Η Γερόντισσα Φοίβη, κατά κόσμον Ἀργυρώ Δημ. Καράκη εγεννήθη στό χωριό Περιβόλια Χανίων Κρήτης τό 1918, ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς. Ἦταν τό 9ο παιδί ἐκ τῶν 10 τῆς οἰκογενείας. Μικρή ἔμεινε ὀρφανή ἀπό πατέρα. Ἡ μητέρα τούς ἐδίδαξε τήν εὐσέβεια καί μέ δύναμη ψυχῆς προσπάθησε νά ἀναπληρώσει τό κενό τῆς πατρικῆς ἀπουσίας. Ἐμαθήτευσε στά σχολεῖα τῆς πατρίδας της.
Ἀπό τήν νεαρά της ἠλικία ἀφιερώθη στόν Θεό καί ἐντάχθη εἰς τήν Χριστιανική πνευματική κίνηση τοῦ ἀειμνήστου, ἀρχιμανδρίτου τότε καί μετέπειτα Ἀρχιεπισκόπου Κρήτης Τιμοθέου Παπουτσάκη, καί ἐπί σειρά ἐτῶν ἐργάσθηκε γιά τήν διάδοση τοῦ Θείου Λόγου σέ Κατηχητικά Σχολεῖα, ἀποστολές σέ χωριά τοῦ νησιοῦ κ. ἄ. καί μονίμως σέ μαθητικό οἰκοτροφεῖο τῆς Ἱ. Μητροπόλεως.
Τό 1952 ἦρθε στήν Ἀθήνα ὅπου σέ συνεργασία μέ τόν Ἱερομόναχο π. Νήφωνα Θωμαδάκη ξεκινοῦν ἕνα νέο στάδιο προσφορᾶς γιά τό ὀρφανό καί ἐγκαταλελειμμένο παιδί γενόμενοι οἱ ἐμπνευστές καί οἱ πρωτεργάτες τοῦ Ἱδρύματος μέ τήν ἐπωνυμία «Σπίτι τοῦ παιδιοῦ» καί ἀργότερα «ΒΗΘΛΕΕΜ». Κοντά τους ἦρθαν νέες κοπέλλες πού ἀφιερώθηκαν στό Θεό καί διακονοῦσαν ὡς «μητέρες» τά παιδιά. Ἡ δις Ἀργυρούλα ἦταν ἡ γλυκειά διευθύντρια καί πρόεδρος τοῦ Ἱδρύματος καί ἡ «μητέρα»ὅλων. Ἐκτός ἀπό τήν ἀγάπη, τήν προστασία, τήν καλή ἀνατροφή, τή μόρφωση κ.λ.π. τῶν παιδιῶν ἡ φροντίδα τους ἔφθανε ἕως τήν ἐπαγγελματική τους ἀποκατάστασή καί τό γάμο. Τό ἔργο αὐτό ἦλθε εἰς πέρας στηριζόμενον μετά Θεόν στή θυσία τῶν διακονούντων καί στήν ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων καί τῶν ἀξιόλογων συνεργατῶν πού τό πλαισίωσαν.
Ὁ ἀπώτερος ὅμως πόθος τῆς δίδος Ἀργυρούλας καί τῶν ἀφιερωμένων κοριτσιῶν ἦταν ὁ Μοναχισμός. Ἔτσι τό 1970 ὁ πρῶτος πυρήνας ἱδρύει τό Γυναικεῖο Μοναστικό Κοινόβιο μέ τήν ἐπωνυμία «Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου» στήν Ἀθήνα καί στίς 13/8/1970 γίνεται ἡ πρώτη μοναχική κουρά τῆς Ἀργυρῶς Καράκη πού παίρνει τό ὄνομα Φοίβη Μοναχή καί γίνεται ἡ Ἡγουμένη τῆς νέας Ἀδελφότητος. Λίγα χρόνια ἀργότερα ὅλη ἡ Ἀδελφότητα τῆς Μονῆς ἀναγκάσθηκε γιά λόγους εὐνοήτους νά ἀναζητήσει ἕνα πιό ἥσυχο μέρος νά ἐγκαταβιώσει ἀπό ἐκεῖνο τῆς Ἀθήνας. Ἱδρύουν τότε τό Ἱερό Ἡσυχαστήριο Τιμίου Σταυροῦ καί ἀρχίζουν ἐκ θεμελίων τήν ἀνοικοδόμηση τῆς νέας Μονῆς στό Μαψό Κορινθίας. Ὁ πνευματικός τῆς Ἀδελφότητος π. Νήφων, βοήθησε ἀκούραστος τήν Ἀδελφότητα στό ἐπίπονο ἔργο της ἀναλαμβάνοντας τήν εὐθύνη τῶν ἐργασιῶν. Μέ τήν προσωπική ἐργασία τῶν ἀδελφῶν καί τήν ἀνιδιοτελῆ βοήθεια τῶν «παιδιῶν» τους πού μεγάλωσαν καί μορφώθηκαν καί προσέφεραν πλέον ὡς «ἀντίδωρο» τίς γνώσεις τους, τήν ἐργασία τους, τήν ἀγάπη τους γιά τήν ὑλοποίηση αὐτοῦ τοῦ ἔργου, οἱ ἀδελφές ἐγκαταβιώνουν ἐδῶ ἀπό τό 1979.
Ἡ Γερόντισσα Φοίβη, Ἡγουμένη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἦταν «μάνα» γιά ὅλες τίς ἀδελφές καί ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀγάπης καί τῆς παρηγοριᾶς γιά κάθε ἕναν πού χτυποῦσε τήν πόρτα τῆς Μονῆς. Ἀγάπησε πολύ τό Μοναχισμό καί ἀγκάλιαζε ὅλα τά μοναστήρια γιά τά ὁποῖα προσευχόταν νά γίνουν Λαῦρες ὅπως χαρακτηριστικά ἔλεγε. Ἡ ἀγάπη γιά τό Μοναστήρι της ἦταν αὐτή πού τήν ὁδήγησε τό 1990 νά παραιτηθεῖ ἀπό τήν Ἡγουμενία παρά τίς παρακλήσεις τῶν ἀδελφῶν καί τίς ἀντιρρήσεις πολλῶν ἄλλων «συναδέλφων» της. Ἤθελε νά παραδώσει τήν σκυτάλη στούς νεωτέρους γιά νά ἀνθίσει τό μοναστήρι ὅπως ἔλεγε. Ἡ χαρά της ἦταν ἀπερίγραπτη ὅταν ἐξελέγη Ἡγουμένη τό «παιδί»της. Στάθηκε πάντα δίπλα στή Γερόντισσα Μεθοδία, τήν στήριζε, τήν συμβούλευε καί χαιρόταν κάθε στιγμή σάν μικρό παιδί . Εἶναι θαυμαστό ὅτι σάν ἄνθρωπος οὔτε μία φορά δεν τό μετάνιωσε γι’ αὐτήν της τήν ἀπόφαση ὅπως ὅλοι καθημερινά διαπίστωναν. Ὁ Θεός πού τόσο ἀγάπησε, τήν ἀξίωσε νά ζήσει καί νά διακονήσει τήν Μονή της, εἴκοσι ἔτη ὡς ἡγουμένη καί εἰκοσιτρία ἔτη ὡς προηγουμένη. Ὁ Θεός νά ἀναπαύσει τήν ψυχή της καί νά ἔχομε ὅλοι μας τήν εὐχή της.
Η εξόδιος ακολουθία εψάλλη από τους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες Λαρίσης κ. Ιγνάτιο Ζιχνών και Νευροκοπίου κ. Ιερόθεο και τον Ποιμενάρχη Κορίνθου κ. Διονύσιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου