Για τη σχολική χρονιά που έρχεται

 π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

 
Τι ζητούνε οι μαθητές από το σχολείο σήμερα; Πρώτα παρέα. Στη συνέχεια γνώση, με κατανόηση των αδυναμιών τους και όχι με πολύν κόπο. Καλή σχέση με τους εκπαιδευτικούς τους. Δυνατότητα ενασχολήσεων στο σχολείο αλλά εκτός των διδακτικών ωρών, ώστε να μπορούν να γεμίζουν τον ελεύθερο χρόνο τους. Και να περνούνε καλά, το μότο της εποχής μας. 
Τι βρίσκουνε οι μαθητές στο σχολείο σήμερα; Ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο δεν δείχνει να έχει στόχευση καλλιέργειας χαρακτήρα και ευρύτερης παιδείας, αλλά φορτώματος με γνώσεις, βαθμολόγηση ως μέθοδο επιβολής και εκπαιδευτικούς που δεν έχουν την ευκαιρία ουσιαστικής επιμόρφωσης και δεν κρίνονται από κανέναν για το έργο τους. Την ίδια στιγμή οι γονείς αντιμετωπίζουν το σχολείο ως parking παιδιών, ώστε εκείνοι να είναι στην εργασία τους και στις άλλες υποχρεώσεις τους. 

Το «ουδετερόθρησκο σχολείο» και η ελληνική κοινωνία

Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων

Πολύς λόγος γίνεται στις ημέρες μας για το περιεχόμενο της Παιδείας, για τον χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών, για την αναθεώρηση του Συντάγματος και ενδεχομένως των διατάξεων περί Παιδείας και περί σχέσεων Εκκλησίας και Πολιτείας. Μία ορολογία που αρέσει στους οπαδούς της ψευδεπίγραφης προόδου είναι το «ουδετερόθρησκο σχολείο». Θα προσπαθήσουμε να αποκρυπτογραφήσουμε τη σημασία του όρου και τις προθέσεις εκείνων που τον χρησιμοποιούν.
Λέγοντας ουδετερόθρησκο εννοούν ότι στο ελληνικό σχολείο δεν πρέπει να υπάρχουν εικόνες του Χριστού και των Αγίων, να μην γίνεται προσευχή, να μην τονίζεται η πνευματική παράδοση και ο ιστορικός ρόλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, το δε μάθημα των Θρησκευτικών να αποκτήσει θρησκειολογικό- εγκυκλοπαιδικό περιεχόμενο η έστω τον πολυθρησκειακό χαρακτήρα που ήδη δοκιμάσθηκε σε ορισμένα Γυμνάσια με το αμφιλεγόμενο Πιλοτικό Πρόγραμμα.

Οι Βολιώτες που έσπασαν τους αποκλεισμούς

Ένα διαφορετικό εστιατόριο στο οποίο εργάζονται αποκλειστικά άτομα με κάθε είδους αναπηρία λειτουργεί τις τελευταίες δύο εβδομάδες στον Βόλο, δίνοντας ελπίδα σε πολλούς ανθρώπους με ξεχωριστές ικανότητες και ταυτόχρονα την ευκαιρία σε πολλούς περισσότερους να διαπιστώσουν τρώγοντας ή πίνοντας τον καφέ τους ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να αντιμετωπίζονται ισότιμα.

Πριν από 1,5 χρόνο ο Διονύσης-Νεκτάριος Δαλούκας, βλέποντας πολλά άτομα με αναπηρία στην πόλη του Βόλου να μην έχουν ευκαιρίες για εργασιακή απασχόληση, σκέφτηκε ότι θα ήταν μία πολύ καλή ιδέα, να δημιουργηθεί ένας ειδικά διαμορφωμένος χώρος όπου θα εργάζονται άτομα με ειδικές ανάγκες.

 Μόλις έγινε γνωστή η ιδέα, η ανταπόκριση του κόσμου ήταν χλιαρή και οι αντιδράσεις «μουδιασμένες». Σιγά σιγά όμως, ο κόσμος άρχισε να ξεπερνά προκαταλήψεις του παρελθόντος και βοήθησε ο καθένας με τον τρόπο του στην υλοποίηση αυτού του εγχειρήματος.

«Έχω μεγαλώσει σε μία οικογένεια όπου υπήρχε άτομο με αναπηρία και συγκεκριμένα με σύνδρομο Down. Και εγώ έχω 80% αναπηρία, καθώς πάσχω από μία σπάνια ασθένεια στην καρδιά και από την ηλικία των 20 ετών χρειάστηκε να βάλω απινιδωτή. Όλα αυτά βοήθησαν ώστε να έχω μία επιπλέον ευαισθησία για αυτά τα άτομα και να μπορέσω να δημιουργήσω τις συνθήκες ώστε κάποιοι από αυτούς να εργαστούν».

Ενοχή και ευσπλαχνία

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Για ένα

μυθιστόρημα

που

μας άρεσε.

