Αγάπη που Σταυρώνετε...

                                                    στον Πατέρα Καλλίνικο Μαυρολέων

Γιορτάζεις σε λίγες μέρες εσύ που αποτελείς το σημαντικότερο κομμάτι της ιστορίας της ψυχής μας, που να βρω τα λόγια; Θα το κάνω όταν έρθει η ώρα. Σκέφτηκα να φτιάξω ένα βίντεο. Ξέρω δεν σου αρέσει να μιλάν για σένα αλλά είπα για μια (ακόμα) φορά να μην σε ακούσω, θα με συγχωρέσεις. Για τι η αγάπη σου είναι από αυτές που σταυρώνετε.

Κώστας Ζουρδός

Το απίθανο χωριό της Πάρου που μετράει 6 αιώνες ζωής και μαγεύει ακόμα και σήμερα με την ομορφιά του

Χτίστηκε το 15ο αιώνα και σήμερα οι Λεύκες είναι ένα από τα πιο συγκινητικά όμορφα χωριά των Κυκλάδων.
Αν σας αρέσουν τα κυκλαδίτικα χωριά, όπου το λευκό κάνει αντίθεση με το μπλε από τα παράθυρα και το μωβ από τις μπουκαμβίλιες και το μόνο που διακόπτει την ησυχία είναι ο ήχος των τζιτζικιών το μεσημέρι, τότε οι Λεύκες αξίζει να μπουν στη λίστα με τους καλοκαιρινούς σας προορισμούς.
Μπορεί η καρδιά της Πάρου να χτυπάει στην Παροικιά, αλλά η πρώτη πρωτεύουσα του νησιού ήταν οι Λεύκες. Πρόκειται για ένα ορεινό χωριό της Πάρου που μετράει 6 αιώνες ζωής και χτίστηκε, το 15ο αιώνα, με σκοπό να προστατεύσει τους κατοίκους των παραθαλάσσιων χωριών από τις επιδρομές των πειρατών. Μάλιστα εκεί, στα 755 μέτρα, βρίσκεται και η ψηλότερη κορυφή της Πάρου: η κορυφή των Αγίων Πάντων όπου θα βρείτε και την ομώνυμη εκκλησία. Είναι περιττό να πούμε ότι η θέα από εκεί κόβει την ανάσα.

Ο νεαρός ιερέας που αγάπησε η Ερμούπολη

                                                       ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

«Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο για να μας “ανάψει φωτιά” με τη φλόγα του Αγίου Πνεύματος. Ομως εμείς έχουμε συχνά στη ζωή μας “πυροσβεστήρες”, που σβήνουν αυτό το φως – καθημερινές ασχολίες, πλούτη... Ποιο είναι το δικό σας εμπόδιο να δείτε τον Χριστό;». Με ανάλογους ευρηματικούς –αν όχι ανατρεπτικούς– τρόπους προσεγγίζει ο καθολικός πατέρας Πιοτρ το ποίμνιό του κάθε εβδομάδα στον Ναό της Αμιάντου Συλλήψεως της Θεοτόκου στη Βάρη της Σύρου. «Πολλές φορές έχουμε κάτι μέσα μας, που βράζει σαν το ανθρακικό, και το εκτονώνουμε με καβγάδες, με άσχημα λόγια, με κουτσομπολιά... Ας μάθουμε να το ελέγχουμε. Μελετώ το Ευαγγέλιο και χρησιμοποιώ παραδείγματα, εικόνες από την καθημερινή ζωή για να το εξηγήσω στον κόσμο παραστατικά. “Πατέρα, αυτό με άγγιξε”, μου λένε κάποιοι – αυτό είναι το ζητούμενο».
Μόλις 33 χρόνων ο Πολωνός ιερέας με το διπλό όνομα: Πέτρος (Πιοτρ) Παύλος Κλιμ. Η εικόνα του σε καμία περίπτωση δεν παραπέμπει στην ιδιότητά του – μόνο όταν φορέσει το μικρό κολάρο στον λαιμό. Μαθημένοι οι συγχωριανοί να τον βλέπουν πλέον ανάμεσά τους να κυκλοφορεί πότε με τη μηχανή, πότε να πηγαίνει με σορτσάκι βόλτα τον σκύλο του, Ντάκτιλ, άλλες φορές να βγαίνει για τρέξιμο ή κολύμπι.

Το πνευματικό μας κέντρο…

                            «πετραδάκι-πετραδάκι το νεανικό μας κέντρο μεγαλώνουμε»

Τη δεκαετία 1980-1990 η νεανική δραστηριότητα της ενορίας του Αγίου Βασιλείου γνωρίζει μια τρομερή άνθηση με τη συμμετοχή εκατοντάδων παιδιών σε διάφορες δραστηριότητες. Το πνευματικό κέντρο του Αγίου Βασιλείου είναι σχεδόν καθημερινά γεμάτο με παιδιά και τα Σαββατοκύριακα οι δραστηριότητες των κατηχητικών αλλά και των άλλων τμημάτων γεμίζουν τις λιγοστές αίθουσες του με αποτέλεσμα να υπάρχει δυσκολία χώρου. Το εκκλησιαστικό συμβούλιο του Ιερού Ναού αποφασίζει να ανεγείρει ένα καινούργιο πολυώροφο πνευματικό κέντρο που θα καλύψει τις ανάγκες που έχουν δημιουργηθεί από τις νεανικές δραστηριότητες. Η εξεύρεση χρημάτων είναι δύσκολη και τα στελέχη του νεανικού έργου προσπαθούν να συμβάλουν  στην  οικονομική ενίσχυση του έργου της ανέγερσης του νέου πνευματικού κέντρου. Τότε ρίχνετε η ιδέα να μαζευτούν από την παραλία της Φρεαττύδας πετραδάκια τα οποία θα τα βάζουμε σε ναύλων σακουλάκια με μια εικονίτσα του Αγίου Βασιλείου με τυπωμένο το σύνθημα: «πετραδάκι-πετραδάκι το νεανικό μας κέντρο μεγαλώνουμε» και θα τα πουλάμε στους ενορίτες. Έτσι όλα τα κατηχητικά τμήματα ξεχύθηκαν στην παραλία της Φρεαττύδας για να μαζεύσουν πετραδάκια υλοποιώντας την ιδέα. Σε χρόνο ρεκόρ, με αστείρευτο κέφι και ζωντάνια το πνευματικό κέντρο θα γεμίσει πετραδάκια. Δεν γνωρίζω αν η προσπάθεια αυτή προσέφερε μεγάλη οικονομική ενίσχυση για τον σκοπό της ανέγερσης νέου πνευματικού κέντρου αλλά έμεινε ιστορική και το σύνθημα διαχρονικό.

80 χρόνια Μάνος Λοΐζος

 

 Νικόλαος Μπάρδης

Με αφορμή τα 80 χρόνια από τη γέννηση του Μάνου Λοΐζου, πραγματοποιείται μεγάλη συναυλία – αφιέρωμα στον αξέχαστο δημιουργό, την Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου, στο Θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη.

Ο Μάνος Λοΐζος ήταν ένας ανήσυχος δημιουργός, γεμάτος έμπνευση. Άνθρωπος μαχητικός, πεισματάρης, ερωτικός, τρυφερός, ευαίσθητος, ονειροπόλος, με την ψυχή του “δεμένη” στο ταξίδι. Ένας συνειδητοποιημένος πολίτης, που με το τραγούδι του και τη ζωή του έπαιρνε θέση στα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα της εποχής του, απέναντι στη δικτατορία, την καταπίεση, την αδικία και τον κοινωνικό ρατσισμό.

Η μοίρα, ακολουθώντας τη δική της λογική, αποφάσισε στην περίπτωσή του να κόψει πολύ νωρίς το νήμα της ζωής και της δημιουργίας του. Μας άφησε όμως, ο Μάνος, κληρονομιά και παρακαταθήκη τα υπέροχα τραγούδια του, που στηρίζουν τα δικά μας όνειρα και τα δικά μας οράματα όλα αυτά τα χρόνια. «Αχ χελιδόνι μου», «Σ’ ακολουθώ», «Έχω έναν καφενέ», «Ο 3ος Παγκόσμιος», «Ο Λιόντας», «Κι αν είμαι Ροκ», «Ήλιε μου σε παρακαλώ».

Επιτέλους…

 

π. λίβυος
 
Επιτέλους βρήκα κι ‘ναν άνθρωπο να συμφωνεί μαζί μου.
Πάντα με ρωτούσαν μα γιατί δεν πας διακοπές ή που θα πας; Όχι δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη σώνει και καλά επειδή είναι καλοκαίρι να πάω διακοπές. Το θεωρώ ωραίο αλλά όχι επιβεβλημένο. Και γενικά δεν μπορώ αυτό το άγχος του πρέπει, του σωστού, του μαζικού, την ομαδική χαρά «αυτό είναι το σωστό». Για σένα ίσως, για σας ναι, για μένα όχι.
Λέει λοιπόν η Κατερίνα Τζάβαλου πάνω στο ίδιο θέμα, «Σε πειράζει που εφέτος δεν θα κάνεις διακοπές λόγω θεάτρου; «Καθόλου! Ποτέ δεν με ένοιαζε πού θα πάω διακοπές, όλο αυτό το μαζικό άγχος, ότι πρέπει οπωσδήποτε να πας κάπου και να περάσεις καλά το καλοκαίρι, δεν με εκφράζει. Κι αυτό ψυχαναγκαστικό είναι και εμείς οι Έλληνες το έχουμε σε τεράστιο βαθμό. Έχω μείνει πάρα πολλά καλοκαίρια στην Αθήνα κι έχω περάσει τέλεια…»
Συμφωνώ απόλυτα μαζί της. Καθε τι που έχει μέσα την φράση «πρέπει» εμένα με αποδυναμώνει μόνο στο άκουσμα του. Δεν θέλω να «πρέπει να είμαι χαρούμενος», να «πρέπει» να περνάω καλά, να πρέπει να πάω κάπου. 

Το πινγκ-πονγκ

 Ένα από τα πρώτα αθλήματα που η ενορία του Αγίου Βασιλείου προσέφερε στα νέα παιδιά είναι το πινγκ-πονγκ και μάλιστα μέσα από ένα ιστορικό περιστατικό που καλώ θα είναι να το αφηγηθούμε. Το 1976 με την προτροπή του Πρωτοπρεσβύτερου Ιγνατίου Παπασπηλιόπουλου ο Δάσκαλος Νικόλαος ( Καλλίνικος ) Μαυρολέων αναλαμβάνει υπεύθυνος των δραστηριοτήτων του Πνευματικού Κέντρου του Αγίου Βασιλείου. Δημιουργικός και με καινοτόμες ιδέες προτείνει την αγορά ενός τραπεζιού πινγκ-πονγκ. Όταν ζητήθηκε η άδεια του Μακαριστού τότε Μητροπολίτη Πειραιώς Χρυσόστομου Ταβλαδωράκη για την αγορά ενός τραπεζιού πινγκ-πονγκ, εκείνος αρνήθηκε να συναίνεση και διεμήνυσε πως στην περίπτωση που δεν υπακούσουν στην εντολή του και προβούν στην αγορά εκείνος με ένα «μπιτόνι πετρέλαιο» θα κάψει το τραπέζι. Ο Μακαριστός Μητροπολίτης Χρυσόστομος Ταβλαδωράκης ήταν ένας αξιόλογος Επίσκοπος και δεν πρέπει να μας επηρεάζει το περιστατικό που σας αφηγήθηκα απλά καταδεικνύει τη διαφορετική αντίληψη της εποχής. Τότε οι ανάγκες για τη καθημερινή σίτιση απόρων παιδιών και για την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη  ήταν σε πρώτη προτεραιότητα. Και για να καταλάβουμε τη σπουδαιότητα του Μακαριστού Μητροπολίτου Χρυσόστομου την ίδια περίπου εποχή όπως διηγείται ο Πατέρας Ιγνάτιος Παπασπηλιόπουλος στο εξαιρετικό του βιβλίο: « Άγιος Βασίλειος Πειραιώς- Η ιστορία του Ναού σε συμπορεία με την ιστορία της πόλης», ο δεσπότης, στο πνευματικό κέντρο του Αγίου Βασιλείου είχε συστήσει λαϊκό ιατρείο με τρείς εθελοντές ιατρούς της ενορίας μας, τον κ. Καβατζά Γεώργιο παιδίατρο, τον κ. Καφαντάρη Γεώργιο παθολόγο και τον κ. Πολύκαρπο Παπασπηλιόπουλο χειρούργο. Ο εξοπλισμός του ιατρείου ήταν προσωπική δωρεά του μακαριστού πρώτου Μητροπολίτου Πειραιώς Χρυσόστομου Ταβλαδωράκη.

Και ο Τιμονιέρης και ο Άνεμος

                                               

                                              στον πρώην Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο

«Επιλέγω ως πατέρας και γέρων να ταπεινωθώ, να ζητήσω συγγνώμη και να υποχωρήσω και όχι να σκανδαλίσω το ποίμνιο, τα παιδιά μου της Πειραϊκής Εκκλησίας που τόσο αγάπησα και για τα οποία θυσίασα τα πάντα!».

Η φράση αυτή αποτελεί απόσπασμα από την ίσως τελευταία δημόσια τοποθέτηση  του πρώην Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο σε ένα ζήτημα που είχε ανακύψει λίγο καιρό πριν, το οποίο τώρα δεν υφίσταται αλλά που φανερώνει τη μεγάλη του πνευματική αξία αλλά και την αγάπη που τρέφει για τους Πειραιώτες που διακόνησε για πάνω από τριάντα χρόνια και αφιέρωσε  τη ζωή του σε εκείνους. Ο λόγος μας βέβαια για το Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο, τη μεγαλύτερη εκκλησιαστική προσωπικότητα των τελευταίων πενήντα χρόνων και ένα από τα σπουδαιότερα κεφάλαια της ιστορίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Η ομάδα του Βόλεϊ…

 Η πλατεία του Αγίου Βασιλείου εκτός από ένα αυτοσχέδιο «γήπεδο» ποδοσφαίρου, μετατρέπονταν και σε ένα γήπεδο βόλεϊ. Η ενορία εκτός από την ομάδα ποδοσφαίρου Πρωτοπόροι είχε την αντίστοιχη ομάδα βόλεϊ αγκαλιάζοντας παιδία που επιλέγαν διαφορετικό αθλήμα από το ποδόσφαιρο. Στο κέντρο της πλατείας δύο μεγάλες υποδοχές που είχαν σκαφτεί βαθιά στο τσιμέντο  ήταν έτοιμες να δεχθούν τους στύλους και το φιλέ. Μια κιμωλία για τις γραμμές και το παιχνίδι αρχίζει. Στην ομάδα του βόλεϊ  συμμετείχαν και παιδία που έπαιζαν στην ποδοσφαιρική ομάδα και μπορούσε να συμβεί και το αντίστροφο. Στην ομάδα του βόλεϊ δέσποζε η φυσιογνωμία του Στέλιου Καμπανάρου που έπαιζε εκπληκτικό βόλεϊ και προπονούσε και τα μικρότερα παιδία που ήθελαν να ασχοληθούν με το άθλημα. Πολλοί από τους αθλητές βόλει της ομάδας των Πρωτοπόρων αγωνίστηκαν στην συνέχεια ή παράλληλα και στα τμήματα του Ολυμπιακού.

Nα μην περάσει ο ραγιαδισμός

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Η ​​συναυλία, το βράδυ της Tετάρτης 12 Iουλίου, στο Παναθηναϊκό Στάδιο, με τον Διονύση Σαββόπουλο, άρεσε, επαινέθηκε, σχολιάστηκε ενθουσιαστικά. Eίχε καταξιωμένους τραγουδιστές, πολύ καλούς μουσικούς της ορχήστρας, εξαίρετα τεχνικά μέσα, θαυμαστή οργάνωση. H σύλληψη και η εκτέλεση του εγχειρήματος πρόδιδαν πείρα, ταλέντο, σοβαρότητα.
Mοιάζει να υπήρχε, πέρα από όλα αυτά, ένα στοιχείο που μεταμόρφωνε την εκδήλωση σε γεγονός ξεχωριστό για την πόλη και τη χώρα: είχε στόχο. Στόχο «ουχί παραδεδεγμένης χρησιμότητος», όπως θα έλεγε ο Παπαδιαμάντης, και γι’ αυτό ακαταμάχητον. Σοφά και συνετά ο «στόχος» που επίσημα προβλήθηκε, έμοιαζε στους αντίποδες: απόλυτα χρηστικός – η «φιλαλληλία», που κολακεύει και τον πιο καμουφλαρισμένο ναρκισσισμό: Nα μαζευτούν χρήματα και τρόφιμα για τα τραγικά θύματα του εξανδραποδισμού και της στυγνής καταλήστευσης που υφίσταται η χώρα μας, με εξωραϊσμένα προσχήματα, από το «κατ’ ευφημισμόν» λεγόμενο Διεθνές Xρηματοπιστωτικό Σύστημα.
Tον πραγματικό στόχο τον καθόρισε η «ψυχή» της συναυλίας, ο Διονύσης Σαββόπουλος, με την πηγαία συνέργεια του πλήθους: Σε μια Eλλάδα εξευτελιστικά κατεστραμμένη, σαδιστικά εξαθλιωμένη, κρατικά διαλυμένη, γλωσσικά εκβαρβαρωμένη, χαμένη την ιστορική της αυτοσυνειδησία, με σπιθαμιαίους πολιτικούς ηγήτορες απίστευτης μικρόνοιας και αναξιοπρέπειας, σε αυτή την Eλλάδα υπάρχει ακόμα ζωντανή βεβαίωση ελπίδας: το τραγούδι της! Oπως άλλοτε το «κρυφό σχολειό», σκάνδαλο για τους «πεφωτισμένους» διεθνιστές, έτσι σήμερα το τραγούδι. H ποιητική εικόνα σε επανάληψη: «Aπ’ έξω μαυροφόρα απελπισιά / πικρής σκλαβιάς χειροπιαστό σκοτάδι... / και μέσα να θεριεύει η αποσταμένη ελπίδα με λόγια μαγικά / ... εκεί να βλέπει η ψυχή / τι έχασε, τι έχει, τι της πρέπει».

ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ;;; -Π. ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ ΜΑΥΡΟΛΕΩΝ

Ο Αρχιμανδρίτης Καλλίνικος Μαυρολέοντας, είναι Εκπαιδευτικός, Ηγούμενος της Ιεράς Πατριαρχικής Μονής Αγίου Γεωργίου Βασσών Καρπάθου.Γεννήθηκε το 1959 στον Πειραιά.Το 1991 έγινε μοναχός στην Ιερά Μονή Ξηροποτάμου του Αγίου Όρους από τον τότε Αρχιμανδρίτη και σημερινό Μητροπολίτη Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνάτιο, χειροτονήθηκε διάκονος στον Πειραιά, από τον τότε Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο.Μέχρι τώρα υπηρετεί σαν εφημέριος στον ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Πυλών σαν Πνευματικός (εξομολόγος), ιεροκήρυκας, υπεύθυνος στη σχολή Γονέων και Νεότητας της Μητροπόλεως Καρπάθου και Κάσου

Κυριακή 26 Ιουλίου 1964

                                           

                                                    Οδοιπορικό ενός Γάμου 53 χρόνια πριν…

Κυριακή μεσημέρι και ο Άγιος Βασίλειος ήταν κατάφορτα στολισμένος. Οι πλεχτές ανθοστήλες της εποχής είχαν σταθεί μπροστά στις εικόνες του τέμπλου. Η μεσημεριανή αντηλιά από τις θολωτές καμάρες των παραθύρων λαμπίριζαν τα πρόσωπα των  Αγίων. Ο Πορτοκαλής Ήλιος το πλοίο της γραμμής του αργοσαρωνικού είχε φέρει τους περισσότερους συγγενείς από το Πόρο και την Αίγινα. Μια ford mustang 1964, είχε φέρει τον ανήσυχο γαμπρό στο προαύλιο του Ναού,  οι συγγενείς και οι φίλοι τον υποδέχθηκαν με χαμόγελα και ζεστές χειραψίες. Ήταν όμορφος, ψηλός, γοητευτικός με ένα καλοραμμένο σκούρο κουστούμι και ένα επιβλητικό παπιγιόν. Το πρόσωπο του έλαμπε από ευτυχία. Η κόρνα του αυτοκινήτου ακούστηκε παρατεταμένα και χαρμόσυνα. Η νύφη έρχεται. Η αγωνία του Γαμπρού τελείωσε. Το αυτοκίνητο κάνει τρείς φορές το κύκλο του Ναού. Ο Παναγιώτης και η Νεκταρία σε λίγο θα ενωθούν με τα ιερά δεσμά του Γάμου ο έρωτας τους θα ολοκληρωθεί.

Τάκα – Τάκα – Μαμ…

                                                  Το ιστορικό καφενείο του Μάκη

Στην οδό Παπανικόλη 1 και Μητρώου στον Άγιο Βασίλειο δεσπόζει εδώ και δεκαετίες το ιστορικό πλέον καφενείο του Μάκη. Περιδιαβαίνοντας κανείς τη περιοχή και σε σχέση με τις μνήμες που έχει από την παιδική του ηλικία θα διαπιστώσει πως πολλά πράγματα έχουν αλλάξει αλλά  αρκετά έχουν μείνει ίδια αποτελώντας σημεία αναφοράς. Η Παπανκολή 1 και το καφενείο του Μάκη μένουν σταθερά σημεία του χρόνου, της μνήμης μας, του κόσμου μας, ίσως μείνουν αναλλοίωτα μέχρι το τέλος του κόσμου.

«Αιχμάλωτος του Χριστού»

                                                   στον αείμνηστο Γιάννη Ζαντιώτη

Ήταν Δεκέμβρης, νομίζω, πάντως χειμώνας από αυτούς τους δυνατούς που θέλεις να χουχουλιάσεις στο σπίτι, να σταματήσεις τις επαφές σου με τον έξω κόσμο,  να μείνεις μόνος σου και να μη σκέπτεσαι τίποτα, ούτε τα καθημερινά, ούτε τα προβλήματα, ούτε τα αναγκαία. Το πρωί ο Δημήτρης (Σπυράκης) μου είπε στην εκκλησία, ξέρεις το βράδυ θα μας επισκεφτεί, θα έρθεις;

Έπρεπε να πάω; Γιατί έρχεται τώρα; Γιατί τώρα; Μήπως έγινε καλά; Μήπως είναι η τελευταία φορά που θα τον…Ένας κόμπος, έπρεπε να πάω.

Ήταν όμορφος ο Γιάννης, καλόκαρδός, χαμογελαστός με αθλητικό παράστημα όλοι τον θαυμάζαμε. Η καλοσύνη της καρδιάς του ξεχείλιζε, τα μάτια του πετούσαν σπίθες ζωντάνιας και ονείρου. Αρρώστησε και μας ξάφνιασε. Δεν ήθελα να ρωτώ. Δεν με ένοιαζαν οι λεπτομέρειες μιας περιπέτειας που θα μου έδειχναν έναν άλλο Γιάννη. Μα, είμαστε νέοι ακόμα πως μπορούμε να συζητάμε για πράγματα που μπορεί να μας δείχνουν την «άλλη πλευρά»;

Σπονδή, με φραπέ, στον Δημήτρη Βακόνδιο

Κώστας Γιαννακίδης

Τι απέγινε ο άνθρωπος που ανακάλυψε τον φραπέ πριν από εξήντα χρόνια; Μία σπουδαία καινοτομία με εθνική σημειολογία. Φέρτε μόνο κατά νου την κίνηση του χεριού με το σέικερ. Αποδίδει παραστατικά τον τρόπο με τον οποίο η Ελλάς στέκεται ενώπιον κρίσεων και προκλήσεων

Κανένας δεν ξέρει τι απέγινε ο Δημήτρης Βακόνδιος, ο άνθρωπος που το 1957 ανακάλυψε τον φραπέ. Αν ζει, θα είναι υπερήλικας, μπορεί και αιωνόβιος, έχοντας ρουφήξει τη ζωή με το καλαμάκι. Αν πάλι έχει φύγει, το έκανε αθόρυβα, διακριτικά. Η εφημερίδα με το αγγελτήριο σίγουρα θα δίπλωσε πάνω σε τραπέζια καφενείου, δίπλα σε ποτήρια με φραπέ. Όμως, για φαντάσου, στις κηδείες σερβίρουν ελληνικό καφέ.
Ψάχνω εδώ και μέρες να βρω πληροφορίες για τη ζωή και την τύχη του Βακόνδιου. Το όνομα είναι συριανό, αλλά ο ίδιος ήταν από τον Πειραιά. Και από όλον τον βίο του, γνωρίζουμε μόνο τη στιγμή που, ως υπάλληλος της Nestle, έφτιαξε τον πρώτο φραπέ, στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης.

Σπάζοντας τον κώδικα του DNA του Leonardo da Vinci

 

 Έλγκα Νταϊφά

Πανστρατιά επιστημόνων για να ανακαλύψουν ποιος πραγματικά ήταν αυτός που η ιστορία χαρακτήρισε ως «το ανθρώπινο πολυμηχάνημα της Αναγέννησης» - Όλα τα πρωτότυπα έργα που τον απεικονίζουν δεν έχουν διασωθεί 

