Ο κίνδυνος να ξεχάσουμε…

 Του Δικηγόρου Αντώνη Κασιμάτη

Πότε θα πάψουμε να ασχολούμαστε με το ξυλαράκι που έχει στο μάτι του ο πλησίον μας; Πότε θα ασχοληθούμε με το αληθινό μα πρόβλημα, που είναι το δοκάρι στο δικό μας μάτι; Τι ωφελεί να παύσω να ασχολούμαι με τα δικά μου λάθη και αμαρτίες και να ασχολούμαι με των άλλων; Κατάκριση. Να το σαράκι που τρώει τις ψυχές μας. Είμαι βλάσφημος, μοιχός και ό,τι άλλο, αλλά παρ’ όλα αυτά ασχολούμαι με την κακοήθεια του διπλανού μου. Ας υποθέσουμε όμως ότι έχω δίκιο και ο συνάνθρωπος μου είναι όντως αμαρτωλός και εγώ τον κρίνω και τον καταδικάζω. Και, λοιπόν; Θα κριθώ άραγε ανάλογα με την αμαρτία του διπλανού μου ή με τι δική μου; Και αν – εν πάση περίπτωση – θέλω να ασχοληθώ με την αμαρτία του διπλανού μου, ποιος είναι ο ορθόδοξος τρόπος να το κάνω; Δεν είναι η προσπάθεια να τον διορθώσω και η κατάκριση και η καταδίκη του;

Μα, θα ρωτήσει κάποιος, πώς να τον πλησιάσω αν αυτός δεν με δέχεται ή ακόμα αν με προσβάλει; Μα εδώ είναι το μεγαλείο του χριστιανισμού. Συγνώμη και αγάπη. Να η συνταγή. Με τα ελαττώματα του πλησίον μας ασχολούμαστε με πνεύμα αγάπης, συγγνώμης (όσες φορές και αν μας πληγώνει) και προσπάθειας να τον επαναφέρουμε στο σωστό δρόμο. Και ποτέ δεν ξεχνάμε να επιστρέψουμε στο υπερμέγεθες «εγώ» μας και να εξετάσουμε το δικό μας τεράστιο πρόβλημα.

Προσοχή. Ο κίνδυνος να ξεχάσουμε την δική μας αμαρτία και να μείνουμε στην κατάκριση της αμαρτίας του άλλου είναι μέγιστος. Διότι τροφοδοτεί τον εγωισμό μας η κατάκριση του άλλου, αφού μας αναγορεύει σε καλύτερους από αυτόν. Αυτό όμως είναι το ζητούμενο; Τα άνω ζητείτε, τα άνω φρονείτε.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Μάρτιο του 2002

Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός