Η φωτογραφία του Αλβανίας Αναστάσιου που συγκλονίζει

 

Είναι ίσως από τους πιο αγαπητούς και ανθρώπινους ιερωμένους. Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος με τον υπέροχο πράο και καταπραυντικό λόγο για τους λιγότερο τυχερούς και την γαλήνια μορφή βρέθηκε στην Ελλάδα. 

Και η συγκίνηση ήταν μεγάλη όταν έφτασε στον προσφυγικό καταυλισμό του Κουτσόχερου. Ο αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας τράβηξε σαν μαγνήτης τα παιδιά που ζουν εκεί. Ο κ.κ. Αναστάσιος στάθηκε στο δράμα αυτών των ανθρώπων ζητώντας τους να συνεχίσουν να πιστεύουν σε καλύτερες ημέρες. Η πιο συγκλονιστική στιγμή ήταν όταν πήρε στην αγκαλιά του ένα μωρό. Οι εικόνες όμως μιλούν καλύτερα:

Αφιέρωμα Θανάσης Παπαθανασίου: Απληστία, Καλύτερα παρέα με γύπες...

 

Θανάσης Ν. Παπαθανασίου

"…είναι ιδιαιτέρως εύστοχος ο ορισμός που δίνει ο άγιος Μάξιμος Ομολογητής (π. 7ον αι.) στη φιλαργυρία. Είναι, λέει, το πάθος εκείνου που λαμβάνει με χαρά και δίνει με λύπη! Σ' αυτό καθαυτό, δηλαδή, το γεγονός του (ατομικού) πάθους εμπεριέχεται η εργαλειοποίηση του άλλου. Το ίδιο ουσιαστικά λέει και ο Μ. Βασίλειος όταν, για να περιγράψει τους πλεονέκτες, επιστρατεύει μιαν εικόνα που παραπέμπει σε όσα είπαμε παραπάνω περί άπατου πηγαδιού: όπως κάνουν τα ψάρια, έτσι και ο πλεονέκτης καταπίνει στο απύθμενο στομάχι του τους αδύναμους. Είναι αδύνατο ο πλεονέκτης να μη στραφεί κατά του συνανθρώπου του. Γι' αυτό κι ένας έμπειρος ασκητής, ο Ισαάκ Σύρος (7ον αι.), συνιστά: Καλύτερα να κάτσεις παρέα με γύπες, παρά με πλεονέκτη και άπληστο."
 ΛIΓA ΛEΠTA μετά την έναρξη μιας βάπτισης (και συγκεκριμένα, λίγο πριν ο ανάδοχος δηλώσει ότι «αποτάσσεται» τον σατανά και τα έργα του), ο ιερέας διαβάζει μιαν ευχή όπου ξορκίζονται τα ακάθαρτα πνεύματα που πολιορκούν την ανθρώπινη καρδιά. Αν ο λειτουργός δεν πνίξει στα χείλη του τις λέξεις, κι αν οι παριστάμενοι δεν χαρίσουν όλη τους την προσοχή στη συγγενική αδολεσχία, τότε θα ακουστεί η ευχή να κάνει λόγο, συν τοις άλλοις, για «πνεύμα πλάνης, πνεύμα πονηρίας, πνεύμα ειδωλολατρίας και πάσης πλεονεξίας, πνεύμα ψεύδους…» κ.λπ.
Η πρώτη εντύπωση είναι προφανώς ότι η ευχή σημειώνει κατά παράταξη διάφορα αμαρτήματα. Αν ωστόσο προσεχτεί η σύνταξη της πρότασης, θα διαπιστωθεί ότι, ενώ το κάθε αμάρτημα ίσταται μόνο του, δύο απ' αυτά συνδέονται μεταξύ τους σαν να αποτελούν ζεύγος: «πνεύμα ειδωλολατρίας και πάσης πλεονεξίας». Oντως αυτό δεν είναι τυχαίο. Η ευχή απηχεί τον ορισμό που είχε δώσει ο απόστολος Παύλος: η πλεονεξία -ούτε λίγο ούτε πολύ- αποτελεί ειδωλολατρία (Κολ. 3:5).
Ο ορισμός αυτός έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθόσον την πλεονεξία δεν την αντιλαμβάνεται απλώς ως ηθικό ολίσθημα, αλλά, πολύ περισσότερο, ως θρησκεία. Προδήλως εδράζεται στην κατανόηση της θρησκείας όχι ως μιας επί μέρους παραμέτρου της ζωής, αλλά, αντιθέτως, ως του βασικού προσανατολισμού της ανθρώπινης ύπαρξης. Τα λόγια του Χριστού ότι «όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θα είναι και η καρδιά σας» (Ματθ. 6:21) μοιάζει να τα υπομνημάτισε ο Eριχ Φρομ όταν υποστήριξε ότι θρησκεία συνιστά η ολόψυχη αφιέρωση σε κάτι, το οποίο και νοηματοδοτεί την ανθρώπινη ζωή. Αυτό το κάτι μπορεί στην πραγματικότητα να είναι ο Θεός υπό την καθιερωμένη έννοια, μπορεί όμως να είναι και μια ιδέα, μια επιδίωξη κ.ο.κ., ανεξάρτητα από το αν ο συγκεκριμένος άνθρωπος δηλώνει πιστός ή άθεος (1).

Γίνεται σχολείο χωρίς μαθήματα;

 

Protagon Team

Το ήδη πρωτοποριακό εκπαιδευτικό σύστημα της Φινλανδίας, δοκιμάζει μία νέα τομή: καταργεί τον παραδοσιακό τρόπο μεταφοράς γνώσης με θεματικές ενότητες, και δίνει ζωτικό χώρο στην ανάπτυξη των δεξιοτήτων των μαθητών. Τι λένε οι πολέμιοι του εγχειρήματος;

Όσον αφορά στην εκπαίδευση και την ευρύτερη μόρφωση των παιδιών και των εφήβων, η προσκόλληση σε μεθόδους και πρότυπα του παρελθόντος είναι κάθε άλλο παρά εποικοδομητική. Αυτό τουλάχιστον πιστεύουν οι Φινλανδοί οι οποίοι έχουν ένα από τα πιο επιτυχημένα εκπαιδευτικά συστήματα κόσμο, με τους νεαρούς και τις νεαρές εκπροσώπους τους να κατατάσσονται πρώτοι σε διεθνείς διαγωνισμούς και στις λίστες σχετικών ερευνών όπως το Διεθνές Πρόγραμμα PISA για την Αξιολόγηση των Μαθητών που διεξάγεται υπό την αιγίδα του ΟΟΣΑ.
Οι εξαιρετικές ακαδημαϊκές επιδόσεις των μαθητών και μαθητριών της Φινλανδίας που δεν αρχίζουν το σχολείο πριν από την ηλικία των επτά ετών, που περνούν σχετικά λίγες ώρες στις τάξεις και έχουν ελάχιστο διάβασμα για το σπίτι, που δεν υπόκεινται στην πίεση των εξετάσεων ενώ απολαμβάνουν και πολυήμερες διακοπές, προκαλεί εδώ και πολλά χρόνια τον εντυπωσιασμό των παιδαγωγών ανά τον κόσμο.

