"Φως Χριστού"...Η Ιεραπόστολος από τον Πειραιά Ευτέρπη Μαύτα - Ηλία....

Η μακαριστή Ευτέρπη Ηλία ήταν μια ιδιαίτερα προικισμένη γυναίκα γεμάτη πνευματικά χαρίσματα και μια ζωή βγαλμένη από συναξάρι άλλης εποχής. Δεν την γνώριζα πολύ καλά και ο λόγος είναι ιδιαίτερα απλός. Όταν η δικιά μου η γενιά ανέλαβε την κατήχηση (και νομίζαμε πως κάναμε κάτι σπουδαίο) στην Ενορία του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς, η Ευτέρπη Ηλία ήταν ιεραπόστολος στο Κολουέζι. Την έβλεπα πάντα με δέος και απεριόριστο θαυμασμό. Ήταν από αυτά τα πρότυπα που δεν μπορείς να φτάσεις, που σέβεσαι πολύ και αυτός ο σεβασμός σου δημιουργεί συστολή και απόσταση. Ενώ εκείνη με την σοφία αποτυπωμένη στο φωτεινό της πρόσωπο και στο γεμάτο αγάπη χαμόγελο πάντα μας παρακολουθούσε με μεγάλο ενδιαφέρον. Κάθε φορά που ερχόταν στον Ναό για να συναντήσει τον Π. Ιγνάτιο Παπασπηλιόπουλο παρακολουθούσε την δράση μας. Με ταπείνωση και διακριτικότητα γνωρίσματα μιας ευγενούς και καλλιεργημένης ψυχής. Η ζωή της αντηχούσε στα αυτιά μας σχεδόν σαν παραμύθι, σαν συναξάρι, σαν όνειρο. Η φωνή της ήταν πάντα γλυκιά και τα λόγια της βαθυστόχαστα. Η παρουσία της ήταν ένα ανεξάντλητο "φως Χριστού".

 

Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1927 και οι γονείς της την μεγάλωσαν με τα διδάγματα και το αυθεντικό ήθος της θυσίας μέσα από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Πρώτος μεγάλος σταθμός της ζωής της ήταν η συμμετοχή της στο χριστιανικό σωματείο Πειραϊκός Φάρος αλλά ιδιαίτερα ο πνευματικός της δεσμός με τον τιτάνα του Πνεύματος τον θεολόγο Νεόφυτο Βάμβα. Σπούδασε στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και κατέστη πτυχιούχος της το 1951. Γνώριζε την γαλλική, την αγγλική και την ιταλική γλώσσα και συνέχισε τις σπουδές της λαμβάνοντας και το πτυχίο του Διδασκαλείου της Μέσης Εκπαίδευσης το 1965. Η Πνευματική της ζωή, η θεολογική της παιδεία και η εκκλησιαστική της συνείδηση ήταν σε τόσο μεγάλο επίπεδο που η ηγεσία του Πειραϊκού Φάρου την είχε προάγει σε εκπαιδεύτρια των στελεχών που δίδασκαν μελέτη Αγίας Γραφής στους χριστιανούς της εποχής. Ήταν επίσης πτυχιούχος μουσικοδιδάσκαλος και κάτοχος της Βυζαντινής Μουσικής ανεβαίνοντας σταδιακά στο ψαλτήρι γεγονός πρωτοποριακό για μια γυναίκα την εποχή εκείνη. Η Ευτέρπη Ηλία όμως χαρακτηριζόταν από ένα "άγιο πείσμα" με το οποίο και κατόρθωνε τα ακατόρθωτα να μοιάζουν απλά.

 

Υπηρέτησε σε πολλά σχολεία, στην Κύπρο, στην Καρδίτσα, στην Λειβαδιά και φυσικά στον Πειραιά. Από το1976-1978 συνεργάστηκε με τον Αρχιμανδρίτη Ιερώνυμο (σημερινό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών) ως Λυκειάρχης. Στον Πειραιά ξεκίνησε ως φιλόλογος στο 1ο Λύκειο Πειραιά (στην οδό Λουκά Ράλλη) και τελείωσε την σπουδαία καριέρα της στο 5ο Λύκειο Πειραιά ως Λυκειάρχης. Σαν εκπαιδευτικός και Λυκειάρχης ήταν αρκετά συνεπής στις υποχρεώσεις της και ήθελε όλα να λειτουργούν άψογα για την καλύτερη δυνατότητα μόρφωσης των μαθητών. Στις γιορτές και στις εθνικές επετείους ήταν ιδιαίτερα απαιτητική και φρόντιζε να περνούν στους μαθητές η αγάπη για την πατρίδα και το θυσιαστικό ήθος της Εκκλησίας. Όταν ήταν Λυκειάρχης στο 5ο Λύκειο Πειραιά είχε κανονίσει τον τακτικό εκκλησιασμό του σχολείο στον Ιερό Ναό Μυρτιδιωτίσσης στο Νέο Φάληρο. Εκεί σε μια Θεία Λειτουργία η κ. Ευτέρπη Ηλία είχε προσκαλέσει τον Νεόφυτο Βάμβα να κηρύξει τον θείο λόγο. Ο φλογερός λαϊκός Ιεροκήρυκας Νεόφυτος Βάμβας καθήλωσε με τους λόγους του τους μικρούς μαθητές με τους περισσότερους να ζητήσουν την ημέρα εκείνη να κοινωνήσουν (περιστατικό σχεδόν απίθανο να συμβεί στις μέρες μας).

