Ο Θεός στο Νικόλσκι

Του Αρχιμανδρίτου Εφραίμ Παναούση

Κάθε άνθρωπος, έλεγε ο πατήρ Κάλλιστος, πρέπει να δίνει τη μαρτυρία του Χριστού. Κάθε πιστός που είναι βαπτισμένος στο όνομα του Κυρίου είναι χρεωμένος με τη μαρτυρία του Ευαγγελίου. – Μα μπορεί ένας πιστός να υπερασπιστεί το όνομα του Κυρίου: ρώτησε ένας προσκυνητής το νέο μοναχό. – Θα σας διηγηθώ, είπε ο Κάλλιστος, μια ιστορία που δείχνει καθαρά πως μπορούν έστω και μια χούφτα άνθρωποι να υπερασπιστούν την ορθόδοξη πίστη. Στα βορειοδυτικά της Αμερικής βρίσκεται η παράξενη και παγωμένη Αλάσκα. Το μυστήριο της μεγάλης χώρας αποτελούν πολλά ηφαίστεια, πάγοι και ατελείωτα δάση. Στο μικρό Νικόλσκι, ένα από τα εκατόν πενήντα Αλεούτια νησιά στα νοτιοδυτικά της Αλάσκας, είχε φτάσει η Ορθοδοξία από Ρώσους ιεραποστόλους που είχαν φέρει την πίστη του Χριστού στα παγωμένα μέρη.  

Εμείς οι Επίσκοποι και Κληρικοί

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

 Υπάρχει πολλές φορές μια λανθασμένη αντίληψη ημών των κληρικών παντός βαθμού για τη θέση μας μέσα στην Εκκλησία. Και αυτή η λανθασμένη αντίληψη υπάρχει περισσότερο σ’ εμάς τους Επισκόπους. Η θέση μας μέσα στην Εκκλησία είναι θέση διακονίας, διαποιμάνσεως, καθοδηγήσεως και σωτηρίας του λαού. Είμεθα πατέρες και έργο μας είναι η προστασία του λαού από τους πνευματικούς λύκους, η πνευματική τροφοδοσία, η στοργική περίθαλψη των ψυχικών του τραυμάτων και η σωστή του καθοδήγηση στο δρόμο της σωτηρίας. Αυτή μας η ιδιότητα μας δημιουργεί πολλές ευθύνες και υποχρεώσεις αλλά μας δίνει και δικαιώματα.

Σε μια γωνιά του Λιμανιού...

Αφού δεν υπήρχαν θύματα ουσιαστικά όλα είναι εντάξει. Σε πρώτο επίπεδο, το σημαντικότερο. Αλλά κάποτε σε αυτή την γωνιά του Λιμανιού δούλευαν πάνω από 4.000 εργάτες για να "θρέψουν" όνειρα τα παιδιά τους. Δεν πρέπει να ξεγράψουμε την ιστορία μας, ούτε να χτίσουμε άλλη. Πρέπει να την αναστήσουμε... Κώστας Ζουρδός

Μάνα μου βασιλικέ μου και μαντζουράνα μου!

Της Γαλάτειας Γρηγοριάδου – Σουρέλη

Είμαστε πέντε, πέντε κλωσσοπουλάκια που κουρνιάζαμε κάτω απ’ τη στέγη της αγάπης σου. τσιμπολογούσαμε τα χάδια σου και κορφολογούσαμε τη λεβάντα και την ασφάλεια που ανάδινε η ποδιά σου! Τα κυριακάτικα πρωινά ζωγράφιζες μέσα στους δρόμους της μικρής μας πολιτείας τις πιο ωραίες εικόνες εσύ στη μέση, κι εμείς από εδώ κι από κει. Πορευόμαστε προς την εκκλησία, την άλλη μάνα μας. Ακούμπαγα μάνα μου, το βρεγμένο με δάκρια μούτρο μου πάνω στη φούστα σου και η γλυκιά σου φωνή: «σώπα κόρη μου», άναψε φωτάκια κρυφόγελων στα μουσκεμένα μου μάτια και φωτιές ηλιαχτίδων στην καρδιά μου!

Ένα είναι το θεμέλιο και ο οδηγός…

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Η τάση της αυτονομήσεως που έχει καταλάβει τον σύγχρονο άνθρωπο του έχει δημιουργήσει αληθινό ψυχικό τραγέλαφο. Πιστεύει ότι είναι αυτάρκης και ότι δεν του χρειάζεται ο Θεός. Ότι μπορεί μόνος του να καθοδηγήσει τον εαυτό του, αλλά δεν μπορεί να αντιληφθεί την πνευματική του πενία. Θεοποιεί το εγώ του. Έχει μεγάλη ιδέα για την ανύπαρκτη παντοδυναμία του. Πιστεύει ότι τα ξέρει όλα. Στηρίζεται αυτάρεσκα στην δύναμη της σκέψεως του. Έχει πεποίθηση  ότι για όλα μπορεί να εκφέρει γνώμη. Και ζει μακάρια μέσα στην αυταπάτη του και στον εξευτελισμό της αξίας του. Ο σύγχρονος άνθρωπος, όπως τον δημιούργησε το υλιστικό και αντιπνευματικό πνεύμα της εποχής, θεωρεί τον εαυτό του ελεύθερο. Απεχθάνεται τις δεσμεύσεις του. Δεν θέλει αφεντικά. Ναρκισσεύεται καμαρώνοντας τη ανεξαρτησία του. Και δεν αντιλαμβάνεται την υποδούλωση του. Αυταπατάται όμως. Δεν έχει τη δύναμη να δει την πραγματικότητα του. Ζει σε ψεύτικους κόσμους. Εθελοτυφλεί. Δεν αντιλαμβάνεται ότι είναι δούλος και δέσμιος  της συγχρόνου αντιπνευματικής και παράλογης εποχής.

Μια φορά και κάθε καιρό

Του Αρχιμανδρίτη Εφραίμ Παναούση

Το ξημέρωμα που ο Μ. Κωνσταντίνος άνοιξε διάπλατα τις πόρτες των φυλακών και βγήκε λεύτερη η Εκκλησία ν’ αγκαλιάσει τον κόσμο, με μιας κάτι μεγάλα μαύρα πουλιά πέταξαν ξωπίσω την να την κυνηγήσουν. Τριακόσιους χρόνους μέτρησε στη μαρτυρική της ρότα η Εκκλησία και περίμενε σιωπηλά κηδεύοντας με χαρά τα παιδιά της, τους μάρτυρες. Τριακόσια χρόνια μ’ αγώνα δύσκολο από τη μια η φωτιά, το τσεκούρι, ο τροχός, ο θάνατος και από την άλλη, η πίστη, η ελπίδα, η αγάπη, η ζωή. Και νίκησε η Εκκλησία, όπως γίνεται πάντα. Βγήκε στο φως κρατώντας τα παιδιά της που έφεραν στο σώμα τους τα στίγματα του Χριστού. Άλλοι με κομμένα χέρια, πόδια, ακρωτηριασμένα μέλη, ομολογητές και Άγιοι. Οι μάρτυρες της Εκκλησίας, τα πεφιλημένα τέκνα του Θεού.

Το τρένο φεύγει…

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου.

Η Εκκλησία σήμερα βρίσκεται μπροστά σε τεράστια ηθικά και κοινωνικά προβλήματα. Σε νέες διαστάσεις της ανθρώπινης ζωής. Σε αλλαγές δομών της κοινωνίας. Σε προόδους της επιστήμης και της τεχνολογίας, που έχουν άμεση την επίδραση στην έννοια του γάμου και τη δημιουργία ανθρώπων, όπως είναι η καταπληκτική ανάπτυξη της Γενετικής. Βρίσκεται μπροστά σε κοσμογονικές αλλαγές. Σε νέες αντιλήψεις, σε νέα πιστεύω. Τι θα κάνει; Θα μείνει στο περιθώριο της ζωής; Έχει λόγο και δικαίωμα λόγου για την σύγχρονη ανθρώπινη πραγματικότητα; Της πέφτει λόγος για την πληθώρα των σύγχρονων κοινωνικών προβλημάτων; Η μόνον το έργο της είναι να ασχολείται με νεκρούς;

«Ένα αγόρι δίχως όνομα»….

Του Κώστα Ζουρδού, θεολόγου

Η ιατροδικαστής Cristina Cattaneo στην πολύχρονη καριέρα της έχει αντιμετωπίσει πολλές και δύσκολες καταστάσεις. Έχει αναγκαστεί να πράξει το λειτούργημα της κάτω από δύσκολες συνθήκες και να επεξεργαστεί  καταστάσεις οριακές για την ανθρώπινη λογική και αντοχή. Τα περιστατικά και τα ερωτήματα στα οποία καλείτε να απαντήσει είναι πάντα καθοριστικά, σημαντικά και κρύβουν ή φανερώνουν πολύ πόνο. Πως έχασε την ζωή του ένας άνθρωπός. Ποιο είναι το όνομα του. Ποιες  συνθήκες τον οδήγησαν στον θάνατο. Αν ήταν αυτόχειρας ή αν δολοφονήθηκε. Τόσα και άλλα τόσα είναι μερικά από τα ερωτήματα που πρέπει να απαντήσει με βεβαιότητα η Cattaneo όταν κληθεί για να πραγματοποιήσει την δουλεία της. Σε μια δουλεία που όπως λέμε λαϊκά τα «έχει δει όλα» και που πολλές φορές το συναίσθημα την κατακλύζει και πρέπει να το τιθασεύσει πριν γίνει ενοχλητικό. Εκείνη την ημέρα όμως θα αντίκριζε κάτι που πρώτη φορά θα αισθανόταν στην επιστημονική της διαδρομή. Ερωτήματα που δεν θα μπορούσε να απαντήσει. Συναισθήματα ανεξέλεγκτα….

Άλλοτε ήταν μια γιαγιά….

Της Γαλάτειας Γρηγοριάδου – Σουρέλη

Προχθές «κληρονόμησα» την κουνιστή πολυθρόνα της γιαγιάς. Τώρα, βλέπεις, σε μεγάλη υπόληψη έχουμε τις αντίκες. Μετά τον πόλεμο, σαν αρχίσαμε να παίρνουμε επάνω μας, όλοι σκοτωθήκαμε να πετάξουμε κάθε τι παλιό. Νοικοκυριά ολόκληρα δόθηκα στους παλιατζήδες, πράγματα που σήμερα τα ονομάζουμε με σεβασμό «κομμάτια» και χρειάζεται μια περιουσία για να τα αποκτήσεις. Τη μοίρα των ελληνικών σπιτιών την ακολούθησε και το δικό μας. Σώθηκαν λίγα «κομμάτια», που τα μοιράσαμε τ’ αδέλφια ακριβοδίκαια. Έτσι έγινε και ήρθε λοιπόν η κουνιστή πολυθρόνα της γιαγιάς σπίτι. Μπήκε σε μια όμορφη γωνία που την ομόρφυνε περισσότερο. Έβαλα πλάι της ένα βάζο με λουλούδια. Κάθισα απέναντι της, έκλεισα τα μάτια και χάθηκα στο παρελθόν.

Η Εκκλησία μας

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου.

Κάθε φορά που μιλάμε για την Εκκλησία, αυτονόητα κάνουμε Θεολογία. Και ταυτόχρονα μεταπηδούμε από την ιστορία στην αιωνιότητα, από το ορατό στο αόρατο και από το κτιστό στο άκτιστο. Και από εκεί πάλι γυρίζουμε στη φύση μας, φέρνοντας τη ζωή του Θεού μέσα στους ανθρώπους. Γιατί αυτό είναι η Εκκλησία: η ενότητα της θείας και της ανθρώπινης ζωής, η θεανδρικότητα, όπως λέγεται στη γλώσσα της Θεολογίας. Αν θέλουμε να προσδιορίσουμε τα κυριότερα γνωρίσματα της Εκκλησίας μας θα σταθούμε βασικά σε τρία σημεία. Πρώτα-πρώτα η Εκκλησία μας είναι κοινωνία. Ο όρος αυτός εκφράζει την ουσία της, με την έννοια ότι στον άγιο χώρο της ο Θεός και ο άνθρωπος έρχονται σε μια τόσο στενή επαφή, που σχηματικά μπορεί να εκφρασθεί με τη σχέση νυμφίου και νύμφης.

«Το δεσποτάκι μου»...

Του Κώστα Ζουρδού, θεολόγου

Η μέρα άρχιζε δειλά-δειλά να χαράζει στην Πόλη. Στο ρωμαϊκό νοσοκομείο του Βαλουκλή όλα κυλούσαν ήρεμα όπως κάθε βράδυ εκτός από τον θάλαμο του μεγάλου ασθενή. Μια πνευμονία είναι πάντα απρόβλεπτη και σε συνδυασμό με την ηλικία του αρρώστου είχε κινητοποιήσει το ιατρικό προσωπικό. Ο ασθενής εξασθενημένος έπιασε το κομποσκοίνι του για να ψελλίσει με τις λίγες του δυνάμεις κάποια λόγια προσευχής. Ξαφνικά είδε την μορφή της. Είχε εβδομήντα πέντε χρόνια να την δει. Τότε που ήταν δεκατριών ετών, την τελευταία φορά. Εκείνη τον πλησίασε και τον πήρε αγκαλιά όπως τότε που έμεναν οι δύο τους και τον γέμιζε χάδια και γλυκόλογα. Τότε που με δάκρυα στα μάτια η Ελένη Μοκόρου Σπύρου έλεγε στον γιο της Αριστοκλή την γλυκιά της προσωπική προσφώνηση: «το δεσποτάκι μου». Η Ελένη δεν πρόλαβε να καμαρώσει τον γιο της όπως ήθελε, Δεσπότη. Που να φανταζόταν πως το παιδί της, «το δεσποτάκι της», θα γινόταν ο σπουδαίος και μεγάλος Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας.

Με την ευχή του Αγίου

 Του Αρχιμανδρίτου Εφραίμ Παναούση

Το μοτόρι είχε φτάσει πριν λίγη ώρα κι οι πρώτοι προσκυνητές είχανε φθάσει στο Κυριακό της Αγίας Άννας. Ο πρώτος χαιρετισμός το ευλογείτε. Ο διακονητής άνοιξε τον Ναό και προσκύνησαν όλοι το λείψανο της Αγίας. Το πρώτο άρωμα, η πρώτη της ψυχής ανάπαυση. Μετά κάθισαν τριγύρω στις πεζούλες και ο π. Αγάθων έφερε το σύνηθες κέρασμα: Λουκούμι, μυρωδάτο ρακί και νερό δροσάτο. Ανάμεσα τους κάθισε και ο γέρο- Λάζαρος χιονάτος γέροντας, χρόνια στον Άθω. Ο πιο ομιλητικός από τους προσκυνητές πήρε τον λόγο. – Πέστε μας γέροντα για τη ζωή εδώ. Για τις απαρχές της Σκήτης. – Πρώτος οικιστής του τόπου ήταν ο  Όσιος Γερόντιος. Δεν ξέρουμε ποιά πατρίδα τον έφερε στον κόσμο. Ξέρουμε μόνο ποια πατρίδα τον κέρδισε: ο ουρανός. Σ΄ αυτό το ευλογημένο τόπο θα ιδρύσει το φημισμένο μοναστήρι των Βουλευτηρίων, που πέρασε πειρασμό μεγάλο από τους Σαρακηνούς.

Το μυστικό της ανθρώπινης αξίας

 Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Στην αναπτυγμένη και πολιτισμένη εποχή μας υπάρχει μεγάλη παρανόηση της αξίας του ανθρώπου και της αξίας της ανθρώπινης ζωής. Στα μάτια και στην σκέψη πολλών φαντάζουν σχήματα και μορφές ανθρώπινης ζωής, που δεν καταξιώνουν τον άνθρωπο ως πνευματική προσωπικότητα, αλλά τον υποβαθμίζουν και τον ρεζιλεύουν. Που βρίσκεται η πραγματική ανθρώπινη αξία; Να το μεγάλο ερώτημα, στο οποίο πολλοί δίνουν αντιφατικές και ανεδαφικές απαντήσεις.

Χωρίς (τον) Μαρτίνι δεν υπάρχει πάρτι…

Του Κώστα Ζουρδού, θεολόγου

Τώρα θα αναρωτιέται κανείς τι δουλεία έχει ένας τίτλος μιας διαφήμισης με την φωτογραφία ενός ρωμαιοκαθολικού καρδινάλιου. Με μια πρώτη ματιά καμία. Αλλά όταν ένας καρδινάλιος και ένα ποτό έχουν το ίδιο επώνυμο τότε τα πράγματα κάπως ξεδιαλύνουν, αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 μια διαφήμιση του γνωστού ποτού Μαρτίνι κάνει θραύση δείχνοντας τον γοητευτικό ηθοποιό  George Clooney να «τρώει πόρτα» σε ένα πάρτυ επειδή δεν έφερε μια φιάλη από το γνωστό ποτό με την οικοδέσποινα να του ανοίγει την πόρτα και να του την κλείνει κατάμουτρα λέγοντας του: «No martini, No Party»…Μια διαφήμιση με μεγάλη επιτυχία και ένα σλόγκαν που για πολλά χρόνια και για πολλούς λόγους ήταν στα χείλη των πολιτών στον πολιτισμένο κόσμο. Την ίδια περίοδο η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ετοιμαζόταν να εκλέξει Πάπα στην θέση του  Πάπα Ιωάννη Παύλο του Β΄ που μόλις είχε εγκαταλείψει τα εγκόσμια και στο Βατικανό οι προετοιμασίες ήταν σε πλήρη εξέλιξη με τους πιστούς να αγωνιούν αν θα φανεί ο λευκός καπνός σύντομα. Ένα από τα φαβορί για να αναλάβει την ηγεσία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας ήταν ο Αρχιεπίσκοπος του Μιλάνου Καρδινάλιος Κάρλο Μαρία Μαρτίνι, μια από τις πιο προοδευτικές φωνές της Εκκλησίας του Βατικανού με απόψεις πάντα προχωρημένες και αντιφατικές. Όταν ο Αρχιεπίσκοπος Κάρλο Μαρία Μαρτίνι έφτασε στην Αγία Έδρα για την Παπική Εκλογή ένα πλήθος από δημοσιογράφους έτρεξε για να του πάρουν έστω μια μικρή δήλωση. Ένας δημοσιογράφος απότομα και με δυνατή φωνή έκανε μια ερώτηση που ήταν στα χείλη όλων. « Καρδινάλιε Μαρτίνι θα είστε υποψήφιος για Πάπας;». Ο Καρδινάλιος τους κοίταξε όλους και χαμογέλασε. Και αμέσως απάντησε αφήνοντας τους άφωνους. «No martini, No Party».

Θυμάσαι την πρώτη σου αγάπη;

 Της Γαλάτειας Γρηγοριάδου – Σουρέλη

Τα μαγαζιά είχανε – θυμάσαι; Δύο φορές το χρόνο εκπτώσεις. Στις νεκρές όπως λένε εποχές. Τώρα, μπροστά στην οικονομική κρίση, έχουνε συνεχείς εκπτώσεις. Εκπτώσεις και προσφορές. Άλλαξαν οι καιροί, πρέπει να είμαστε ρεαλιστές, μου θύμισες εσύ που μαζί είχαμε ξεκινήσει και βροντοφωνάξαμε: «Με τη βοήθεια του Θεού είμαι Χριστιανός». Σιγά σιγά ο τόνος της φωνής μας κατέβηκε, χαμήλωσε, τόσο χαμήλωσε, που δεν ακούγεται πιώ, κι αυτό γιατί μπορεί ξέρεις να μας κοστίσει στην καριέρα μας, στις σημαντικές κοινωνικές σχέσεις μας, αυτή η ομολογία. Δεν χρειάζεται δα και τόση ανοιχτοσύνη, νάμαστε και λίγο ρεαλιστές. Τότε, θυμάσαι είχαμε καυτή αγάπη για το Θεό, τον τόπο μας, τον πλαϊνό μας. Τώρα…«την πρώτη σου αγάπη άφηκες» ακούγεται το παράπονο του Κυρίου.

