Μακαριστή Πρεσβυτέρα Ελένη Τελόγλου: « Η Μπουμπουλίνα»

Κώστα Ζουρδού

Λίγα χρόνια πριν, ο Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος συγκεντρώνει σε μια συνάντηση όλες τις πρεσβυτέρες της Μητροπολιτικής του περιφέρειας για να τις ευχαριστήσει για όσα κάνουν στις ιερατικές τους οικογένειες και στις ενορίες όπου διακονεί ο σύζυγος ιερέας τους. 

Μετά από ένα σύντομο λόγο, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος, αναγγέλλει στις πρεσβυτέρες πως ως ένα μικρό «αντίδωρο» για την προσφορά τους στην Μητρόπολη θα οργανώσει για όλες μια προσκυνηματική εκδρομή, για να τις ευχαριστήσει και με αυτόν τον τρόπο. 

Μετά από αυτήν την πρόταση τον λόγο πήρε αμέσως η πρεσβυτέρα Ελένη Τελόγλου και είπε ενώπιον όλων με θάρρος και παρρησία: « Σεβασμιώτατε, εγώ δεν πάω πουθενά χωρίς τον Παπά μου». 

Άνθρωπος του Θεού δεν δηλώνεις αλλά φαίνεσαι....

παπά-Λίβυος

Άνθρωπος του Θεού δεν δηλώνεις αλλά φαίνεσαι. Έχουμε κουραστεί από τους δήθεν. Από αυτούς που αυτοπροβάλλονται έστω και «ταπεινώ τω τρόπω». Αυτούς που πίσω από το χαμόγελο κρύβουν ακονισμένα για κατάκριση και «ιερές» μάχες δόντια .
Όλους αυτούς που χρησιμοποιούν την εκκλησία για να διαμορφώσουν ένα προφίλ πνευματικότητας ώστε να εξασφαλίσουν την αίσθηση δύναμης που δεν βρήκαν στο κόσμο.
Στην εκκλησία δεν σώζεται ο ισχυρός, ο τέλειος, ο καπάτσος, ο καταφερτζής, εκείνος που τα κατάφερε, που νίκησε, που εξυψώθηκε, αλλά εκείνος που ταπεινώθηκε, που πόνεσε, που δυσκολεύτηκε, που ταλαιπωρήθηκε, λαβώθηκε και στην αγάπη αναστήθηκε.
Η εκκλησία ανήκει στους ταπεινούς αυτού του κόσμου, σε αυτούς που ζουν στα αζήτητα της εξουσίας και της δύναμης. Των υπαρξιακά λαβωμένων, ψυχικά κουρελιασμένων, εκείνων που έγλειψαν τα πατώματα της προσωπικής τους μοναξιάς και οδύνης και αισθάνθηκαν την ολική απογύμνωση της υπάρξεως τους.
Κουραστήκαμε και πολλές φορές λυγίσαμε, κλάψαμε και πενθήσαμε για μια παραχάραξη και παραμόρφωση του εκκλησιαστικού ήθους και της χριστιανικής κατανόησης, που κρατά το περικάλυμμα της παραδόσεως και χάνει με υπαρξιακά εκκωφαντικό ήχο την ουσία της χριστιανικής ζωής.

Οι τελευταίες μέρες του Γέρ. Σωφρονίου

Αρχιμανδρίτης Ζαχαρίας Ζάχαρου 

Τέσσερις μέρες πριν πεθάνει έκλεισε τα μάτια του και δεν ήθελε να μας μιλήσει περαιτέρω. Το πρόσωπό του ήταν φωτεινό κι όχι θλιμμένο, αλλά γεμάτο ένταση. Είχε την ίδια έκφραση, όπως όταν θα τελούσε τη λειτουργία. Δεν άνοιγε τα μάτια του, ούτε πρόφερε λέξεις αλλά σήκωνε το χέρι του ευλογώντας μας. Μας ευλογούσε χωρίς λόγια κι εγώ κατάλαβαινα ότι θα έφευγε. Έτσι δεν ήθελα να τον απασχολώ. Προηγουμένως συνήθιζα να προσεύχομαι ώστε ο Θεός να επεκτείνει το γήρας του, όπως λέμε στη λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου «το γήρας περικράτησον». Αλλά κατά τη διάρκεια εκείνων των ημερών είδα ότι έφευγε κι έτσι άρχισα να λέγω: «Κύριε δώρισε στο δούλο σου πλουσίαν είσοδον στη βασιλεία σου». Προσευχόμουν χρησιμοποιώντας τα λόγια του αποστόλου Πέτρου, όπως διαβάζουμε στη Β’ Επιστολή του (Β’ Πέτρου α’ 11).

