Της ΝΑΥΣΙΚΑΣ ΙΕΣΣΑΙ-ΚΑΣΙΜΑΤΗ
…Χτες ο καθηγητής των Ελληνικών, με την ευκαιρία της Παγκόσμιας
Ημέρας του Πατέρα ( 15 Ιουνίου), μας ζήτησε να γράψουμε τις σκέψεις μας για το
πρόσωπο του πατέρα μέσα στην οικογένεια. Είπα να μη γράψω τίποτα. Δικαιολογημένος
δεν θα ‘μουνα; Αφού…πατέρα δεν έχω…Ύστερα, όμως θυμήθηκα πως κάποτε στον ύπνο
μου, ένα μπράτσο-τόσο αλλιώτικο από της μάνας-ένα μπράτσο δυνατό, τυλίχτηκε γύρω
από τους ώμους μου…Ξύπνησα κι άρχισα να στοχάζομαι πως αυτό θα μπορούσε να ήταν
το μπράτσο του πατέρα μου αν,…είχα πατέρα. Έτσι, αποφάσισα να γράψω μαζί με τα άλλα
παιδιά και εγώ την έκθεση, με ένα τίτλο λίγο διαφορετικό: «Αν είχα πατέρα…» είπα
και το έγραψα πάνω-πάνω σε μια κόλλα χαρτί, που μας έδωσε ο καθηγητής. Πως θα ήταν
αλήθεια, αν είχα πατέρα; Να…θα άνοιγε κάποια στιγμή η πόρτα, για να μπει ένας άντρας,
ο πατέρας μου…και τότε…κάθε φόβος και ανησυχία που στριμώχνεται κάτω από το στήθος
μου, κατά μέρος της καρδιάς, θα έπαινε δρόμο…θα χανόταν…δεν με ένοιαξε ποτέ, αν
θα ήταν ψηλός, λεπτός, με κοντό μούσι και μουστάκι, ξανθός ή σκούρος…μόνο, το
πώς θα κοιτούσε…ίσως να με καμάρωνε κιόλα…Θα έμπαινα, λοιπόν, στο σπίτι με ένα
μικρό γελάκι και θα έλεγα: «επ…εδώ είμαστε…» και εγώ θα απαντούσα, «καλώς τον…γεια
σου, μπαμπά μου…» ύστερα, θα καθόμαστε μαζί στο τραπέζι…και αφού θα έβαζε δύο
βιαστικές μπουκιές στο στόμα, θα μου έκλεινε συνωμοτικά το μάτι και θα έλεγε… «Μμμ…τι
νόστιμο φαί είναι αυτό…». Και η μάνα θα γελούσε ευχαριστημένη…Θα περίμενα πρώτα
να ξεκουραστεί…Και ύστερα, μπορεί…όχι, όχι…σίγουρα θα παίζαμε μαζί μια παρτίδα σκάκι…Έτσι
κάνει και ο Πέτρος με τον πατέρα του…Προχτές ήρθε στο σχολείο ο πατέρας του Νίκου.
Καθώς έφευγαν μαζί, στάθηκα παράμερα και χάζευα…Προχωρούσαν χειροπιασμένοι. Το χέρι
του Νίκου ήταν κλεισμένο στη φούχτα του πατέρα του…Δεν θέλω να ζηλεύω…Αλλά ως σήμερα
αυτά τα δύο σφιχτοπιασμένα χέρια είναι συνεχώς μπροστά στα μάτια μου…Μια άλλη μέρα
πάλι…είδα στον δρόμο έναν ανάπηρο…Του έλειπε το ένα πόδι…Στη θέση του ήταν μια πατερίτσα…Είπα…πατερίτσα…Τώρα
σκέφτομαι….λες αυτή η λέξη να βγαίνει από την λέξη πατέρας; Δηλαδή…όταν λείπει
ο πατέρας…να μας χρειάζεται μια πατερίτσα; Αλλιώς…πως θα περπατήσουμε, ε; Το σπίτι
μας-σαν το κορμί αυτού του ανάπηρου-στηρίζεται σε ένα πόδι μόνο…στη μάνα μου…Αν
είχα πατέρα…θα ζητούσα να μου λέει ιστορίες, που…θα άρχιζαν οπωσδήποτε έτσι… « Ήταν
κάποτε ένας πατέρας, μια μητέρα και τα παιδιά τους…». Χωρίς πατέρα, δε θα ήθελα
να αρχίζει μια καμιά ιστορία…Αν ήξερες…πόσο μου χρειάζεται…θαρρώ δε θα έφευγες
ποτέ, πατέρα…
* Το κείμενο αυτό γράφτηκε τον Ιούνιο του 2004 για το
Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου