Ρακένδυτες ελπίδες στο περιθώριο του κόσμου…

                                                         Στην Μοναχή Μαρκελλα

Λίγα χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα και μια ανάσα από την πόλη της Κορίνθου βρίσκεται μια πνευματική όαση, μια Μοναστική Αδελφότητα, το Ιερό Ησυχαστήριο του Τιμίου Σταύρου Μαψού Κορινθίας. Ένα πνευματικό καταφύγιο για κάθε πονεμένο άνθρωπο που προσπαθεί να βρει τα πνευματικά του πατήματα έστω και για λίγο μακριά από την σκληρή πραγματικότητα της σύγχρονης απνευμάτιστης κοινωνίας. Σαράντα και πλέον μοναχές, ντυμένες το τιμημένο ράσο του αγώνα, της αυταπάρνησης, του μαρτυρίου, και της αγάπης αγωνίζονται καθημερινά για την εσωτερική καλλιέργεια του εαυτού τους αλλά και του κόσμου. Έναν κόσμο που θέλουν να τον κάνουν καλύτερο όχι με την βία αλλά με την ελευθερία της αγάπης, όχι με ιδεολογία αλλά με την δύναμη της προσευχής, όχι με πολύβουη φλυαρία αλλά με την εύλαλη σιωπή, όχι με όπλα και τεχνολογία αλλά με κομποσκοίνι. Σαράντα μοναχές που έχουν ξεριζώσει τον κόσμο από μέσα τους, που έχουν εγκαταλείψει κάθε κοσμική φιλοδοξία και μεγαλοπρέπεια, που τρέχουν από διακόνημα σε διακόνημα με φθαρμένο μπαλωμένο ράσο, που δίνουν από αγάπη για τους συνανθρώπους τους όλη τους την ύπαρξη γνωρίζοντας πως το μόνο κλειδί που οδηγεί στον παράδεισο που τόσο ποθούν και για αυτόν αγωνίζονται είναι η αγάπη. Ανάμεσα στις μοναχές βρίσκεται και η Μοναχή Μαρκέλλα η δικιά μας  κατά κόσμων Μαριάνθη ( Λαμπρινούδη ) ένα από τα σημαντικότερα στελέχη της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς.

Η Μαριάνθη μεγάλωσε μέσα σε μια θρησκευόμενη  πιστή οικογένεια και είναι πραγματικό σκεύος εκλογής του Θεού και της προφητικής προσλαλιάς του Αγίου Νεκταρίου. Η αείμνηστη Γιαγιά της Μαριάνθη σε ηλικία 6 ετών μαζί με τα αδέρφια της Σωτήρη και Δέσποινα, έμειναν ορφανά στην Κυψέλη Αιγίνης και οι συντοπίτες τους τα πήγαν στο Μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου για να τα προστατεύσει. Ο Άγιος Νεκτάριος τα κράτησε στο μοναστήρι με σκοπό να αναθέσει την ανατροφή τους σε ευλαβείς χριστιανικές οικογένειες για να τα μεγαλώσουν σύμφωνα με τις χριστιανικές αρχές και παραδόσεις, κάτι που πραγματοποιήθηκε μερικά χρόνια αργότερα. Κατά την διάρκεια της παραμονής στο Μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου η Μαριάνθη και η Δέσποινα εξομολογήθηκαν στον Άγιο την επιθυμία τους να γίνουν Μοναχές και εκείνος τους αποκάλυψε πως θα κάνουν μεγάλες οικογένειες και ο Θεός θα επιλέξει ποίον και πότε θα διαλέξει για να τον υπηρετήσει από το Μοναχικό σχήμα, κάτι που έγινε στο πρόσωπο της Μοναχής Μαρκέλλας αρκετές δεκαετίες αργότερα.

Η Μαριάνθη μεγάλωσε μέσα στην ευλογημένη ενορία της Αγίας Σοφίας Πειραιώς και τα καλοκαίρια τα περνούσε στην Κυψέλη Αιγίνης μαθαίνοντας για την ζωή του Αγίου Νεκταρίου από την Γιαγιά της που είχε την ευλογία να τον ζήσει για λίγα χρόνια από κοντά. Στην ευλογημένη Αίγινα στο Γυναικείο Άγιον Όρος όπως αποκαλείτε το νησί λόγω των πολλών γυναικείων Μοναστηριών αναπτύχθηκε ο πρώτος έντονος και ουσιαστικός πόθος της Μαριάνθης για την Μοναχική αφιέρωση. Σταθμός στην ζωή της υπήρξε η ένταξη στην Ιεραποστολική Δράση της Μητροπόλεως Πειραιώς και η συμπορεία της στο πνευματικό όραμα του Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικού, καθώς  και ο πνευματικός της δεσμός με τον τότε Πρωτοσύγκελο και νυν Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνάτιο Γεώργακόπουλο. Εκείνη η γνωριμία όμως που καθόρισε την ζωή της ήταν με την Ηγουμένη του Μοναστηριού του Τιμίου Σταυρού Μαψού Κορινθίας, Μοναχή Μεθοδία και η ένταξη της στην συνέχεια στην Μοναστική Αδελφότητα.

