Που είσαι φίλε...

Του Κώστα Ζουρδού, θεολόγου

Η Μάρθα και η Μαρία ήταν περίλυπες. Ο αδελφός τους είχε "φύγει". Το σπίτι ήταν μουντό, σκοτεινό. Τα παράθυρα κλειστά, σφαλισμένα. Οι δύο αδελφές, μαυροφορεμένες μέσα στην απελπισία. Ξαφνικά από τον δρόμο ακούστηκαν φωνές. Η Μάρθα άνοιξε την πόρτα. Είχε να ανοίξει τέσσερις ημέρες, όσες "έλειπε" ο Λάζαρος. -Που πάνε όλοι αυτοί, ρώτησε η Μάρθα έναν αλαφιασμένο διαβάτη. -Ήρθε ο Δάσκαλος. - Ο Δάσκαλος;, μονολόγησε. Αυτός είναι ο φίλος του αδελφού μου. Η Μάρθα και η Μαρία έτρεξαν προς το μέρος της σύναξης που μιλούσε ο Ιησούς από την Ναζαρέτ. Διέκοψαν τον Διδάσκαλο και το πλήθος άρχισε να διαμαρτύρεται. -Τι συμβαίνει; αναφώνησε ο Ιησούς. Δάσκαλε, είμαστε η Μάρθα και η Μαρία, οι αδελφές του φίλου σου του Λάζαρου. Ο Λάζαρος εδώ και τέσσερις ημέρες δεν είναι στην ζωή. Ο Ιησούς τις κοίταξε λυπημένος.  Δάκρια κύλησαν από τα μάγουλα του. -Πηγαίνετε με στον τάφο του. Ο Ιησούς έφτασε έξω από τον τάφο. Ο ήλιος του μεσημεριού του έκαιγε το πρόσωπο. Η Μάρθα και η Μαρία είχαν γονατίσει στην γη και έκλαιγαν. Ο Ιησούς σήκωσε το βλέμμα του στον ουρανό και φώναξε.- Λάζαρε έβγα έξω. Ο τάφος άνοιξε και ο Λάζαρος βγήκε έξω σπαργανωμένος. Ο Ιησούς τον πλησίασε και τον χάιδεψε στο πρόσωπο. Του χαμογέλασε και του είπε: Που είσαι φίλε;. Ο Λάζαρος δεν μίλησε αλλά τον ακολούθησε. Τώρα κατάλαβε ο Λάζαρος ότι μπορεί να αντλεί ύπαρξη όχι από την φθαρτή και θνητή φύση αλλά από την απεριόριστη σχέση. Να υπάρχεις από την αγάπη και για την αγάπη. Στην αγαπητική δυνατότητα της αθανασίας...

Ένας "κοσμικός" άγιος…

Του Κώστα Ζουρδού, θεολόγου

Ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Ζακ Σιράκ στάθηκε μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες δακρυσμένος. Ένα σμήνος από μικρόφωνα είχε πλησιάσει αδηφάγα μπροστά από το στόμα του. Ο Πρόεδρος προσπάθησε να τιθασεύσει τα συναισθήματα του και την σκέψη του για να απευθυνθεί στον γαλλικό λαό που θρηνεί. Πριν λίγες ώρες στο νοσοκομείο του Βαλ-ντε-Γκρας ο αγαπημένος υπερασπιστής  των φτωχών, ο δικός τους αββάς Πιέρ άφησε την τελευταία του πνοή.  «Ο θάνατός του πληγώνει ολόκληρη τη Γαλλία, πρόκειται για μια τεράστια προσωπικότητα, η οποία αποτελεί ενσάρκωση της καλοσύνης. Θα συμβολίζει πάντα το πνεύμα της επανάστασης κατά της φτώχειας, του πόνου και της αδικίας». Τα λόγια του Γάλλου Προέδρου αντηχούν σε όλη τη Γαλλία. Ο άγιος των φτωχών έχει αναχωρήσει για την αιώνια πατρίδα. Οι φτωχοί του κόσμου αισθάνονται την πατρική ορφάνια. Ήταν μια δύσκολή Δευτέρα του Γενάρη το 2007…

Η Παναγία…της Υεμένης

 Της Γιάννας Κούκα

Μόνο σε λίγες ώρες οι δωρεές από επιχειρηματίες, για την επισκευή της Παναγίας των Παρισίων, ξεπέρασαν τα 750 εκατομμύρια ευρώ. Ν’ αφήσω εδώ κι ένα παιδί της Υεμένης. Θα μπορούσε να είναι ένα υπέροχο έργο τέχνης, όπως είναι όλα τα παιδιά, όπως αριστουργήματα είναι όλα τα παιδιά, αν ξόδευαν, όχι χρήματα αλλά λίγο από τον χρόνο τους να το δουν.
Παιδιά, η Παναγιά της Υεμένης.

Γιορτάζουν "Τα Παιδιά του Πειραιά"....

Σαν σήμερα, στις 17 Απριλίου 1961, ο συνθέτης βραβεύεται με το Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου τραγουδιού για το τραγούδι «Τα Παιδιά του Πειραιά». Το τραγούδι ακούγεται στην ταινία «Ποτέ την Κυριακή», να το ερμηνεύει η Μελίνα Μερκούρη. 

«Έφυγε» ο πρώην Πρεσβευτής των ΗΠΑ Μάικλ Σωτήρχος

Την Κυριακή 14 Απριλίου 2019, «έφυγε» για την ουράνια πατρίδα ο πρώην Πρεσβευτής των ΗΠΑ Μάικλ Σωτήρχος, ελληνικής καταγωγής. Ο Μάικλ Σωτήρχος ήταν παιδί ελλήνων μεταναστών που έφτασαν στις ΗΠΑ το 1923 και μεγάλωσε στο Μανχάταν. Αποφοίτησε από το κολέγιο Μπάρουχ στη Νέα Υόρκη όπως και από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και ασχολήθηκε με τις κατασκευές και την κτηματαγορά. Το 1985 ο πρόεδρος Ρόναλντ Ρέιγκαν τον όρισε πρεσβευτή στη Τζαμάικα. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1989, ο Τζορτζ Μπους, που ήταν και προσωπικός του φίλος, τον όρισε πρεσβευτή στην Ελλάδα.

Γκρέτα Τούνμπεργκ:«Το σπίτι μας καταρρέει»....

Δραματική έκκληση στους ηγέτες της ΕΕ να λάβουν άμεσα δράση για το κλίμα απηύθυνε η 16χρονη Σουηδή ακτιβίστρια, Γκρέτα Τούνμπεργκ από το βήμα του Ευρωκοινοβουλίου στο Στρασβούργο. «Το σπίτι μας καταρρέει» επανέλαβε πολλές φορές και με τρεμάμενη φωνή η Γκρέτα, μιλώντας στην επιτροπή για το Περιβάλλον του ΕΚ και υποστηρίζοντας ότι πρέπει να «πανικοβληθούν όπως θα πανικοβάλλονταν εάν υπήρχε μια φωτιά, σαν αυτήν που κατέστρεψε χθες την Παναγία των Παρισίων». Το 2030, είπε, «θα φτάσουμε σε ένα σημείο δίχως επιστροφή για τον πολιτισμό μας», εκτός και αν προηγηθούν σημαντικές αλλαγές, συμπεριλαμβανομένης της μείωσης τουλάχιστον κατά 50% των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα.

Η χαμογελαστή «Μάγισσα της Νύχτας»…

 Του Κώστα Ζουρδού, θεολόγου

Η Λαρίσα έκανε νόημα στη μηχανικό της να βάλει μπροστά τον έλικα του P02, είχε ανοιχτό το τσοκ και περίμενε. Κουβαλούσε τις βόμβες ανάμεσα στα πόδια της. Σε μια από αυτές είχε γράψει: «Για τον Γιούρι μου». Το ξύλινο διπλανό αεροσκάφος της πήρε μπροστά, τροχοδρόμησε και με μια κίνηση απογειώθηκε και χάθηκε στον μαύρο παγωμένο ουρανό. Πίσω του ακολουθούσαν και άλλα σκάφη. Μέσα στο σκοτάδι και από ψηλά, ο γερμανικός καταυλισμός ξεχώριζε εύκολα. Η Λαρίσα ένιωσε ένα παγωμένο ρεύμα αέρα να διαπερνά τη ραχοκοκαλιά της. Το πάθαινε πάντα αυτό πριν σβήσει τη μηχανή κατά τη διάρκεια της αποστολής. Με τη βοήθεια του χαμηλού φωτισμού στο κόκπιτ της, έλεγξε για τελευταία φορά τα όργανα. Όλα ήταν εντάξει.. Έσβησε τα φώτα του πιλοτηρίου, και με το αριστερό της χέρι άγγιξε τον μοχλό της μηχανής και τον έφερε στο μηδέν. Τώρα πετούσε μόνο με τα μάτια της στο στόχο, και μόνο με τη βοήθεια του  αέρα. Τα μάγουλα της είχα μουδιάσει, το ίδιο και τα χείλη της, ενώ από τη μύτη της, λόγω του ψύχους, έτρεχαν μικρές σταγόνες πάγου. Πίεσε τον μοχλό και το διπλάνο χαμήλωσε και με ταχύτητα 90 χιλιομέτρων σε ύψος καμινάδας προσέγγιζε τον στόχο. Η Λαρίσα χάιδεψε την πρώτη βόμβα και τη σήκωσε με τα δυο της χέρια. Την έβαλε στην θέση της και η βόμβα ξεκίνησε την πτήση της για τον καταυλισμό.

Ένα ηλιοβασίλεμα στην Γραμβούσα…

Του Κώστα Ζουρδού, θεολόγου

Πολλά καλοκαίρια η Σοφία τα είχε περάσει στην ακροθαλασσιά της παραλίας της Γραμβούσας στον λίγο χρόνο που το λειτούργημα της το επέτρεπε. Η ομορφιά του τοπίου, η απέραντη θάλασσα και η γαλήνη του καλοκαιριού έφερνε στην καρδιά της μια γλυκιά επιθυμία. Μια προσμονή. Να ζήσει κάποια στιγμή σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο. Να δει τον ήλιο να ξεπροβάλει από τον κόλπο της Γραμβούσας. Να γευτεί τα χρώματα του δειλινού. Να μείνει για πάντα εδώ. Και τα κατάφερε να μείνει για πάντα εκεί, σε ένα απρόσμενο της μοίρας ταξίδι.

Μια στιγμή είναι μια αιωνιότητα…

Στις 4 Ιουνίου του 1962 στην πρωτεύουσα της Βενεζουέλας έχουν ξεσπάσει αιματηρές συγκρούσεις με αντάρτικες ομάδες και τον κυβερνητικό στρατό. Η συνοικία Πουέρτο Καμπέγιο είναι γεμάτοι νεκρά σώματα. Ο Ιερέας του  Ναυτικού, Λουίς Μαρία Παντίγιο περπατάει στους δρόμους και αντικρίζει την φρίκη της συμπλοκής. Οι σφαίρες των ελεύθερων σκοπευτών ακόμα ηχούν από τα χαλάσματα. Ξαφνικά περνώντας μπροστά από ένα ματωμένο σώμα, ο Λουίς  Παντίγιο αντιλαμβάνεται τον στρατιώτη που γραπώνεται από τα ράσα του. Εκείνος με την σειρά του τον πιάνει από τα πλευρά και προσπαθεί να τον κρατήσει όρθιο.

Είμαι Έλληνας Παπάς και θα πεθάνω για την θρησκεία και την Ελλάδα

Του Κώστα Ζουρδού, θεολόγου

Για τρεις ολόκληρες ώρες ο Αρχιμανδρίτης Ιωακείμ Λιούλια βασανίζονταν φρικτά στις τρομερές φυλακές «510» της Γκεστάπο στη Θεσσαλονίκη με τους Γερμανούς δήμιους βασανιστές να προσπαθούν με κάθε απάνθρωπο τρόπο να του αποσπάσουν πληροφορίες για την δράση των Ελλήνων ανταρτών. Του έκαναν εξαντλητικές ανακρίσεις για να του αποσπάσουν μυστικά της εθνικής αντίστασης, τον κακοποιούσαν πολλές ημέρες συνέχεια, τον άφηναν νηστικό και όταν ζητούσε νερό του έδιναν κάποιο υγρό που τον έκανε να διψάει πιο πολύ. Παρ’ όλες τις ταλαιπωρίες και τα μαρτύρια ο Πατέρας Ιωακείμ αρνήθηκε επίμονα να φανερώσει αυτά που ζητούσαν οι εχθροί της Ελλάδας. Είχε βαθιά πίστη κι αυτό, τον έκανε να μη χάσει το θάρρος του ως την τελευταία στιγμή. Όλοι τον θαύμαζαν. Ο παπά Ιωακείμ υπέμεινε αγέρωχα και θυσιαστικά όλους τους πόνους και τους εξευτελισμούς χωρίς να πει ούτε μια λέξη. Ούτε ένα επιφώνημα πόνου δεν καταδέχτηκε να τους χαρίσει..

Αντάρτης Μακαριστός….

Του Κώστα Ζουρδού, θεολόγου

Το μεγάλο πλήθος είχε συγκεντρωθεί συγκινημένο για να αποδώσει φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης για έναν Ιεράρχη που πάνω από όλα είχε καταγραφεί στην συλλογική μνήμη για την ευθύτητα του πέραν όλον των άλλων χαρισμάτων του. Οι κάμερες εστιάζουν σε έναν νεαρό με μοντέρνα εμφάνιση και γεμάτος σκουλαρίκια που προσπαθεί να σκουπίσει ένα δάκρυ. Ο Δημοσιογράφος πλησιάζει διστακτικά και ρωτάει τον νεαρό: «Τι ήταν για εσάς ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος;…». Ο νεαρός χωρίς να τον κοιτάξει απάντησε σταθερά: « Ο Μακαριστός ήταν αντάρτης». Την άλλη μέρα ο τίτλος κοσμούσε τις εφημερίδες; Με πηχυαίους τίτλους. Ο νεαρός σκούπισε και άλλο ένα δάκρυ. Το ημερολόγιο έδειχνε 10 Απριλίου 1998. Ήταν η ημέρα που έφυγε από την ζωή ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σεραφείμ.

Ένας άγιος Πατριάρχης, ένας ποιητής και μια κλειστή πύλη...

Του Κώστα Ζουρδού, θεολόγου

Η κεντρική πύλη του Πατριαρχείου παραμένει κλειστή και σφραγισμένη μέχρι και σήμερα. Κοντά δύο αιώνες. Και θα παραμείνει για πάντα. Για να θυμίζει ότι εδώ σε αυτό το σημείο κρεμάστηκε το άψυχο κορμί του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄. Δεν ήταν απλά το σώμα ενός ανθρώπου. Δεν ήταν το άψυχο σώμα ενός Πατριάρχη. Ήταν ένα ολόκληρο Έθνος κρεμασμένο από αυτήν την πύλη. Η Ελλάδα ολόκληρη. Η λαϊκή παράδοση λέει πως η πύλη θα ανοίξει και πάλι. Αυτή την φορά για να εισέλθει και πάλι όλος ο ελληνισμός στην ποτισμένη με αίμα γη του με μπροστάρη τον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε΄ που θα ανοίξει ο ίδιος την πύλη με τον κρότο που έπεσε η πύλη του άδη στην αναστάσιμη πορεία ολοκλήρωσης του Χριστού.

Πορφύρας, Κορασίδες 1985…

Άλλη μια γενιά σπουδαίων αθλητριών της ομάδας Μπάσκετ Κορασίδων του Πορφύρα από το μακρινό 1985. Στην φωτογραφία διακρίνονται όρθιοι από αριστερά και πάνω: Νικολτσούδης (έφορος), Καροπούλου, Καραμανλή, Κάτσαλη, Τερζοπούλου, Δημακάκου, Κλιγκοπούλου, Καραμέρη (Προπονήτρια). Καθιστές από αριστερά: Κολοκούρη, Κοντοπούλου, Παπανικολάου, Καλαϊτζίδου, Μάμαλη, Γκούμα και Βάλτζη.
Κώστας Ζουρδός

Ντίτριχ Μπονχέφερ, ο θεολόγος της ελευθερίας...

Του Κώστα Ζουρδού, θεολόγου

Τον Απρίλιου του 1943 θα συλληφθεί από την Γκεστάπο ο Πάστορας και Θεολόγος Ντίτριχ Μπονχέφερ με την κατηγορία ότι μετέφερε παράνομα Εβραίους από τη Γερμανία στην Ελβετία. Κρεμάστηκε στις 9 Απριλίου 1945, ξημερώματα Μεγάλης Παρασκευής, λίγο καιρό πριν την κατάρρευση του Γ΄ Ραϊχ, ίσως ένα από τα τελευταία θύματά του. Στη σύντομη αλλά γεμάτη ένταση, δράση και αγάπη για τον άνθρωπο, ζωή του ο Πάστορας και Θεολόγος Ντήτριχ Μπονχέφερ προσπάθησε να προειδοποιήσει την Ευρώπη για τους ναζιστικούς σχεδιασμούς, αντιστάθηκε στον ναζισμό, διέσωσε Εβραίους και γνωστοποιούσε στη βρετανική κυβέρνηση τα νέα της γερμανικής αντίστασης.

Ο Πορφύρας στον τελικό του Κυπέλλου Μπάσκετ ΕΣΚΑΝΑ

Την Πέμπτη 11 Απριλίου 2019 στις 19:15 στο γήπεδο του Παλαιού Φαλήρου «Μπεφόν», ο Πορφύρας αγωνίζεται στον τελικό του Κυπέλλου ΕΣΚΑΝΑ με αντίπαλο την Νεανική Εστία Μεγαρίδος. Ο Πορφύρας μετά από 9 χρόνια επανεμφανίζεται στον τελικό του Κυπέλλου Ανδρών της ΕΣΚΑΝΑ στο Μπάσκετ μια οπωσδήποτε ακόμα μεγάλη επιτυχία του Συλλόγου.

«Μια Εκκλησία που δεν διώκεται θα πρέπει να φοβάται…».

Του Κώστα Ζουρδού, θεολόγου

Ήταν 24 Μαρτίου του 1980 στις 18:30 το απόγευμα. Ο Αρχιεπίσκοπος του Ελ Σαλβαδόρ Όσκαρ Ρομέρο ετοίμαζε την Θεία Λειτουργία μέσα σε ένα μικρό παρεκκλήσιο του Νοσοκομείου της πόλης. Πονεμένοι και φτωχοί, ασθενείς και συνοδοί στριμώχθηκαν στο μικρό εκκλησάκι για να λειτουργηθούν και να ακούσουν  τον Αρχιεπίσκοπο των φτωχών να τους συμπαραστέκεται και να τους παρηγορεί. Την ίδια στιγμή ο δολοφόνος παρκάρει το μικρό κόκκινο Volkswagen του απέναντι από την πύλη του νοσοκομείου. Είναι άνετος και ψύχραιμος. Χαϊδεύει την εσωτερική τσέπη της καπαρντίνας του και βεβαιώνεται ότι το «σκληρό παγωμένο σιδερικό» είναι στην τσέπη του. ο φύλακας του νοσοκομείου του δείχνει με ευγένεια τον δρόμο που οδηγεί στο παρεκκλησί. Την ώρα που μπαίνει στον Ναό ο Όσκαρ Ρομέρο ντυμένος της αρχιερατική του στολή βγαίνει στην ιερά πύλη κρατώντας το δισκοπότηρο με το αίμα του Εσταυρωμένου. Ο δολοφόνος στέκει μπροστά του και τον πυροβολεί κατευθείαν στην καρδιά. Ο Αρχιεπίσκοπος τον κοιτάζει στα μάτια αγέρωχος και σωριάζεται στην ωραία πύλη. Το δισκοπότηρο πέφτει στο πάτωμα και το αίμα του εσταυρωμένου αναμιγνύεται με το αίμα του Αρχιεπισκόπου.

Πορφύρας, Μίνι 1991

Άλλη μια σπουδαία φουρνιά αξιόλογων νεαρών (τότε) αθλητών του Πορφύρα με σημαντικές επιδόσεις και προσφορά στον Σύλλογο από το μακρινό 1991. Πολλοί από τους παραπάνω αθλητές στελέχωσαν στο διάβα  του χρόνου και τα μεγαλύτερα τμήματα. Και όπως έχουμε ξανά πει αθλητές με ήθος, γιατί αυτό είναι ο Πορφύρας. 

Κώστας Ζουρδός

Ο ματωμένος Νοέμβριος…

Του Κώστα Ζουρδού, θεολόγου

Μια παρέα νεαρών ιεραποστόλων ακούει με μεγάλο ενθουσιασμό τον καθηγητή τους να τους περιγράφει τον μαγευτικό τόπο της Κεντρικής Αμερικής και τις δυνατότητες που υπάρχουν παρά τις δυσκολίες για την διάδοση του Χριστιανισμού. Ο καθηγητής έχοντας καταλάβει την προσήλωση των σπουδαστών στις περιγραφές τους κάνει μια παύση στον λόγο του. Τους κοιτάζει όλους διερευνητικά. Μια σιωπή απλώνεται στην ατμόσφαιρά. Και τότε ο καθηγητής τους ρωτάει: «Υπάρχει κάποιος από εσάς που θέλει να υπηρετήσει στην Κεντρική Αμερική;». Ένα χέρι σηκώνεται. «Εγώ!», φωνάζει με αποφασιστικότητα ο Ιγνάτιο Εγιακουρία, ο άνθρωπος που 39 χρόνια μετά θα ποτίσει με το δικό του αίμα τα θεμέλια της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας στην Κεντρική Αμερική.