Αλεξάνδρου Ανάβασις!...................

Του Κώστα Ζουρδού, θεολόγου

Ένα από τα αριστουργήματα των ιστορικών συγγραμμάτων  στην παγκόσμια πνευματική παραγωγή είναι η Κύρου Ανάβασις, το σύγγραμμα του Έλληνα ιστορικού, στρατιωτικού και φιλόσοφου Ξενοφώντα με το οποίο περιγράφει τη συμμετοχή 13.000 μισθοφόρων Ελλήνων ανάμεσα τους και 700 Σπαρτιάτες που εντάχθηκαν στον στρατό του Κύρου και συμμετείχαν στην εκστρατεία που οργάνωσε ο ίδιος ενάντια στον αδελφό του Αρταξέρξη. Και στην ουσία αφηγείται την περιπέτεια των Ελλήνων μετά την ήττα από τον Αρταξέρξη και την περιπέτεια επιστροφής τους στην πατρίδα που την ονομάζουμε η «Κάθοδος των Μυρίων». Η ιστορία αυτή έχει μια διπλή αντίφαση όπως ουσιαστικά είναι και όλη η ανθρώπινη ιστορία. Γεμάτη αντιφάσεις. Από την μια έχουμε την Ανάβαση (Κύρου Ανάβασις) σε κάτι ιερό, σε ένα καθήκον και από την άλλη έχουμε την Κάθοδο ( Η κάθοδος των Μυρίων) δηλαδή  επιστροφή στην πραγματικότητα της αποτυχίας και των συνεπειών της. Έτσι όπως συμβαίνει στη ζωή. Έτσι όπως συνέβη και στον π. Αλέξανδρο Καριώτογλου που είχε το «θράσος» να «ντύσει» παπαδάκια δύο εκκλησιαζόμενα κορίτσια. Και γνώρισε την Ανάβαση του Ιερού αλλά και την Κατάβαση της πραγματικότητας. Τόσο απλά….

Δεν θα μιλήσουμε για την θεολογική επιχειρηματολογία της ορθότητας της πράξεως του Πατέρα Αλέξανδρου ή της μη ορθότητας, αυτό έχει γίνει και θα το κάνουν άλλοι και με περισσότερη γνώση και σοφία. Εμείς θα θίξουμε δύο σημεία. Ένα εκκλησιολογικό και ένα ποιμαντικό.

 Αν η Εκκλησία είναι του κόσμου τούτου, τότε σωστά η Εκκλησιαστική Διοίκηση έθεσε σε αργία τον π. Αλέξανδρο γιατί δεν ξεχώρισε τις ατομικές διακρίσεις που παντού ο κόσμος επιβάλει. Αν η Εκκλησία δεν είναι του κόσμου τούτου, τότε όταν εισέρχεσαι σε αυτήν σταματάς να Είσαι αυτό που Είσαι και Είσαι αυτό που μέλει να Γίνεις. Η Εκκλησία είναι η εσχατολογική μετοχή στο παρόν. Μπαίνοντας μέσα στην Θεία Ακολουθία αλλά και σε κάθε Μυστήριο της Εκκλησίας, σταματάνε όλες οι διακρίσεις και είσαι στο παρόν αυτό που θα είσαι στα έσχατα. Και ασφαλώς σταματάει και κάθε διάκριση φύλλου ή ιδιότητας. Οποιαδήποτε διάκριση!

 Υπάρχει όμως και μια ποιμαντική διάστασή. Που πάντα υπάρχει αλλά και πάντα αγνοείται. Στάθηκε κανείς στο πλευρό των πληγωμένων ενοριτών που έχασαν τον παπά τους δίκαια ή άδικα αλλά και που δεν ευθύνονται για τις δυσμενείς εξελίξεις των πραγμάτων; Εξήγησε κανείς στα δύο αυτά κορίτσια ότι δεν έχουν καμία ευθύνη για όλα όσα συνέβησαν; Πως θα τα αντιμετώπισαν οι συμμαθητές τους; Θα ξαναπατήσουν άραγε στην Εκκλησία, μας νοιάζει ή θα το αφήσουμε και αυτό στην τύχη; Τι είπαμε και πως στηρίξαμε τους γονείς αυτών των παιδιών; Η Εκκλησία έχει επιλέξει να ασκήσει μόνο το διοικητικό της ρόλο και όχι τον πνευματικό. Λύνουμε τα προβλήματα με τιμωρία και όχι με νουθεσία και αγάπη. Θέλουμε κληρικούς υπηρέτες μιας εκκλησιαστικής διοικητικής βαθμίδας και όχι ποιμένες.

 Και αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα της εποχής μας. Η Εκκλησία δεν «σηκώνει» το ρόλο της πνευματικής πατρότητας, δεν "κουβαλάει" σταυρό, στις μέρες μας και δεν βρίσκεται δίπλα στα πραγματικά προβλήματα των ανθρώπων. Και αυτήν την έλλειψη πατρότητας θα την αντιμετωπίσει με το άδειασμα των εκκλησιών και την αδιαφορία των νέων για το εκκλησιαστικό γεγονός της ζωής. Μια Ανάβαση και μια Κατάβαση είναι η ζωή. Και δυστυχώς βιώνουμε το δεύτερο σε μια ατέρμονη προοπτική ανεξέλεγκτη!......