Επίσκοπος Αχελώου Νήφων - Πρωτοπρεσβύτερος Αναστάσιος μια φιλία πέρα από τα ανθρώπινα!...
Σε παλαιότερες εποχές ένα κείμενο για την φιλία θα ήταν περιττό, ένα ακόμα, σχεδόν αυτονόητο. Στις μέρες μας είναι δυσεύρετο. Όχι για την εκφραστική του ποιότητα, όχι για το συναίσθημα του αλλά για την ουσιαστική του αλήθεια. Σε έναν κόσμο που οδεύει στην αυτάρεσκη ατομικότητα η φιλία φαντάζει παλαιωμένο βίπερ μιας ξεπερασμένης εποχής. Αλλά ευτυχώς δεν είναι πάντα έτσι. Ακόμα και στις μέρες μας ζει το αυθεντικό αλλά θέλει κόπο, αν θέλεις, για να το βρεις και να το ανακαλύψεις. Και θέλει κόπο γιατί σε έναν κόσμο με σπασμένα τα φρένα η φιλία θέλει χρόνο πολύ για να καρπίσει και να ευωδιάσει και στους άλλους και δεν κάνει θόρυβο κινείται στα μονοπάτια της αθόρυβης μοναξιάς.
Μια τέτοια φιλία σφυρηλατήθηκε πριν περίπου είκοσι χρόνια και είχα την ευλογία να την συναντήσω στην γέννηση της και έκτοτε να την θαυμάζω διακριτικά. Ο νεαρός τότε Αναστάσιος στις αίθουσες της Ανωτέρας Εκκλησιαστικής Σχολής Αθηνών συνάντησε τον λίγο μεγαλύτερο νέο κληρικό π. Νήφωνα. Και έκτοτε μια φιλία με πολλά χιλιόμετρα γεμάτα αγωνίες, απογοητεύσεις, χαρές και ελπίδες περπάτησε στο διάβα της ζωής στις στέρεες βάσης της Εκκλησίας. Μια σχέση που ο καθένας τους υπερέβη το εγώ του. Και πάντα ο ένας δίπλα στον άλλον με τις όμορφες αντιθέσεις των ανθρώπινων χαρακτήρων. Η απλότητα και η σύνεση του ενός να σμίγει με την νεανική τόλμη και την παρρησία του άλλου. Και πάντα δίπλα στα δύσκολα της ζωής δίχως υστερόβουλες βλέψεις, χωρίς ο ένας να μετράει ψηλότερο το μπόι του στον άλλον. Η αγάπη δύο ή και περισσότερων ανθρώπων δεν είναι κάλυψη μιας ανάγκης αλλά ανάγκη της ύπαρξης. Μέσα στην Εκκλησία γνωρίζουμε ότι μόνο με τον άλλον ολοκληρώνομαι. Ο άνθρωπος γίνεται άνθρωπος σε κοινωνία. Χωρίς τον άλλον είμαι από μισός μέχρι ανύπαρκτος.