Πόσο ανίκανοι, πόσο αφερέγγυοι

 

Χρήστος Γιανναράς

Αυτή τη φορά η προεκλογική περίοδος είναι βραχύτατη, δεν υπάρχει χρόνος για να μελετηθεί μεθοδικά η χάραξη εκλογικής στρατηγικής των κομμάτων. Βέβαια, και όταν υπάρχει χρόνος, η στρατηγική είναι μάλλον είδος άγνωστο στον ελλαδικό πολιτικό βίο, προεκλογικά την αναπληρώνουν «επί χρήμασι» οι επαγγελματίες του εντυπωσιασμού. Τα κόμματα πουλάνε μόνο εντυπώσεις και η οργανωμένη πώληση εντυπώσεων είναι χρυσοπληρωμένο επιτήδευμα άσχετο με την πολιτική. Για τους επαγγελματίες της πλύσης εγκεφάλου των μαζών οι επαγγελίες διακυβέρνησης της χώρας και οι επαγγελίες αποτελεσματικότητας απορρυπαντικών αποβλέπουν στον ίδιο στόχο: Να κερδίσουν πελάτες, όχι να πληροφορήσουν πολίτες.

Οι αναντικατάστατοι

 

Πρωτ. Θεμιστοκλή Μουρτζανού

Συχνά στη ζωή μας πιστεύουμε ότι υπάρχουν άνθρωποι αναντικατάστατοι. Προσκολλόμαστε σε κάποια πρόσωπα, είτε συγγενικά είτε πολιτικά είτε στην εργασία μας είτε σε άλλες καταστάσεις της ζωής και θεωρούμε πως η ζωή αρχίζει και τελειώνει με αυτά. Μία τέτοια στάση, η οποία πηγάζει από τη συναισθηματική εξάρτηση, δεν μας επιτρέπει να προχωρήσουμε στην πορεία μας, αλλά αισθανόμαστε να κολλάμε στις στιγμές που αυτά τα πρόσωπα ήταν παρόντα στη ζωή μας. Αισθανόμαστε ακαθοδήγητοι, χωρίς να μπορούμε να ενηλικιωθούμε, δηλαδή παιδιά που έχουν ανάγκη τα στηρίγματά τους για να μην αισθανθούνε ορφανά και ανήμπορα. Με αυτό τον τρόπο όμως στην πράξη αρνούμαστε να αναλάβουμε τις ευθύνες για την ζωή μας τόσο έναντι του εαυτού μας όσο και έναντι της κοινωνίας, με αποτέλεσμα όντας ανώριμοι και εξαρτημένοι να μην μπορούμε να προοδεύσουμε αληθινά.

                Αυτό συμβαίνει και στην πνευματική ζωή. Το συναίσθημα είναι μία πολύ δυνατή κατάσταση στην ανθρώπινη ύπαρξη, δώρο Θεού. Όμως  πολλές φορές μας καθιστά ανελεύθερους. Αγαπούμε τους πνευματικούς πατέρες, τους διδασκάλους μας, τα στηρίγματά μας και αισθανόμαστε πως σ’ αυτούς οφείλουμε ό,τι είμαστε, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να αναλάβουμε την ευθύνη για την δική μας πορεία. Προσωποληπτούμε. Ενίοτε φανατιζόμαστε έχοντας την αίσθηση ότι ανήκουμε σε κάποιον ή κάποιους που είναι ανώτεροι, πιο πνευματικοί, πιο άγιοι από κάποιους άλλους. Και έτσι γινόμαστε δούλοι θεσφάτων. Την ίδια στιγμή, αν για κάποιο λόγο τα στηρίγματά μας εκλείψουν, δυσκολευόμαστε πάρα πολύ να προσαρμοστούμε στις νέες συνθήκες και διαπιστώνουμε ότι τελικά ο Χριστός και η πίστη σ’ Αυτόν δεν είναι το κλειδί, αλλά το πρόσωπο το οποίο μας καθοδηγεί.

