"Πάσχα στ᾽ Άγιον Όρος" στον Πειραιά

Η Διεύθυνση Παιδείας και Δια Βίου Μάθησης του Δήμου Πειραιά διοργανώνει εκδήλωση με θέμα: "ΠΑΣΧΑ ΣΤ' ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ" με ομιλητές: 

• τον Αρχιμανδρίτη Μεθόδιο Κρητικό, Ηγούμενο του Ιερού Ησυχαστηρίου "Αναστάντος Χριστού" και 

• τον Λυκούργο Μαρκούδη, Διευθυντή Προγράμματος του Ραδιοφωνικού Σταθμού "Πειραϊκή Εκκλησία". 

Στην εκδήλωση θα απευθύνει χαιρετισμό ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Προικοννήσου κ. Ιωσήφ. 

 Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στην Ιωνίδειο Σχολή (είσοδος επί της οδούΣωτήρος Διός 17-πεζόδρομος ) την Τρίτη 8 Απριλίου 2014 και ώρα 19:00.

π.Αντώνιος Καλλιγέρης:«Yπάρχει ζωή πριν από το θάνατο»;

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που συχνά υποστηρίζουν ότι οι νέοι μας δεν έχουν αναζητήσεις. Οι ίδιοι όμως φροντίζουν να μας διαψεύδουν γράφοντας στους τοίχους των πόλεων μας τις βαθύτερες αναζητήσεις τους σε συνθήματα σε μια προσπάθεια να δημιουργήσουν ρωγμές φωτός στην σκοτεινή ευμάρεια των κοινωνιών μας.
Ο τίτλος του κειμένου προέρχεται από ένα σύνθημα γραμμένο σε τοίχο των Εξαρχείων. Συνήθως το εναγώνιο ερώτημα είναι εάν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο. Η διατύπωση του ερωτήματος, που είναι νεανική κραυγή, σε ένα κόσμο που βυθίζεται στην αυτάρκεια και στην επιδίωξη της ευτυχίας επαναφέρει τη συνηθέστερη των αποριών ανάμεσα στους χριστιανούς στην Ορθόδοξη θεολογική βάση του με μια άλλη όψη που ναι μεν είναι διαφορετική από αυτές που έχουμε συνηθίσει αλλά βαθειά ορθόδοξη. Είναι ένα ερώτημα εξαιρετικά επίκαιρο που το συναντάμε με πολλούς τρόπους στην Υμνολογία του Τριωδίου που υπομνηματίζει ποιητικά τη διδασκαλία της Εκκλησίας για την πραγματική ζωή του ανθρώπου.

Η Έκτη εβδομάδα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Πλησιάζει η ώρα του Χριστού

 

H έκτη και τελευταία εβδομάδα της Μεγ. Σαρακοστής ονομάζεται "Εβδομάδα των Βαϊων". Για έξι μέρες πριν το Σάββατο του Λαζάρου και την Κυριακή των Βαϊων η λατρεία της Εκκλησίας μας ωθεί ν’ ακολουθήσουμε το Χριστό καθώς πρώτος αναγγέλει το θάνατο του φίλου Του και κατόπιν αρχίζει το ταξίδι Του στη Βηθανία και στην Ιερουσαλήμ. Στο κέντρο της προσοχής είναι ο Λάζαρος – η αρρώστεια του, ο θάνατός του, ο θρήνος των συγγενών του και η αντίδραση του Χριστού σ’ όλα αυτά. Η τελευταία εβδομάδα δηλαδή περνάει με πνευματική περισυλλογή πάνω στην ερχόμενη συνάντηση του Χριστού με το θάνατο – πρώτα στο πρόσωπο του φίλου Του Λαζάρου, έπειτα στο θάνατο του ίδιου του Χριστού. Πλησιάζει η “ώρα του Χριστού” για την οποία τόσο συχνά μιλούσε και προς αυτήν προσανατολιζόταν όλη η επίγεια διακονία Του. Η ανάσταση του Λαζάρου έγινε για να βεβαιωθούμε για “Την κοινήν ανάστασιν”. Είναι κάτι το συναρπαστικό να γιορτάζουμε κάθε μέρα για μια ολοκληρη εβδομάδα αυτή τη συνάντηση ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, που αργά αργά πλησιάζει, να γινόμαστε μέρος της, να νιώθουμε με όλο το είναι μας αυτό που υπονοεί ο Ιωάννης με τα λόγια του:”Ιησούς ως είδεν αυτήν κλαίουσαν και τους συνελθόντας… ενεβριμήσατο τω πνεύματι και ετάραξεν εαυτόν… και εδάκρυσεν” (Ιωάν. 11, 33-35) .Μέσα στη λειτουργική ορολογία, το Σάββατο του Λαζάρου και η Κυριακή των Βαϊων είναι η”έναρξη του Σταυρού”. 

Έντυπες μνήμες από την αλησμόνητη Σμύρνη

 

Κωνσταντίνος Χολέβας- Πολιτικός Επιστήμων 

Είχα την ευκαιρία προ ολίγων ημερών να επισκεφθώ την έκθεση εφημερίδων και περιοδικών με τίτλο «Ο Ελληνικός Τύπος της Σμύρνης, 1831-1922», η οποία φιλοξενήθηκε στο Ιστορικό και Εθνολογικό Μουσείο Αθηνών. Την Έκθεση διοργάνωσε η δραστήρια Ένωση Σμυρναίων με τον ακούραστο Πρόεδρό της Στρατηγό ε.α. Ευάγγελο Τσίρκα και τον λόγιο Γενικό Γραμματέα της Νίκο Βικέτο. Την υποστήριξε η Ιστορική και Εθνολογική Εταιρία της Ελλάδος.
Η Ένωση Σμυρναίων οδηγήθηκε στην απόφαση αυτή για δύο λόγους. Πρώτον για να αναδείξει την ιστορική εφημερίδα «Μικρασιατική Ηχώ», η οποία και σήμερα εξακολουθεί να εκδίδεται. Δεύτερον για να προβληθεί η σπάνια συλλογή της Ενώσεως, στην οποία συμπεριλαμβάνονται εφημερίδες, περιοδικά και ημερολόγια, τα οποία είχαν διασώσει διακεκριμένοι δημοσιογράφοι από τη Σμύρνη, όπως ο Χρήστος Σολομωνίδης και ο Φίλιππος Φάλμπος. Η έκθεση αυτή έρχεται ως συνέχεια μιάς σειράς εκδηλώσεων και εκθέσεων που είχε διοργανώσει προ δύο ετών η Ένωση Σμυρναίων για τη συμπλήρωση ενενήντα ετών από τη Μικρασιατική τραγωδία.

Ο Γιώργος και ο Ίλι

Μαρία Χούκλη

Πόσες ροές ανθρώπινης ύλης, πόσες μικρές τεκτονικές μετακινήσεις, ανεπαίσθητες αλλαγές και αόρατες συμπαιγνίες, πόση συμπαντική μοχθηρία χρειάζεται για να βρεθούν μαζί δυο αταίριαστες μονάδες και να πάρουν τα πράγματα τον δρόμο τους. Στην περίπτωση του Γιώργου και του Ίλι με αφανιστικό τρόπο. Κοντινοί στα χρόνια, 46 ο πρώτος, 40άρης ο δεύτερος.
Γεννήθηκαν μακριά ο ένας από τον άλλον, με άλλη πατρίδα, γλώσσα, θρησκεία, καταγωγή, πορεία, επιλογές και ζωές. Οι τροχιές τους συναντήθηκαν μέσα στις φυλακές, σ' έναν τόπο στερητικό της ελευθερίας όσων καταπατούν τους θεσπισμένους γραπτούς κανόνες που ορίστηκαν για να μη λειτουργεί η κοινωνία σαν ζούγκλα. Φρουρός ο Γιώργος στον μικρόκοσμο των φυλακών, κατάδικος ο Ιλι για φόνους, ληστείες και κλοπές.
Σκεφτείτε για λίγο αυτό το αβάσταχτο παιχνίδι των συμπτώσεων που παίζει σε βάρος όλων μας η ζωή και έφερε απέναντι αυτούς τους δυο ανθρώπους που υπό λογικές και κανονικές συνθήκες θα αγνοούσαν ο ένας την ύπαρξη του άλλου. Και έγιναν θύμα ο ένας και θύτης ο άλλος. Δεν θα βρεθεί κανείς να μη συμπονέσει πρωτίστως τον Γιώργο που χάθηκε έτσι βάρβαρα τόσο νέος, κάνοντας απλώς τη δουλειά του και μετά όλους τους δικούς του που κεραυνοβολήθηκαν από την απώλειά του.

Tο μετάλλιο της πρωταθλήτριας ομάδας ποδοσφαίρου του ΑΠΟΕΛ στην Παναγία την Παραμυθία

 

Αναρτημένο στα αφιερώματα της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας Παραμυθίας που βρίσκεται στην Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου, βρίσκεται από χθες το μετάλλιο της πρωταθλήτριας ομάδας ποδοσφαίρου του ΑΠΟΕΛ κατά την περίοδο 2012 – 13.

Την εκπλήρωση του τάματος έκανε ο εκπρόσωπος τύπου του ΑΠΟΕΛ Πανίκος Χατζηλιασής, ο οποίος επισκέφθηκε τις τελευταίες μέρες το Άγιο Όρος και την Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου.

Αναρτημένο στα αφιερώματα της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας Παραμυθίας που βρίσκεται στην Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου, βρίσκεται από χθες το μετάλλιο της πρωταθλήτριας ομάδας ποδοσφαίρου του ΑΠΟΕΛ κατά την περίοδο 2012 – 13.

Την εκπλήρωση του τάματος έκανε ο εκπρόσωπος τύπου του ΑΠΟΕΛ Πανίκος Χατζηλιασής, ο οποίος επισκέφθηκε τις τελευταίες μέρες το Άγιο Όρος και την Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου.

Η νεολαία στον αγώνα του 1955-59: Ο ήρωας μαθητής Αριστείδης Χαραλάμπους

 

Δανάη Γεωργιάδου, Φιλόλογος

Το έπος του 1955-59 είναι, κατά ένα μεγάλο μέρος, δημιούργημα της νεολαίας της Κύπρου. Τα παιδιά και οι έφηβοι, γαλουχημένοι με τα νάματα της ένδοξης ελληνικής ιστορίας και τα διδάγματα της πίστης στον Θεό και την Ελευθερία, πότισαν με αίμα τη γη και δοξάστηκαν στον αγώνα για απαλλαγή από τη βρετανική αποικιοκρατία και για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

Οι μαθητές, ενταγμένοι στη νεολαία της ΑΝΕ και υποστηριζόμενοι από τα περιοδικά που εξέδιδε («Εγερτήριο Σάλπισμα», «Αγωγή των Νέων»), εκτελούσαν ό,τι τους ανετίθετο με σθένος και αποφασιστικότητα, και, πάνω απ’ όλα, μυστικά ακόμα και από την ίδια τους την οικογένεια. Διένεμαν φυλλάδια, συμμετείχαν σε διαδηλώσεις, συνέλεγαν πληροφορίες, μετέφεραν όπλα, ετοίμαζαν εκρηκτικά, έκαναν επιθέσεις και δολιοφθορές, ενίσχυαν αντάρτες. Ούτε το κλείσιμο των σχολείων και η αφαίρεση των εικόνων των Ελλήνων ηρώων από τους τοίχους, ούτε η απαγόρευση του εθνικού ύμνου και της σημαίας, ούτε τα δακρυγόνα και τα βασανιστήρια ήταν ικανά να κάμψουν το φρόνημα των νέων, που έμειναν στην ιστορία με το πρόσωπο ενός Πετράκη Γιάλλουρου και ενός Ευαγόρα Παλληκαρίδη.

Πότε θά διδαχθοῦν τά παιδιά μας τήν ἀλήθεια;

 

Του Κωνσταντίνου Ερρίπη, θεολόγου - Καρδιολόγου

Ἕλληνας διανοούμενος, τόν ὁποῖο ἰδιαίτερα ἐκτιμῶ, θεωρῶ ὅτι περιέπεσε σέ ἀτόπημα. Βρῆκε τήν ἡμέρα τῆς Ἐθνικῆς Ἑορτῆς ... γιά νά τά ψάλει στούς Ἕλληνες. Ἀνθρώπινον τό πλανᾶσθαι. Φιλικά θά ἤθελα νά τοῦ ἀπευθύνω δύο λόγια.
Α’ Γενικά.
- Μία ἐθνική ἑορτή, πού ἀναφέρεται σέ ἀπελευθέρωση μετά ἀπό δουλεία 400 ἐτῶν, τήν βιώνουμε μόνο νοητικά σάν μία ἁπλή ἀλγεβρική ἐξίσωση ἤ πλημμυρισμένη ἀπό ἔντονα συναισθήματα; Σέ ἕνα ἐπικήδειο λόγο, ἐκτός ἀπό τά προτερήματα τοῦ θανόντος ἀραδιάζουμε καί ὅλα τά μειονεκτήματά του; Τό λεγόμενο timing καί ἡ διάκριση σέ αὐτές τίς λεπτές συμπεριφορές τῶν ἀνθρώπων ἀναφέρεται.
- Ὅλοι διατεινόμαστε ὅτι λέμε τήν ἀλήθεια ἀλλά τίς περισσότερες φορές ἀποκρύπτουμε τήν ἄλλη μισή! Ἐάν τώρα φιλοσοφήσουμε καί ἐπ’ αὐτοῦ, θά παραδεχθοῦμε, ὅτι ἡ ἀλήθεια στήν ἐξιστόρηση τῆς συμπεριφορᾶς δύο λαῶν δέν ἐξισορροπεῖται ὅπως τά σταθμά στόν ζυγό. Περισσότερη ἀλήθεια ἐκφράζει ὁ σκλάβος ἀπό τόν κατακτητή, ὁ φτωχός ἀπό τόν πλούσιο, ὁ ἀσθενής ἀπό τόν ὑγιῆ. Περισσότερο πατριωτισμό ἀπό τόν ἐλεύθερο καί τόν δυνάστη ἐκφράζει ὁ ραγιᾶς πού ἔχει μείνει τελείως ἀμόρφωτος, ρακένδυτος, ἀνέστιος, κυνηγημένος καί ἄς ἔχει «φαγωμάρα» μέ τόν ὁμοεθνῆ του καί ἄς ἀλλαξοπιστεῖ προσωρινά. Περισσότερη ἀλήθεια ἐκφράζει πολλές φορές μία τυπική ἀποκήρυξη, γιά νά μείνει μυστική ἡ προετοιμασία μιᾶς ἐπανάστασης παρά μία προβοκατόρικη ἔκφραση συμπάθειας.
- Ὑπάρχουν περιπτώσεις κατά τίς ὁποῖες ἡ ἀλήθεια δέν γίνεται ἄμεσα καί καθ’ ὁλοκληρίαν ἀποδεκτή. Ἔτσι ἁπλά καί ἀπερίσκεπτα θά τήν ἀνακοινώσεις στόν ἑτοιμοθάνατο ἀσθενή, στό νόθο παιδί, στό υἱοθετημένο, στόν ὑποψήφιο ναυαγό;

Το αθάνατο κρασί του Εικοσιένα

 

Κωνσταντίνος Χολέβας- Πολιτικός Επιστήμων

Οι αποδομητές της Ιστορίας μας και οι αρνητές του ρόλου της Εκκλησίας επιδιώκουν να αποκόψουν τον λαό μας από τις πνευματικές αξίες που προετοίμασαν το δοξασμένο 1821. Λάθος τους μεγάλο, διότι η Μεγάλη Ελληνική Επανάσταση μπορεί και πρέπει να είναι οδηγός για κάθε Έλληνα σε όλες τις δύσκολες περιόδους που κατά καιρούς διανύουμε. Απέναντι στην παρούσα πνευματική, ηθική και οικονομική κρίση το 1821 μάς διδάσκει και μας χαρίζει ελπίδα και αισιοδοξία. Έστω συγκρατημένη, αλλά πάντως αισιοδοξία. Μας θυμίζει ότι αντιμετωπίσαμε ως έθνος δυσκολότερες καταστάσεις, αλλά επιβιώσαμε. Έτσι θα επιβιώσουμε και σήμερα. Με τα ελληνορθόδοξα ιδανικά του 1821, με σεβασμό στο παρελθόν και με πίστη στο παρόν και στο μέλλον του Ελληνισμού.

Το 1821 μάς δίνει χρήσιμα μηνύματα για να ξεπεράσουμε την κρίση. Μάς θυμίζει ότι ο Ελληνισμός ποτέ δεν βασίσθηκε ποτέ στη δύναμη των αριθμών. Ολιγάριθμοι οι Έλληνες, αλλά με μεγάλο πνευματικό πλούτο. Την Ορθοδοξία, την ιστορική συνέχεια, τη γλώσσα, το κοινοτικό πνεύμα αλληλεγγύης, τη ναυτοσύνη και το εμπορικό δαιμόνιο, την αγωνιστικότητα και το αντιστασιακό του πνεύμα. Σήμερα καλούμαστε να αξιοποιήσουμε την κληρονομιά του παρελθόντος για να αντλήσουμε δυνάμεις και να ορθώσουμε το ανάστημά μας μέσα στην οικογένεια των ευρωπαϊκών λαών όπου ανήκουμε. Στην Ενωμένη Ευρώπη, παρά τα προβλήματά της, θα δώσουμε μάχες νικηφόρες αν αποφασίσουμε να παραμείνουμε Ορθόδοξοι Έλληνες, υπερήφανοι αλλά όχι αλαζόνες, πατριώτες και όχι ρατσιστές, δημοκράτες αλλά αντίθετοι στην ασυδοσία, οικουμενικοί, αλλά όχι θύματα της υλιστικής παγκοσμιοποιήσεως, επιχειρηματικά δραστήριοι και ταυτόχρονα φιλάνθρωποι, με σεβασμό στην εθνική ταυτότητα, χωρίς να κλεινόμαστε στο καβούκι μας. Με παραδοσιακές αξίες που μας κρατούν επί αιώνες όπως η οικογένεια, αλλά και με τολμηρά ανοίγματα στην επιχειρηματικότητα και στις νέες τεχνολογίες.

Αλβανίας Αναστάσιος: ''Η εκκλησία πρέπει να αρθρώσει λόγο κριτικό''

Της Αθανασίας Μπίδιου

 

Κάλεσμα για τη δέσμευση σε ένα κοινωνικό συμβόλαιο αλληλεγγύης με στόχο την υπέρβαση των προβλημάτων που δημιουργεί η κρίση απηύθυνε σε πολιτεία, εκκλησία, φορείς, συλλόγους και ιδρύματα ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας κκ Αναστάσιος.

Μιλώντας από τη Θεσσαλονίκη, όπου «αισθάνεται σαν το σπίτι του» σε εκδήλωση του Δικτύου Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Αρωγής ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος τόνισε ότι η πρόοδος μιας κοινωνίας κρίνεται από το πώς η απλή αλληλεξάρτηση μετατρέπεται σε συνειδητή αλληλεγγύη.

Χρησιμοποίησε δε μία αλληγορία για να τονίσει τη σημασία της προσφοράς προς τον συνάνθρωπο.

«Στην Παλαιστίνη υπάρχουν δύο λίμνες, η λίμνη της Γαλιλαίας και η Νεκρά Θάλασσα.

Το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι δέχονται και οι δύο τα νερά του ποταμού Ιορδάνη.

Αλλά η Γαλιλαία δέχεται τα νερά και τα αφήνει να φύγουν προς το Νότο. Η Νεκρά Θάλασσα δέχεται τα νερά του Ιορδάνη και τα κρατάει για τον εαυτό της.

Στη Γαλιλαία υπάρχει υπέροχη ζωή μέσα στην λίμνη και γύρω από αυτήν. Στη Νεκρά δεν υπάρχει ίχνος ζωής», ανέφερε και πρόσθεσε: «Η Νεκρά Θάλασσα δείχνει συμβολικά τι συμβαίνει όταν κάποιος κρατάει πράγματα για τον εαυτό του. Να δέχεσαι και να προσφέρεις. Αυτό είναι το μυστικό για να έχεις πληρότητα ζωής».

Αυτό το βίντεο θα σε «αγγίξει»! Κοριτσάκι βγάζει βόλτα ένα…

H Έμα Νταν είναι μόλις δύο χρονών, ωστόσο δεν αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα να βγάλει βόλτα την αξιολάτρευτη Σάιναμον, η οποία την υπακούει σε κάθε της… εντολή!

Στην πραγματικότητα πρόκειται για μία εκπαιδευμένη «mustang» που βοηθά παιδιά με καρκίνο σε ειδική κατασκήνωση που έχει ιδρύσει ο Τζάστιν Νταν. Ο πατέρας της αξιολάτρευτης πρωταγωνίστριας, ο οποίος δεν έχει καμία αμφιβολία ότι η μικρή είναι σε καλά χέρια.

Δείτε το συγκινητικό βίντεο.

Ορθόδοξος και Οικουμενική ή Οικουμενιστική η συγκλιθησομένη Αγία και Μεγάλη Σύνοδος του 2016;

 

Του Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ

1. Οἱ ἀσφαλιστικές δικλείδες μιᾶς Ὀρθοδόξου καί ἀληθοῦς Συνόδου
Ἐκφράζοντας τήν ἀλάνθαστη καί διαχρονική συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὁ ἅ­γιος Νι­κό­δη­μος ὁ Ἁ­γιο­ρεί­της γράφει γιά τά κριτήρια οἰκουμενικότητος μιᾶς Συνόδου καί τόν τρό­πο συ­γκλή­σε­ώς της. Ση­μει­ώ­νει ὅ­τι τέσ­σε­ρα εἶ­ναι τά γνω­ρί­σμα­τα τῶν Οἰκουμε­νι­κῶν Συνόδων : α) Τό πρῶ­το «ἰ­δί­ω­μα ὅ­λων τῶν οἰ­κου­με­νι­κῶν» Συ­νό­δων εἶ­ναι «τό νά συναθροίζω­νται διά προστα­γῶν, οὐ­χί τοῦ Πά­πα, ἤ τοῦ δεῖ­νος Πα­τριάρ­χου, ἀλ­λά διά προ­στα­γῶν Βασιλι­κῶν». Στήν ἐ­πο­χή μας, ὅ­μως, πού δέν ὑπάρ­χει Αὐ­το­κρά­το­ρας ἤ Βασιλεύς, γιά νά συ­γκα­λέ­σει Οἰκουμενική Σύ­νο­δο, μπο­ρεῖ αὐ­τό νά τό κά­νει ὁ Οἰ­κου­με­νι­κός Πα­τριάρ­χης, μέ τήν συναίνεση, βεβαίως, τῶν ἄλλων Προκαθημένων. β) Τό δεύ­τε­ρο ἰδί­ω­μα εἶναι «τό νά γί­νε­ται ζή­τη­σις πε­ρί πί­στε­ως, καί ἀκολούθως νά ἐκτίθεται ἀ­πό­φα­σις, καί ὅ­ρος δογματι­κός εἰς κά­θε μί­αν ἀ­πό τάς οἰ­κου­με­νι­κάς, ἀλ­λά καί τοῦ­το εἰς τι­νας το­πι­κάς ἠ­κο­λού­θη­σεν». γ) Τό τρί­το ἰ­δί­ω­μα εἶ­ναι «τό νά ἦ­ναι πά­ντα τά ἐ­κτι­θέ­με­να πα­ρ’ αὐ­τῶν δόγ­μα­τα καί οἱ Κα­νό­νες, ὀρ­θό­δο­ξα εὐ­σε­βῆ καί σύμ­φω­να ταῖς θείαις Γρα­φαῖς, ἤ καί ταῖς προλαβού­σαις Οἰκουμενικαῖς συ­νό­δοις». Στό σημεῖ­ο αὐ­τό ἰσχύ­ει ὁ λό­γος τοῦ ἁγί­ου Μα­ξί­μου τοῦ Ὁμο­λο­γη­τοῦ : «Τάς γε­νο­μέ­νας συ­νό­δους, ἡ εὐσε­βής πί­στις κυ­ροῖ, καί πά­λιν, ἡ τῶν δογ­μά­των ὀρ­θό­της κρί­νει τάς συνόδους» καί «Ἐκείνας οἶδεν ἁγίας καί ἐγκρίτους συνόδους ὁ εὐσεβής τῆς Ἐκκλησίας κανών, ἅς ὀρθότης δογμάτων ἔκρινεν»[1]. Καί δ) τό τέ­ταρ­το ἰ­δί­ω­μα εἶ­ναι «τό νά συμ­φω­νή­σουν καί νά ἀπο­δε­χθοῦν τά πα­ρά τῶν Οἰκου­με­νι­κῶν συνόδων διο­ρι­σθέ­ντα, καί κα­νο­νι­σθέ­ντα ἅ­πα­ντες οἱ Ὀρθόδοξοι Πα­τριάρ­χαι καί Ἀρ­χι­ε­ρεῖς τῆς Καθολικῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, εἴ­τε διά τῶν ἰ­δί­ων το­πο­τη­ρη­τῶν, ἤ καί τού­των ἀ­πό­ντων, διά γραμ­μά­των αὐτῶν». Αὐ­τή ἡ συμ­φω­νί­α τῶν Πα­τριαρ­χῶν εἶ­ναι ὁ συ­στα­τι­κός χαρακτή­ρας, πού τίς κα­θι­στᾶ Οἰκου­με­νι­κές, ἀλ­λά καί ὁ δια­κρι­τι­κός χα­ρα­κτή­ρας πού δια­κρί­νει τήν Οἰκουμενι­κή Σύνοδο ἀ­πό τήν Το­πι­κή[2].

Πίσω από την πόρτα του Ναού

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Ήταν ο άνθρωπος της παρέας. Πειράγματα, αισχρόλογα, αστεϊσμοί και άλλα πολλά ήταν στον ημερήσιο κατάλογο των κατορθωμάτων του. Τα χρόνια περνούσαν και ποτέ του δεν συνδέθηκε με κάποιους ανθρώπους… ποτέ του δεν εμπιστεύτηκε κανέναν. Όλοι τον θέλανε για την παρέα αλλά μέχρις εκεί. Αλλά και ο ίδιος κανέναν δεν έπαιρνε στα σοβαρά, κανέναν δεν αισθανόταν δικό του άνθρωπο, φίλο του, οικείο του.
Κάπου στα 30 του, γνώρισε μία κοπέλα. Την γνώρισε μέσα από μια τυχαία παρέα, διαμέσου γνωστών αγνώστων. Η κοπέλα αυτή είχε κάτι το διαφορετικό, κάτι το «περίεργο». Του κίνησε το ενδιαφέρον. Όταν τύχαινε στην παρέα να βρίσκεται και εκείνη (σπάνια), αυτός σταματούσε τις ανοησίες, σταματούσε τις αισχρότητες τις οποίες οι υπόλοιποι τον ωθούσαν να πράξει για χάριν της παρέας και του κεφιού.
Μετά από μερικούς μήνες πήρε το θάρρος και την ζήτησε να βγούνε έξω. Εκείνη δέχτηκε, προσφέροντάς του μία ευχάριστη έκπληξη. Δεν περίμενε να βγεί μαζί του ραντεβού...
Από το πρώτο ραντεβού κατάλαβε ότι είχε να κάνει με μία κοπέλα που πίστευε βαθιά στον Θεό. Απ΄ την άλλη αυτός στο στόμα του έπιανε κάτι το "εκκλησιαστικό" μόνο για να το κοροϊδέψει και να το κατακρίνει.

Χαίρε αρχηγέ νοητής αναπλάσεως, χαίρε χορηγέ θεϊκής αγαθότητος

 

Πρωτ. Θεμιστοκλή Μουρτζανού

Οι άνθρωποι καθημερινά διαπιστώνουμε τα αδιέξοδα που χαρακτηρίζουν τη ζωή μας. Το μεγαλύτερο από αυτά ο θάνατος. Υπάρχουν όμως και άλλα που έχουν να κάνουν τόσο με τον εαυτό μας και την πορεία μας, την απογοήτευση από την έκβαση των προσωπικών μας σχέσεων, ιδίως όσο βλέπουμε τα χρόνια να περνούνε και να λιγοστεύει η ποιότητα σ’ αυτές, με την επικράτηση της συνήθειας, όταν βλέπουμε το πείσμα, το εγωκεντρικό θέλημα, τον αγώνα για επικράτηση, ο οποίος κυριαρχεί μεταξύ μας, όπως επίσης και την σταδιακή φθορά της ύπαρξής μας, εξαιτίας της δύναμης του χρόνου, αλλά και του άγχους και για την επιβίωση και για την πορεία της κοινωνίας μας. Προσπαθούμε να ξεχάσουμε τα αδιέξοδα, παραδίδοντας τον εαυτό μας στην εικόνα και τον πολιτισμό της, στις ηδονές του βίου, στην διανόηση, στις επιλογές του κόσμου. Μέσα μας όμως πάντοτε υφέρπει εκείνη η βαθιά ανάγκη για ανάπλαση.
Η Εκκλησία μας δείχνει το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου ως την αρχηγό της νοητής αναπλάσεως. Δι’ αυτής σαρκώθηκε ο Χριστός. Εκείνος οδήγησε το ανθρώπινο γένος στην ανάπλαση. Το λύτρωσε από την καταλυτική επίδραση και την φθορά της αμαρτίας. Του έδωσε προσανατολισμό και περιεχόμενο στη ζωή. Το ανέστησε από το Θάνατο. Του άφησε την Εκκλησία ως το σπίτι μέσα στο οποίο μπορεί να βρίσκει νόημα και παρηγορά. Και την ίδια στιγμή του πρόσφερε την αγιότητα ως ευκαιρία συνάντησης μαζί του και ριζικής ανακαίνισης της ζωής. Η Παναγία γίνεται το πρόσωπο εκείνο το οποίο βιώνει αυτή την ανάπλαση. Γίνεται η κεχαριτωμένη. Αυτό σημαίνει ότι η καρδιά της αποκτά καθαρότητα πνευματική χάρις στην αγάπη προς τον Χριστό. Δεν υπάρχει σπίλος επάνω της και γι’ αυτό την χαρακτηρίζουμε «άσπιλον, αμόλυντον, άφθορον άχραντον». Αγιάζεται η ύπαρξή της και δεν μένει επάνω σ’ αυτήν περιθώριο φθοράς πνευματικής. Την ίδια στιγμή η ζωή της αποκτά νόημα και περιεχόμενο. Είναι ο Υιός της, όχι μόνο ως το γέννημα της σαρκός της το οποίο καλείται να αναθρέψει ως φυσική μητέρα, αλλά και ως το Θεανδρικό Πρόσωπο το οποίο οδηγεί όλο τον κόσμο στην σωτηρία και η Παναγία Τον ακολουθεί σ’ αυτήν την οδό, παρακαλώντας για τους ανθρώπους, να μην τους λείψει η χαρά, όπως επίσης και να μπορέσουν δια της υπακοής σ’ Εκείνον να βρούνε και εκείνοι νόημα και σκοπό. Και φτάνει μέχρι το Σταυρό και την Ταφή του παιδιού της, βιώνοντας τον πόνο όσο καμία άλλη μάνα στον κόσμο, για το εντελώς άδικό του, και την ίδια στιγμή την χαρά της Ανάστασης, που δεν είναι μόνο για Εκείνον, αλλά και για όλους τους ανθρώπους.

Ηλίας Μαμαλάκης: «Κάνατε ατόπημα κύριε Δήμου»

 

Την έντονη ενόχλησή του για το κείμενο του Νίκου Δήμου για το 1821 εκφράζει με άρθρο του στο protagon.gr ο γνωστός σεφ Ηλίας Μαμαλάκης. «Σκεφτείτε να είχατε ένα παιδί και να πήγαινε στο σχολείο και ο δάσκαλος να του έλεγε ότι κατάγεται από ένα βρομερό γένος, από κλέφτες, δοσίλογους, άρπαγες, πλιατσικολόγους και να του διηγείτο αυτά τα περιστατικά που αναφέρετε», αναφέρει.

Ο συμπαθής Ηλίας Μαμαλάκης αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Όλα όσα γράφετε είναι αληθή και υπάρχουν ακόμα πιο πικρές αλήθειες για τους πολέμους της πατρίδας μας, αλλά και του πλανήτη ολόκληρου που δεν είναι διόλου κολακευτικές για τον λαό μας και τους λαούς του πλανήτη. Μάλλον όμως έχετε ξεχάσει τι θα πει παιδί και πώς πρέπει να το μεγαλώσουμε. Δεν γνωρίζω, αλλά κατά πάσα πιθανότητα δεν έχετε παιδιά. Σκεφτείτε να είχατε ένα παιδί και να πήγαινε στο σχολείο και ο δάσκαλος να του έλεγε ότι κατάγεται από ένα βρομερό γένος, από κλέφτες, δοσίλογους, άρπαγες, πλιατσικολόγους και να του διηγείτο αυτά τα περιστατικά που αναφέρετε. Και θα γύριζε ο υποτιθέμενος γιος σας από το σχολείο και για να πάει το βράδυ να ανοίξει μια σαμπάνια σε ένα μπαράκι για να κάνει φιγούρα να σας έπαιρνε τα λεφτά από το παντελόνι, να σας έδινε δυο χαστούκια και να σας έλεγε «Βρε παλιόγερε, από γένος κλεφτών είμαστε, τι ήθελες να κάνω, να δουλεύω;».

Η Ιερά Σύνοδος απαντά για το ρόλο της Εκκλησίας στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα

Τη δική της απάντηση στις ποικίλες απόψεις που διατυπώνονται κατά καιρούς, αλλά και τις τελευταίες ημέρες, αναφορικά με τη στάση και την θέση της Εκκλησίας στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα με αποκορύφωμα την επανάσταση του 1821. 



       Ανακοινωθέν
Χωρίς τον ορθόδοξο κλήρο δεν θα πετύχαινε η μεγάλη εθνική εξόρμηση του 1821. Ορισμένοι προπαγανδιστές ξεπερασμένων ιδεολογιών αρνούνται τον ρόλο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, όπως φάνηκε και από δημοσιεύματα και τηλεοπτικές εκπομπές των τελευταίων ημερών. Αποδεικνύονται ανιστόρητοι και εμπαθείς.
Ο Γάλλος Πρόξενος Πουκεβίλ, ο οποίος έζησε τα γεγονότα της Ελληνικής Επαναστάσεως, γράφει ότι 100 Πατριάρχες και Επίσκοποι θανατώθηκαν κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας και του Αγώνος. 80 κινήματα έκαναν οι Έλληνες πριν από το 1821 και στα περισσότερα πρωτοστατούσαν Επίσκοποι. Θυμίζω ότι από το 1680 έως το 1700 η Ανατολική Στερεά ήταν ελεύθερη μετά από την εξέγερση δύο Επισκόπων,  του Θηβών Ιεροθέου και του Σαλώνων Φιλοθέου.
Το 1821 βάφεται με το αίμα του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄ και του Πατριάρχη Κυρίλλου Στ΄, του από Ανδριανουπόλεως. Εκτός από τον Επίσκοπο της Πάτρας Γερμανό που ευλόγησε το λάβαρο στην Αγία Λαύρα (17 Μαρτίου 1821) και στην Πάτρα (25 Μαρτίου 1821), ο Σαλώνων Ησαΐας κηρύσσει την Επανάσταση στη  Φωκίδα και θυσιάζεται στην Αλαμάνα. Στην Πάτμο έρχεται γι’ αυτόν τον σκοπό ο Πάτμιος Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος Παγκώστας και υψώνει και αυτός λάβαρο επαναστατικό. Από τότε δεν ξαναγύρισε στον θρόνο του.

To τραγούδι που κάνει το γύρω του κόσμου...

Με ένα ξεχωριστό τρόπο, ο γνωστός για τις ευαισθησίες του σε θέματα προάσπισης των δικαιωμάτων των παιδιών σε όλον τον κόσμο, παπά Σάββας Κυράζογλου, παρουσιάζει ένα ξεχωριστό τραγούδι σε video μέσα από το οποίο, ο θεατής και ακροατής του θα συγκλονιστεί!
Ο παπά Σάββας είναι ένας παπάς που δεν λέει πολλά λόγια, μιλά με την μουσική και τους στίχους του και επιμένει να λέει προς κάθε κατεύθυνση πως: η μεγαλύτερη αμαρτία είναι να αδιαφορείς για τον άνθρωπο και ειδικά για τα παιδιά!
Εξάλλου και ο τίτλος του νέου του τραγουδιού τα λέει όλα... Αγάπη (Ο μόνος θησαυρός), μέσα από το οποίο κάνει την αγάπη εκτός από βίωμα τραγούδι, κατάθεση ψυχής. Γράφει λοιπόν:

Που είναι σήμερα οι ήρωες; Οι ηγέτες;

Λίγα χρόνια μετά την Επανάσταση και την ίδρυση του Νέου Ελληνικού Κράτους, σε ένα ταπεινό σπιτάκι της Αθήνας ζει ένας μεγάλος αγωνιστής. Η Αθήνα είναι πλέον η πρωτεύουσα. Η Ελλάδα διαφεντεύετε από τους Βαυαρούς και στην μικρή πρωτεύουσα με τα λιγοστά σπίτια γύρω από την Ακρόπολη ζουν ακόμα αγωνιστές και στρατιώτες που στις φουστανέλες τους υπάρχουν ανεξίτηλοι οι λεκέδες από το αίμα του αγώνα. Σε αυτήν την Αθήνα του 19^ου αιώνα πηγαινοέρχονται πολλοί ξένοι επισκέπτες  που συχνά μιλούν με τους αγωνιστές. Ένας από αυτούς ήταν και ο Μακρυγιάννης.

    «Θα έχετε ακούσει για τον Μακρυγιάννη. Ήταν από τους αγνότερους αγωνιστές του 21. Πίστευε πολύ στην Ορθοδοξία και αγαπούσε αγνά και τίμια την Πατρίδα. Σαν τελείωσε ο αγώνας, αποσύρθηκε σε ένα μικρό σπιτάκι στην Αθήνα. Κάποτε ένας ξένος θέλησε να επισκεφθεί το μεγάλο αγωνιστή, που η φήμη του είχε ξεπεράσει τα όρια της Ελλάδος. Ο Μακρυγιάννης τον δέχτηκε φιλόφρονα και απλά και με τη φιλοξενία που διακρίνει τους Έλληνες του πρότεινε να κάτσει στο φτωχό μεσημεριανό φαγητό τους. Ο ξένος κάθισε. Μα σε κάποια στιγμή άρχισε να γελάει ειρωνικά.