Τηλεόραση URANIA…

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 κάνει την εμφάνιση της στην ελληνική αγορά η ιταλικής προελεύσεως τηλεόραση URANIA και δημιουργεί την λαχτάρα και την προσδοκία στο κοινό για την αγορά μιας τηλεοπτικής συσκευής. Τα χρόνια εκείνα λίγα σπίτια είχαν  τηλεόραση  γιατί το μέσο δεν ήταν τόσο διαδεδομένο και  το κόστος αγοράς ήταν απαγορευτικό. Μόνο στις οικογένειες των ναυτικών λόγω   καλύτερον εισοδημάτων υπήρξε η δυνατότητα αγοράς μιας τηλεόρασης που τις περισσότερες φορές τις αγόραζαν από χώρες του εξωτερικού. Η τηλεόραση URANIA έφερε την αλλαγή στην τηλεοπτική αγορά και ήταν η εταιρεία που δημιούργησε το πρώτο ελληνικό σίριαλ « το σπίτι με τον Φοίνικα » που μεταδόθηκε από την ΥΕΝΕΔ.

Η ζωή των Ορθοδόξων…

Τι θέλουνε οι άνθρωποι για να ξεκινήσουν την γιορτή. Μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα, μια άδεια πλατεία, άφθονο κέφι, καλή διάθεση και πολύ αγάπη. Και ένα παλιό  κασετόφωνο με ένα μακρύ καλώδιο να τρέχει με κακό ήχο, που όμως δίνει τον εύθυμο σκοπό.

Αρχίζει το ματς αδειάσαν οι δρόμοι…

Το κατηχητικό τελείωσε και από τον Ναό του Αγίου Βασιλείου ξεπρόβαλαν αλαφιασμένοι και χαρούμενοι οι πιτσιρικάδες. Τα φούτερ βγήκαν και φάνηκαν οι εμφανίσεις που έκρυβαν από σεβασμό στην ιερότητα του Ναού. Τα σκαλιά γέμισαν από παιδία που ανυπόμονα περίμεναν τον χωρισμό των ομάδων. Οι αρχηγοί πήραν θέση και το αμπε-μπα-μπλόμ ξεκίνησε. Ο νικητής διαλέγει πρώτος. Δεν είναι επίσημος αγώνας ενοριών, ούτε και ομάδων από τις γειτονιάς. Είναι οικογενειακό διπλό. Με το ίδιο ενδιαφέρον όμως και το πείσμα για την νίκη.

Η ομάδα με την άσπρη διαγώνια ρίγα…

Ποια είναι αυτή η ομάδα με την άσπρη διαγώνια ρίγα στα σκαλιά του Αγίου Βασιλείου;  Από την νεότερη γενιά των παιδιών της ενορίας του Αγίου Βασιλείου με αρχηγό τον Χαράλαμπο Χάλαρη. Για να δούμε τους θυμάστε τους υπόλοιπους και το όνομα της ομάδας;

Κώστας Ζουρδός

Εθνική των Αναγνωστών….

Ο Αναγνώστης στην Ορθόδοξη και στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία είναι αυτόνομος βαθμός κατώτερου κληρικού, που εμφανίζεται στα πρωτοχριστιανικά χρόνια, του οποίου η διακονία έχει να κάνει με την ανάγνωση αγιογραφικών κειμένων που αναγιγνώσκονται στις χριστιανικές ακολουθίες κατά την τέλεση των Ιερών Μυστηρίων. Συνήθως ο βαθμός του Αναγνώστη αποτελεί προπαρασκευαστικό στάδιο για την είσοδο κάποιου στον ανώτερο κλήρο χωρίς αυτό να αποτελεί αποκλειστική προϋπόθεση, ενώ αρκετές φορές απονέμεται και στους ιεροψάλτες. Η χειροθεσία κάποιου σε αναγνώστη γίνεται από τον Επίσκοπο με την ανάγνωση ειδικής ευχής. Ο κύριος λόγος της δημιουργίας αυτής της ειδικής τάξης κληρικών ήταν η ανάγκη για πρόσωπα με εξειδικευμένη καλλιέργεια στην ανάγνωση των Γραφών.

20 Σεπτεμβρίου 1926…

 Κάπου στο Βαρθολομιό Ηλείας πριν από 91 ολόκληρα χρόνια γεννιέται εκείνος που θα αλλάξει την ιστορία μιας τοπικής Εκκλησίας, θα γράψει με την δράση του τις σπουδαιότερες σελίδες της νεότερης εκκλησιαστικής ιστορίας και θα γίνει ο σημαντικότερος εσωτερικός ιεραπόστολος στην ιστορία της Εκκλησίας. Σε  πολλούς από εμάς θα καθορίσει την μοίρα και τη ζωή μας. Θα μας πάρει από την αφάνεια και θα μας βάλει στο προσκήνιο. Θα δώσει υπόσταση στα όνειρα μας. Πάντα με κόπους, θυσίες και αγάπη.