Μία διεθνής ομάδα επιστημόνων γίνεται παγκόσμια αλυσίδα έρευνας με σκοπό να απαντήσει σε ένα ερώτημα 500 ετών: «Ποιος ήταν τελικά ο Leonardo Da Vinci»; Ο Jesse Ausubel, διευθυντής του τμήματος Περιβαλλοντογίας του Rockefeller University, που ηγείται διεθνούς ομάδας επτά πανεπιστημιακών και ερευνητικών κέντρων, δίνει τις απαντήσεις.
Μια ερώτηση πεντακοσίων χρόνων ίσως βρίσκει την απάντησή της. Διεθνής ομάδα επιστημόνων γίνεται παγκόσμια αλυσίδα έρευνας με σκοπό να απαντήσει σε μία ερώτηση: Ποιος ήταν ο Leonardo da Vinci;

FOCO

                         Όταν το μια επιχείρηση συναντάται με μια ποδοσφαιρική ομάδα γειτονιάς

Η ποδοσφαιρική ομάδα FOCO ίσως έχει κατακτήσει μια μοναδική πρωτοτυπία πανελλαδικά όντας η μόνη(;) ομάδα γειτονίας που είχε ποδοσφαιρική αμφίεση. Και αυτό δεν ήταν λίγο για την εποχή που καλά-καλά ούτε οι ερασιτεχνικές ομάδες είχανε κατακτήσει κάτι τέτοιο Δεν ξέρω αν τα ποδοσφαιρικά επιτεύγματα και οι αθλητικές επιδόσεις της αύξησαν τις πωλήσεις της εταιρίας αλλά στα μαθητικά πηγαδάκια και στις παρέες το όνομα FOCO συζητιόταν. Αυτό βέβαια είχε καταστεί δυνατόν και από τη κόντρα με τον αιώνιο αντίπαλο, την ομάδα του Αγίου Βασιλείου. Αλλά ας τα δούμε τα πράγματα από την αρχή για του μη γνωρίζοντες.

Ο Άγιος Πορφύριος και ο Αντρέας...

Κατανοώ πως στο ανάγνωσμα αυτού του τίτλου θα σας έχουν γεννηθεί πολλές απορίες και ερωτηματικά. Πως μπορεί να συνδέετε ο Άγιος Πορφύριος με τον φίλο μας τον Αντρέα Μπούχλα;   Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Ο όσιος  Πορφύριος,  γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1906 , στην Εύβοια, στο χωριό Άγιος Ιωάννης της επαρχίας Καρυστίας. Οι γονείς του, Λεωνίδας Μπαϊρακτάρης και Ελένη ήταν ευσεβείς και φιλόθεοι άνθρωποι. Ο πατέρας του, μάλιστα, ήταν ψάλτης στο χωριό και είχε γνωρίσει προσωπικά τον Άγιο Νεκτάριο. Η οικογένειά του ήταν πολυμελής και οι γονείς, φτωχοί γεωργοί, δυσκολεύονταν να τη συντηρήσουν. Γι’ αυτό ο πατέρας υποχρεώθηκε να φύγει στην Αμερική, όπου δούλεψε στην κατασκευή της διώρυγας του Παναμά. Ο Πορφύριος ( Ευάγγελος τότε ) ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειας. Φύλαγε πρόβατα στο βουνό και είχε παρακολουθήσει μόνο την πρώτη τάξη του δημοτικού, όταν αναγκάστηκε και αυτός λόγω της μεγάλης φτώχειας να πάει στη Χαλκίδα για να δουλέψει. Ήταν μόλις επτά χρονών. Εργάστηκε δύο τρία χρόνια σ ἕνα κατάστημα. Μετά πήγε στον Πειραιά, όπου δούλεψε δύο χρόνια στο παντοπωλείο ενός συγγενούς. Στα δώδεκα του χρόνια έφυγε κρυφά για το Άγιον Όρος. Η χάρις του Θεού τον οδήγησε στην καλύβη του Αγίου Γεωργίου Καυσοκαλυβίων και στην υποταγή δύο Γερόντων, του Παντελεήμονος, ο οποίος ήταν και πνευματικός, και του Ιωαννικίου, αδελφών κατά σάρκα. Αφοσιώθηκε στους δύο Γέροντες, που κατά κοινή ομολογία ήταν ιδιαίτερα αυστηροί, με μεγάλη αγάπη και με πνεύμα απόλυτης υπακοής. Έγινε μοναχός σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών και πήρε το όνομα Νικήτας. Μετά από δύο χρόνια έγινε μεγαλόσχημος. Λίγο αργότερα ο Θεός του δώρισε το διορατικό χάρισμα.