Έτσι έλεγα επιμόνως :«Θεέ μου, δώρισε πλουσίαν είσοδον στο δούλο σου και τοποθέτησε την ψυχή του μαζί με τους Πατέρες του» και ονόμαζα όλους τους συντρόφους του ασκητές πού ήξερα ότι είχε στο Αγιον Όρος, αρχίζοντας από τον Άγιο Σιλουανό και μετά όλους τους άλλους.

 

 Δημήτρης Δανίκας

Το φλας μπακ στην προσωπική διαδρομή ενός αντιστασιακού χωριάτη Αρκά που κατέκτησε την παγκόσμια 7η Τέχνη και η εξομολόγηση για την όψιμη ελληνική αναγνώριση με φόντο τα σενάρια για την Προεδρία της Δημοκρατίας

Σκηνή πρώτη

Μάνι μάνι. Για να μη σας τρώω τον πολύτιμο χρόνο σας!
Σαν κινηματογραφική ταινία. Μέσω τηλεφωνικής γραμμής. Που συνδέει την Αθήνα, δηλαδή την αφεντιά μου, με το Παρίσι. Δηλαδή τον Κώστα Γαβρά.
- Διάβασα στην εφημερίδα μου, το «Πρώτο Θέμα», και καταχάρηκα, ότι προτάθηκες για Πρόεδρος Δημοκρατίας. Ιδιοφυής ιδέα. Εδώ που τα λέμε, και φυσικά με τα δικά μου κριτήρια, ο Costa-Gavras είναι η καλύτερη επιλογή μακράν όλων των άλλων. Αφθαρτος, ανιδιοτελής, δημιουργικός, αναγνωρισμένος σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υδρογείου. Με Οσκαρ, με βαθιά πολιτική σκέψη και κοινωνική ανησυχία, με προοδευτική, αριστερή πορεία, με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, με εντελώς κρυστάλλινη και άμεμπτη προσωπική και οικογενειακή πορεία. Και πάντα νέος (του έκανα την αγιογραφία του γιατί όλα αυτά, και πολλά περισσότερα, τα πιστεύω μέχρι κεραίας).
Από την άλλη άκρη άκουσα γέλιο διακριτικής ειρωνείας.
«Πάμε παρακάτω».
- Μα γιατί το προσπερνάς; Εξαιρετική η ιδέα. Ποιος δηλαδή θα είχε την παραμικρή αντίρρηση για την περίπτωση Γαβρά; Κανείς!
«Δεν μου έγινε πρόταση. Αν μου γίνει, θα είσαι ο πρώτος που θα του παραχωρήσω συνέντευξη επί του συγκεκριμένου θέματος».
Τζίφος; Για να δούμε!

Ὁ εὐλογημένος Συμεὼν ὁ Μικρασιάτης

Τὸ 1922 ἦρθε ἀπὸ τὴν Μικρασία μὲ τοὺς πρόσφυγες ἕνα ὀρφανὸ Ἑλληνόπουλο, ὀνόματι Συμεών. Ἐγκαταστάθηκε στὸν Πειραιᾶ σὲ μιὰ παραγκούλα καὶ  ἐκεῖ μεγάλωσε μόνο του. Εἶχε ἕνα καροτσάκι καὶ ἔκανε τὸν ἀχθοφόρο, μεταφέροντας πράγματα στὸ λιμάνι τοῦ Πειραιᾶ. Γράμματα δὲν ἤξερε οὔτε πολλὰ πράγματα ἀπὸ τὴν πίστη μας. Εἶχε τὴν μακαρία ἁπλότητα καὶ πίστη ἁπλὴ καὶ ἀπερίεργη.
Ὅταν ἦρθε σὲἡλικία γάμου νυμφεύθηκε, ἔκανε δυὸ παιδιὰ καὶ μετακόμισε μὲ τὴν οἰκογένειά του στὴ Νίκαια. Κάθε πρωὶ πήγαινε στὸ λιμάνι τοῦ Πειραιᾶ γιὰ νὰ βγάλει τὸ ψωμάκι του. Περνοῦσε ὅμως κάθε μέρα τὸ πρωὶἀπὸ τὸ ναὸ τοῦἁγίου Σπυρίδωνος, ἔμπαινε μέσα, στεκόταν μπροστὰ στὸ τέμπλο, ἔβγαζε τὸ καπελάκι του καὶἔλεγε:
«Καλημέρα Χριστέ μου, ὁ Συμεὼν εἶμαι. Βοήθησέ με νὰ βγάλω τὸ ψωμάκι μου».

«Εν Πλω» στον Πειραιά!

Οι εκδόσεις «Εν Πλω», παρουσιάζουν στις 14, 15 και 16 Ιουλίου 2014, την Έκθεση Ορθόδοξου Χριστιανικού Βιβλίου και Μοναστηριακών Προϊόντων, στη Δημοτική Πινακοθήκη του Πειραιά. Για την έκθεση και τις παράλληλες εκδηλώσεις, μίλησε στην Πεμπτουσία, ο Διευθυντής Πωλήσεων των Εκδόσεων «Εν Πλω», Χαράλαμπος Θεοδώρου.

-Πεμπτουσία: Τι περιλαμβάνει η Έκθεση Ορθόδοξου Χριστιανικού Βιβλίου και Μοναστηριακών Προϊόντων, στον Πειραιά;
-Χ.Θεοδώρου: Περιλαμβάνει στο ένα σκέλος της περισσότερους από 1.500 τίτλους βιβλίων ορθόδοξης πνευματικότητας, μέσα από μια ευρεία εκπροσώπηση εκδοτικών οίκων (των εκδόσεων Εν πλω, Ακρίτας, Δόμος, Ιερά Μονή Βατοπαιδίου, Κουτλουμουσιανό Κελλί Άγιος Ιωάννης Θεολόγος, Άρτος Ζωής, Eλληνική Βιβλική Εταιρεία, Αρχονταρίκι, Επέκταση, Ατέρμονον, Πέτρος Μπότσης, Νεκτάριος Παναγόπουλος κ.α.) και στο άλλο σκέλος της αγνά, βιολογικά προϊόντα από μοναστήρια της Ελληνικής επικράτειας, που όλο και περισσότερο αρχίζουν να αναγνωρίζονται και να εκτιμώνται από το κοινό.

- Πεμπτουσία: Θα θέλατε να μας μιλήσετε για τις Εκδόσεις της Ι. Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου;
-Χ.Θεοδώρου: Οι εκδόσεις της Ι.Μ.Μ Βατοπαιδίου κοσμούν όλες μας τις εκθέσεις και κατέχουν κεντρική θέση. Αξίζει όμως, ο επισκέπτης της έκθεσης, να γνωρίσει και τα εξαιρετικά προϊόντα της Μονής, που έχουν μεγάλη ζήτηση.

Ειδικότερα για τις εκδόσεις μπορούμε να κάνουμε ιδιαίτερη αναφορά, στα ψυχοφέλιμα βιβλία τόσο του Καθηγουμένου Γέροντος Εφραίμ, καθώς και άλλων συγγραφέων από τα οποία απορρέει η Αγιορείτικη και μοναστική εμπειρία. Υπάρχουν επίσης πολλές εκδόσεις επάνω σε έργα μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας αλλά και λογίων μοναχών. Ξεχωριστή πάντα θέση κατέχουν και οι ομοιογραφικές εκδόσεις που αποτελούν κόσμημα για την παγκόσμια εκδοτική παραγωγή, καθώς και οι ψηφιακοί δίσκοι βυζαντινής μουσικής εξαιρετικής ποιότητας.

Η απαιδευσία των πολιτικών κυοφορεί τερατογενέσεις

 

 ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Ο όρος «λαϊκή δεξιά» μοιάζει λεκτικό πυροτέχνημα, κενό από κάθε πολιτικό ρεαλισμό – όπως και το κενολόγημα «κεντροαριστερά». Οταν η εκδοχή της πολιτικής είναι μόνο διαχειριστική και ολική η έκλειψη κοινωνικών στόχων άλλων πέρα από την αύξηση της καταναλωτικής ευχέρειας, τότε η πολιτική γίνεται παιχνίδι παραγωγής ψευδαισθήσεων. Το παιχνίδι οργανώνεται με τους κανόνες εντυπωσιασμού του καταναλωτή, κανόνες του μάρκετινγκ – η «λαϊκή δεξιά» ή η «κεντροαριστερά» είναι τα λεκτικά ισοδύναμα στην πολιτική με το «λευκότερο του λευκού» στα απορρυπαντικά ή με το «διπλό φλουοράιντ» στις οδοντόκρεμες.
Το 1974 ο Κων. Καραμανλής ίδρυσε ένα καινούργιο κόμμα: σαφώς σχήμα - όχημα για να ασκήσει την προσωπική του δεξιότητα στη διαχειριστική πολιτική. Προδικτατορικά ονόμαζε το κόμμα του «Εθνική Ριζοσπαστική Ενωση», μεταδικτατορικά το ονόμασε «Νέα Δημοκρατία». Και οι δύο ονομασίες ήταν απολύτως εμπορικές (διαφημιστικές), δεν απηχούσαν κοινωνικούς στόχους ούτε πολιτικές προτεραιότητες. Πολιτική φιλοσοφία του Κων. Καραμανλή ήταν, σαφέστατα, ο Ιστορικός Υλισμός, με άψογο (χρησιμοθηρικό) σέβας για το εθνικοθρησκευτικό «εποικοδόμημα».

Οι ζωές των άλλων είναι ο πλούτος μας

 

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί ομιλία του συγγραφέα (και εκπαιδευτικού) Ισίδωρου Ζουργού προς τους τελειόφοιτους της Ελληνογαλλικής Σχολής Καλαμαρί. Εκφωνήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στις 28 Ιουνίου 2014.


Βρίσκομαι καλεσμένος εδώ απόψε από τη διεύθυνση του σχολείου για να απευθυνθώ ιδιαίτερα σε σας, νεαρές κυρίες και κύριοι, και να προσθέσω κι εγώ μερικά λόγια σε μια ιδιαίτερη στιγμή της ζωής σας, ξένος ανάμεσά σας είναι η αλήθεια, όμως δάσκαλος κι εγώ, ένας από τους πολλούς που ζούνε για χρόνια ανάμεσα σε παιδιά και νέους, με τη μυρωδιά του σχολείου και της αυλής πάνω στο δέρμα, με το χτύπημα του κουδουνιού να επανέρχεται σ’ εκείνο το διάκενο, που αφήνουν καμιά φορά τα όνειρα της νύχτας. Σήμερα όμως παρίσταμαι όχι ως δάσκαλος αλλά ως συγγραφέας, ως γεννήτορας βιβλίων ο οποίος νομίζει πως έχει κάτι να σας πει.
Ίσως να το έχετε σκεφτεί κι εσείς μερικές φορές ότι μια επιπρόσθετη δυσκολία στους αποχαιρετισμούς είναι η έγνοια μήπως το τυπικό που τους περιβάλλει απορροφήσει την ουσία, μήπως τα «πρέπει» τους αλυσοδέσουν αυτά που αισθανόμαστε, μήπως με άλλα λόγια η φροντίδα της κορνίζας υποκαταστήσει το ίδιο το κάδρο. Σας διαβεβαιώ πως η στόχευσή μου είναι να σας πω δυο λόγια με την πυξίδα της καρδιάς, χωρίς κορνίζες, όπως ταιριάζει όταν μιλάς σε νέους ανθρώπους.
Φαντάζομαι πως θα έχετε επιπλέον έγνοιες και σκέψεις πέρα από τα αποτελέσματα των εξετάσεων, καθώς θα έχετε ακούσει πολλές φορές από τους γονείς σας, τους καθηγητές σας, τα ίδια τα μέσα ενημέρωσης να επαναλαμβάνουν ότι είστε εκείνη η γενιά, που καλείστε να ζήσετε με ψαλιδισμένα όνειρα, αλλά με την οφειλή να ξαναστήσετε στα πόδια της μια ολόκληρη χώρα. Πολλοί από σας ίσως προγραμματίζουν από τώρα τη μετάβαση σε άλλους τόπους, για σπουδές αρχικά κι ύστερα για αναζήτηση εργασίας. Όμως τι μπορεί να σας πει ένας συγγραφέας για τους έλικες της ζωής, που ανοίγονται μπροστά σας, τι μπορούν να πουν τα βιβλία για το μέλλον σας; Ως συγγραφέας ίσως έπρεπε κατευθείαν από εκεί να ξεκινήσω, από τα βιβλία.

Ο ευτελισμός της ζωής των νέων.

Του Σεβ. Μητροπολίτου Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ

 

Ἡ πολυεπίπεδη καί πολύμορφη κρίση πού ταλανίζει τήν σύγχρονη κοινωνία καί τήν ζωή μας πλήττει ἀνελέητα τούς νέους.

Ἡ γενιά τους θά φέρει διά βίου στίς ψυχές τους καί τίς ζωές τους, τά στίγματα τῆς πνευματικῆς πτωχείας τῆς γενιᾶς τῶν μεγαλυτέρων πού προκάλεσε τήν οἰκονομική πτωχεία.

Ἡ γενιά πού διαχειρίσθηκε τήν ζωή καί διαμόρφωσε τίς συνθῆκες πού ἐπικράτησαν στήν κοινωνία εὐθύνεται γιά τόν εὐτελισμό τῆς ζωῆς τῶν νέων ὡς ἑξῆς:

1ον Στέρησε ἀπό τά παιδιά της τήν ἀληθινή ζωή περιοριζόμενη νά ἱκανοποιήσει ἀποκλειστικά καί κατά προτεραιότητα τίς βιοτικές ἀνάγκες τους. Τά ἔστρεψε στόν «βοσκηματώδη βίο» κατά τήν ἔκφραση τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας (Μεγάλου Βασιλείου, Ὁμιλίαι εἰς τήν Ἑξαήμερον (Ὁμιλία ζ΄) PG 29, 157D).

Στήν προκειμένη περίπτωση ἰσχύει τό σχόλιο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ:
«Ταῦτα δὲ ἔδει ποιῆσαι κἀκεῖνα μὴ ἀφιέναι» (Ματθαίου κγ΄ 23).

Δηλαδή : «Αὐτά ἔπρεπε νά κάνετε, χωρίς νά παραμελήσετε κι ἐκεῖνα».

Ω, το καημένο το κροκοδειλάκι!

 

 Χριστίνα Ταχιάου

Θυμάμαι, κάπου προς τα τέλη της δεκαετίας του ’90, βρέθηκα ένα βράδυ σε ένα κλαμπ κάπου στον Πειραιά. Ήταν η εποχή της άκρατης αδικο-λαγνείας. Δηλαδή, κάθε «μαγαζί» που σεβόταν τον εαυτό του, ονομαζόταν ή αυτοπροσδιοριζόταν με λέξη που έληγε σε –άδικο. Η μόδα ήθελε τα «μαγαζιά» μεγάλα, ορθ-άδικα, με υπερυψωμένα σημεία για να ανεβαίνουν και να γδύνονται stripper, τη μουσική χάλια και τον κόσμο να προσποιείται ότι διασκεδάζει, άσχετα με το προϊόν που του σερβίρονταν.
Μπαίνοντας στον προθάλαμο αυτού του κλαμπ, είδα ξαφνικά ένα μεγάλο ενυδρείο, μέσα στο οποίο υπήρχε ένας κροκόδειλος. Το ενυδρείο ήταν ακριβώς στη διάσταση του ζώου, το οποίο ήταν πολύ μικρό (για κροκόδειλος). Πρέπει να ήταν περίπου στο ένα μέτρο μήκος, και ο κροκόδειλος και το ενυδρείο, ενώ και το πλάτος του ενυδρείου ήταν λίγο φαρδύτερο από αυτόν.
Ο κόσμος δεν του έδινε την παραμικρή σημασία. Υπήρχε δεν υπήρχε, κουνιόταν δεν κουνιόταν, ανέπνεε δεν ανέπνεε, κανείς δεν ασχολούνταν μαζί του.

Η ελευθερία από την αμαρτία και η δουλεία στην δικαιοσύνη

Πρωτ. Θεμιστοκλή Μουρτζανού

Ιδίως στις μέρες μας το ζήτημα της ελευθερίας μάς απασχολεί πολύ. Πόσο ελεύθεροι είμαστε στην εθνική και συλλογική μας ζωή όταν άλλοι καθορίζουν, έστω και με την σύμφωνη γνώμη μας, την πορεία μας; Πόσο ελεύθεροι είμαστε στην διαπροσωπική μας ζωή, όταν οι βιοτικές μέριμνες μας κάνουν να μην έχουμε χρόνο; Πόσο ελεύθεροι είμαστε στον εαυτό μας, όταν βλέπουμε τα πάθη μας να μας ταλαιπωρούν και να μην μπορούμε συχνά να αντιταχθούμε στον εγωισμό μας; Όταν βλέπουμε τους άλλους να μας βασανίζουν, να ενσπείρουν λογισμούς στις καρδιές μας και να μας εκμεταλλεύονται όχι για δική μας χαρά, αλλά για αποκλειστικά δική τους; Και μπορεί η ασκητική και πνευματική παράδοση της Εκκλησίας μας να συστήνει υπομονή, προσευχή και εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού, κατά πόσον όμως υπάρχει η δυνατότητα εντός μας να χαράξουμε καινούριες πορείες, που θα οδηγήσουν και σε συλλογικότερες αλλαγές;

Το Κατηχητικό της μπάλας διδάσκει ήθος

 

 του Γιώργου Λυκουρόπουλου

Μέσα στην επίπλαστη ευρωπαϊκή ευμάρειά μας παρακολουθούμε ένα Μουντιάλ με αιτιάσεις για αλητεία, συμπεριφορές από κακά παιδιά της κακής Νότιας Αμερικής, hard feelings και τον επιθεωρητή του σχολείου ΦΙΦΑ με προτεταμένο το δάχτυλο να κηρύσσει το ήθος κόντρα στην τσογλαναρία των Ουρουγουανών, των Κολομβιάνων, των Μεξικανών και ίσως και των Αργεντίνων.
Ο πατέρας μου έλεγε, όταν άρχισα να παίζω ποδόσφαιρο, να κοιτάζω τα μαθήματά μου, τις σπουδές μου αργότερα, και να αφήσω κατά μέρος τα σχέδια να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και να μπλέξω «με αυτούς τους αλήτες». Η αλήθεια είναι ότι πρόλαβα κάτι γειτονιές στα Καμίνια του Πειραιά που έπαιζα με τις ώρες, πριν υπογράψω το πρώτο μου δελτίο, που λογικά θα έμοιαζαν πολύ με τις αλάνες της πόλης Σάλτο όπου μεγάλωσε ο Σουάρες. Αυτός αργότερα και στο Μοντεβιδέο έπαιζε μπάλα στους δρόμους και, κακό παιδί όντας όπως ο Μαραντόνα, έφτασε να διασαλέψει τελικά το ήθος του παγκοσμίου ποδοσφαίρου με τα απονενοημένα διαβήματα απέναντι στον λόρδο Κελίνι στο ματς με την Ιταλία. Στη συνέχεια η ευρωπαϊκή ακαδημία του ποδοσφαίρου κλήθηκε να πάρει θέση για τα κατορθώματά του και να θυμίσει ότι δεν πρέπει να μπλέκουμε «με αυτούς τους αλήτες».

Η ένωση της Επτανήσου και ελληνορθόδοξα ιδανικά

Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων 

150 χρόνια συμπληρώνονται εφέτος από την Ένωση των Επτανήσων (Ιονίων Νήσων) με την Ελλάδα και είναι αξιέπαινοι όλοι οι φορείς που τιμούν το γεγονός. Συνήθως παρουσιάζεται η Ένωση ως μία παραχώρηση των Βρετανών, οι οποίοι κατείχαν μέχρι το 1864 τα νησιά, προς τον πρίγκηπα Γουλιέλμο της Δανίας, ο οποίος ενθρονίσθηκε στην Ελλάδα με τον τίτλο Βασιλεύς Γεώργιος Α΄. Η αλήθεια είναι ότι η Ένωση ήλθε ως αποτέλεσμα σκληρών αγώνων των Επτανησίων, οι οποίοι επί αιώνες δουλείας επέδειξαν θάρρος και ελληνορθόδοξο φρόνημα.
Επί Βρετανικής κατοχής, στη διάρκεια του 19ου αιώνος, οι κάτοικοι της Κέρκυρας, των Παξών, της Λευκάδας, της Ιθάκης, της Κεφαλληνίας, της Ζακύνθου και των Κυθήρων είχαν ως μόνιμο αίτημα την Ένωση με την Ελλάδα. Η Μεγάλη Ιδέα ενθουσίαζε όλους τους Έλληνες, στο Βασίλειο της Ελλάδος και στον αλύτρωτο Ελληνισμό και της οφείλουμε πολλά. Αν δεν υπήρχε αυτό το όραμα , αυτή η Ιδέα, θα είχαμε μείνει υπόδουλοι στους Τούρκους ή θα είχαμε αρκεσθεί στη μικράν και έντιμον Ελλάδα του 1830. Κακώς οι ψευδοπροοδευτικοί κατηγορούν τη Μεγάλη Ιδέα και τον υγιή εθνισμό της εποχής εκείνης. Μακάρι και σήμερα να βρούμε μία νέα Μεγάλη Ιδέα, αυτή τη φορά με περιεχόμενο πολιτιστικό και όχι εδαφικό.

"Μαγνήτων Κιβωτός"

Του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου

 

Αποτελεί πλέον διαπίστωση ακόμη και των πιο ανυποψίαστων συμπατριωτών μας, πως η περιβόητη κρίση δεν αφορά μόνον τα οικονομικά μεγέθη. Αφορά τον εντοπισμό νοήματος ζωής, αφορά τον τρόπο που σχετιζόμαστε στην καθημερινότητά μας, αφορά την εμπλοκή μας σε δράσεις ευρύτερες από το στενό μας ιδιωτικό συμφέρον, με άλλα λόγια, αφορά τον πολιτισμό μας.
Όπως και αν εννοήσει κανείς την έννοια «πολιτισμός», θα συναντήσει τα σημάδια της κρίσεως. Σε ένα πρώτο επίπεδο, εκείνο που αφορά τα έργα Τέχνης, θα διαπιστώσει μια οδυνηρή απουσία νέας καλλιτεχνικής δημιουργίας. Δεν είναι μόνον η απουσία οικονομικών πόρων, που αναμφίβολα παίζει καθοριστικό ρόλο. Είναι και μια έλλειψη έμπνευσης, διάθεσης για υπέρβαση των καθημερινών και μίζερων, αναζήτησης της καλαισθησίας και της προφητικής λειτουργίας, που πάντα έχει η αυθεντική καλλιτεχνία.

Πώς γράφεις στην Έκθεση 19!

 

 Ανδρέας Ζαμπούκας

Πολλές φορές η κουβέντα για τη βαθμολόγηση των γραπτών της Έκθεσης φτάνει σε αδιέξοδο. Άλλοι πιστεύουν ότι το μάθημα στη σημερινή του μορφή, πρέπει να καταργηθεί και άλλοι ότι η σωστή «διδασκαλία» του (τυποποίηση ουσιαστικά) μπορεί να ξεπεράσει την υποκειμενικότητα των βαθμολογητών και να ανταμείψει τον μαθητή. Το μεγαλύτερο πρόβλημα βέβαια, το έχουμε όσοι φιλόλογοι γράφουμε εκτός από το να διορθώνουμε μόνο κείμενα άλλων. Γιατί εδώ τίθεται κι ένα άλλο ζήτημα, που έχει να κάνει με το οξύμωρο σχήμα: Η συντριπτική πλειοψηφία των φιλολόγων αξιολογούν γραπτό κείμενο, σε μορφή άρθρου, ομιλίας ή δοκιμίου, αλλά οι ίδιοι δεν γράφουν ποτέ!
Αν λοιπόν, ως δάσκαλος, κατευθύνεις τον μαθητή σου, σύμφωνα με τη μορφή των κειμένων που το πραγματικό αναγνωστικό κοινό αποδέχεται, κινδυνεύει υποθετικά, να αποτύχει. Αυτόματα, μπορεί να πέσει θύμα κάποιου ανθρώπου που συνήθισε να βάζει κόκκινα σημαδάκια και να κάνει παρατηρήσεις σε κάτι που δεν του φαίνεται και τόσο γλωσσικά «ορθό». Από την άλλη, πώς μπορείς εσύ, που διαθέτεις εμπειρία και πρακτική ανταπόκριση σε χιλιάδες αναγνώστες, να ξεπεράσεις τον αληθινό εαυτό σου και να πειστείς ότι ο μαθητής δεν έχει άλλη επιλογή από το να σιγουρέψει τον μέτριο βαθμό του με την τυποποίηση; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή!

Μέσα σ' ένα λεωφορείο...

           
Του Αρχιμ. Παύλου Παπαδόπουλου
Πήγε και κάθισε δίπλα στο παράθυρο. Του άρεσε καθώς το λεωφορείο ταξίδευε μέσα στην πόλη να παρατηρεί τον κόσμο. Ήταν ένα συνηθισμένο καλοκαιριάτικο απόγευμα. Εκείνο όμως που του έκανε εντύπωση ήταν οι έρημοι δρόμοι, τα νεκρά πεζοδρόμια, τα σιωπηλά μαγαζιά. Η πόλη ήταν έρημη. Ο καλός καιρός και η αργία του Σαββατοκύριακου έκανε ακόμα και τους αναποφάσιστους αστούς να τολμήσουν μια επίσκεψη στην πιο κοντινή παραλία.

Μέσα στο λεωφορείο ήταν άλλοι τρεις άνθρωποι. Δύο ηλικιωμένοι και ένας μετανάστης. Το χρώμα του τον πρόδιδε. Ο μελαμψός άνδρας τον κοιτούσε επίμονα. Μετά από δύο στάσεις ο άνδρας με την περίεργη ενδυμασία σηκώθηκε. Ο ιερέας νόμιζε ότι θα κατέβει στην επόμενη στάση. Όμως δεν έγινε κάτι τέτοιο. Ο άνδρας πλησίασε τον ιερέα και κάθισε δίπλα του. Δεν είπε κάτι. Κοιτούσε κάτω, σαν να σκεφτόταν να μιλήσει αλλά κάτι τον εμπόδιζε.
Ο ιερέας μαζεύτηκε. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα τον ρώτησε: «Μπορώ να σε βοηθήσω σε κάτι»;

Κάλλιστος Γουέαρ: Ο κορυφαίος θεολόγος της Ορθοδοξίας ομιλεί στον «Ε.Κ.»

         
ΒΟΣΤΩΝΗ. Ο Μητροπολίτης Κάλλιστος Γουέαρ από την Οξφόρδη της Μεγάλης Βρετανίας είναι από τους πλέον κορυφαίους Ορθόδοξους συγγραφείς και θεολόγους της εποχής μας. Γνώρισε την Ορθοδοξία στην ηλικία των 17 ετών στο Λονδίνο όταν εντελώς τυχαία μπήκε σε μία Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία έτυχε να τελεί ιερή αγρυπνία και αμέσως κάτι σκίρτησε μέσα στην καρδιά του και είπε καθ’ εαυτόν «αυτό είναι το σπίτι μου, εδώ ανήκω», όπως είπε χαρακτηριστικά σε πρόσφατη συνέντευξή του στον «Εθνικό Κήρυκα» στη Βοστώνη όπου μίλησε σε συνέδριο.
Η λατρεία, η μυστική παράδοση και ιδιαίτερα η προσευχή τον προσέλκυσαν. Επί έξι χρόνια αναζήτησε, έμαθε, διάβασε, πληροφορήθηκε και μεταστράφηκε στην Ορθοδοξία, κι από τότε είναι η πλέον γνώριμη και έγκυρη φωνή της Ορθοδοξίας στη Δύση.

Οταν τον ρωτήσαμε «ποιες κατά τη γνώμη σας είναι μερικές από τις πιο σοβαρές προκλήσεις που αντιμετωπίζει σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία;», είπε ότι «είμαστε διαιρεμένοι σε τόσες πολλές διαφορετικές δικαιοδοσίες, έχουμε τόσους πολλούς Ορθόδοξους Επισκόπους στην ίδια πόλη και εάν μπορούσαμε να είμαστε πιο στενά συνδεδεμένοι θα είχαμε μεγαλύτερη επιρροή».

Ντροπή ρε αδέρφια!

Γράφει η Μάρω Σιδέρη

ΟΚ, σε πολλά φταίνε οι πολιτικοί και όπου φταίνε πρέπει να ενωθούμε όλοι εναντίον τους. Γι' αυτό το χάλι όμως ΔΕ ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ αλλά ΕΜΕΙΣ, ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ! 
Ντροπή, ρε αδέρφια!
Τι να μας κάνει ένας κρατικός μηχανισμός, ακόμα κι αν δεν υπολειτουργούσε, αν εσύ και εγώ δεν καταλάβουμε ότι τα δημόσια κτίρια, τα κτίρια όπου στεγάζονται αξίες όπως η Γνώση, ο Πολιτισμός, η Δημοκρατία δεν ανήκουν στους πολιτικούς που δε γουστάρουμε αλλά στους γονείς μας που φορολογήθηκαν γι' αυτά, σε μας που ζήσαμε και ζούμε με τα όνειρά μας εκεί μέσα, στα παιδιά μας που θέλουμε να αποκτήσουν εφόδια για να προχωρήσουν...
Ντροπή ρε αδέρφια!
Δεν αρκεί να καμαρώνεις ότι οι πρόγονοί σου ήταν μεγάλοι... τους προσβάλλεις και τους ξεγυμνώνεις με αυτή τη εικόνα...πώς θεωρείς το ξεγύμνωμα, μαγκιά;;;