Μία από τις πιο σπουδαίες σύγχρονες πεζογράφους είναι η Αμερικανίδα Μέριλυν Ρόμπινσον. 4 μυθιστορήματα έχει γράψει και ήδη θεωρείται  ζωντανός θρύλος των αμερικανικών γραμμάτων. Πρόσφατα είχε μία καταπληκτική συζήτηση με τον Αμερικανό Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα στην Αϊόβα, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό TheNewYorkReviewofBoks. Η συζήτηση αυτή αναδημοσιεύεται στην έκδοση στα ελληνικά του μυθιστορήματός της «Λάιλα», από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ σε μετάφραση Κατερίνας Σχινά, μαζί με ένα πολύ όμορφο επίμετρο του Σταύρου Ζουμπουλάκη, και είναι μία ένδειξη πώς οι πολιτικοί που αφήνουν έργο έχουν πρωτίστως παιδεία και κουλτούρα, αλλά και γνωρίζουν να συζητούν αληθινά (και μόνο η ανάγνωση της συζήτησης προκαλεί θλίψη τόσο για τα καθ’  ημάς, όσο και για την επικείμενη εκλογή προέδρου στις ΗΠΑ).

 Διαβάσαμε την «Λάιλα», το τρίτο μέρος της τριλογίας της Αϊόβα, όπως χαρακτηρίζεται. Προηγήθηκε το «Γκίλιαντ» (Gilead, 2004, αγαπημένο μυθιστόρημα του Ομπάμα), ακολούθησε το «Στο Σπίτι» (Home, 2008), τα οποία κυκλοφορούνται από τις εκδόσεις ΕΝ ΠΛΩ. Πρόσωπα που ενώνουν και τα τρία μυθιστορήματα δύο πάστορες στην Αϊόβα: ο Τζον Έιμς και ο Ρόμπερτ Μπάουτον. Στην «Λάιλα» η ηρωίδα είναι ένα εγκαταλελειμμένο παιδί, το οποίο μεγαλώνει σε καραβάνια ανθρώπων, σωσμένο από μία γυναίκα την Ντολ, η οποία στην περιπλάνησή της προκειμένου να επιβιώσει δε διστάζει να πάρει μαζί της την Λάιλα, να την μεγαλώσει σα φυσικό της παιδί, να κάνει και φόνο ακόμη για να τη σώσει και να της αφήσει ως παρακαταθήκη το μαχαίρι του εγκλήματος, από αγάπη και θυσία, για να μη αναγκαστεί η Λάιλα να τη συνοδεύσει στη φυλακή ή στον θάνατο, να μην αναγκαστεί να φέρει επάνω της το στίγμα του περιθωρίου στο οποίο καταδικάστηκε αμετάκλητα η φόνισσα προστάτης της.

Βέλιος: «Αυτό δεν είναι ευθανασία, είναι αυτοκτονία»

 

Η απίστευτη πορεία προς τον θάνατο του 63χρονου δημοσιογράφου μέσα από την μαρτυρία ενός ανθρώπου που έζησε από πολύ κοντά την αντίστροφη μέτρηση της ζωής του - Το σχέδιο για «υποβοηθούμενη ευθανασία», οι ανατροπές, οι εξομολογήσεις μπροστά στην κάμερα, οι ύστατες ώρες καρτερικότητας

του Δημήτρη Αλικάκου

Το απόγευμα της 29ης Αυγούστου μου τηλεφώνησε για να μου πει πότε είναι η κηδεία του. «Την Τετάρτη είναι η κηδεία μου». «Έχεις καταλάβει τι μου λες;» του είπα σοκαρισμένος. Έβαλε τα γέλια. Ναι ρε φίλε, τα γέλια. Στις 31 μού ζήτησε να το γράψω σε μια κάμερα. «Γράψτο γιατί κανείς δεν θα σε πιστέψει. Άσε που θέλω και κόσμο στην κηδεία μου και έχει άλλη βαρύτητα να τους καλέσω εγώ». Πάλι γέλια.

Η κηδεία έγινε την Τρίτη (έτσι «έπρεπε» να γίνει). Επεσε μια μέρα έξω…
Με τον Αλέξανδρο Βέλιο βρεθήκαμε, κάπου στις αρχές του ’90, κάτω από την ίδια επαγγελματική στέγη. Νέος και άπειρος εγώ τότε στο επάγγελμα, και με την αγωνία να στεριώσω, δεν μπόρεσα να τον «δω». Καμία μνήμη άξια λόγου.
Μετά την πρώτη του τηλεοπτική εμφάνιση, στην οποία ανακοίνωσε πως έχει καρκίνο και θα προβεί σε ευθανασία, ανακάλυψα πραγματικά τον άνθρωπο και το ανάστημά του. Λόγος στιβαρός, τετράγωνος, μετρημένος, χωρίς μελό, με γνώση και απόφαση. Πήρα αμέσως το βιβλίο του και –όπως παραδέχθηκε- ήμουν ο πρώτος που το διάβασε. Ο Βέλιος αποφάσισε να γράψει ιστορία. Αυτό του είπα, μεταξύ άλλων, ως κριτική. Αλλά κάτι δεν μου κόλλαγε…

Το πάθος του μοναχού

  
Στέφανος Γ. Δορμπαράκης

Η καμπάνα μόλις είχε σημάνει για το κάλεσμα των μοναχών στην εωθινή ακολουθία. Ο μοναχός Ησύχιος για ακόμη μία φορά έμπαινε με αρκετή δυσκολία στο καθολικό του ναού σέρνοντας, όπως συνήθιζε άθελά του τα τελευταία χρόνια, τα λεπτοκαμωμένα γερασμένα πόδια του προκαλώντας έτσι την αναστάτωση των περισσοτέρων μοναχών. Ορισμένοι τον κοίταξαν περιφρονητικά. Άλλοι δεν καταδέχτηκαν ούτε το βλέμμα τους να του ρίξουν, αρκούμενοι στο να μουρμουρίζουν κάτι μέσα από τα δόντια τους. 

Δεν ήταν αυτή όμως η κύρια αιτία αναστάτωσης. Εκείνο που προκαλούσε περισσότερο τους άλλους μοναχούς ήταν η έντονη μυρωδιά του τσιγάρου που αναδυόταν από τα βρωμισμένα ράσα του και από τη λευκοκιτρινισμένη γενειάδα του. Δεν μπορούσαν να ανεχτούν οι εν Χριστώ αδελφοί του ότι καλόγερος τέτοιας μεγάλης ηλικίας – ογδόντα τεσσάρων ετών και με έκδηλα τα σημάδια της φθοράς του χρόνου πάνω του – ήταν μπλεγμένος μ’ ένα τέτοιο πάθος, που οδηγούσε κάποιους πιο ασθενείς στη συνείδηση να ξεπερνούν τα όρια της αποστροφής του και να φτάνουν μερικές φορές στον εμπαιγμό και την προσβολή του προσώπου του. 

Τι κι αν που ο Ησύχιος ήταν από τους παλαιοτέρους στο μοναστήρι; Η βρωμιά που άφηνε πίσω του είχε κάνει πολλούς όχι μόνο να μην τον αποδέχονται, αλλά και να μην τον σέβονται καθόλου. 
Εκείνος δεν μιλούσε ποτέ. Έβλεπε την όλη ατμόσφαιρα γύρω του, έσκυβε το κεφάλι, ψιθύριζε προσευχές και… έδινε ευχές. Είχε καταφέρει σ’ ένα βαθμό να κάνει βίωμα ό,τι έλεγε το όνομά του.

H διαφορά της πρόσληψης από τη μίμηση

 

 ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Δ​​εν μοιάζει να υπάρχει πολίτης του ελλαδικού κράτους σήμερα που να αρνείται, ως πρωτεύουσα ανάγκη, τον εκσυγχρονισμό της χώρας μας. Kαθολικό αίτημα ο εκσυγχρονισμός, μόνο που με αυτή τη λέξη δεν καταλαβαίνουμε όλοι το ίδιο νόημα.
Oλοι αντιλαμβανόμαστε από πείρα πως ό,τι είναι σύγχρονο, καινούργιο, νεότευκτο, δεν είναι οπωσδήποτε και θετικό για τον ατομικό ή τον κοινό μας βίο. Kαι ό,τι είναι συντηρημένο από το παρελθόν, δεν είναι υποχρεωτικά αρνητικό. Στις κοινωνίες που τις λογαριάζουμε «εκσυγχρονισμένες» και κατεξοχήν «προηγμένες», υπάρχουν θεσμοί, λειτουργίες, οργανωτικά σχήματα, που συνεχώς ανανεώνονται: προσλαμβάνουν και αξιοποιούν καινούργια επιτεύγματα της τεχνολογίας, καινούργια γνώση που παράγουν οι επιστήμες, η φιλοσοφία, οι Tέχνες – αλλά με κριτήριο τις ανθρώπινες ανάγκες, όχι το καινούργιο και σύγχρονο ως αυταξία.
Παράλληλα συντηρούν θεσμούς, λειτουργίες, οργανωτικά σχήματα από το παρελθόν σαν πολύτιμα για τον συλλογικό και προσωπικό βίο κληροδοτήματα. Kυρίως συντηρούν κριτήρια αξιολόγησης ποιοτήτων, δοκιμασμένα από τον χρόνο.
H καταξίωση του εκσυγχρονισμού ως αυταξίας είναι σύμπτωμα που εμφανίζεται, κατά κανόνα, σε συλλογικότητες που μόλις αναδύθηκαν από τον πρωτογονισμό των χρήσεων (αγνοώντας τη συναρπαστική δυναμική των σχέσεων). ΄H σε συλλογικότητες που, εξαιτίας αρνητικών ιστορικών συγκυριών, έχουν παλινδρομήσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα κατά κεφαλήν καλλιέργειας. Kαι στις δυο αυτές περιπτώσεις απουσιάζουν (δεν έχουν ακόμα διαμορφωθεί ή έχουν ανεπαίσθητα εκλείψει) κριτήρια αξιολόγησης ποιοτήτων: Δεν ενδιαφέρει η ποιοτική ικανοποίηση των αναγκών, αλλά ο εντυπωσιασμός από το καινούργιο, η ξιπασιά της απόκτησης του «μοδέρνου», το καμάρι για το εντυπωσιακό, το «πρωτόβγαλτο». H καταξίωση του εκσυγχρονισμού ως αυταξίας είναι τυπικό σύμπτωμα και αναμφισβήτητη ένδειξη επαρχιωτισμού, εμμονής στην καθυστέρηση, στην ιστορική περιθωριοποίηση.
Eμείς οι Nεοέλληνες, πώς τα καταφέραμε να παγιδευτούμε, διακόσια χρόνια τώρα, στην παιδαριώδη εκδοχή του εκσυγχρονισμού ως αυταξίας; Προσλαμβάνουμε ταχύτατα και σχεδόν με ομοθυμία ό,τι πανευρωπαϊκά (τουλάχιστον) καταξιώνεται ως καινούργιο, σύγχρονο, προοδευτικό. Kαι πολύ σύντομα το μεταμορφώνουμε σε κωμικό (αλλά βασανιστικό για μας τους ίδιους) εξάμβλωμα του πρωτοτύπου.

Όλοι ξέχασαν τον παπά - Στρατή, τον «Άγιο» της Λέσβου

 
ΣΤΙΣ 2 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΣΥΜΠΛΗΡΩΘΗΚΕ ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ XΩΡΙΣ ΤΟΝ ΠΑΠΑ - ΣΤΡΑΤΗ
Της Ασημίνας Ρούσσου
Ένας χρόνος πέρασε από τότε που ο π. Ευστρ. Δήμου έχασε τη μάχη με τον καρκίνο. Δυστυχώς, το έργο που άφησε πίσω του, η πληθωρική "αγκαλιά" του που χώρεσε χιλιάδες, ξεχάστηκε. Κανείς δεν κάνει λόγο πια για το απέραντο κενό που άφησε στην κοινωνία της Λέσβου - κι όχι μόνο- η απώλειά του.

Ο παπά - Στρατής ένα μήνα πριν αφήσει την τελευταία του πνοή, είχε μιλήσει στο ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ για τα κύματα μεταναστών που καταφθάνουν στην χώρα μας αλλά και το πως βοηθάει η ΜΚΟ "ΑΓΚΑΛΙΑ" που βρίσκεται στη Λέσβο. Ο πατήρ Ευστράτιος Δήμου αποτελούσε ψυχή της ΜΚΟ "ΑΓΚΑΛΙΑΣ", που βοηθούσε χιλιάδες εξαθλιωμένους μετανάστες και ξεκίνησε να υπάρχει ανεπίσημα το 2007 και επίσημα το 2009.

Τον αναγνωρίζω… ;

ΣΤΑΥΡΟΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ

Αρρώστια από αρρώστια διαφέρει. Το Αλτσχάιμερ πάντως, από το οποίο πάσχουν δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο, είναι ίσως εκείνη που διαφέρει περισσότερο από όλες τις άλλες. Η φοβερή αυτή αρρώστια συντρίβει προοδευτικά ό,τι ανθρώπινο μέσα στον άνθρωπο. Ο άρρωστος παύει σιγά σιγά να θυμάται, να σκέφτεται, να αισθάνεται, να ταυτίζει και να αναγνωρίζει, να επιθυμεί και να βούλεται, μιλάει συγκεχυμένα, τραυλίζει. Παγωμένο πρόσωπο, βλέμμα που δεν κοιτάζει, μηχανικά επαναλαμβανόμενες κινήσεις δίχως νόημα. Το Αλτσχάιμερ καταστρέφει αλλά δεν σκοτώνει. Ο θάνατος μπορεί να αργήσει και θα έρθει πάντα από άλλη αιτία. Ο άνθρωπος δεν είναι αυτός που ήταν πριν αρρωστήσει, αλλοιώνεται, γίνεται παθολογικά άλλος, αδειάζει από τον ίδιο του τον εαυτό, ερημώνεται. Ενα ακατοίκητο σώμα. Στο Αλτσχάιμερ ο άνθρωπος είναι σωματικά παρών, μα απουσιάζει, απουσιάζει από τον εαυτό του, απουσιάζει από τους άλλους.

Η νόσος είναι οδυνηρή για τον πάσχοντα στην αρχή της εκδήλωσής της, όταν δεν έχει ακόμη συντρίψει την αυτοσυνειδησία του, όσο όμως τον διαβρώνει και τον καθιστά ανίκανο για οποιαδήποτε σχέση, γίνεται οδυνηρότερη για τους δικούς του. Το ερώτημα που θέτουν όλοι στους συγγενείς του άρρωστου είναι: «σας αναγνωρίζει;».

Οι άνθρωποι δεν αλλάζουμε εύκολα

 
π. λίβυος

Οι άνθρωποι δεν αλλάζουμε εύκολα.
Όχι πάντα γιατί δεν θέλουμε, αλλά συνήθως γιατί δεν ξέρουμε ή δεν μπορούμε να αντέξουμε τις αλλαγές.
Η παθολογία μας, πολλές φορές είναι ο μόνος τρόπος που έχουμε για να ζούμε.
Γι αυτό αντί να κρίνουμε τους άλλους, ας τους δώσουμε, έναν άλλο τρόπο ζωής να υπάρξουν.
Όσο μεγαλώνω τόσο πιο πολύ αισθάνομαι, ότι το μόνο κριτήριο για το κατά πόσο ένας άνθρωπος έχει Θεό μέσα του, είναι η επιείκεια!!!
Να κατανοείς και να αποδέχεσαι τις αδυναμίες των άλλων.
Την δυσκολία τους στην αλλαγή.
Πες μου πόσο επιεικής είσαι, να σου πω πόσο ουρανό κουβαλάς μέσα σου…

Πηγή: http://www.synodoiporia.gr

Η θρησκεία μέσα από τη φωτογραφία και τον κινηματογράφο

 

Νικόλαος Μπάρδης

Ο Πλάτων Ριβέλλης επιστρέφει με έναν νέο κύκλο διαλέξεων σχετικά με την αγαπημένη μορφή τέχνης της σύγχρονης εποχής

Γεννημένος στην Αθήνα του 1945, και με σπουδές στη Νομική Αθηνών, στις Πολιτικές Επιστήμες στο Παρίσι και στη Φωτογραφία στις ΗΠΑ, ο Πλάτων Ριβέλλης είναι ο πλέον κατάλληλος άνθρωπος να μας μιλήσει για τη μορφή τέχνης που τόσο πολύ θαυμάζει η εποχή μας. Αναφερόμαστε φυσικά στη φωτογραφία. Πριν φτάσει στο σημείο να παραδίδει σήμερα σεμινάρια και διαλέξεις πάνω στη φωτογραφία, ο Πλάτων Ριβέλλης είχε οργανώσει τα πρότυπα τμήματα φωτογραφίας της Λαϊκής Επιμόρφωσης, και δίδαξε τους επιμορφωτές του, ενώ στη συνέχεια επιμελήθηκε μια σειρά από εκπομπές της κρατικής τηλεόρασης για τη φωτογραφία.

Ο νέος Κυρίαρχος…

 

Κώστας Ζουρδός

Ο νέος κυρίαρχος ήρθε, έφτασε και υπόσχεται.

Θα τα αλλάξει όλα, θα καθαρίσει με την διαπλοκή, θα αποκαθάρει την ιστορία, θα διαμορφώσει τα ήθη και τα πιστεύω.

Ένα νέος κυρίαρχος μια νέα θρησκεία.

Ο Θεός εκθρονίζεται και ενθρονίζεται ο Άνθρωπος, η Ιστορία γράφεται πάλι κι ο Άνθρωπος είναι Δημιουργός της.

Η παιδεία καταστρέφεται στο όνομα μιας κυρίαρχης ελευθερίας.

Ο νέος κυρίαρχος είναι εκείνος που σε κάθε δεδομένη στιγμή είναι αρκετά ισχυρός ώστε να αποφασίζει δεσμευτικά τι υποχρεώσεις και  καθήκοντα θα επιβάλλει.

Ο νέος κυρίαρχος ισχυρίζεται αυτόματα ότι ξέρει τι είναι καλό και κακό για τον άνθρωπο, και αφού προφανώς δεν το ξέρουν όλοι, διεκδικεί για τον εαυτό του τον ρόλο παιδαγωγού και οδηγού.

Άμεσα και έμμεσα διαιωνίζουν έτσι το παιγνίδι της κυριαρχίας ακριβώς εκείνοι που λένε ότι θέλουν να το καταργήσουν - το διαιωνίζουν στο όνομα της κατάργησης του.

Ο νέος κυρίαρχος γνωρίζει ότι δεν μπορεί να ασκήσει κοινωνική κυριαρχία, αν δεν θεσπίσει ένα σύστημα ηθικών κανόνων που στην προκειμένη περίπτωση είναι μια επίπλαστη ελευθεριότητα.

 Όλα επιτρέπονται ,όλα γίνονται ,όλα αλλάζουν, η ιστορία μας χρωστάει.

Και το καταφέρνουν.

Ως πότε;

Ο δρόμος προς τη μεγαλύτερη και τελευταία επανάσταση ανοίγει μονάχα όταν είναι σίγουρο πως ο άνθρωπος μπορεί να πάρει στα δικά του χέρια τα ιστορικά του πεπρωμένα.

Ο δρόμος δεν έχει ανοίξει ακόμα αλλά μήπως δεν βλέπεις την μικρή χαραμάδα που αχνοφέγγει;

Και είναι δίπλα σου, στον δάσκαλο που αρνείται να συμβιβαστεί, στον Παπά που ματώνει τα γόνατα και αυλακώνει τα μάγουλα με δάκρια για όλους που υποφέρουν, σε όλους εκείνους που στερούνται ψωμί για να φάει ο διπλανός, στο νέο που δεν προδίδει τα όνειρα του και μοχθεί γι αυτά.

Απλά όλοι αυτοί δεν έχουν συναντηθεί.

Όταν αυτό γίνει ο δρόμος θα φανεί στον ορίζοντα και αλίμονο στον νέο κυρίαρχο….

Αριστερή επιδειξιμανία της… διαφορετικότητας

 

 ΤΟΥ ΤΑΚΗ ΤΡΑΚΟΥΣΕΛΛΗ

Πέρα από τις δεδομένες δυσκολίες της δημόσιας (κυρίως) εκπαίδευσης σε ό,τι αφορά το διδακτικό προσωπικό, τις αίθουσες διδασκαλίας και όλα αυτά τα πάγια προβλήματα τα οποία -αναμφίβολα- δεν δημιουργήθηκαν σήμερα, οι νέοι μας πλέον δεν παίρνουν απολύτως κανένα ερέθισμα όσον αφορά την οδηγική ασφάλεια/παιδεία.

Βέβαια, τα δημόσια σχολεία μας ποτέ δεν έδωσαν στα παιδιά μας αυτό το οποίο αύριο τα προετοιμάζει να γίνουν σκεπτόμενα και σεβαστικά μέλη της κοινωνίας των δρόμων. Δρόμοι στους οποίους θρηνούμε εκατοντάδες νέους κάθε χρόνο. Ποτέ η ελληνική εκπαίδευση δεν αναγνώρισε την αναγκαιότητα να ενταχθεί στο εκπαιδευτικό σύστημα η οδηγική-οδική συμπεριφορά, όχι μόνο ως μάθημα, αλλά ούτε ως απλή ενημέρωση. Αναγνώρισε -σωστά- τη μουσική, την οικιακή οικονομία, τη γυμναστική, τη χειροτεχνία, τα καλλιτεχνικά, τη θεατρολογία κ.ά., αλλά ποτέ την οδική συμπεριφορά.
Η αλήθεια είναι ότι με τη νέα ηγεσία του υπουργείου Παιδείας (όπως αυτή διαμορφώθηκε πριν από περίπου έναν χρόνο) πίστεψα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Για να είμαι ειλικρινής, όχι γιατί πίστεψα στους πολιτικούς που ηγούνται – σε καμία περίπτωση. Απλά αυτός ο έκδηλος ναρκισσισμός τους ότι «θα αλλάξουμε και θα εκσυγχρονίσουμε τα πάντα στο παλαιωμένο σύστημα» με έκανε να πιστέψω ότι ίσως κάτι γίνει.

Ανακαλύπτοντας τους θησαυρούς που κρύβει η καρδιά του πατέρα

π. Stephen Muse

Όταν οι γονείς μου χώρισαν, ο πατέρας μου με εγκατέλειψε. Η αρρώστια του, σχιζοφρένεια, πρώτα τον έστειλε στο κελί της φυλακής και μετά σε ψυχιατρείο.  Η συμπεριφορά του την εποχή που ήταν ψυχωτικός του προκαλούσε ντροπή κι έτσι, μετά το διαζύγιο των γονιών μου, δεν τον ξαναείδα παρά μόνον όταν είχα πια ενηλικιωθεί. Εξαίρεση αποτέλεσαν δύο σύντομες επισκέψεις του μία στα γενέθλιά μου και μία κάποια Χριστούγεννα. Όταν, μεγάλος πια, τον συνάντησα πάλι, μου είπε: «Τότε που ήρθα να σε δω, στο σπίτι του παππού, αγκάλιασες τα πόδια μου, έκλαιγες και παρακαλούσες: ‘Μπαμπά μη φεύγεις’. Εγώ, πάλι, σ’ αγαπούσα και ο κάθε αποχαιρετισμός με πονούσε πολύ. Έτσι δεν ξαναήρθα». Είχε ζήσει μ’ αυτή την ανάμνηση και μ’ αυτή την απόφαση επί είκοσι χρόνια, ενώ όμως πλήρωνε τακτικά τη μηνιαία διατροφή μου και μάθαινε τα νέα μου από δεύτερο χέρι. 

Ο φόβος του πατέρα μου για την συναισθηματική ευαλωτότητα, και η ντροπή που τον περιέσφιγγε σαν τη φασκιά του Λάζαρου δεν τον άφηναν να αντέξει τον πόνο που κλείνουν οι λέξεις: «Θα ξανάρθω σύντομα. Σ’ αγαπώ». Αντίθετα, στην πραγματικότητα, ήταν σαν να έλεγε: «Προτιμώ να αποφύγω τη συναισθηματική ευαλωτότητα παρά να σε βλέπω»

Στη γλώσσα των γηγενών, «πολεμιστής» είναι «αυτός που προστατεύει και υπηρετεί τις Ιερές Ρίζες» κατά τη μετάφραση ενός φίλου Ινδιάνου. Οι άντρες είναι οι πνευματικοί πολεμιστές και η μάχη που δίνουν είναι η μάχη της αγάπης. Δεν μιλώ για τη συναισθηματικότητα ή τη σεξουαλική επιθυμία ή τα ρομαντικά αισθήματα – που όλα πια τα αποδίδουμε με την τετριμμένη λέξη «αγάπη». Η μάχη αυτή είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό και ζωτικό, κι απ’  αυτήν εξαρτάται η οικογένεια, η κοινότητα, ο πολιτισμός. Απαιτεί επιμονή, θάρρος, διάκριση, ταπείνωση και την επιθυμία να είναι αυτή που «πάντα υπομένει» για χάρη εκείνων που αγαπά. 

Η Γενιά του Εγώ

 

Spinney Laura

Οταν ήταν παιδιά τους έλεγαν ότι είναι οι καλύτεροι. Σήμερα παίρνουν αντικαταθλιπτικά γιατί αισθάνονται ότι δεν ανταποκρίνονται στην εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους. Ποιoς φταίει;

Εδώ και μερικές δεκαετίες τα παιδιά του δυτικού κόσμου μεγαλώνουν με κανακέματα και επαίνους και διαρκείς τονωτικές ενέσεις του Εγώ τους σε μια καλών προθέσεων προσπάθεια ενίσχυσης της αυτοεκτίμησής τους. Πού οδήγησε αυτό; Στην εμφάνιση μιας γενιάς που αν και επισήμως ονομάζεται Γενιά Υ (ως διάδοχος της Γενιάς Χ), τώρα διεκδικεί τον καθόλου κολακευτικό τίτλο της «Γενιάς του Εγώ». Οι εκπρόσωποί της εμφανίζονται εγωκεντρικοί και νάρκισσοι, έχουν υπερτιμημένη άποψη για τον εαυτό τους και διακατέχονται από υπερβολικά υψηλές και έξω από τις δυνατότητές τους προσδοκίες, με αποτέλεσμα να «λυγίζουν» ευκολότερα κάτω από τις δυσκολίες της πραγματικής ζωής και να ρέπουν περισσότερο προς την κατάθλιψη. Το να σπεύσουμε να τους κατηγορήσουμε είναι εύκολο. Είναι όμως πολύ πιο εποικοδομητικό να κάνουμε μια γερή κριτική και να αναθεωρήσουμε τον τρόπο που έχουμε υιοθετήσει ως «καλύτερο» για την ανατροφή των παιδιών μας. Οι ειδικοί έχουν ήδη μπει στη διαδικασία και οι προτάσεις τους είναι πραγματικά ενδιαφέρουσες.

Είναι Νόμιμη και Συνταγματική η Μετατροπή του μαθήματος των Θρησκευτικών στα Σχολεία σε Θρησκειολογία;

 

 του κ. Πέτρου Ρηγάτου*

---

Στο Σύνταγμα στην προμετωπίδα, μετά τη φράση Σύνταγμα της Ελλάδος, διαβάζομε την πανηγυρική πρόταση-διακήρυξη «Εις το Όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος».
Εν συνεχεία δε, μετά το 1ον τμήμα του πρώτου μέρους που αναφέρεται στη μορφή του πολιτεύματος, εις το 2ον τμήμα του 1ου μέρους του Συντάγματος και κάτω από τον πανηγυρικόν τίτλον «Σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας», αναγράφεται το άρθρον 3 του Συντάγματος, εις την &1 του οποίου αναφέρεται ότι «Επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος, που γνωρίζει κεφαλή της τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό τηρεί απαρασάλευτα, τους ιερούς αποστολικούς και συνοδικούς κανόνες και τις ιερές παραδόσεις.
Με την ανωτέρω διάταξιν θεσπίζεται το καθεστώς της «νόμω κρατούσης Πολιτείας», το οποίον στηρίζεται επί βάσεως δημοσίου δικαίου και το οποίον καθιστά την Εκκλησίαν αυτοκέφαλον οργανισμόν, ο οποίος έλκει τα δικαιώματά του από το Σύνταγμα. Με τον τρόπο αυτό η Εκκλησία της Ελλάδος καθιερώνεται ως προνομιούχον Ν.Π.Δ.Δ.
Είναι γεγονός ότι με την ανωτέρω Συνταγματικήν ρύθμισιν, η Ορθόδοξη Εκκλησία περιέρχεται σε προνομιακή θέσιν έναντι των άλλων θρησκειών.

Το νέο ιδεώδες της Δύσης και η προσήλωση στο φθαρτό

Βασίλης Καραποστόλης

Με πολλούς στεναγμούς ο δυτικός άνθρωπος ξαναγυρίζει σήμερα εκεί από όπου θέλησε να αποδράσει. Αναγκάζεται να ξαναμπεί στην τροχιά του μόχθου, την κυκλική κίνηση που τον έκανε κάποτε να ιδρώνει και να βαρυγκομά. Το είχε θεωρήσει σαν θεϊκή κατάρα να πρέπει να εξασφαλίζει με τέτοιους κόπους ακόμη και το δικαίωμα να αναπνέει, κι έφθασε να πιστέψει ότι ήταν το «αντίτιμο της αμαρτίας του». Για να ελαφρύνει το βάρος του αποφάσισε να γίνει πιστός: ήλπιζε έτσι ότι θα μαλακώσει η αυστηρότητα του Κριτή του και ότι θα μπορέσει κάποτε ως καλός προτεστάντης ή καθολικός να ζητήσει άφεση από τα κρίματά του.

Προτού απαντήσει στους αιτούντες ο Θεός, πρόλαβε και τους καθησύχασε ο καπιταλισμός. Τους έδωσε όλες τις ευκαιρίες για να ξεχαστούν, για να πείσουν τον εαυτό τους ότι χάρη στη σκληρή εργασία θα είχαν το προνόμιο να απολαύσουν χίλια δυο αγαθά και να περιμένουν ακόμη ότι τα χίλια θα γίνονταν πολύ περισσότερα. Χαλάλι ο κόπος, αφού η ζωή θα ανταμειβόταν με το παραπάνω. Ετσι η ζωή αναγορεύτηκε σε ύψιστο αγαθό. Λησμονήθηκε το ζήτημα της «σωτηρίας της ψυχής». Αφέθηκε στην άκρη κάθε έγνοια για το τι πρέπει να πράττει κανείς και ήρθε σε πρώτη μοίρα η μέριμνα για το πώς θα αυξηθούν τα ευχάριστα και πώς τα δυσάρεστα θα περιοριστούν στο ελάχιστο.

Αλλά αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο από μια νέα δουλεία. Τι συνέβη; Από τα μέσα κιόλας του προηγούμενου αιώνα οι άνθρωποι έπεσαν με τα μούτρα στην καινούργια αναγκαστική ασχολία τους - έξω από τα επαγγέλματα και πέρα από τα ωράρια. Εψαχναν το πώς και με τι θα γεμίσουν τον περιβόητο «ελεύθερο χρόνο» τους. Ηταν ένας χρόνος δεσμώτης μιας νέας αγοράς όπου κυκλοφορούσαν αδιάκοπα εντυπώσεις, παιχνίδια, θεάματα. Δεν προσφέρονταν όμως δωρεάν∙ έπρεπε να τα αγοράσει κανείς, έπρεπε συνεπώς να δουλέψει και πάλι, να δουλέψει προκειμένου να μην αναρωτιέται: «προς τι» οι προσπάθειες; Για ποιον λόγο να επιδιώκονται αυτή η παραζάλη και αυτό το καταβρόχθισμα των στιγμών;

Η γυναίκα που κυνηγάει την Apple, την Google και την Gazprom

 

  Μαρίσσα Δημοπούλου

Είναι σκληραγωγημένη, εμπνευσμένη από μία λουθηρανή αντίληψη ηθικής αλλά τολμηρή στις δηλώσεις της και με έξυπνο χιούμορ - Η Δανέζα Μαργκρέτε Βεστάγκερ, ευρωπαία επίτροπος Ανταγωνισμού, είναι το κατάλληλο πρόσωπο για το κυνήγι των κολοσσιαίων εταιρειών

Πόσοι θα ήθελαν να υπάρχει μία Αρχή που παρακολουθεί από κοντά τις πολυεθνικές κολοσσιαίες εταιρείες, αυτές που μπορούν με ένα νεύμα να κρύψουν εκατομμύρια; Ακόμη καλύτερα έναν άνθρωπο με την εξουσία και το θάρρος να στοχοποιήσει καθέναν από τους μεγαλοεπιχειρηματίες –και τις κυβερνήσεις τους- για να ελέγξει αν «παίζουν» σύμφωνα με τους κανόνες. Να τους αναγκάσει να σέβονται τους όρους του θεμιτού ανταγωνισμού. Να τους επιβάλλει να επιστρέψουν τα εκατομμύρια ίσως και δισεκατομμύρια ευρώ που χρωστάνε σε διάφορα κράτη -και άρα φορολογούμενους πολίτες. Πόσοι από εσάς θα περιμένατε ότι το πρόσωπο που τα έχει βάλει με την Apple, την Google, την Gazprom και άλλα πολυεθνικά «θηρία» του κόσμου είναι μία γυναίκα;