε κάτι σκατόφατσες στο downtown να πιω δυο μπύρες. Το αποτέλεσμα ήταν να περάσω την ωραιότερη νύχτα μου στη Βραζιλία μαζί με λούμπεν αλήτες που αγνοούσα και που αν ήταν ποδοσφαιριστές θα ήταν ο Σουάρες και οι σωσίες του.
Είναι πολύ υγιές για τη Γυμναστική Ακαδημία της Ελβετίας να υπάρχουν ποδοσφαιριστές που, ας πούμε, αν ζούσαν στην Ελλάδα θα βραβεύονταν από την Ακαδημία Αθηνών. Αλλά περίπου καλλιεργείται πλέον ως κουλτούρα των γηπέδων ότι είναι μιαρό να υπάρχουν ποδοσφαιριστές από τις απρεπείς νοτιοαμερικάνικες χώρες. Κι όμως, η Νότια Αμερική είναι που έχει πρωταγωνιστήσει σ’ αυτό το Μουντιάλ με τα πιο δυνατά περιστατικά της διοργάνωσης, από τα τρομερά σε ένταση και συναισθήματα παιχνίδια της Ουρουγουάης και του Μεξικού μέχρι το συγκλονιστικό αγκάλιασμα του Βραζιλιάνου Νταβίντ Λουίζ στον δακρυσμένο Χαμές Ροντρίγκες της Κολομβίας. Την οποία Κολομβία εμείς στην Ευρώπη την αναφέρουμε πάντα ως την πιο διεφθαρμένη χώρα του κόσμου, για να πούμε και στη μπάλα και στις κοινωνίες μας ότι εμείς έχουμε εξ αρχής κατακτήσει την έδρα των καθηγητών του Ήθους.
Η ζωή στην μπάλα είναι και του λιμανιού είναι και του σαλονιού. Άμα θέλει η Ευρώπη να κάθεται συνέχεια στο σαλόνι, να έχει υπ' όψιν της ότι όταν κάθεσαι πολύ στο σαλόνι σε παίρνει ο ύπνος.
Ο Γιώργος Λυκουρόπουλος είναι δημοσιογράφος
πηγή:
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου