Τα φιλαράκια μου, πες το η παρέα μου, είναι ωραία. Και η δική σας το ίδιο. Στην Ελλάδα φύονται ωραίες παρέες. Τόχουμε. Τα τελευταία χρόνια, όποτε συναντιόμαστε μιλάμε κυρίως πολιτικά. Γκαζωμένοι ξεκινάμε. Απογοητευμένοι προχωράμε. Απαισιόδοξοι κοιτάμε προς το μέλλον. Δεν προερχόμαστε από ίδιους πολιτικούς χώρους ωστόσο ξαφνικά προκύψαμε άπαντες πολιτικά άστεγοι. Στο τι πήγε στραβά έχουμε κοινή γλώσσα, στις λύσεις το ίδιο, στην πρακτικότητα απόλυτη συμφωνία. Ένα «κοινός νους ρε γαμώτο» βγαίνει μονότονα από το στόμα μας. Στο τέλος πάντα κλείνουμε κουνώντας το κεφάλι «Μα δεν βρίσκεται ένας!». Ούτε μας περνάει από το μυαλό να είμαστε ένας από το «ένας». Αυτή είναι ακόμα μια αλλαγή στον Έλληνα του χθες, με τον Έλληνα του σήμερα. Από την προθυμία του «κάνε με εμένα Πρωθυπουργό και να δεις για πότε….» στην απροθυμία να ανακατευτεί στον πολιτικό στίβο. Μπορεί να είναι και ωριμότητα. Η πολιτική δεν είναι τόσο εύκολη υπόθεση τελικά. Μπορεί και νάναι συνειδητοποίηση πολλών. Κυρίως πολλών που πονάνε. Όπως για παράδειγμα ότι αυτόν τον καιρό αναζητούμε σάκους του μποξ και όχι πολιτικά όντα. Το ότι η ράτσα μας δεν κυβερνιέται εύκολα. Μπορεί το ότι δεν εκτιμάμε τους πολιτικούς να είναι το ευκολάκι των λόγων μας. Τον λαό τον εκτιμάμε; Και ποια στοιχεία τον χαρακτηρίζουν πια;
Μήπως μας περιγράφουμε εκ μνήμης ή εκ μανιέρας; Μήπως το «μαζί θα κυβερνήσουμε» γέννησε μεγαλύτερο ποσοστό «έξυπνων» απ΄ότι μπορούμε να απορροφήσουμε; Μήπως οι βολεμένοι ντενεκέδες διεκδικούν μέχρι θανάτου (όλων μας) τα κεκτημένα τους και αδυνατούμε να τους ξεπαστρέψουμε; Μήπως έπεσαν τόσες δόσεις δοσοληψίας, τόσο αλισβερίσι αναξιοπρέπειας, τόση διαφθορά και αμετροέπεια που μπαστάρδεψε κάθε υγιές στοιχείο και πρέπει να χτιστούμε από την αρχή; Ποιος να έχει την τόλμη να τα βγάλει πέρα με ένα τέρας που γεννάει κεφάλια σε κάθε αποκεφαλισμό;
Σήμερα ο Σταύρος Θεοδωράκης μας μίλησε για τα πολιτικά σχέδιά του. Τον παρακολουθούσα στο κέντρο της αίθουσας. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Μερικά χρόνια πριν τον θυμάμαι να μας μιλάει για το εγχείρημα του protagon. Κοιτώντας προς τα πίσω το έργο μοιάζει με «κόμμα» πριν το κόμμα. Πώς να παντρέψεις, να συντονίσεις, να κατευθύνεις, να κρατάς μέτρα και σταθμά, να απομονώνεις, να φιλιώνεις, να βλέπεις ατέλειες σαν νάσαι απ΄έξω ενώ είσαι μέσα, να ακούς προσεκτικά αλλά να παίρνεις επάνω σου την τελική απόφαση….Τόσοι άνθρωποι! Εύκολο το ΄χετε; Ένα δημοσιογραφικό εγχείρημα πετυχημένο. Με ό,τι καταπιάστηκε τα κατάφερε. Πρακτικός, διαισθητικός, εργατικός, οργανωτικός, διατήρησε την αξιοπρέπειά του και κέρδισε την εκτίμηση…Δεν έχει μόνο προσόντα. Τα ελαττώματα του τα λέω στο αφτί όταν πρέπει. Γράφω αυτό το κείμενο λίγες ώρες μετά την ανακοίνωσή του, γιατί καθώς τον έβλεπα τραμπαλίζονταν μέσα μου ένα ενθουσιώδες «μπράβο» αλλά και ένα συμπονετικό «κρίμα». Το «κρίμα» που λες για τους ανθρώπους που αγαπάς αν και τους καμαρώνεις. Γιατί, πιο πολύ από το να καμαρώνεις, μετράει το «τους πονάς» αν όντως τους αγαπάς. Έχει ζόρια η πολιτική μας σκηνή. Πονηρεμένος δηλώνει. Θα δείξει. Σε τούτη την παρέα θα λείψει. Κι αν πρέπει κάπου, να δικαιώσουμε την πορεία μας στο πλευρό του, είναι να τον κρίνουμε από δω και πέρα ως πολιτικό και όχι ως φιλαράκι. Θα παιδευτώ. Νομίζω θα τα καταφέρω. Θα του χρωστάω ωστόσο ότι δήλωσε «παρών» στο πρόσταγμα «μωρέ δεν βρίσκεται ένας!». Θέλει τόλμη, απάνθρωπο τιθάσευμα της αίσθησης κινδύνου. Τι αρένα Δία μου!
ΡΕΑ ΒΙΤΑΛΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου