Γιατί αγαπάμε και ελπίζουμε στον Ηγούμενο Εφραίμ;

Γιατί ξεκίνησε παιδί φτωχό στο δρόμο της ζωής μέσα στην Εκκλησία και πολλά χρόνια μετά παραμένει ακριβώς το ίδιο. Και παιδί και φτωχός.

Γιατί παραμένει ταπεινός ακόμα και τώρα που θα φοράει τα φανταχτερά της εξουσίας που πάνω του μοιάζουν παράταιρα.

Γιατί πονάει, γελάει, λυπάται και θυμώνει. Νιώθει όλα αυτά τα αισθήματα που δεν σε κάνουν συμπαθή αλλά άνθρωπο.

Γιατί ξέρει να μιλά με τα λόγια αλλά καλύτερα με την σιωπή.

Γιατί δεν έχει αποβάλει από μέσα του την ρακένδυτη ελπίδα, τον μοναχό.

Γιατί δεν ξεχωρίζει τον αδελφό από το χρώμα, την εθνότητα, την θέση, την αρτιμέλεια, την συμπεριφορά.

Γιατί νοιώθει σπίτι του αυτό που ένοιωθε πάντα. Το Μοναστήρι.

Γιατί δεν άλλαξε στάση ακόμα και τώρα που κάποιοι νομίζουν πως έγινε άλλος. Και βαδίζει όπως πάντα αργά, βάζει βιαστικά όπως να ναι τον σκούφο του, αστειεύεται όπως πάντα, σε κοιτάει στα μάτια αλλά χαμηλώνει και το βλέμμα.

Γιατί αγαπάει και προσεύεχεται. Και αυτό μόνο του φτάνει...

Γιατί είναι ο Εφραίμ....αυτός που πάντα είναι....
Να γιατί τον αγαπάμε. Γιατί είναι ένας από εμάς. Σαν εμάς. Σάρκα μας...

Κώστας Ζουρδός