Τα περιστέρια που πίστεψαν ένα γεράκι

Ένα γεράκι κάποτε είχε βάλει στο μάτι ένα κοπάδι περιστέρια. Προσπάθησε πολλές φορές να τα πιάσει ορμώντας πάνω τους, μα εκείνα πρόφταιναν να χωθούν στον περιστερώνα τους.
– Μάλλον βλέπουν τη σκιά μου, όταν πέφτω πάνω τους κι έτσι προλαβαίνουν και κρύβονται.
Αλλά και τη μέρα που είχε συννεφιά και περίμενε πως δε θα μπορούν να το καταλάβουν, τα περιστέρια μας  κρύφτηκαν μια χαρά στο σπιτάκι τους και η επίθεση πήγε τζάμπα και πάλι.
Η πείνα όμως του γερακιού μεγάλωνε και μαζί μεγάλωνε κι η πονηριά του.
– Τι κάθομαι  και παιδεύομαι με επιθέσεις, σκέφτηκε και μονολογούσε! Θα γίνω βασιλιάς τους και τότε θα έχω στο στομάχι μου όσα περιστέρια θέλω.
Πράγματι, ανέβηκε στην κορυφή ενός δέντρου κοντά στον περιστερώνα και φώναξε στα περιστέρια:
– Γιατί να ζείτε συνεχώς με τον φόβο και τη λαχτάρα μήπως και κάποιος σας επιτεθεί; Αν με κάνετε βασιλιά σας, εγώ θα σας φυλάω και θα σας σώζω από κάθε επίθεση!
Και τα κουτά τα περιστέρια πίστεψαν το γεράκι και το έκαναν βασιλιά και προστάτη τους. Κι όταν έγινε το γεράκι βασιλιάς τους και κάθισε στον θρόνο του, έβγαλε αμέσως τούτη τη διαταγή: Να του φέρνουν κάθε μέρα να τρώει ένα περιστέρι! Τόσο απλά κατάφερε να  τα πιάσει!
Γιατί είναι γνωστό πως όποιοι  παραδίνονται μόνοι τους στα χέρια ενός τυράννου είναι άξιοι της τύχης τους, μόνοι τους σκάβουν τον λάκκο τους!

  Μύθοι του Αισώπου

Ορθοδοξία, Δύση και Ισλάμ

Χρήστος Γιανναράς

 

Πρέπει εδώ να παρεμβληθεί μια κριτική παρένθεση ειδικά για τον επιχειρούμενο σήμερα παραλληλισμό, σε πολιτιστικό επίπεδο, εκκλησιαστικής ορθοδοξίας και Ισλάμ: Για τα κοινά αντιδυτικά στοιχεία (στοιχεία εναντίωσης στο δυτικό κοινωνικοπολιτικό υπόδειγμα) που δυτικοί μελετητές διαβλέπουν και στις δυο αυτές πολιτιστικές παραδόσεις.

Η εναντίωση του Ισλάμ στη Δύση είναι πολλαπλά διακηρυγμένη και σε περιπτώσεις ισλαμικών πολιτικών καθεστώτων ή παρατάξεων έμπρακτα βεβαιωμένη. Δύση και Ισλάμ εμφανίζονται στον σύγχρονο διεθνή χώρο ως δύο αντίπαλα κοινωνικοπολιτικά μοντέλα – η αντιπαλότητά τους εντοπίζεται κυρίως σε δυο πολιτιστικούς άξονες: του σεβασμού ή της άρνησης των ατομικών δικαιωμάτων και του πολιτικού φιλελευθερισμού. 

      Θα μπορούσε ωστόσο εκ προοιμίου να παρατηρηθεί ότι η αντιπαλότητα αυτή μοιάζει να εξαντλείται στο είδος του «ιερού» κώδικα πολιτικής πρακτικής που το καθένα από τα δυο μοντέλα θέλει καθολικά να επιβάλει. Δεν ανάγεται η αντιπαλότητα στις αφετηριακές νοηματοδοτήσεις της πολιτικής, γιατί αυτές εμφανίζονται μάλλον κοινές και στα δυο μοντέλα – κοινές και ριζικά διαφοροποιημένες από τις προϋποθέσεις της πολιτικής που προδιαγράφουν οι κοινωνικοί στόχοι της εκκλησιαστικής παράδοσης και ορθοδοξίας. 

Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη

 http://www.kathimerini.gr

Προτιμώ να πεθάνω όρθιος παρά να ζω γονατιστός

 

 Χρήστος Κολοβός

Στην Ελλάδα αναφερόταν το τελευταίο σκίτσο του δολοφονηθέντος από φανατικούς ισλαμιστές Zορζ Bολίνσκι στην Charlie Hebdo.
Στο σκίτσο, μία ανδρική μορφή κάνει ποδήλατο και μιλάει στο τηλέφωνο με την Άνγκελα Μέρκελ.
– «Γειά σου Άνγκελα. Μην ανησυχείς! Οι Έλληνες σέβονταν πάντα τις δεσμεύσεις τους, δεν θα αποχωρήσουν από την Ευρωζώνη. Είμαστε στο σωστό δρόμο», λέει.
«Είμαστε στο σωστό δρόμο; Δεν θα το γνωρίζω παρά όταν φτάσω στο τέλος…», και μπροστά δείχνει να υπάρχει  γκρεμός κι ένα κοράκι που καιροφυλακτεί…
Σήμερα καταδικάστηκαν σε θάνατο τέσσερις σκιτσογράφοι, που τόλμησαν να σκιτσάρουν τον Προφήτη Μωάμεθ -μαζί και όσοι είχαν την ατυχία να βρίσκονται εκεί τριγύρω.
Ο διευθυντής του Charlie Hebdo Stephane Charbonnier (Charb), μετά την επίθεση στα γραφεία του περιοδικου το 2011 (είναι ανάμεσα στους νεκρούς) είχε δηλώσει τότε…Προτιμώ να πεθάνω όρθιος παρά να ζω γονατιστός”
Τα επιθετικά σκίτσα της Charlie Hebdo μετά από κάθε επίθεση ισλαμιστών, (που δεν ήταν και λίγες) είχαν επικριθεί πολλές φορές απ τη γαλλική κοινή γνώμη ως προς τη στάση που κρατά το περιοδικό απέναντι στο Ισλάμ, η αταλάντευτη όμως στάση του να επικρίνει κάθε θρησκεία, διαλύει κάθε δικαιολογία για εμμονή.

Οι αξίες μας και οι αξίες τους

 

 Τάσος Τέλλογλου

Νομίζω ότι ήταν το 1988. Ο εμφύλιος πόλεμος στον Λίβανο μαινόταν, όταν μου ζήτησαν να γνωρίσω την καλύτερη φοιτήτρια Χημείας στο Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο της Βηρυττού. 'Ηταν μια πανέμορφη μαλαχρινή κοπέλα, που μου εξήγησε με απλά λόγια ότι η πολιτιστική διαφορά μεταξύ μας είναι ότι εγώ δίνω σημασία στον θάνατο ενώ εκείνη δεν έδινε. Είχα πάθει σοκ απ' όσα άκουγα και στο τέλος ξεχάστηκα και της έδωσα το χέρι μου για να τη ευχηθώ καλή τύχη. Δεν μου ανταπέδωσε τον χαιρετισμό, είχα ξεχάσει φυσικά ότι δεν μπορούσα να την ακουμπήσω, έστω και με χειραψία (επ' ευκαιρία η Χεζμπολάχ καταδίκασε τα γεγονότα του Παρισιού).
Οι αξίες μου δεν ήταν οι αξίες της, αλλά ήταν η πρώτη φορά που άκουγα κάτι παρόμοιιο -μου συνέβη πολλές φορές έκτοτε, πάντα στη Μέση Ανατολή- αλλά αυτή την πρώτη φορά δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Οι αξίες μας δεν είναι οικουμενικές αξίες. Και η δημοκρατία δεν είναι οικουμενική αξία και η ελευθερία του λόγου δεν είναι οικουμενική αξία, και ας γράφουν διαφορετικά πράγματα οι συμβάσεις που έχει υπογράψει η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών του κόσμου. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα τους αφήσουμε να την πατήσουν, ειδικά στο σπίτι μας, την Ευρώπη. Αλλά αρκεί αυτό για να συνυπάρξουν ένας κόσμος του 21ου αιώνα και ένας του 14ου;

Όλη η γη φώναξε Je suis Charlie! Συγκινητικές φωτογραφίες

 

Η Μασσαλιώτιδα στη Μαδρίτη, η σημαία της Γαλλίας στο Λονδίνο, διαδηλωτές "Mαζί κατά του μίσους" στις Βρυξέλλες και αφισέτες "Είμαστε Charlie" παντού: δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι στην Ευρώπη και στον κόσμο διαδήλωσαν για την αλληλεγγύη τους προς τη βυθισμένη στο πένθος Γαλλία.

Στις Βρυξέλλες, 20.000 άνθρωποι διαδήλωσαν με το σύνθημα "Μαζί κατά του Μίσους". "Είναι μία σπουδαία κινητοποίηση, υπήρχε ανάγκη να βρεθούμε μαζί... δηλώνουμε την προσήλωσή μας στην ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης, στο πλαίσιο του σεβασμού των άλλων, είναι πολύ σημαντικό", σχολίασε ο βέλγος σκιτσογράφος Φιλίπ Γκελούκ.

Μεγαλείο! 3,7 εκατ. Γάλλοι έγραψαν ιστορία κατά της τυφλής βίας και της τρομοκρατίας – Το Παρίσι πρωτεύουσα του κόσμου

 

- Σήμερα είμαστε όλοι Γάλλοι το σύνθημα της μεγαλειώδους πορείας στο Παρίσι
- Το γαλλικό υπουργείο Εσωτερικών ανακοίνωσε πως οι διαδηλωτές στη χώρα ήταν 3,7 εκατομμύρια!
- Ανάμεσά τους οι συγγενείς των θυμάτων της σφαγής στο Charlie Hebdo και το εβραϊκο παντοπωλείο
- 50 Ευρωπαίοι ηγέτες και η ηγεσία της Ε.Ε. στους δρόμους του Παρισιού κατά των τρομοκρατικών επιθέσεων στη Γαλλία – Μεγάλος απών ο Μπαράκ Ομπάμα, παρών ο Αντώνης Σαμαράς
- Συγκλονιστικές εικόνες από τη διαδήλωση στη μνήμη των 17 νεκρών
- Έκλεισε το Μετρό στο Παρίσι γιατί δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει τέτοιο όγκο διαδηλωτών

Τα λόγια είναι λίγα για να περιγράφουν το μεγαλείο αυτού που έγινε σήμερα στο Παρίσι. Μια χώρα ενωμένη, δυστυχώς υπό το βάρος μιας τραγωδίας. Οι δρόμοι της γαλλικής πρωτεύουσας πλημμυρισμένοι. Μια λαοθάλασσα υπέρ της ελευθερίας και κατά της τρομοκρατίας. Μια εικόνα που μόνο συγκίνηση μπορεί να προκαλέσει.

H επικοινωνία της βίας

 

 Κώστας Γιαννακίδης

Πριν από δεκαπέντε χρόνια τεύχη του Charlie Hedbo το πολύ να έπεφταν μέσα σε κανένα φλεγόμενο βαρέλι στα στενά αχαρτογράφητης γειτονιάς παρισινού προαστίου. Όμως πριν από δεκαπέντε χρόνια ο κόσμος ήταν διαφορετικός. Πριν από δεκαπέντε χρόνια η γη γύριζε σε άλλο σύμπαν. Πριν από δεκαπέντε χρόνια ο εικοστός αιώνας έσερνε ησύχως τα πόδια του προς τη δύση του.
Ήταν η 11η Σεπτεμβρίου το ορόσημο. Όχι, βέβαια, για τη σύγκρουση δύο κόσμων, αλλά για την οχύρωση του δικού μας. Ήταν οι έλεγχοι στα αεροδρόμια που άλλαξαν. Οι πιλότοι που κλειδώθηκαν στην καμπίνα. Οι κάμερες που κρεμάστηκαν σαν τσαμπιά από σταφύλια. O σεκιουριτάς που έγινε δουλειά με σίγουρο μεροκάματο. Η βία που νομιμοποιήθηκε ως μέσο πολιτικού και κοινωνικού ακτιβισμού. Δείτε το και στον δικό μας μίζερο μικρόκοσμο. Δεν είναι μόνο η κρίση που απελευθέρωσε δυνάμεις. Σε έναν κόσμο όπου πλέον όλοι έχουν φωνή και όλοι μπορούν κάτι να κάνουν, η βία είναι το στοιχείο που επικαλύπτει τα πάντα. Είναι το μέσο που σου επιτρέπει να ακουστείς πάνω από όλους τους άλλους. Το άκρο που επιλέγεις να φτάσεις πρώτος αφού, ούτως ή άλλως, τα πράγματα πηγαίνουν προς τα εκεί. Αυτό που έγινε στο Παρίσι δεν είναι η ακραία έκφραση ενός πολιτισμικού φαινομένου. Είναι ένα γεγονός που γεννήθηκε μέσα από τις ιδιαίτερες επικοινωνιακές συνθήκες των καιρών μας.

Το χιούμορ πονά τους φανατικούς

 

 Αλέκος Λασκαράτος

Ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι, στην πρώτη σκηνή της ταινίας του “Ιστορίες του Καντέρμπουρυ”, καθώς διασχίζει τα τείχη της πόλης, στρέφει προς το κοινό και λέει “Με το χιούμορ μπορείς να πεις πολλές αλήθειες”. Το χιούμορ και η σάτιρα απελευθερώνουν, είναι επαναστατικά, όπως άλλωστε και ο έρωτας που δεν γνωρίζει καλούπια και γι’ αυτό χιούμορ και έρωτας έχουν κυνηγηθεί λυσσαλέα στο διάβα των αιώνων από συντηρητικές μερίδες κοινωνίας και πληθυσμούς. 
Η “Ανθολογία του Μαύρου Χιούμορ”, του Αντρέ Μπρετόν, θεωρητικού των Γάλλων σουρεαλιστών, συλλογή κειμένων και ποιημάτων διαφόρων συγγραφέων, είχε απαγορευτεί στη Γαλλία από το φασιστικό καθεστώς του στρατηγού Πεταίν στον Β παγκόσμιο πόλεμο. Σε αυτή τη συλλογή υπάρχει, μεταξύ άλλων, και ένα κείμενο του Jonathan Swift (του Ιρλανδού συγγραφέα του 18ου αιώνα, γνωστού σε όλους μας για τα “Ταξίδια του Γκιούλιβερ”), στο οποίο ο συγγραφέας προτείνει στους Ιρλανδούς συμπατριώτες του, οι οποίοι μαστίζονται από πείνα και φτώχεια,κάτω από την κατοχή των Άγγλων, να πουλούν στους τελευταίους τα παιδιά τους σε βρεφική ηλικία, προκειμένου, αυτοί, να τα ψήνουν στον φούρνο ή την κατσαρόλα, ισχυριζόμενος ότι πρόκειται για έναν εξαιρετικό μεζέ με τον οποίο οι Ιρλανδοί θα εξασφάλιζαν έτσι κάποιο εισόδημα. Προτείνει, δε, διάφορες συνταγές για λουκούλλειο αποτέλεσμα.

Η υπόκλιση του Αστερίξ και του Οβελίξ στους νεκρούς του Charlie Hebdo

 

Οι ανυπότακτοι Γαλάτες των παιδικών μας χρόνων, ο Αστερίξ και ο Οβελίξ δεν θα μπορούσαν να υποταχθούν και να φοβηθούν. Και με μια υπόκλιση τιμούν τα θύματα της τρομοκρατικής επίθεσης στο Charlie Hebdo.

Ο "πατέρας" τους Albert Uderzo, με ένα υπέροχο σκίτσο, απέδωσε τιμή στους 10 σκιτσογράφους του Charlie Hebdo και τους δυο αστυνομικούς που εκτελέστηκαν εν ψυχρώ από τους δυο τζιχαντιστές το μεσημέρι της Τετάρτης στο Παρίσι.
Ο Αστερίξ και ο Οβελίξ υποκλίνονται έχοντας από σεβασμό βγάλει τα καπέλα τους. ο Αστερίξ αφήνει ένα τριαντάφυλλο και ο Ιντεφίξ κοιτά με θλίψη στα μάτια του.

Πόσο χριστιανός είσαι, Αλέξη;

 

 Ανδρέας Ζαμπούκας 

Εδώ συμβαίνει κάτι παράδοξο. Από τη μία,  αυξάνεται συνεχώς το ποσοστό των ανθρώπων που αμφισβητούν την εξουσία των παπάδων και το ρόλο της θρησκείας στη ζωή τους. Το συναντάς σε μαθητές, νέους ανθρώπους αλλά και σε μεγαλύτερες ηλικίες. Από την άλλη, βλέπεις να ανεβαίνει κατακόρυφα η διάθεση των πολιτικών να εισπράξουν τα εύσημα της Εκκλησίας και να φωτογραφηθούν με ρασοφόρους. Ας πούμε, στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές, λίγο έλειψε να λειτουργήσει γραφείο ενοικίασης ιερωμένων για φωτογράφιση με υποψηφίους…
Πόσο τελικά είναι το ποσοστό των Ελλήνων που υποκύπτουν στην κραυγαλέα υποκρισία της εξουσίας; Πολύ μεγάλο; Μπορεί. Παραδοσιακές νόρμες μεσσιανισμού στην Ελλάδα ήταν πάντα η Εκκλησία, το ποδόσφαιρο, η εθνική ιδεολογία, η αριστερά και οπωσδήποτε ο λαϊκισμός της υποκουλτούρας. «Αντινόρμες» η καθαρή πολιτική σκέψη, ο ορθολογισμός, η σχέση θεωρίας και πράξης, η παιδεία και η συζήτηση για ευθύνη και συμμετοχικότητα των πολιτών.

Ὁ τρόπος τοῦ εἶναι

 

π. Νικόλαος Λουδοβίκος

Πρόθυμα θὰ συμφωνούσαμε ν’ ἀναρωτηθοῦμε γιὰ τὴν εἰδικὴ χρησιμότητα τῆς Ἐκκλησίας στὸν κόσμο σήμερα.

Σὲ τί χρησιμεύει λοιπὸν ἡ Ἐκκλησία; Εἴμαστε βέβαιοι, αἴφνης, πὼς χρειαζόμαστε, πλάι στ’ ἄλλα ἀγαθὰ ποὺ στοιχειοθετοῦν τὸ αὐτονόητο αἴτημα τῆς ἀτομικῆς καὶ συλλογικῆς εὐδαιμονίας – τὴν οἰκονομικὴ ἄνθηση, λόγου χάρη, καὶ τὴν κρατικὴ πρόνοια ἢ ἀκόμη τὴν «κοινωνία τοῦ δι­καίου»  καὶ «πνευματικά» ἐπίσης ἀγαθά. Πλῆθος «ψυχικῶν» καὶ «πνευματικῶν» ἀναγκῶν ἀναμένουν νέους μύθους, νέες μαγεῖες ἢ ἔστω ἰδεολογίες προσφέροντας ἀνακούφιση ἀπὸ τὶς παρενέργειες τῆς ἀναπότρεπτα ἐφιαλτικῆς καὶ ἀποξενωτικῆς ἐκείνης πλευρᾶς τῆς μεταμοντέρνας ζωῆς πού, ὡστόσο, ἀδιερώτητα ὅσο καὶ παραγωγικὰ τραβᾶ τὸ δρόμο της.

Κάθε εἴδους θρησκεῖες καὶ φιλοσοφίες καθὼς καὶ διάφοροι μύθοι συλλογικοί (ἐθνικοί, φυλετικοί, ἐπιστημονικοί) ἀναλαμβάνουν ἐπειγόντως τὴν προμήθεια θεραπείας: ἀνταποκρίνονται «σώζοντας» καθημερινῶς ψυχὲς ἀπ’ τὸ παράλογο ἐκεῖνο, γιὰ τὸ ὁποῖο γνωρίζουμε ἤδη ἀπ’ τὸν Ἐπίκτητο πὼς εἶναι τὸ μόνο μαρτύριο τὸ ὁποῖο ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη ἀδυνατεῖ νὰ βαστάσει. Κάθε ἀναχώρηση (ἰδίως ἄν, μάλιστα, ἔχει ἐξασφαλισμένη καὶ τὴν ἐπιστροφή) εἶναι εὐπρόσδεκτη: ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νὰ ἀποδράσει, διευρύνοντας τὴ φαντασίωσή του γιὰ ἕνα πλήρες νόημα, ὑπὸ τὸν ὅρο νὰ ἐπιστρέψει ξανὰ ὅμως σὲ μία πραγματικότητα ἀδιαπέραστη ἀπ’ αὐτό. Τὸ σημαντικὸ εἶναι δηλαδὴ νὰ μὴν ἀλλάξει τίποτα στὴ δομὴ ἀκριβῶς τῆς πραγματικότητας, ἐνῷ ὅλοι, ταυτόχρονα, νὰ δραπετεύουν» καὶ νὰ «ἐκφράζονται» κατὰ βούληση. Ἡ μεταβολὴ τοῦ τρόπου τοῦ εἶναι, παραμένει ἔτσι ἕνα ἐνδεχόμενο ἀπρόσμενο ἢ ἀπίστευτο καὶ πολὺ συχνότερα ἀνεπιθύμητο ἢ καὶ ἐχθρικό. Μεταβολὲς στὸν ὁρίζοντα τῆς φαντασιώσεως, στοὺς κατοπτρισμοὺς τοῦ ναρκισσισμοῦ (ἀτομικοῦ καὶ συλλογικοῦ) ἤ, ἀκόμη λεπτότερα, σοφὲς ἐξισορροπήσεις μεταξὺ ἀπογνώσεως καὶ ἐπιμονῆς, εἶναι ὅλες ἀσμένως δεκτές, ἀρκεῖ νὰ μὴν μεταβάλλεται τὸ «εἶναι» τῆς καθημέριας φθορᾶς καὶ τύρβης.