Το έργο της Εκκλησίας

Του Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Δεν είναι σε θέση όλοι οι άνθρωποι να κατανοήσουν σωστά το έργο της Εκκλησίας. Γι αυτό και εύκολα την παρεξηγούν, την παρανοούν και την κατακρίνουν. Εκλαμβάνουν την Εκκλησία ως έναν οργανισμό παραπλήσιο με το Υπουργείο Κοινωνικών Υπηρεσιών. Την φαντάζονται ως έναν Ερυθρό Σταυρό. Ως  κάποιον εγκόσμιο οργανισμό, που σκοπό έχει να κάνει μόνο φιλανθρωπία, να συντρέχει στις υλικές ανάγκες των ανθρώπων, να επουλώνει μόνον υλικές πληγές, να ενδιαφέρεται μόνο για το σώμα των ανθρώπων και τις ανάγκες του. θεωρούν δε στον ελλαδικό χώρο την Εκκλησία ως έναν μεγάλο οικονομικό οργανισμό που υποχρεούται, σε κάθε ευκαιρία, να κάνει οικονομικές επιχορηγήσεις. Και στηρίζουν την σκέψη τους σε μια λανθασμένη ερμηνεία του «αγαπάτε αλλήλους», στο οποίο και μόνον περικλείουν τον Χριστιανισμό. Λησμονούν έτσι το μυστήριο της Εκκλησίας και το πνευματικό, αναπλαστικό, εξανθρωπιστικό, αναγεννητικό και λυτρωτικό έργο της.

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, περί πνευματικής ζωής

 Του Γιώργου Μπήτρου, Θεολόγου

« Το μεγαλύτερον και τελειότερον κατόρθωμα, που ημπορεί να ειπή ή να συλλογισθή ο άνθρωπος, είναι το να πλησιάση εις τον Θεόν και να ενωθή με αυτόν. Λοιπόν, εάν εσύ, αγαπητέ μου εν Χριστό αναγνώστα, ποθής να φθάσης εις ταύτην την κορυφήν, εν πρώτοις πρέπει να γνωρίζεις  εις τι συνίσταται η πνευματική ζωή και χριστιανική τελειότης. Αυτή συνίσταται στην επίγνωση της Αγαθότητας και μεγαλειώτητος του Θεού και της ιδικής μας μηδαμινότητος και κλίσεως εις κάθε κακόν, εις την αγάπη του Θεού και εις το μίσος του εαυτού μας, εις την υποταγήν, όχι μόνον του Θεού, αλλά και όλων των κτισμάτων δι αγάπην Θεού, εις την αποστροφήν μεν κάθε ιδικού μας θελήματος, τέλειαν δε υπακοήν εις το θείον θέλημα και προς τούτοις εις το να θέλουμε όλα αυτά, και να τα κάνουμε καθαρώς εις δόξαν Θεού και δια μόνην την αυτού αρεσκείαν, και διότι έτσι θέλει και αυτός, και έτσι πρέπει να τον αγαπώμεν και να τον δουλεύωμεν».

Ο Mahe, ο σκύλος που μένει πάντα «κολλημένος» με τον μικρό φίλο του…

Του Κώστα Ζουρδού, θεολόγου

Ο μικρός James είναι ένα παιδί εννέα χρονών που έχει διαγνωστεί στο φάσμα του αυτισμού με συνέπεια να μην μπορεί να μιλήσει, να μην έχει βλεμματική επαφή με κανένα από τα μέλη της οικογενείας του και να μην δέχεται το άγγιγμα κανενός. Κανενός; Όχι. Ο James επιτρέπει μόνο στον σκύλο του, ένα μαύρο λαμπραντόρ τον Mahe που είναι συνέχεια κολλημένος πάνω του.