Σήμερα, ωστόσο, αυτοί οι πρωτοπόροι της εκπαίδευσης εμφανίζονται έτοιμοι για μια ακόμη επανάσταση στα σχολεία τους. Στον πυρήνα αυτής της νέας μεταρρύθμισης βρίσκεται ένας όρος αρχαίος, το «μάθημα», τον οποίο φαίνεται πως επιθυμούν σχεδόν να καταργήσουν ή έστω να περιορίσουν το βάρος του καθώς θεωρούν πως πέρα από συγκεκριμένες γνώσεις σε κάθε μάθημα ξεχωριστά, είτε πρόκειται για την Ιστορία είτε για τα Μαθηματικά, ιδιαίτερη σημασία για την όσον το δυνατόν αρτιότερη εκπαίδευση των παιδιών έχουν και οι δεξιότητες. Σύμφωνα, μάλιστα, με το BBC, κατάληξη αυτής της νέας μεταρρύθμισης στα σχολεία της Φινλανδίας θα μπορούσε να είναι η εξάλειψη του παραδοσιακού διαχωρισμού των γνώσεων σε θεματικές ενότητες.

H εξουσία αγοράζεται με τις εντυπώσεις

  Χρήστος Γιανναράς

Π​​ροκαλούνται και δεν απαντούν. Ποιους κοινωνικούς στόχους έχει το κάθε κόμμα, ποιος σχεδιασμός, ποιο πρόγραμμα, ποιες επιδιώξεις το διαφοροποιούν; Παραλλάζουν οι ονομασίες τους, αλλά η πολιτική που ασκούν ή προπαγανδίζουν είναι ίδια και αδιαφοροποίητη. Tο ξέρουμε με βεβαιότητα, γιατί τους δοκιμάσαμε όλους. Oλοι φιλοδοξούν να διαχειριστούν πανομοιότυπα την κατεστημένη αποτυχία, τη μακάβρια παρακμή. Kατηγορούν λυσσαλέα, ο κάθε αρχηγός και το κάθε κόμμα, τον όποιο ανταγωνιστή τους, αρχηγό και κόμμα. Kαι όταν διαδεχθούν στην εξουσία τον αντίπαλο, συνεχίζουν πειθήνια την πολιτική και τις τακτικές που κατακεραύνωναν.
Γι’ αυτό και τελείως αδιάντροπα σχηματίζουν «κυβερνήσεις συνεργασίας» αρχηγοί και κόμματα που, μια μέρα πριν, αντιπάλευαν μανιασμένα για την τυφλή αλληλεξόντωσή τους. Aποδείχνουν στους ψηφοφόρους τους, με αχαλίνωτο κυνισμό, την απόλυτη πολιτική τους εξομοίωση – συμπίπτουν όλοι στην ίδια, διαχειριστική της παρακμής και του παραλογισμού πολιτική, αγνοούν όλοι παντελώς το τι σημαίνει «μεταρρύθμιση» δομών και θεσμών, τι θα μπορούσε να σημαίνει «επανίδρυση του κράτους».
Kόμματα και «αρχηγοί» έχουν συρρικνώσει την πολιτική σε μια διαχειριστική εκδοχή της οικονομίας. Προκαλούνται και δεν απαντούν: Γίνεται να «επανεκκινήσει» και αναπτυχθεί η οικονομία χωρίς λειτουργικό κράτος; Γίνεται λειτουργικό κράτος χωρίς αξιοκρατία; Γίνεται να επιδιωχθεί αξιοκρατία όσο το κράτος παραμένει πελατειακό; Γίνεται ποτέ να κατορθωθεί κοινωνικό κράτος, απονομή Δικαίου, «δημόσια τάξη», πραγματικός συνδικαλισμός, όσο η λειτουργία των θεσμών είναι παγιδευμένη στις πελατειακές εξαρτήσεις, στην αυθαιρεσία των συνδικαλιστών;
Δεν έχει νόημα να απευθύνονται τέτοια ερωτήματα στα κόμματα, αφού είναι σίγουρο ότι τα κόμματα δεν πρόκειται ποτέ να απαντήσουν, η άρνησή τους να προβληματιστούν είναι όρος επιβίωσής τους. Eπιπλέον, δεν υπάρχουν και θεσμοί που να ελέγχουν τη συμμόρφωση των κομμάτων με τους όρους και τη λογική του κοινοβουλευτισμού, τις στοιχειώδεις προδιαγραφές της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Mε το Σύνταγμα του 1985 ο πρωθυπουργός διορίζει (επιλέγει ανεξέλεγκτα) τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρόεδρο της Bουλής, την ηγεσία των Aνώτατων Δικαστηρίων, την ηγεσία των Eνόπλων Δυνάμεων και της Aστυνομίας, τους υπουργούς του και τους βουλευτές του κόμματός του. Aν αυτή η ωμή απολυταρχία, η «ενός ανδρός αρχή», δεν είναι φασισμός, ποιο άλλο όνομα θα κυριολεκτούσε;

Κι όμως, θα περάσουν κι αυτά…

π. λίβυος

Όταν περνάμε μια δύσκολη φάση στην ζωή μας, διαμορφώνεται μέσα μας, μια πολύ γκρίζα απόχρωση, λίγο πριν από το απόλυτο σκοτάδι. Μία αίσθηση βαθιάς απουσίας. Θλίψη και οργή γεμίζουν τα σωθικά μας. Αισθανόμαστε ότι όλοι είναι απόντες, ακόμη και ο Θεός. Ένας είναι απόλυτα εκεί, ο τύραννος και δήμιος εαυτό μας, που μας κρίνει και ζητάει ολα αυτά που δεν αντέχουμε να πράξουμε.
Νιώθουμε ότι τίποτα δεν θα είναι όπως πριν, κι ίσως να μην υπάρξει ποτέ ξανά εκείνο το χαμόγελο που με ελπίδα απλωνόταν στα χείλη μας.
Κι όμως, θα περάσουν κι αυτά κι άλλα πολλά που σίγουρα μες στην ζωή θα ανταμώσουμε. Και σαν σηκώσουμε κεφάλι, θα κάνουμε τον σταυρό μας, που τελικά πονέσαμε, δακρύσαμε, αισθανθήκαμε αδύναμοι και φοβισμένοι, γιατί όλα αυτά μαζί μας δίδαξαν, μας βάθυναν και καλλιέργησαν εντός μας ότι πιο όμορφο υπάρχει στην ψυχή μας. Όλα τα χαρίσματα πηγάζουν από τις πιο δύσκολες και σκοτεινές μέρες τις ζωής μας. Είναι τελικά όλες αυτές οι μαύρες σκιές που συνθέτουν το φώς στο πρόσωπο μας…

Πηγή: Συνοδοιπορία

Αφιέρωμα Θανάσης Παπαθανασίου: Η ομορφιά θα καταστρέψει την Εκκλησία;

 

Θανάσης Παπαθανασίου
 

Aυτό που θα επιχειρήσω να ψηλαφίσω1, είναι τα τερτίπια ενός τονισμού. Όταν ο τόνος της λέξης "στοιχείο" κατεβαίνει στη λήγουσα, αναδύεται η λέξη "στοιχειό". Ίδια γράμματα, ίδια η σειρά τους, κι όμως, ο τόνος δίνει τον τόνο! Αν το "στοιχείο" σημαίνει κάτι ουδέτερο (απλώς το συστατικό), το "στοιχειό" παραπέμπει σε μια παρουσία ιδιαίτατα φορτισμένη. Το στοιχειό σφιχταγκαλιάζει έναν χώρο και επιβάλλει τον ρυθμό του στα στοιχεία του χώρου. Το κείμενό μου αυτό, λοιπόν, ζητάει να δούμε μαζί στοιχεία και στοιχειά. Επιχειρεί να θέσει έναν προβληματισμό για κάποια ζητήματα, που, κατά την ταπεινή μου άποψη, στοιχειώνουν τη ναοδομία, την εκλησιαστική τέχνη και την εκκλησιαστική ζωή.

Στοιχειό πρώτο: Ομορφιά εναντίον ομορφιάς;

Εδώ και δέκα περίπου αιώνες μια ρωσική ομολογία μάς γεμίζει καμάρι. Είναι ένα κείμενο που ισχυρίζεται ότι ξέρει ποιος παράγοντας έδρασε καταλυτικά ώστε να εγκολπωθούν οι Ρώσοι την Ορθόδοξη πίστη και δη στην ελληνική έκφρασή της. Πρόκειται για το λεγόμενο "Πρώιμο Χρονικό" (ή “Χρονικό του Νέστορος”) το οποίο γράφτηκε στο Κίεβο κατά τα τέλη του 11ου με αρχές του 12ου αι., και αφηγείται την επίσκεψη απεσταλμένων του Ρώσου ηγεμόνα Βλαδίμηρου στην Κωνσταντινούπολη, στο πλαίσιο μεγάλου ταξιδιού τους σε διάφορα έθνη, ακριβώς για να δουν και να αποφασίσουν ποια πίστη θα εγκολπωθούν. Σύμφωνα με το "Χρονικό", ο βυζαντινός αυτοκράτορας ευθύς κανόνισε ώστε οι επισκέπτες του να παρευρεθούν σε λειτουργία στην Αγία Σοφία. Ο ίδιος τους συνόδευσε και τους επέστησε την προσοχή στην ομορφιά τόσο του οικοδομήματος όσο και των λειτουργικών δρωμένων. Οι απεσταλμένοι -λέει το “Χρονικό”- συγκλονίστηκαν τόσο πολύ, ώστε κατόπιν ανέφεραν στον ηγεμόνα τους: «Μας οδήγησαν σε κτίρια όπου λάτρευαν το Θεό τους και δεν γνωρίζαμε αν βρισκόμασταν στον ουρανό ή στη γη [...]. Στη γη δεν υπάρχει τέτοια λαμπρότητα και τέτοια ομορφιά, και είμαστε σε αμηχανία πώς να την περιγράψουμε. Γνωρίζουμε μόνο ότι εκεί ο Θεός κατοικεί ανάμεσα στους ανθρώπους»

Μιλάτε στα παιδιά και σας αγνοούν; Υπάρχουν τρόποι να έχετε την προσοχή τους

Ακόμα και όταν έχουμε θυμώσει και είμαστε αποφασισμένες να τους επιβάλουμε τιμωρία, ελάχιστες φορές έχει αποτέλεσμα. Την επόμενη φορά που θα σας αγνοήσει το παιδί σας, δοκιμάστε αντί για φωνές, μία από τις ακόλουθες τακτικές:
-Επιδιώξτε την προσοχή του παιδιού
Εάν δεν έχετε την προσοχή του, δεν πρόκειται να σας ακούσει ποτέ. Μην του λέτε ότι θέλετε να του μιλήσετε όταν το παιδί βρίσκεται στο σαλόνι κι εσείς στην κουζίνα. Πρέπει να βρίσκεστε στον ίδιο χώρο.
-Μπείτε κατευθείαν στο θέμα
Μην κάνετε μεγάλες εισαγωγές και μην χρησιμοποιείτε μεγάλες προτάσεις. Πείτε αυτό που θέλετε, απλά και κατανοητά.
-Να είστε συγκεκριμένη
Αν για παράδειγμα θέλετε να κάνει κάτι, οφείλετε να του δώσετε ορισμένες πρακτικές οδηγίες.
-Να δώσετε λίγο χρόνο στο παιδί να καταλάβει τι του λέτε
Μερικά παιδιά μπορεί να χρειάζονται περισσότερα από λίγα δευτερόλεπτα για να επεξεργαστούν και να κατανοήσουν αυτό που λέτε. Έτσι, αν ένα παιδί δεν ανταποκρίνεται αμέσως σε αυτό που λέτε, δεν είναι ότι σας αγνοεί. Απλά προσπαθεί να καταλάβει πώς πρέπει να ανταποκριθεί.
-Δώστε του επιλογές
Δεν τα πάνε όλα τα παιδιά καλά με τις οδηγίες. Μπορεί να υπακούσουν μπορεί και όχι. Σε αυτή την περίπτωση πρέπει να του δώσετε επιλογές για το τι πρέπει να κάνει. Για παράδειγμα μπορεί να καθαρίσει το δωμάτιό του ή να πάει βόλτα το σκύλο. Να μαζέψει το τραπέζι ή να απασχολήσει το μικρότερο αδελφό/ή της.
-Μην του μιλάτε αυταρχικά
Μερικές φορές, ακόμα και ο τόνος που χρησιμοποιείτε μπορεί να προκαλέσει την αντίδραση του παιδιού. Ετσι, αντί να του πείτε «Σταμάτα να πειράζεις την αδελφή σου», πείτε «Καταλαβαίνω ότι είσαι εξοργισμένος με την αδελφή σου, αλλά δεν σημαίνει ότι μπορείς να τη χτυπήσεις γι’ αυτό που έκανε.»
-Να είστε σύμμαχοι με το παιδί σας και όχι αντίπαλοι
Η σχέση που έχετε με το παιδί σας επηρεάζει το κατά πόσον ή όχι το παιδί θα σας ακούσει. Τα παιδιά θέλουν να είναι κοντά στους γονείς τους. Αν δεν υπάρχει σεβασμός, αγάπη ακόμα και φιλία είναι δύσκολο για τα παιδιά να είναι δεκτικά. Όταν η σχέση σας είναι καλή, το παιδί θα είναι σε θέση να ακούσει τι λέτε, γιατί ξέρει ότι το φροντίζετε και το αγαπάτε και θέλει να σας κάνει ευτυχισμένη.

Πηγή: mothersblog.gr

Ο «ίσκιος» των παλιών ή η αποτυχία των νεότερων;

 

 Γιώργος Καρελιάς

Εδώ και 13 χρόνια κυβερνούν πολιτικοί από νεότερες γενιές. Και όμως η απώλεια ενός της παλαιότερης φαίνεται μεγάλη. Γιατί; Διότι συγκρινόμενοι οι της νεότερης γενιάς με τους παλαιότερους, σήμερα ηττώνται συντριπτικά.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε αποχωρήσει από την ενεργό πολιτική το 1993 (24 χρόνια) και από τη Βουλή το 2004 (13 χρόνια). Ηταν ουσιαστικά ένα ανενεργό πολιτικό πρόσωπο, που δεν έπαιζε ρόλο στην άσκηση της τρέχουσας πολιτικής. Και όμως ο θάνατός του θεωρήθηκε μεγάλη απώλεια.
Και αυτό δεν ήταν μια συμβατική έκφραση, που συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Υπήρχε αυτές τις μέρες διάχυτη μια αίσθηση ότι έφυγε ο τελευταίος της παλιάς φρουράς των πολιτικών, που συνδιαμόρφωσαν την μεταπολεμική Ελλάδα. Παρόμοια αίσθηση, αν και σε μικρότερο βαθμό, υπήρχε και όταν πέθανε ο μεγάλος αντίπαλος του Μητσοτάκη, Ανδρέας Παπανδρέου, πριν από 21 χρόνια (1996), μολονότι και εκείνος είχε αποχωρήσει, άρρωστος, από την ενεργό δράση.
Γιατί, άραγε, συνέβη αυτό; Είναι η τάση που έχουμε να εξιδανικεύουμε το παρελθόν και τους ανθρώπους που το διαμόρφωσαν, ξεχνώντας ή απωθώντας τα αρνητικά τους; Θα μπορούσε αυτό να ήταν μια εξήγηση. Αλλωστε, πολύ λίγοι πλέον θα θυμούνται ότι προς το τέλος της περιόδου των λυσσωδών συγκρούσεων Ανδρέα – Μητσοτάκη (1985-1993) είχε προβληθεί το αίτημα να τελειώνουμε με την εποχή των «δεινοσαύρων της πολιτικής».
Θα μπορούσε, όμως, να είναι και κάτι άλλο. Ο Μητσοτάκης αποχώρησε το 1994 και ο Ανδρέας το 1996 από τη ενεργό δράση. Ακολούθησε η οκταετής πρωθυπουργία του Κώστα Σημίτη, ο οποίος ανήκε στη επόμενη (των Παπανδρέου και Μητσοτάκη) γενιά, αλλά δεν ήταν αυτό που λέμε σήμερα της νεότερης γενιάς.

104.965 μαθητές στη «μάχη» των Πανελλαδικών

 

 

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΛΑΚΑΣΑΣ

Αυξήθηκε φέτος σε σχέση με πέρυσι ο συνολικός αριθμός των υποψηφίων που θα διεκδικήσουν μία θέση στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ. Βεβαίως, η αναλογία της επιτυχίας δεν αλλάζει, καθώς υπάρχει αύξηση και των θέσεων που θα διατεθούν.
Ειδικότερα, στην τελική ευθεία έχουν εισέλθει οι υποψήφιοι αλλά και ο μηχανισμός του υπουργείου Παιδείας για τις φετινές Πανελλαδικές Εξετάσεις, που θα ξεκινήσουν στις 6 Ιουνίου για τους υποψηφίους των Επαγγελματικών Λυκείων και στις 7 Ιουνίου για τη μεγάλη κατηγορία, τους υποψηφίους των Γενικών Λυκείων.
Συμμετοχή έχουν δηλώσει συνολικά 104.965 υποψήφιοι, ενώ πέρυσι στους καταλόγους είχαν εγγραφεί 103.402 μαθητές. Να σημειωθεί ότι, όπως συμβαίνει παραδοσιακά, ο τελικός αριθμός όσων προσέλθουν στα εξεταστικά κέντρα θα είναι ελαφρώς μειωμένος, σε σχέση με τις αρχικές συμμετοχές.
Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει το υπουργείο Παιδείας από τα Ημερήσια Γενικά Λύκεια θα συμμετάσχουν στις Πανελλαδικές Εξετάσεις 84.838 υποψήφιοι, από τα Εσπερινά Γενικά Λύκεια 1.111, από τα Ημερήσια Επαγγελματικά Λύκεια (ΕΠΑΛ) 17.995, από τα Εσπερινά ΕΠΑΛ 460, ενώ 561 υποψήφιοι των Εσπερινών ΕΠΑΛ θα εξετασθούν με το σύστημα του Ημερήσιου.

Μέλος οικογενείας

 

 Πέπη Ραγκούση

Μαυροφορεμένη, συντετριμμένη, χωρίς να μπορεί αλλά ούτε και να θέλει να συγκρατήσει την οδύνη της. Μια άτυπη «κόρη». Που δεν θα ξεχώριζε ανάμεσα στις άλλες αν τα χαρακτηριστικά του προσώπου της δεν παρέπεμπαν σε καταγωγή από τη Νοτιοανατολική Ασία

Ηταν εκεί, στην ταφή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στο Αγουλιδέ Χανίων. Στην πρώτη σειρά των συγγενών, μισό βήμα πίσω από τα παιδιά του, ένα βήμα όμως μπροστά από τις νύφες, τους γαμπρούς και τα εγγόνια του. Μαυροφορεμένη, συντετριμμένη, χωρίς να μπορεί αλλά ούτε και να θέλει να συγκρατήσει το βουβό κλάμα της. Ας πούμε μια άτυπη «κόρη». Που δεν θα ξεχώριζε ανάμεσα στις άλλες αν τα χαρακτηριστικά του προσώπου της δεν παρέπεμπαν σε καταγωγή από τη Νοτιοανατολική Ασία. Προφανώς ήταν η γυναίκα που φρόντιζε τον πρώην Πρωθυπουργό. Στα politically correct η «οικιακή βοηθός». Στα μεγαλοαστικά η «υπηρεσία». Στα πιο λαϊκά η «υπηρέτρια». Στη νεοελληνική αργκό η «Φιλιππινέζα». Και σε μία κορυφαία οικογενειακή στιγμή όπως αυτή, απολύτως ισότιμο μέλος της οικογένειας.
Αν η φωτογραφία του Μανούσου Γρυλλάκη να συνοδεύει, μόνος μέσα στο C 130, το φέρετρο με τη σορό του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, αποτυπώνει την απόλυτη αφοσίωση, η κυρία από τη Νοτιοανατολική Ασία στην πρώτη σειρά των συγγενών, κατά τη διάρκεια της ταφής, υπενθυμίζει τις βασικές αξίες του αστικού πολιτισμού. Ολο και πιο σπάνιες γι’ αυτό και τόσο πολύτιμες πλέον.
Ετσι θυμήθηκα ένα περιστατικό με τη Μελίνα Μερκούρη. Ηταν σε κάποια απογραφή πληθυσμού. Ο υπάλληλος μάλιστα την είχε επισκεφτεί στο σπίτι της Επιδαύρου. Το ερωτηματολόγιο ήταν το τυπικό. «Πόσα άτομα κατοικούν μόνιμα σε αυτό το σπίτι;». Η Μελίνα δήλωσε τρία. Τον εαυτό της, τον Ζιλ Ντασέν και την Αγγελική – τη γυναίκα που ήταν δίπλα της για περισσότερα από τριάντα χρόνια. «Επάγγελμα;» τη ρώτησε αναφερόμενος στην Αγγελική ώστε να συμπληρώσει το ερωτηματολόγιο. Δεν υπήρχε περίπτωση να ξεστομίσει η Μελίνα το «οικιακή βοηθός». Τι να έλεγε όμως; Κοίταξε λοιπόν τον υπάλληλο με το «μελινίστικο» ύφος της και του είπε: «Αν πρέπει να γράψετε οπωσδήποτε ένα επάγγελμα, γράψτε “μέλος οικογενείας”».

Τι είναι ένας επαναστατημένος άνθρωπος - Του Αλμπέρ Καμύ

Τι είναι ένας επαναστατημένος άνθρωπος; Ένας άνθρωπος που λέει όχι. Αρνιέται αλλά δεν παραιτείται: είναι ακόμα κι αυτός που λέει ναι από την πρώτη του κίνηση. Ένας σκλάβος που σ’ όλη του τη ζωή δεχόταν διαταγές ξαφνικά κρίνει μια νέα εντολή απαράδεχτη. Ποιο είναι το περιεχόμενο αυτού του “όχι”;

Σημαίνει, λόγου χάρη, “η υπόθεση τραβάει μακριά”, “μέχρι εκεί και μη παρέκει”, “το παρακάνετε” κι ακόμα “υπάρχει ένα όριο που δε θα ξεπεράσετε”. Με λίγα λόγια αυτό το όχι επιβεβαιώνει την παρουσία ενός ορίου. Ξαναβρίσκουμε την ίδια ιδέα του ορίου στο αίσθημα του επαναστατημένου ότι ο άλλος υπερβάλλει, ότι απλώνει τα δικαιώματά του πέρα από κάποια σύνορα. όπου βρίσκουν αντιμέτωπο ένα άλλο δικαίωμα και περιορίζονται απ’ αυτό. Έτσι το κίνημα εξέγερσης στηρίζεται ταυτόχρονα πάνω στην κατηγορηματική άρνηση μιας παραβίασης που κρίνεται απαράδεχτη και την όχι πολύ ξεκάθαρη βεβαιότητα ενός σταθερού δικαιώματος ή σωστότερα την εντύπωση του επαναστατημένου ότι “έχει το δικαίωμα να…”. Η εξέγερση δε γίνεται χωρίς το αίσθημα ότι, κάποιος και κάπου, έχει δίκιο. Εδώ είναι που ο επαναστατημένος σκλάβος λέει ταυτόχρονα και να και όχι. Επιβεβαιώνει ότι εκτός από το όριο υποψιάζεται πως κάτι υπάρχει που θέλει να διατηρήσει μέσα από το όριο. Αποδείχνει πεισματάρικα ότι υπάρχει μέσα του κάτι που “αξίζει τον κόπο να…”, που ζητάει να το προσέξουν. Με κάποιο τρόπο, αντιμετωπίζει την διαταγή που τον καταπιέζει μ’ ένα είδος δικαιώματος να μην καταπιεστεί περισσότερο απ’ όσο μπορεί ν’ ανεχτεί.

«Ο Χριστός εφημερεύει»

Ο ομότιμος καθηγητής της Ιατρικής Αθηνών περιγράφει στην «Κιβωτό» περίπτωση θείας παρέμβασης στο χειρουργείο.

Στον Γιώργο Ρήγα

Ο πραγματικός ερευνητής αναζητά την αλήθεια και, τελικά, εκεί είναι που συναντά τον Θεό. Τέτοιο είναι το παράδειγμα του Παναγιώτη Δημακάκου, ομότιμου καθηγητή της Ιατρικής Σχολής Αθηνών, ο οποίος σημειώνει στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας»: «Θρησκεία και επιστήμη είναι δίδυμες αδελφές. Δεν συγκρούονται, αλλά είναι πυλώνες του κτιρίου που λέγεται αλήθεια».
Φλογερός ευπατρίδης και πρωτοπόρος στον τομέα της αγγειοχειρουργικής, με χιλιάδες επεμβάσεις στο ενεργητικό του, γνώρισε την αναγνώριση σε μεγάλα ιατρικά κέντρα στο εξωτερικό, αλλά επέστρεψε για να δημιουργήσει στον τόπο του. Παρά τις πολλές διακρίσεις του, με σεμνότητα και συγκίνηση εξομολογείται πως έχει την προσευχή ως νοερό όπλο. Με προσωπική του φροντίδα, το δωμάτιο στο οποίο εκοιμήθη ο Άγιος Νεκτάριος στο Αρεταίειο Νοσοκομείο έγινε χώρος προσκυνήματος, ενώ το παρεκκλήσι του αγίου στο νοσοκομείο αγιογραφήθηκε με τα θαύματά του.

''Θέλω να προκαλέσω όσους ευθύνονται για την σύγχρονη γενοκτονία των εκτρώσεων''

 

 Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης ΠΑΥΛΟΣ

Πρίν ἀρκετά χρόνια μετά ἀπό μιά μεγάλη γιορτή ἕνα νέο ζευγάρι μέ κάλεσαν στό σπίτι τους γιά καφέ. Τό ζευγάρι εἶχε τότε δυό παιδιά.
Καθισμένοι στό ὄμορφο μπαλκόνι τοῦ σπιτιοῦ ἡ νεαρή σύζυγος μέ ἐρωτᾶ, γιά λογαριασμό κάποιας φίλης της, ὅπως μοῦ εἶπε, ποιά εἶναι ἡ θέση τῆς Ἐκκλησίας γιά τίς ἐκτρώσεις.
Τῆς εἶπα ὅτι γιά νά καταλάβει τήν θέση τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νά ἀπαντήσει σ᾽ ἕνα ἐρώτημα. Τό ἔμβρυο πού ἔχει συλληφθεῖ στἠν μήτρα μιᾶς γυναίκας τί ἀνθρωπολογική ταυτότητα ἔχει;
Εἶναι πλήρης ἄνθρωπος πού ἐξελίσσεται, ἤ εἶναι ἕνα ἀνθρωποειδές πού περιμένει τόν ἥλιο ἤ τόν ἀέρα γιά νά λάβει ὑπόσταση, νά γίνει πλήρης ἄνθρωπος;
Τῆς ἐξήγησα ὅτι ἡ Ἐκκλησία λέγει ὅτι εἶναι πλήρης ἄνθρωπος ἐξ ἄκρας συλλήψεως.
Γι᾽ αὐτό θεωρεῖ ὅτι ἡ ἔκτρωση εἶναι καταστροφή τῆς ζωῆς. Εἶναι ἔγκλημα καί μάλιστα εἰδεχθές, γιατί στρέφεται ἐναντίον τοῦ πιό ἀθώου καί τοῦ πιό ἀνυπεράσπιστου πλάσματος στόν κόσμο. Ἡ συζήτηση μας τελείωσε ἐκεῖ.
Πέρασαν δύο χρόνια ἀπό τότε καἰ τἠν ἴδια μέρα καί γιορτή δέχθηκα πάλι τήν ἴδια πρόσκληση ἀπό τά ἴδια πρόσωπα καἰ τἠν ἀποδέχθηκα.
Καθώς ἑτοιμαζόταν ὁ καφές, γιά νά μήν εἷναι μόνη ἡ σύζυγος καθίσαμε στήν ἀρχή στήν κουζίνα. Ἀλλά ἐκεῖ κυκλοφοροῦσε καί ἕνας μπόμπιρας, ἕνα μικρό παιδάκι πού προσπαθοῦσε νά σταθεῖ στά πόδια του.
Ἐπεχείρησα νά χαϊδέψω τό κεφαλάκι του, ὅταν ἀκούω τήν μητέρα του νά μοῦ λέγει: «Ἄν αὐτός ζεῖ τό ὀφείλει σέ σᾶς» καί μοῦ ἀποκάλυψε ὅτι τό πρό δύο ἐτῶν ἐρώτημα ἀφοροῦσε τήν ἴδια.
Ἐπάνω στό τραπέζι βρισκόταν ἕνα μεγάλο μαχαίρι τοῦ ψωμιοῦ. Εἶπα λοιπόν στήν μητέρα δείχνοντάς το: «πάρτο και σφάχτο».

Ο πάστορας που διέσωσε 300.000 Σμυρνιούς

 

 ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ

Η θρυλική μορφή του Αμερικανού πάστορα Εϊσα Τζένινγκς (Asa Jennings), που διέσωσε 300.000 ανθρώπους στην καταστροφή της Σμύρνης, θα συνδεθεί και πάλι με τον Βόλο στις 7 Ιουνίου, όταν θα έρθει στην πόλη ο συγγραφέας Λου Γιουρένεκ για την παρουσίαση του βιβλίου του «Η μεγάλη φωτιά» (μτφρ. Χρήστος Καψάλης, εκδ. Ψυχογιός). Ο Γιουρένεκ, καθηγητής Δημοσιογραφίας στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, εξιστόρησε τον άθλο του Τζένινγκς, αφού ερεύνησε αρχειακό υλικό και μαρτυρίες, και τον παρέδωσε στο σύγχρονο κοινό. Είναι αξιοσημείωτο ότι η Μικρασιατική Καταστροφή είναι ελάχιστα γνωστή στις ΗΠΑ. Η παρουσίαση θα γίνει στο Μουσείο της Πόλης του Βόλου (Φερών 17, Παλιά), γιατί εκεί λειτουργεί αυτήν την περίοδο η μεγάλη έκθεση «Βόλος - Νέα Ιωνία: τόσο κοντά, τόσο μακριά», ένα γεγονός της πόλης που λειτουργεί τώρα ως γέφυρα για μια συνάντηση ιστορίας, μνήμης και σύγχρονου λόγου. Η εκδήλωση οργανώνεται από τη Διεύθυνση Αρχείων, Μουσείων και Βιβλιοθηκών του ΔΟΕΠΑΠ – ΔΗΠΕΘΕ, σε συνεργασία με τον Πολιτιστικό Σύλλογο Μικρασιατών Μαγνησίας «Το Εγγλεζονήσι», την Πολιτιστική Εστία Μικρασιατών Νέας Ιωνίας «Ιωνες» και τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Εχει ενδιαφέρον να σκεφτεί κανείς ότι η προσφορά του Εϊσα Τζένινγκς, ενός ανθρώπου με βαθιά πνευματικότητα, δεν είναι τόσο γνωστή στο νέο κοινό. Το όνομά του δεν έχει περάσει στην προσφυγική ιστορία με τρόπο αντάξιο του ηρωισμού του. Ο ίδιος, παρότι είχε περιορισμένη μυοσκελετική ανάπτυξη, λόγω μιας μορφής φυματίωσης που χτυπάει τη σπονδυλική στήλη, διέσωσε συνολικά με τις παρεμβάσεις του εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, εκ των οποίων περίπου 300.000 Ελληνες. Ο Τζένινγκς μεσολάβησε για την επιβίβασή τους σε βάρκες και καράβια με προορισμό ελληνικά λιμάνια.
Ο Δήμος Βόλου τίμησε την προσφορά του Εϊσα Τζένινγκς τον Φεβρουάριο του 2016 με αποκάλυψη μαρμάρινης στήλης μπροστά από το δημαρχείο. Για την τελετή είχε έρθει στον Βόλο ο εγγονός του Εϊσα Τζένινγκς.
Στην εκδήλωση της 7ης Ιουνίου θα συνομιλήσει με τον Λου Γιουρένεκ η Ιωάννα Λαλιώτου, αναπληρώτρια πρύτανης και αναπληρώτρια καθηγήτρια Σύγχρονης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.

Πηγή: Καθημερινή

Η αφανής κηδεία ενός αφανούς ευεργέτη

 

 Αλέκος Παπαναστασίου



Στην αμερικανική ποπ κουλτούρα υπάρχει μια άτυπη και μάλλον μακάβρια λέσχη. Λέγεται Κλαμπ των Επισκιασμένων Μακαριτών. Μέλη της διασημότητες που η απώλειά τους επισκιάστηκε από τον θάνατο ενός πιο διασήμου την ίδια χρονική περίοδο. Ως παραδείγματα αναφέρουν τον θρύλο της Εβδομης Τέχνης Φεντερίκο Φελίνι, ο θάνατος του οποίου, στις 31 Οκτωβρίου 1993 σε ηλικία 73 ετών, επισκιάστηκε από το σοκ του θανάτου, έξω από ένα κλαμπ του Χόλιγουντ του νεαρού ηθοποιού Ρίβερ Φοίνιξ. Το ίδιο και ο Ορσον Γουέλς. Πέθανε, και αυτός Οκτώβριο, το 1985 αλλά εκείνη την ημέρα οι ΗΠΑ δάκρυσαν περισσότερο για την απώλεια του γοητευτικού Γιουλ Μπρίνερ. Και η Φάρα Φόσετ πέθανε τον Ιούνιο του 2009 στη σκιά του θανάτου του Μάικλ Τζάκσον.

Η διασημότητα είναι μια σκληρή και συχνά άδικη ζυγαριά. Και σε ακολουθεί και μετά τον θάνατό σου.
Ο Αγιος Διονύσιος στο Κολωνάκι, από τη Μητρόπολη Αθηνών είναι δεν είναι δύο χιλιόμετρα απόσταση. Στη Μητρόπολη το πρωί της Τετάρτης γινόταν ήδη το αδιαχώρητο. Ηταν η εξόδιος ακολουθία για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Στον Αγιο Διονύσιο υπήρχε κάποιος κόσμος, αλλά όχι πολύς, η Σκουφά ήταν ανοιχτή. Ηταν η εξόδιος ακολουθία για τον εφοπλιστή και μεγάλο ευεργέτη Αλέξανδρο Γουλανδρή.
Οπως λένε, από την κηδεία του Γουλανδρή έλαμψε δια της απουσίας του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος. Τον πολιτικό κόσμο εκπροσώπησε ex officio ο υπουργός Ναυτιλίας Παναγιώτης Κουρουμπλής ενώ παρών ήταν ο πρώην Πρωθυπουργός Παναγιώτης Πικραμμένος ο οποίος ήταν προσωπικός φίλος του εκλιπόντος καθώς και ο πρώην υπουργός Πολιτισμού Κωσταντίνος Τασούλας. Ηταν και ο αρχηγός του Πολεμικού Ναυτικού, η τέως βασιλική οικογένεια και κάποιοι άλλοι εφοπλιστές. Ως εδώ όμως.

Ο εθνικός μας αθάνατος…

 

Νίκη Λυμπεράκη

O επίτιμος ήταν ο καλύτερος της εθνικής μας ομάδας στο ματς κόντρα στον Θάνατο. Τόσα αστεία, τόσες αναφορές που όσο κυνικές και μακάβριες, άλλο τόσο τρυφερές ήταν στον πυρήνα της έμπνευσής τους. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έφυγε και μαζί του πήρε πια την μοναδική κι απολύτως παράλογη ελπίδα αθανασίας μας

Για τον θάνατό του γράφτηκαν κι ειπώθηκαν πολλά. Ίσως περισσότερα απ’ όσα αρμόζει σε αυτές τις πρώτες ημέρες. Για τη ζωή του και την πολιτική του παρακαταθήκη άνθρωποι αρμοδιότεροι έχουν να γράψουν ακόμη αρκετά. Κι όλοι εμείς μπορούμε να περιμένουμε μ’ ενδιαφέρον και περιέργεια ν’ ακούσουμε περισσότερα απ’ όσα προ δεκαετίας είπε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στον Αλέξη Παπαχελά, σε μια αφήγηση που παραχώρησε με τον όρο να δημοσιοποιηθεί μετά τον θάνατό του.
Σε τίποτε απ’ όλα αυτά δεν θέλω να σταθώ, γιατί υπάρχει και μια προέκταση στον θάνατό του, στην οποία νομίζω, μέσα μας και σιωπηρά, σταθήκαμε πολλοί. Αυτήν λοιπόν θέλω να αποτυπώσω με λέξεις εδώ, όσο μεταφυσική κι αλλόκοτη κι αν φαντάζει σε όσους δεν την ασπάζονται.

Αφιέρωμα Θανάσης Παπαθανασίου: Μεθεόρτιος απολογισμός αθλιοτήτων

 

Θανάσης Ν. Παπαθανασίου

Κάποιο εστιατόριο διαφημιζόταν κάποτε με τη σπιρτόζικη δήλωση: «Τη μπριζόλα μας δεν την αγγίζει χέρι ανθρώπου. Ο μάγειράς μας είναι πίθηκος». Ομολογουμένως δεν έχω συγκρατήσει την πατρότητά της – και ζητώ συγγνώμη από τον ευφυή συντάκτη της γι’ αυτό. Ο λόγος που τη μνημονεύω εδώ είναι ιδιαίτερος. Επειδή κάθε Μεγάλη Πέμπτη βράδυ, εδώ και πέντε χρόνια, μου έρχεται στο νου. Ήρθε και φέτος. Κι επειδή φοβάμαι ότι δεν θα λείψει ούτε του χρόνου, νιώθω αναγκαίο έναν απολογισμό˙ ή ίσως μια προσημείωση…
Δεν είναι η νηστεία των μεγαλοβδομαδιάτικων ημερών που μου υποδαυλίζει τον συνειρμό. Ούτε και βρίσκεται στη λέξη «μπριζόλα» το κέντρο βάρους του. Βρίσκεται στη λέξη «χέρι». Κι έχει να κάνει με το ερώτημα ποιος απλώνει χέρι, που το απλώνει και γιατί το απλώνει.

Ως γνωστό, αργά το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, αφού τελειώσει στις εκκλησίες η ακολουθία των παθών του Χριστού, στολίζεται κατά παράδοση ο επιτάφιος, για να ‘ναι έτοιμος το πρωί της επόμενης μέρας. Τα άνθη για τον στολισμό είναι αυτά που κατά τη διάρκεια της ακολουθίας εναπόθεσαν οι πιστοί στη βάση του υψωμένου σταυρού, τα δε χέρια που στολίζουν τον επιτάφιο είναι τα ίδια τα χέρια των πιστών, κυρίως γυναικών. Έθιμο; Σίγουρα. Κι όπως κάθε έθιμο, μπορεί κι αυτό να κινείται μεταξύ ζωντάνιας και ανουσιότητας, μεταξύ επίγνωσης και φολκλόρ. Πέρα όμως από την όποια συγκυριακή φόρτισή του, ο στολισμός του επιταφίου έχει ένα περιεχόμενο σπουδαίο, τουλάχιστον σε συμβολικό επίπεδο. Φανερώνει εν σμικρώ κάτι που αποτελεί θεμελιώδη αξίωση του εκκλησιαστικού γεγονότος: την ευχαριστιακή χρήση του κόσμου και τη συμμετοχή του λαού. Είναι δουλειά των ίδιων των μελών της Εκκλησίας να οδηγούν την καθημερινότητά τους στην κοινότητα εκείνη, η οποία οραματίζεται το μπόλιασμα της ανθρώπινης ζωής από την υπόσχεση της Ανάστασης. Αυτό – στον αντίποδα κάθε έννοιας μαγείας και μαντζουνιών – σημαίνεται όποτε εισάγονται στην εκκλησία και προσφέρονται στο Θεό στοιχεία της χειροπιαστής ζωής: το ψωμί, το νερό, τα λουλούδια, μα και ο μόχθος και η ευρηματικότητα. Θα μπορούσε κανείς ευκολότατα να καταδείξει από θεολογικής σκοπιάς ότι αυτή η παράμετρος είναι συστατική του εκκλησιαστικού γεγονότος. Συστατική˙ ήγουν, ούτε ψιμύθιο που μπορεί να λείψει ανώδυνα, ούτε περιπτωσιακή παραχώρηση εκ μέρους του όποιου βοεβόδα… 

Ο ταχυδρόμος του Θεού

 
π. Δημήτριος Μπόκος


«Πριν από πολλά χρόνια», διηγείται ο γέροντας Τρύφωνας του Βάσον (Η. Π. Α.), «πήρα ένα μονοπάτι που προχωρούσε βαθιά σ’ ένα δάσος του Όρεγκον, όταν είδα ξαφνικά μπροστά μου ένα νεαρό καθισμένο πάνω σ’ ένα κούτσουρο. Η αφετηρία του μονοπατιού απείχε κάπου τέσσερα μίλια από το σημείο και μου φάνηκε παράξενο που βρήκα αυτόν τον άνθρωπο, μόνο, τόσο βαθιά μες στο δάσος. Ήταν τόσο βυθισμένος στις σκέψεις του, που αισθάνθηκα την ανάγκη να του ζητήσω να με συγχωρήσει που τον ξάφνιασα. Κάτι είπα για την ομορφιά της θείας δημιουργίας και τον ρώτησα αν ήθελε να μοιραστούμε το κολατσιό και τον καφέ μου. Κάθισα στο κούτσουρο δίπλα του, άνοιξα το σακίδιό μου και του έδωσα το μισό από το φαγητό μου.
Μετά από λίγο στράφηκε προς το μέρος μου, μου έδειξε ένα περίστροφο και μου είπε ότι είχε έρθει στο απομακρυσμένο αυτό σημείο για να αυτοκτονήσει. Μάλιστα όταν εμφανίστηκα  με τη μακριά γενειάδα μου, τα μακριά μαλλιά και το μαύρο ράσο μου, νόμιζε ότι ήμουν ένας άγγελος σταλμένος από τον Θεό· προσευχόταν, λέει, να τον συγχωρήσει ο Θεός γι’ αυτό που ετοιμαζόταν να κάνει.
Τον διαβεβαίωσα ότι είχα σάρκα και οστά και ότι δεν ήμουν άγγελος. Πρόσθεσα όμως ότι με έστελνε ο Θεός με ένα μήνυμα γι’ αυτόν. Το μήνυμα έλεγε ότι ήταν πολύ αγαπητός στον Θεό και ότι η περίοδος αυτή της απελπισίας γρήγορα θα περνούσε.