Σταύρος…

Χαθήκαμε. Μας έπνιξε ο χρόνος, οι αποστάσεις οι νέες υποχρεώσεις. Αν γυρίσω πίσω δεν υπάρχει στιγμή που να μην είσαι κοντά, δίπλα, τριγύρω. Για μέτρα. Στο σχολείο, στο κατηχητικό, στην χορωδία, στην κατασκήνωση, στον Πορφύρα, στην γειτονία. Και ίσως να έχω ξεχάσει και κάποια άλλα δικά μας από αυτά που δεν μοιράζονται οι φίλοι στα δημόσια. Πόσα μπορώ να θυμηθώ πόσα όμορφά χρόνια. Τα απογεύματα που μαζευόμασταν στην Βουδούρη και κατεβαίναμε για μπάλα στον Παπανικολή. Τα παιχνίδια στην πλατεία του Αγίου Βασιλείου, τα βράδια στα σκαλάκια της πολυκατοικίας της Φωτεινής και τα ατέλειωτα αστεία. Πόσα.

 

Σήμερα είναι μέρα γιορτής. Μέρα που πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά. Η ζωή δεν είναι  και δεν ήταν εύκολη για κανέναν. Κι αν τώρα είμαστε σε άλλο τοπικό μετερίζι ο αγώνας είναι πάντα κοινός. Θυμάσαι το τραγουδάκι που λέγαμε στην χορωδία: « Ψάχνουμε να βρούμε τους φίλους μας, αλυσίδα να κάνουμε τα χέρια μας, να βροντοφωνάξουμε σε όλη τη γη, ζούμε για μια αγάπη δυνατή». Χρόνια πολλά φίλε…και αγάπα όσο μπορείς και μπορείς το ξέρω.

Κώστας Ζουρδός