Του Κωνσταντίνου Γανωτή, Φιλόλογου
Ο ιστορικός Χριστιανισμός σκανδαλίζει κάποιους θεολόγους και
αυτός ο σκανδαλισμός δημιουργεί αιρέσεις. Αλήθεια τι θα γινόταν, αν μετά την πτώση
των πρωτοπλάστων δεν τους έντυνε ο Θεός με δερμάτινους χιτώνες; Είναι βέβαιο ότι
τι σώμα και η ψυχή θα ήταν ανίκανοι να ζήσουν εκτός Παραδείσου και αυτόματα θα
πραγματοποιούνταν το «θανάτω αποθανείσθε» και όλη η δημιουργία του Θεού θα τελείωνε
εκείνη την ώρα, εκείνη τη στιγμή για την
ακρίβεια. Φαίνεται καθαρά όμως πως ο Θεός ήθελε να είναι μακριά η διαδικασία της
αναγκαστικής μας μετάνοιας μέσα στους δερμάτινους χιτώνες. Έτσι θητέψαμε στην
ανάγκη του ψωμιού και του νερού, στο μόχθο για το ρούχο και για τα όπλα και τα
μέσα συγκοινωνίας, τον τροχό και άλλα. Κλάψαμε από τους πόνους του κορμιού και
νιώσαμε την πίκρα της εγκατάλειψης, της αδικίας, της συκοφαντίας. Όλα αυτά είναι
παθήματα των δερμάτινων χιτώνων μας.
Και οι φυλές και τα έθνη με τις μυθολογίες τους και τα έθιμα
τους είναι δερμάτινοι χιτώνες τους. Με τους δερμάτινες χιτώνες της γλώσσας της ελληνικής
εντύθηκε το Ευαγγέλιο του Χριστού μας και όλοι οι μάρτυρες προσέφεραν θυσία ζώσα
στον Κύριο το δερμάτινο χιτώνα του σκηνώματος τους. Άρα η Εκκλησία του Χριστού έχει
κάνει γνωριμίες και συγγένειες με την εγκόσμια πραγματικότητα. Σκοπός βέβαια είναι
να γίνει ο κόσμος Εκκλησία. Δεν μπορείς όμως να αμφισβητήσεις το ότι ο κόσμος
που γίνεται και θα γίνει Εκκλησία είναι ακόμα κόσμος. «Ο Χριστός», λέγει ο απόστολος
Παύλος, «όντων ημών ασεβών απέθανε». Άρα
ο κόσμος ο πριν από την σωτηρία του ή κατά τη διάρκεια που ελπίζεται ακόμα η
μετάνοια του δεν απορρίπτεται από την Εκκλησία.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον
Οκτώβριο του 2004.
Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου