Όσα σε θυμίζουν!...

 

3 Xρόνια ουράνιας παρουσίας Μακαριστού Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Ο χρόνος έρχεται, τρέχει, περνάει, γράφει αποστάσεις και αποσιωπά και τις μνήμες και τις ανάγκες. Άλλα πρόσωπα ξεχνά και άλλα πρόσωπα φέρνει στην επιφάνεια. Γεγονότα παραμερίζει και επιθυμίες κατευνάζει στα απόμερα σημεία της ψυχής. Ο χρόνος θεραπεύει αλλά και προειδοποιεί. Σε κάνει να σκέφτεσαι ποιος είσαι, ποιος ήσουν και πως έγινες. Ο χρόνος τρέχει ασταμάτητα χωρίς αντίπαλο. Έχει μόνο ένα φόβο. Την καρδιά. Για όσους λειτουργεί εκτός από τους κτύπους της με τα συναισθήματα της. Γιατί η καρδιά δεν ξεχνάει ποτέ όσα χρόνια και αν περάσουν.  Ή για να είμαστε πιο ακριβείς η καρδιά δεν πρέπει να ξεχνάει ποτέ!

 Πέρασαν κιόλας τρία χρόνια από τότε – στις 29 Φεβρουαρίου 2020 – ημέρα της οσιακής κοιμήσεως του Μακαριστού Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου, του κληρικού που φώτισε τα νιάτα μας και καθόρισε την πορεία και την στάση μας μέσα στη ζωή αυτή. Και έκανε πολλά περισσότερα για τον καθένα μας και για την διαμόρφωση της ψυχή και της ζωής μας. Μια «επέτειο» μνήμης θανάτου που για κάποιους είναι λησμονημένη, για άλλους αδιάφορη και για κάποιους στο άκουσμα και την θύμηση της είναι ένας γλυκόπικρός πόνος στα μονοπάτια της καρδιάς. Και είναι απολύτως φυσικό να συμβαίνει αυτό για πολλούς λόγους, γιατί η ζωή προχωρά, τα καθημερινά προβλήματα  απορροφούν όλο μας το είναι, άλλα πρόσωπα τώρα έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον μας και έχουν πάνω τους τα φώτα των ματιών μας. Εξάλλου τα πρόσωπα που έχουν στη ζωή τους μια οποιαδήποτε μορφή εξουσίας είτε κοσμική είτε πνευματική έχουν προδιαγεγραμμένη τη μοίρα τους να ξεχνιούνται όταν η εξουσία σταματάει να υπάρχει πάνω τους. Από αυτή τη μοίρα δεν γλυτώνει κανείς, δεν θα μπορούσε να την αποφύγει και ο Μακαριστός Γέροντας που πολλούς ευεργέτησε, καθόρισε τη ζωή τους, δημιούργησε την αξία τους, στερέωσε την ύπαρξη τους. Και είναι απόλυτα φυσιολογικό να συμβαίνει αυτό γιατί η καθημερινότητα της ζωής αυτής είναι προσκολλημένη στα πρόσκαιρα, στα εφήμερα και όχι στα αιώνια.

Αναρωτιέμαι σε μια τέτοια «επέτειο» τι θα μπορούσε να γράψει κανείς. Θα μπορούσε να γκρινιάξει, ίσως, για την αχαριστία των ευεργετημένων; Θα μπορούσε να διαμαρτυρηθεί για την αδιαφορία των εκκλησιαστικά κρατούντων που 17 χρόνια από την παραίτηση του εκκλησιαστικού θρόνου και 3 χρόνια από την φυσική εκδημία δεν έχουν τιμήσει το πρόσωπο στο κατ’ ελάχιστον; Να στηλιτεύσει τις μνήμες και τις καρδιές που αδιαφορούν; Όχι! Αυτή είναι μια επιλογή μικρόψυχη. Είναι μια περπατησιά ευκολίας γιατί πάντα η κατηγορία είναι ευκολότερη από την αλήθεια και την αγάπη. Γιατί και ο ίδιος ο Γέροντας δεν θα επιθυμούσε ένα τέτοιο μνημόσυνο. Θα επιθυμούσε να βρίσκεται, και βρίσκεται, στις καρδιές εκείνων που τον αγαπούν και τον θυμούνται και είναι πολλοί περισσότεροι από μια μερίδα ανθρώπων που διαχειρίζεται τα σημαντικά ασήμαντα μιας εφήμερης δύναμης και που και εκείνοι στο διάβα του χρόνου θα μπουν στην μυλόπετρα που εξαφανίζει τα πάντα όταν θα έρθει ο καιρός που θα χάσουν τα πρωτοτόκια τους και θα τους ξεχάσουν όλοι όσοι δεν τους έχουν ανάγκη. Δεν θα γράψουμε για όλα αυτά και για έναν ακόμα λόγω: Ο Γέροντας δεν έχει ξεχαστεί γιατί υπάρχουν πολλές καρδιές που τον κουβαλάνε μέσα τους και πολλά φαινόμενα που τον θυμίζουν σχεδόν καθημερινά.

 

Γιατί υπάρχουν πολλά που σε θυμίζουν αγαπημένε μας Γέροντα,

-          Υπάρχουν οι απότομες ανηφοριές που καταλήγουν στο Βεάκειο και αντηχούν από τα παρατεταμένα γέλια των παιδιών της Φοιτητικής Εκκλησιαστικής Δράσεις που πάνε για την πρόβα τους,

-          Υπάρχει ακόμα το Βεάκειο που στα απομονωμένα και ήσυχα χειμωνιάτικα βράδια μεταμορφώνεται μυστικά και γεμίζει με ήχους, χρώματα και φωνές για άλλη μια Γιορτή Νεολαίας και που σιωπά απότομα όταν η φωνή σου αντηχεί σαν ηχείο σε όλη την πλαγία της Καστέλας: «Αγαπημένα μου παιδιά…»,

-          Υπάρχει ακόμα το πνευματικό κέντρο της Αγίας Τριάδας και κάθε Σάββατο γεμίζει από νέους και νέες για να προβληματιστούν, να μάθουν, να σχεδιάσουν, να ονειρευτούν μέσα από τις φοιτητικές συναντήσεις και να ακούσουν και εσένα Γέροντα να βάζεις θεμέλια στα όνειρα τους.

-          Υπάρχουν ακόμα οι πλατείες και τα παγκάκια που μετά από κάθε συνάντηση, που ποτέ ο χρόνος της δεν μας έφτανε, άκουγαν τις εκμυστηρεύσεις μας και τους ιερούς πόθους που τώρα έχουν γίνει, μοναχική αφιέρωση, ιερατική διακονία, επισκοπική ευθύνη. Αλλά και η άλλη εσωτερική ανάγκη αγαπητικού μοιράσματος που τώρα έχει γίνει οικογένεια, παιδιά, φροντίδα, όλα κάτω από την αγάπη σου, το νοιάξιμο σου και την στοργή σου Γέροντα.

-          Υπάρχει ακόμα η πλατεία του Αγίου Βασιλείου, του Αγίου Δημητρίου, της Μεταμορφώσεως, των Αγίων Αναργύρων και τόσες άλλες που τις τριγυρίζουν παιδιά κυνηγώντας το ένα το άλλο ή μια μπάλα και είναι η συνέχεια από τα πνευματικά σου παιδιά Γέροντα, που κατέκλυζαν τις πλατείες για να τραγουδήσουν, να παίξουν, να χαρούν, να ζήσουν.

-          Υπάρχει ακόμα η κατασκήνωση, η Χριστιανούπολη, ερημωμένη αλλά όχι μόνη, θλιμμένη αλλά και χαρούμενη, ξεχασμένη αλλά και ένδοξη που από τα μεγάφωνα της ακούγονται τα «Χελιδόνια της νείοτης» και που κάθε βράδυ στην πλατεία του Αγίου Αθανασίου οι φωνές και τα γέλια κατακλύζουν τα βουνά και τη φύση που δεν θέλει να ησυχάσει. Και ακούγεται πάντα το γοργό σου βραδινό βήμα Γέροντα, στο χωματένιο δρομάκι που ενώνει το μοναστήρι με την κατασκήνωση και το διαβαίνεις για να δεις αν όλα λειτουργούν σωστά και να νουθετήσεις, να συμπληρώσεις, να επιτιμήσεις, να φροντίσεις.

-          Υπάρχουν παντού τα πνευματικά σου παιδιά Γέροντα, σε όλη την Ελλάδα και μακριά από αυτήν, στο Βόλο, στη Σάμο, στην Κάρπαθο, στη Κω, στη Σαντορίνη, στην Αλεξανδρούπολη, στην Κόρινθο, στο Αγρίνιο, στο Άγιον Όρος, στη Σιγκαπούρη, στο Χονγκ Κονγκ, που βιώνουν και μαθαίνουν και στους άλλους να βιώνουν μια Εκκλησία αγκαλιά όπως μας την έμαθες εσύ.

-          Υπάρχει πάντα η μοναχική σου παλαίστρα, η Ιερά Μονή Παναγίας Χρυσοπηγής που τα πνευματικά σου παιδιά συνεχίζουν τον αγώνα τους, τροφοδοτούνται και τροφοδοτούν την Εκκλησία με πίστη, αγάπη και ελπίδα. Εκεί που  υπάρχει και αναπαύεται το ιερό σου σώμα Γέροντα, στο κέντρο του Μοναστηριού, που από εκεί ευλογείς τα πνευματικά σου παιδιά και από εκεί θα εγερθείς κατά την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας.

 

Και υπάρχει και κάτι άλλο Γέροντα που δεν ξέρω αν το βλέπεις. Αν και είμαι σίγουρος ότι το βλέπεις και το αισθάνεσαι. Υπάρχεις στο άγιο δισκάριο, υπάρχεις στις προσευχές, στα χαρτάκια μνημόνευσης τα Ψυχοσάββατα, στα μανουάλια των κεριών που λιώνουν για πίστη και αιωνιότητα, στους Ναούς του Πειραιά αλλά και αλλού, όπου τα πνευματικά σου παιδιά λειτουργούν μαζί σου αόρατα και ορατά και που νιώθουν την πνευματική σου αύρα στο χώρο, αλλά και στις καρδιές εκείνων που σε αγαπάνε και δεν σε ξεχνούν και ας μην το φωνάζουν. Και σε βλέπουμε κυρίως και εκεί υπάρχεις Γέροντα, στα έργα και στις προσευχής και αγάπης τα βλέμματα, του Ιγνάτιου, του Ευσέβιου, του Αμβρόσιου, του Εφραίμ, του Συμεών, του Καλλίνικου, του Πολύκαρπου, του Αρσένιου, του Μακάριου, του Νικόδημου, του Δαμασκηνού, του Νεκτάριου, του Χριστοφόρου, του Κωνσταντίνου, του Νήφωνα, του Πρόδρομου, του Γεώργιου, του Δημήτρη, του Γιώργου, του Μιλτιάδη, της Βάνας, της Κωνσταντίνας, της Μαρκέλλας, του Παναγιώτη, της Μαρίας και τόσων άλλων. Και είμαστε βέβαιοι πως από τα μετόχια του ουρανού, από την μικρή γωνία του παραδείσου που επιθυμούσες στα τελευταία σου λόγια να βρεθείς θα ικετεύεις το Θεό για εμάς τα πνευματικά σου παιδιά. Και προσδοκούμε την αντάμωση στην μέλλουσα μας Βασιλειάδα που την ξεκίνησες εσύ Γέροντα από γης. Μνημονεύουμε και τιμάμε εσένα Γέροντα και όλα όσα σε θυμίζουν. Απλά και αγαπημένα…

 

Κώστας Ζουρδός