Παιδιά, (ξε)σηκωθείτε!

Κώστας Ρεσβάνης

Ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ Θέμης Κοτσιφάκης, υποστηρίζει ότι η «απεργία διαρκείας» θα πετύχει και ότι τα σχολεία θα κλείσουν πριν καν ανοίξουν, αφού οι πλειοψηφίες των τοπικών ΕΛΜΕ ψήφισαν θετικά. Από την άλλη πλευρά, στελέχη του υπουργείου Παιδείας επιμένουν ότι η πλειοψηφία των καθηγητών θα πάει, ίσως μετά τις δύο πρώτες ημέρες, κανονικά στις δουλειές του και ότι στις συνελεύσεις των ΕΛΜΕ έσπευσαν ελάχιστα από τα μέλη τους, επομένως δεν αποτυπώνεται αντικειμενικά η εικόνα. Ιδού αντικείμενο στοιχήματος που θα κερδίσει ή θα χάσει μια από τις δύο πλευρές την ερχόμενη εβδομάδα.

Πάντως, όπως καλά θα θυμούνται οι προκάτοχοι του Κοτσιφάκη στην ΟΛΜΕ, στις περίπου είκοσι(!) απεργιακές κινητοποιήσεις που είχαν κηρύξει, η σιωπηλή πλειοψηφία των καθηγητών εργάστηκε αγνοώντας τους και τα περισσότερα Γυμνάσια και Λύκεια λειτούργησαν κανονικά. Όπως άλλωστε στις απεργίες των νοσοκομειακών τα νοσοκομεία λειτουργούσαν και τις τελευταίες απεργίες του Φωτόπουλου ακολούθησαν το 2-3% των εργαζομένων. Ο Κοτσιφάκης πάντως σαν επαγγελματίας συνδικαλιστής (μεταξύ άλλων και πρόεδρος την δεκαετία του ’80 του Σωματείου Εργαζομένων του Νοσοκομείου «Αλεξάνδρα»…) έβαλε κάτω τα κουκιά και είδε ότι πιθανότατα δεν του βγαίνουν. Γι’ αυτό και το γύρισε στο τσάμικο, δηλαδή προχώρησε σε ένα είδος πολιτικής απεργίας. Ζήτησε «ενιαίο μέτωπο των εργαζομένων στην Παιδεία, στην Υγεία, στην Κοινωνική Πρόνοια, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση που θα ανατρέψει τα μνημόνια και τη λιτότητα…».

Με άλλα λόγια, περνάμε τις κλαδικές διεκδικήσεις σε δεύτερο πλάνο, τσουβαλιάζουμε τα αιτήματα εκπαιδευτικών, νοσοκομειακών, δημοτικών αστυνομικών και όποιων άλλων προθύμων και ακολουθούμε τη γραμμή του προέδρου Αλέξη Τσίπρα στο δρόμο «για την ανατροπή της μνημονιακής Κυβέρνησης. Ή εμείς ή αυτοί…».

Και καλά, θα πει κάποιος. Γνωστές οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, γνωστές και αυτών των συνδικαλιστών που χορεύουν στον ρυθμό του. Αν έμεναν εδώ, ίσως θα αντιδρούσαμε με ένα «εντάξει, μια από τα ίδια, τη δουλειά τους κάνουνε, ψήφους στα θολά νερά ψαρεύουνε. Θα περάσει κι αυτό…».

Ωστόσο αυτά που είδαμε και ακούσαμε τις δύο τελευταίες ημέρες ξεπερνούν τα όρια του αμοραλισμού και της αναλγησίας. Χρησιμοποίησαν ως ακροατήριο 15χρονα και 16χρονα παιδιά και τα ενθάρρυναν να ταυτιστούν με όσους καθηγητές απεργήσουν, να μην πάνε στα σχολεία έστω κι αν πολλοί καθηγητές ανοίξουν τις τάξεις. Και πού να πάνε; «Όλοι στους δρόμους» είναι το κεντρικό σύνθημα της ΟΛΜΕ του Κοτσιφάκη. Έχει καταλάβει σε τι επικίνδυνους δρόμους σπρώχνει τα παιδιά, σε τι περιπέτειες βάζει χιλιάδες οικογένειες; Το πιθανότερο είναι να έχει καταλάβει αλλά να μην τον νοιάζει. Πώς αλλιώς θα τολμούσε να απευθύνει σε μαθητές αυτά τα λόγια: «Εμείς οι καθηγητές και καθηγήτριές σου ζητούμε να σταθείς στο πλάι μας, να προσθέσεις την αποφασιστικότητά σου στη δική μας και να γίνεις μέρος του τεράστιου λαϊκού ποταμιού που θα γεμίσει τους δρόμους της χώρας και θα νικήσει…». Και ο Τσίπρας το είπε καθαρά χθες μετά τα φιλιά στην αγιαστούρα, τα σταυροκοπήματα και τον αμιγώς πολιτικό λόγο από το μπαλκόνι σχολείου, που μας θύμισε άλλες εποχές, με διαφορετικά λόγια: «Από τα σχολεία θα ξεκινήσει το κίνημα αντίστασης και ανατροπής.». Είναι φανερό πως βάζοντας τους μαθητές μπροστά στην ατμομηχανή εκβιάζουν για μια σφοδρή σύγκρουση. Όλα για όλα. Η προτροπή άλλωστε ΟΛΜΕ-Τσίπρα για καταλήψεις των σχολείων από μαθητές είναι φανερή και ας μη λέγεται με το όνομά της. Προφανώς τις θέλουν και για να δείξουν ότι έχουν στήριξη αλλά και- εδώ είναι το υπόλοιπο ζουμί – να μη χάνουν ημερομίσθια όσοι απεργήσουν αφού η κατάληψη θεωρείται ανωτέρα βία…

Δεν ξέρω, τέλος, αν οι υπεύθυνοι της απεργίας και οι υπέρμαχοι των καταλήψεων έχουν σκεφθεί ότι μεταξύ των νεαρών μαθητών δεν υπάρχουν μόνο οι «I love Alexis». Κυκλοφορεί και ένα είδος πανίδας εξ ορισμού αντιδημοκρατικό και εκ φύσεως αποτρόπαιο, που τρίβει τα χέρια του για «αντισυστημικές» εκδηλώσεις. Εύχομαι να μην είναι εν τέλει αυτό το κερδισμένο.

http://www.protagon.gr