Το μπλε βιβλιαράκι του Κατηχητικού…

Τώρα που ο Σεπτέμβρης "φόρτωσε" τις μέρες του για τα καλά. Τώρα που το καλοκαίρι τελείωσε  και οι διακοπές  μας  έχουνε κιόλας ξεχάστει. Τώρα που τα σχολεία άνοιξαν και όπως λέει και ο σοφός λαός "κάθε κατεργάρης γύρισε στο πάγκό του". Τώρα που οι αναμνήσεις από τις φετινές διακοπές αρχίζουν και ξεθωριάζουν από την μονότονη καθημερινότητα και πάνω στην βαρετή και αναγκαία προσπάθεια να ντύσω σχολικά βιβλία, θυμήθηκα το μπλε βιβλιαράκι του κατηχητικού.

Αγία Σοφία Πειραιώς: Αγωνίσου ο Χριστός είναι μαζί σου…

Πριν λίγες ημέρες στις 17 Σεπτεμβρίου πανηγύριζε ο Ιερός Ναός της Αγίας Σοφίας Πειραιώς και εκατοντάδες πειραιώτες από όλες τις συνοικίες του Πειραιά, παρακολούθησαν τις λατρευτικές εκδηλώσεις αυτής της σημαντικής ενορίας. Η ενορία της Αγίας Σοφίας Πειραιώς έχει την δική της ξεχωριστή πορεία στην ιστορία της τοπικής μας Εκκλησίας  και είχε ισχυρούς πνευματικούς δεσμούς με την ενορία του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς αλλά και με άλλες ενορίες της Μητροπολιτικής μας περιφέρειας. Στην ενορίας της Αγίας Σοφίας υπήρχε μια αξιόλογη δράση με κατηχητικές συντροφιές, με χορευτικά συγκροτήματα, με θεατρική ομάδα και με πολιτιστικές εκδηλώσεις. Η παραπάνω φωτογραφία  αν η έρευνα μας είναι σωστή, είναι από μια γιορτή λήξης των κατηχητικών σχολείων της ενορίας το 1984-1985 στην πλατεία του Ναού με εκατοντάδες ενορίτες να παρακολουθούν την εκδήλωση με ενδιαφέρον. Τις  εκδηλώσεις της ενορίας της Αγίας Σοφίας Πειραιώς παρακολουθούσαν και στελέχη από πολλές ενορίες της Μητροπόλεως μας και από την ενορία του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς. Και πάντα επίκαιρο το μήνυμα της: Αγωνίσου ο Χριστός είναι μαζί σου...

Κώστας Ζουρδός 

Και όσα τραγούδια σου έχω στείλει είναι από μένα τον Βασίλη…

Η ενορία του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς είχε στην ποιμαντική της ευθύνη την δύσκολη και κρίσιμη διακονία του Νοσοκομείου Μεταξά που βρίσκετε ακριβώς πίσω από το Ιερό του Ναού. Ένας εφημέριος Ιερέας είχε οριστεί υπεύθυνος για την πνευματική ανακούφιση των ασθενών και των συνοδών τους και  η ενορία, όλα τα τμήματα των νεανικών συντροφιών προσπαθούσαν με διάφορες δράσεις να απαλύνουν λίγο των πόνο και την αγωνία των αδερφών που βρίσκονταν στο κρεβάτι του πόνου.

Παλιά μας όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί...

Ο χρόνος περνάει και μας αλλάζει και τα αλλάζει όλα και γύρω μας και μέσα μας. Παλιά όνειρα που έγιναν αλλά που τα αφήσαμε γιατί έπρεπε και άλλα που δεν τα τολμήσαμε στον καιρό τους. Νέες δυνατότητες  και νέοι στόχοι κεντρίζουν τώρα τη ζωή μας. Κάποιοι άλλοι είναι στις προτεραιότητες μας και τα όνειρα τους πολεμάμε να στηρίξουμε να τους δώσουμε υπόσταση να τα πάμε από το όνειρο στην πραγματικότητα. Δεν μας έχουν ανάγκη,τα καταφέρνουν και μόνοι τους και μας κάνουν χαρούμενους. Μια τέτοια είδηση  για έναν νέο άνθρωπο που στεριώνει βήμα - βήμα το όνειρο του και βαδίζει στην υλοποίηση του, τον Χαράλαμπο Κολτουκτσόγλου που την παραμονή του Σταυρού χειροθετήθηκε αναγνώστης και πάει για τα υψηλά και μας κάνει όλους υπερήφανους. Είναι από γερά θεμέλια που χτίστηκαν με την αγάπη και την τόλμη.