Καριερίστες κληρικοί: ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

ΣΤΑΥΡΟΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ 

O​​ποιος αναζητήσει τη λέξη martalismo, marthalisme, marthalism ή Martha complex σε ένα ιταλικό, γαλλικό ή αγγλικό λεξικό αντίστοιχα δεν θα τη βρει. Το ίδιο βέβαια και τη λέξη μαρθισμός ή κάτι παρόμοιο σε ένα ελληνικό λεξικό. Η λέξη είναι πλάσμα του Πάπα Φραγκίσκου, από το όνομα της μαθήτριας του Χριστού Μάρθας, και τη χρησιμοποίησε στον εόρτιο, ενόψει των Χριστουγέννων, χαιρετισμό του προς τα μέλη της Κουρίας (22.12.2014). Θυμίζω το περιστατικό που μας διασώζει μόνο το Κατά Λουκάν (10, 38-42). Ο Χριστός πηγαίνει στο σπίτι της Μάρθας, η οποία από τη χαρά της τσακίζεται να τον περιποιηθεί, ενώ η αδερφή της η Μαρία δεν την βοηθάει καθόλου, παρά κάθεται και ακούει τον Επισκέπτη. Κάποια στιγμή η Μάρθα παραπονιέται στον Χριστό («Κύριε, ου μέλει σοι ότι η αδελφή μου μόνην με κατέλιπε διακονείν;») και του ζητάει να της πει να βάλει κι αυτή ένα χέρι. Ο Χριστός δεν θα συμμεριστεί το παράπονό της, μα θα την επιπλήξει κιόλας που περισπάται με πολλά, και επαινεί, αντίθετα, τη Μαρία, που προσηλώνεται στο ένα και μόνο που έχουμε ανάγκη. 

Στη βαρυσήμαντη αυτή ομιλία ο Πάπας απαρίθμησε δεκαπέντε νοσήματα που έχουν προσβάλει την Κουρία (και από τα οποία βέβαια κανείς μας δεν είναι απαλλαγμένος). Σοφά ο Πάπας ξεκινάει την απαρίθμησή του με το αίσθημα των ανθρώπων της Κουρίας πως είναι αθάνατοι, απρόσβλητοι, απαραίτητοι. Μια βόλτα σε ένα νεκροταφείο, προτρέπει ο Πάπας, μπορεί να τους λυτρώσει από αυτόν τον πειρασμό. Τα νεκροταφεία είναι πράγματι γεμάτα από αναντικατάστατους. Τον πυρήνα ωστόσο της πνευματικής νοσογραφίας, όπως την αποτύπωσε ο Πάπας Φραγκίσκος, αποτελεί ο γραφειοκρατικός ακτιβισμός μέσα στην Εκκλησία. 

παιδί στα δεκαεπτά...

 

Ιησού ...;Χριστέ ...;. είμαι ένα απλό παιδί, αν και έκλεισα τα 17 μου. Είναι η ηλικία της εφηβείας, αλλά δε θέλω και δε μπορώ να τη σκέφτομαι. Δυσκολεύομαι.

Σου γράφω κάποιες σκέψεις. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα τις λάβεις. Δεν έχεις κάποια διεύθυνση. Δε ξέρω που βρίσκεσαι και στο κάτω- κάτω ποιος είσαι Εσύ. Ο κόσμος δε μου λέει σχεδόν τίποτα για Σένα. Δε Σε γνωρίζει και ούτε που θέλει να Σε γνωρίσει. Προσπάθησα να μάθω κάποια πράγματα για Σένα, αλλά δεν κατάφερα τίποτα. Ούτε τουλάχιστον τα' όνομά Σου δε προφέρουν οι άνθρωποι που βρίσκονται γύρω μου. Και τότε, Χριστέ, πώς να Σε βρω; Που βρίσκεσαι; Ποιος είσαι;
Πώς να είμαι βέβαιος ότι υπάρχεις; Ότι με γνωρίζεις, ότι μ' αγαπάς, ότι έχεις και για μένα μια σταγόνα αγάπης; Οι γύρω μου...
... δε Σε βλέπουν, κοντά τους δε Σε αισθάνομαι. Πολλοί απ' αυτούς που με περιτριγυρίζουν υποφέρον από εγωισμό, από υποκρισία, από μίσος. Δε μου λεν τίποτε για Σένα. Δε θέλουν να Σε βρουν, να Σε αισθανθούν, να Σε συναντήσουν.
Όταν τους ρωτάω κάτι για Σένα μου γελούν ειρωνικά και με κοιτάζουν με περιφρόνηση. Δεν έχουν χρόνο και για Σένα. Ίσως δεν πιστεύουν σε Σένα. Είναι απασχολημένοι με τα προβλήματά τους, τα τόσο μικρά, τα τόσο πρόσκαιρα, τα τόσα ποταπά.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΤΕΣ

Του συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη

Χριστιανιστές μπορούμε να ορίσουμε τις εν Ελλάδι λιπαρές απομιμήσεις τζιχαντιστών. 

