Ὁ ὀφειλόμενος σεβασμός στό πρόσωπο τοῦ κάθε συνανθρώπου μας

 

Του Κωνσταντίνου Ερρίπη, θεολόγου - Καρδιολόγου

«Ἤμουν στό Ναυτικό τό 1952 καί βρισκόμουνα στήν Πλατεῖα Κλαυθμῶνος ... Τότε τό ‘Υπουργεῖο Ναυτικῶν ἦταν ἐκεῖ καί ἡ σημαία κυμάτιζε ἀκόμα στό κτήριο. Σήμερα εἶναι ἄλλες ὐπηρεσίες τοῦ Ναυτικοῦ. Τότε πάντα κάθε πρωί, θά θυμοῦνται οἱ παλαιοί, γινόταν ἔπαρση σημαίας καί σταματοῦσαν τά πάντα, ὄπως καί στή δύση τοῦ ἡλίου γινόταν ὑποστολή ...
Τό ἄγημα ἀποδώσεως τιμῶν στό χῶρο του, καί ἀκοῦμε τό σαλπιγκτή νά δίνει τό σύνθημα γιά τήν ὐποστολή τῆς σημαίας. Τό ἄγημα παρουσιάζει ὅπλα. Ὁ ἀξιωματικός χαιρετᾶ καί παίζεται ὁ Θούριος. Ὅλοι οἱ παριστάμενοι ἐκεῖ καί οἱ περαστικοί, ὅπως καί ἐγώ, σταθήκαμε σέ στάση προσοχῆς ... Ἐκείνη τή στιγμή πού ὁ ἁρμόδιος ἀξιωματικός χαιρετᾶ, ἡ ματιά του πέφτει λοξά καί βλέπει κάτι παράξενο, καί ἡ ψυχή του ταράζεται ...


Τότε βλέπω τό νεαρό ἀξιωματικό νά κατευθύνεται θυμωμένος πρός ἕνα γεροδεμένο πλανόδιο καστανᾶ ... καί τοῦ εἶπε: «Γιατί δέν σηκώθηκες ὄρθιος γιά νά τιμήσεις τή σημαία μας; Δέν ἔχεις φιλότιμο, κλπ». Ὁ ἄνθρωπος ἔμεινε βουβός. Ἐγώ παρακολουθοῦσα ἔντρομος καί φοβερά συγκλονισμένος τό τί ἔγινε. Μετά βλέπω τόν καστανᾶ ὅτι ἔγινε κατακόκκινος καί ἄρχισε νά τρέμη. Ἤθελε νά φωνάξη, ἀλλά βλέπω μέ ἔκπληξη ὅτι συγκρατεῖται, σκύβοντας τό κεφάλι του ἄρχισε νά κλαίη μέ λυγμούς.
Ὅμως συνέρχεται γρήγορα, σκουπίζει τά δάκρυά του καί μέ πολλή δύναμη τῶν χεριῶν του στυλώνει τό σῶμα του δυνατά, σπρώχνει τόν πάγκο του μέ τά κάστανα μπροστά καί φωνάζει μέ ὅλη τήν ψυχή του στό νεαρό ἀξιωματικό δυνατά: «Πῶς νά σηκωθώ, κύριε; Τῆς τά ἔδωσα τῆς Πατρίδας καί τά δύο». Καί σηκώνει τά μπατζάκια τοῦ παντελονιοῦ, ὅπου φάνηκαν δύο πόδια κομμένα πάνω ἀπό τά γόνατα ...
Ἐκείνη τή στιγμή ἔγινε κάτι τό ἀλησμόνητο, φοβερή σκηνή γιά Ὄσκαρ. Ὁ ἀξιωματικός σκύβει καί ἀγκαλιάζει καί φιλᾶ τόν καστανᾶ, καί στή συνέχεια στέκεται εὐθυτενής μπροστά στόν ἥρωα καί φέρνει τό δεξί του χέρι στήν ἄκρη τοῦ γείσου τοῦ πηληκίου του καί τόν χαιρετᾶ στρατιωτικά».
(περ. «Χριστιανική Σπίθα»  Σεπτέμβριος - Ὀκτώβριος 2014  σελ. 6)