Η Μαριάνθη ήταν από τα ποιο ενεργά στελέχη της Μητροπόλεως Πειραιώς με αξιόλογη δράση σε δύσκολες και καίριες θέσεις. Κατηχήτρια στην Αγία Σοφία Πειραιώς αλλά και σε άλλες ενορίες       ( ένα διάστημα και στον Άγιο Βασίλειο ), στέλεχος των Κατασκηνώσεων, Υποδιευθύντρια του Ραδιοφωνικού Σταθμού Πειραϊκή Εκκλησία και Ραδιοφωνικός παραγωγός, Γραμματέας του Συνδέσμου Ορθοδόξων Νέων και τόσα άλλα. Εκείνο όμως που την χαρακτήριζε ήταν η μεγάλη της αγάπη που απλόχερα δινόταν θυσιαστικά σε όλους.

Σε προσωπικό επίπεδο υπάρχουν πολλά που θα μπορούσα να αναφέρω για την Μοναχή Μαρκέλλα αλλά προσκρούουν στην ταπεινότητα που χαρακτηρίζουν τους Μοναχούς και στην επιθυμία τους να μιλάμε λίγο για αυτούς και αυτό το λίγο το ξεπέρασα σήμερα αρκετά. Δεν μπορώ όμως να μην αναφέρω ένα περιστατικό που είναι πάντα και για πάντα χαραγμένο στην Μνήμη μου. Ήταν καλοκαίρι, 29 Ιουλίου του 1989 εορτή του Αγίου Καλλινίκου. Κάθε τέτοια μέρα κατεβαίναμε από την κατασκήνωση στην Αγία Τριάδα Πειραιώς για να ευχηθούμε στον Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο για την ονομαστική του εορτή. Εκεί στα σκαλιά της Αγίας Τριάδας η Μαριάνθη  ( Μοναχή Μαρκέλλα ) μου ανακοίνωσε πως σήμερα θα έπαιρνε την ευχή του Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο και σε λίγες μέρες θα άρχιζε η  εγκαταβίωση της στο Μοναστήρι του Τιμίου Σταυρού Μαμψού Κορινθίας και με παρακαλούσε να το ανακοίνωνα στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας μας. Ήμουν ο πρώτος που το μάθαινε. Έκπληξη, χαρά και αγωνία ήταν τα συναισθήματα που με είχαν κυριεύσει. Έκτοτε πέρασαν χρόνια και η Μαριάνθη έγινε Μικρόσχημη και Μεγαλόσχημη Μοναχή ( στις 20 Ιανουαρίου 2013 από τον Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο)  με το όνομα Μαρκέλλα, η προφητεία είχε επαληθευτεί, ο Άγιος Νεκτάριος είχε διαλέξει.

Αν ο δρόμος σου σε βγάλει ποτέ από την Μονή του Τιμίου Σταυρού Μαψού Κορινθίας αγαπητέ αναγνώστη, μέσα στο κατανυκτικό άρωμα του λιβανιού και στο μεθυστικό άρωμα των λουλουδιών, θα δεις μαυροφορεμένες φιγούρες να βαδίζουν αέρινες και σιωπηλές για ένα διακόνημα, ντυμένες το ρακένδυτό ένδυμα του αγώνα και της θυσίας και ίσως μέσα σε αυτές ξεχωρίσεις και την Μοναχή Μαρκέλλα. Αυτές οι ρακένδυτες ελπίδες που ζουν σε αυτή τη γωνία του κόσμου, που δεν θα μπλέξουν ποτέ στο γρανάζι του και που καθημερινά θα συμβάλουν για την αλλαγή του. Και θα ξεγελούν εμάς του κοσμικούς που θα νομίζουμε πως τις έχουμε βάλει στο περιθώριο μα που στην πραγματικότητα εκείνες ζουν μια αληθινή εικόνα του παραδείσου…

Κώστας Ζουρδός