Ενδημούν πολιτικά εντός των κόλπων της ακροδεξιάς ΝΔ κυρίως, είναι λάτρεις ταυτοχρόνως του μεσαίωνα και της ευρωζώνης και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι ρυπαίνουν τον δημόσιο λόγο και χώρο με τα όσα εκστομίζουν ως ιδεολογήματα του ανεπαρκούς εγκεφάλου τους, προσβάλλοντας ταυτόχρονα με την νοημοσύνη και την αισθητική μας, το αγνό και άδολο θρησκευτικό αίσθημα των ανθρώπων. 

Στην Ελλάδα υπήρχαν ανέκαθεν χριστιανιστές, ανήκαν στην ευρύτερη κοινωνική ομάδα των νοικοκυραίων και ασχολιόντουσαν μέχρι πρότινος με τα του οίκου τους αποκλειστικά, με την τσανακολειχία δηλαδή του κάθε γαστεροφόρου πολιτικού τους ρουσφετιού. Κατόπιν όμως, όταν αυτός μάζεψε την τσανάκα από το δάπεδο και τους είπε τέλος, τους κούνησε δε και το δάκτυλο αυστηρά αναφωνώντας ότι μαζί τα φάγανε και πρέπει να πληρώσουν, εγέρθησαν στα γόνατα και άρχισαν να πτύουν όξος και χολή, όχι βεβαίως ενάντια στον ποδηγέτη τους αλλά σε όσους εκ των πλησίον τους καθ’ όλα αυτά τα χρόνια είχαν αξιοπρέπεια… 

Μια «προχωρημένη» γιαγιά

 

π. Αδαμάντιος Αυγουστίδης

«Στις εφηβικές μου αναμνήσεις συνυπάρχουν τα πάρτι, η ρόκ μουσική και η γιαγιά μου. Για εκείνην, η ρόκ μουσική δεν ήταν παρά ένας κακότεχνος θόρυβος. Πάντως σεβόταν περισσότερο την νεανική μας σύγχυση, από όσο εμείς την νηφάλια σοφία της. Ήξερε που πηγαίναμε, αλλά ποτέ δεν έμπαινε στον πειρασμό να αντιπαρατεθεί προς ό,τι θεωρούσε φυσικό για την ηλικία μας. Σηκωνόταν, μας φιλούσε, ευχόταν να περάσουμε καλά, κι ύστερα προσέθετε να έχουμε τον Χριστό στην καρδιά μας εκεί που θα είμαστε, και ας κάνουμε ό,τι θέλουμε. Μετά μας σταύρωνε, ευχόταν να είναι η Παναγιά μαζί μας, και συμπλήρωνε διστακτικά, σαν να μην ήταν σίγουρη αν έπρεπε όχι να το ξεστομίσει, να μην αργήσουμε, γιατί θα προσευχόταν για μας όσο λείπαμε και δεν άντεχε να ξενυχτάει... Τελειόφοιτος της Ιατρικής, αφελώς πεπεισμένος για την παντοδυναμία της επιστήμης, βρέθηκα στην Μονή Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ. Έμεινα μόνο λίγες μέρες στο μοναστήρι αλλά η ανακάλυψη υπήρξε συγκλονιστική. Οι μοναχοί ζούσαν με τον τρόπο της γιαγιάς μου. Αναγνωριστικά σημάδια: το κομποσχοίνι, το ανεπιτήδευτο χαμόγελο και η άνευ όρων αποδοχή του άλλου.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα πήγα να δω τη γιαγιά. Μισοαστεία-μισοσοβαρά της είπα κάποια στιγμή: «Τόσα κομποσχοίνια έχεις, δεν θα μου δώσεις κι εμένα ένα;» Σοβάρεψε απότομα. Σχεδόν βούρκωσε. Πήγε και μου έφερε ένα κομποσχοίνι μεταξωτό και είπε: «Πάρτο. Είναι το δικό σου. Στο φυλάω τρία χρόνια και περίμενα πότε θα μου το ζητήσεις». Η γιαγιά μου περίμενε να γυρίσω· από τα πάρτι, από τήν Αγγλία, από τον λανθασμένο δρόμο. Εγώ, και όσοι άλλοι συμπεριλαμβάνονταν στην προσευχή της... Λίγους μήνες, πριν την αναχώρηση από τα επίγεια, με είχε πάρει ιδιαιτέρως και με αιφνιδίασε πάλι. Σε ένα χαρτοκιβώτιο είχε μαζέψει μια σειρά με όλα τα λειτουργικά βιβλία. Με την ίδια απλότητα, που μου έδωσε το «δικό μου» κομποσχοίνι, μου άφησε ρητή εντολή: «Αν κάποιος από σας γίνει ιερέας, θα τα κρατήσει αυτός. Αν όχι, θα βρεις κάποιο φτωχό ναό και θα τα δώσεις εκεί»...