Κάθε Κυριακή κάτι άλλο…

Στις 30 Οκτωβρίου του 1988 η Μητρόπολη Πειραιώς αρχίζει μια σπουδαία σύγχρονη ιεραποστολική διακονία, ένα όνειρο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου, την ημέρα εκείνη για πρώτη φορά βγαίνει στον «αέρα» το πρόγραμμα του Ραδιοφωνικού Σταθμού      « Πειραϊκή Εκκλησία». Το πρόγραμμα του Ραδιόφωνου ξεκινάει στην αρχή να εκπέμπει στο λεκανοπέδιο Αττικής και το ηχητικό του σήμα με την φωνή του Πρόδρομου Δασιγένη μπαίνει στα σπίτια των Πειραιωτών και στην συνέχεια σε όλη την Ελλάδα.

ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΙΣ...ΚΑΛΗΜΕΡΑ

Δε λέω πώς δεν έχεις δίκιο να πικραίνεσαι.

Γέμισε ο τόπος σαλτιμπάγκους που ξεπουλούν
στους πάγκους τους το μέλλον σου.
Γέμισε ο τόπος καταπατητές, που μεταμφιεσμένοι
σε σωτήρες ακολουθούν σαν σκυλιά τα βήματα σου.
Δεν λέω πως δεν έχεις δίκιο να μπλοκάρεις.
Σου σερβίρουν σε κονσέρβες αποφάσεις που δεν διάλεξες.
Ψάχνουν μεθοδικά να σε απελάσουν από την ψυχή σου.
Να κρεμάσουν τα σχέδια σου ανάποδα, σαν νυχτερίδες,
στους πασσάλους που οριοθετούν τον ορίζοντα σου.

Ρακένδυτες ελπίδες στο περιθώριο του κόσμου…

                                                         Στην Μοναχή Μαρκελλα

Λίγα χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα και μια ανάσα από την πόλη της Κορίνθου βρίσκεται μια πνευματική όαση, μια Μοναστική Αδελφότητα, το Ιερό Ησυχαστήριο του Τιμίου Σταύρου Μαψού Κορινθίας. Ένα πνευματικό καταφύγιο για κάθε πονεμένο άνθρωπο που προσπαθεί να βρει τα πνευματικά του πατήματα έστω και για λίγο μακριά από την σκληρή πραγματικότητα της σύγχρονης απνευμάτιστης κοινωνίας. Σαράντα και πλέον μοναχές, ντυμένες το τιμημένο ράσο του αγώνα, της αυταπάρνησης, του μαρτυρίου, και της αγάπης αγωνίζονται καθημερινά για την εσωτερική καλλιέργεια του εαυτού τους αλλά και του κόσμου. Έναν κόσμο που θέλουν να τον κάνουν καλύτερο όχι με την βία αλλά με την ελευθερία της αγάπης, όχι με ιδεολογία αλλά με την δύναμη της προσευχής, όχι με πολύβουη φλυαρία αλλά με την εύλαλη σιωπή, όχι με όπλα και τεχνολογία αλλά με κομποσκοίνι. Σαράντα μοναχές που έχουν ξεριζώσει τον κόσμο από μέσα τους, που έχουν εγκαταλείψει κάθε κοσμική φιλοδοξία και μεγαλοπρέπεια, που τρέχουν από διακόνημα σε διακόνημα με φθαρμένο μπαλωμένο ράσο, που δίνουν από αγάπη για τους συνανθρώπους τους όλη τους την ύπαρξη γνωρίζοντας πως το μόνο κλειδί που οδηγεί στον παράδεισο που τόσο ποθούν και για αυτόν αγωνίζονται είναι η αγάπη. Ανάμεσα στις μοναχές βρίσκεται και η Μοναχή Μαρκέλλα η δικιά μας  κατά κόσμων Μαριάνθη ( Λαμπρινούδη ) ένα από τα σημαντικότερα στελέχη της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς.

Αύριο είναι Αγάπη...

Η αγάπη δεν φανερώνεται εύκολα στο λόγο αλλά στο βλέμμα της ευσπλαχνίας.

Η αγάπη δεν καταστρέφεται με την αδιαφορία αλλά ενδιαφέρεται για την αδυναμία του άλλου.

Η αγάπη δεν τρέχει μαζί με τον θυμό αλλά τον προσπερνά με γρήγορο βηματισμό για να συναντήσει την αδελφή της την ταπείνωση.

Η αγάπη δεν κοιμάται χωρίς να συγχωρήσει τον άλλον.

Η αγάπη δεν καταδικάζει τον άλλον αλλά σταυρώνεται και δεν σταυρώνει.

Η αγάπη δεν φοβάται.

Αύριο, ας ξεκινήσουμε...

Ας μην αφήνουμε το χρόνο να φεύγει. Κάποια μέρα θα ειναι πολύ αργά για να δείξουμε την αγάπη μας.

 Ας ξεκινήσουμε…

Κώστας Ζουρδός

κ. Κωστούλα…η γιαγιά της καρδιάς μας

Πάνω από εβδομήντα χρόνια στην αγαπημένη της Φρεαττύδα αναπολεί τα χρόνια που πέρασαν και βλέπει τις αλλαγές που  συντελεί ο χρόνος και στους ανθρώπους που πάνε και έρχονται και στο περιβάλλον που διαρκώς αλλάζει. Οι αναμνήσεις είναι πολλές, δύσκολες κάποιες λυπητερές που φέρνουν πόνο. Την θυμάμαι πριν τριάντα χρόνια να συντροφεύει στο σχολείο τα εγγόνια της τον Βασίλη και τον Κωνσταντίνο, να ανησυχεί για την διατροφή τους, την μόρφωση τους,  την συμπεριφορά τους. Την θυμάμαι να ανοίγει το σπίτι της για να παίξουμε ανέμελα και σε προστατευμένο χώρο και να μας προσφέρει τα καλούδια μιας σπάνιας νοικοκυροσύνης. Την θυμάμαι στα κάγκελα της σχολικής αυλής να μας καμαρώνει και να χαίρετε με το παιχνίδι μας και ας μην το καταλάβαινε.

Σταύρος…

Χαθήκαμε. Μας έπνιξε ο χρόνος, οι αποστάσεις οι νέες υποχρεώσεις. Αν γυρίσω πίσω δεν υπάρχει στιγμή που να μην είσαι κοντά, δίπλα, τριγύρω. Για μέτρα. Στο σχολείο, στο κατηχητικό, στην χορωδία, στην κατασκήνωση, στον Πορφύρα, στην γειτονία. Και ίσως να έχω ξεχάσει και κάποια άλλα δικά μας από αυτά που δεν μοιράζονται οι φίλοι στα δημόσια. Πόσα μπορώ να θυμηθώ πόσα όμορφά χρόνια. Τα απογεύματα που μαζευόμασταν στην Βουδούρη και κατεβαίναμε για μπάλα στον Παπανικολή. Τα παιχνίδια στην πλατεία του Αγίου Βασιλείου, τα βράδια στα σκαλάκια της πολυκατοικίας της Φωτεινής και τα ατέλειωτα αστεία. Πόσα.

Η χορωδία του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς

Τον Οκτώβριο του 1982 στην αίθουσα κειμηλίων του παλαιού Πνευματικού Κέντρου του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς μια παρέα ενοριτών που δραστηριοποιείτε στα κοινά της ενορίας και συμμετέχει στην λατρευτική της ζωή αποφασίζει να ιδρύσει μία χορωδία για να δώσει το δικό της μουσικό στίγμα και να βάλει την δική της προσφορά στην μουσική πολιτιστική ιστορία της πόλης μας.

Αντίδωρα της αγκαλιάς...

στον Πρωτοπρεσβύτερο Γεώργιο Γεωργακόπουλο

Στον ποικιλόμορφο «αμπελώνα» της Εκκλησίας ανθίζουν πολλά χρωματιστά λουλούδια με διαφορετικές ξεχωριστές ευωδιές. Κάποια διαρκούν λίγο, κάποια αρκετά και κάποια για πάντα. Στον «αμπελώνα» της Πειραϊκής Εκκλησίας από το μακρινό 1978 που ξεκίνησε η ξέφρενη καλλιέργεια, κάποιοι γεωργοί σταμάτησαν, κάποιοι άλλαξαν επιστάτη και κάποιοι συνεχίζουν ακόμα να καλλιεργούν ασταμάτητα σε μια μεγάλη πορεία καθημερινής προσφοράς αδιαφορώντας για τις τσουκνίδες. Προσφέροντας στους συνανθρώπους τους ως δώρο το Χριστό και ως αντίδωρο τον εαυτό τους που ξέρει μόνο να θυσιάζετε και να υπομένει με μια ανοικτή αγκαλιά για όλους. Ένα τέτοιο αντίδωρο της αγκαλιάς είναι ο Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Γεωργακόπουλος ο δικός μας Γεώργιος σε έναν ενικό που κρύβει έναν κερδισμένο σεβασμό της αγάπης.