 

Ένας δεύτερος μεγάλος σταθμός στη ζωή της ήταν η γνωριμία, ο γάμος και η δημιουργία μιας πολύτεκνης οικογένειας (απέκτησαν πέντε παιδιά, δέκα εγγόνια και δύο δισέγγονα) με τον Θεολόγο και μετέπειτα Λυκειάρχη Γεώργιο Ηλία. Ο Γεώργιος Ηλίας ήταν μια σπουδαία μοναδική περίπτωση ανθρώπου και συζύγου. Ένας άνθρωπος της αγάπης και της προσφοράς στην πράξη γεμάτος από την λειτουργική ζωή της Εκκλησίας. Ήταν και εκείνος μέλος του Πειραϊκού Φάρου και στην συνέχεια διετέλεσε και πρόεδρος του για πολλά χρόνια.

Η Ευτέρπη Ηλία το 1961 εντάσσεται στο Ιεραποστολικό Κέντρο "Πορευθέντες" και συμμετέχει στις συνάξεις μαζί με τους πρωτοπόρους της εξωτερικής Ιεραποστολής αείμνηστους Αναστάσιο Γιαννουλάτο (Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας) και Ηλία Βουλγαράκη (Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών). Εκεί ζωντανεύει ο παιδικός της πόθος να ακολουθήσει την μαρτυρία της εξωτερικής ιεραποστολής, πόθος που δεν θα αργήσει να βρει τον δρόμο του. 

 

Όταν ολοκληρώνει την εκπαιδευτική της σταδιοδρομία και συνταξιοδοτείται από το λειτούργημα του εκπαιδευτικού και εκεί που άλλες και άλλοι στην θέση της ονειρεύονται μια ξεκούραστη ζωή, δέχεται την πρόσκληση του Μακαριστού Μητροπολίτου Κεντρώας Αφρικής Τιμόθεου Κοντομέρκου για να συμμετάσχει στην προσπάθεια της εξωτερικής Ιεραποστολής στο Κονγκό το έτος 1990. Αφού δέχεται την πλήρη στήριξη του συζύγου της Γεωργίου Ηλία, ο οποίος την διαβεβαιώνει ότι θα φροντίσει τα παιδιά (το ένα πήγαινε ακόμα σχολείο) και τα του οίκου τους και μετά από συνομιλία και ενθάρρυνση που είχε από την Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους π. Γεώργιο Καψάνη ο οποίος μπροστά στον ενδοιασμό της για τα παιδιά της της απαντάει: "πήγαινε και ο Θεός θα φροντίσει για τα παιδιά σου". Στην ηλικία τον 63 ετών αποφασίζει να συμμετάσχει στις προσπάθειες της εξωτερικής ιεραποστολής στο Κολουέζι του Ζαίρ (σημερινό Κονγκό). Εκεί από το 1990 έως και το 1995 θα γίνει η μάνα για τους μαύρους αδελφούς μας κάθε ηλικίας και κυρίως για τα παιδιά και θα διευθύνει το Δημοτικό Σχολείο της Εξωτερικής Ιεραποστολής με το όνομα "Φως Χριστού". Τους διδάσκει σχεδόν όλα τα μαθήματα του σχολείου, την γαλλική γλώσσα αλλά και μουσική. Και από το 1992 δημιουργεί και το Γυμνάσιο της Ιεραποστολής. Είναι παντού μέσα σε όλες τις ανάγκες τους.  Διοργανώνει γιορτές, θρησκευτικές τελετές και προετοιμάζει τους μαθητές για την επαγγελματική τους αποκατάσταση αλλά και για τον οικογενειακό τους βίο.

Το πείσμα και το ακαταμάχητο θάρρος της δρουν ευεργετικά για την ιεραποστολή. Ένα βράδυ παρακρατικοί τρομοκράτες εισβάλλουν στο διπλανό οίκημα των καθολικών ιεραποστόλων σκοτώνουν την ηλικιωμένη καλόγρια και βιάζουν την νεότερη και εφορμούν στις εγκαταστάσεις των ορθοδόξων. Η Ευτέρπη Ηλία βγαίνει μπροστά και με το θάρρος αλλά και την γλυκύτητα του λόγου της εξηγεί στα γαλλικά στους τρομοκράτες πως εδώ είναι για να μορφώσουν τα παιδιά τους. Εκείνοι δέχονται τους λόγους και τις παραινέσεις της και φεύγουν λέγοντας στην ίδια και στα υπόλοιπα μέλη της αποστολής να συνεχίσουν το έργο τους.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1995 καταπιάνεται με τις προσπάθειες των σωματείων που βοηθούν τα κλιμάκια της εξωτερικής ιεραποστολής και ασχολείται με την οικογένεια της. Το 2000 δέχεται με αναστάσιμο πόνο και στωικότητα ένα μεγάλο πλήγμα. Ο συνοδοιπόρος μιας ζωής, ο σύζυγος της Γεωργιος Ηλίας αναχωρεί για την ουράνια πατρίδα. Ήταν η εορτή του Αγίου Νικολάου, 6 Δεκεμβρίου 2000 και ο Γεώργιος Ηλίας εκκλησιάζεται στο εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων του Ζάννειου Νοσοκομείου. Κάθεται στο στασίδι του, εκφωνεί το πανηγυρικό κήρυγμα της ημέρας, μεταλαμβάνει το σώμα και το αίμα του Χριστού, επιστρέφει στη θέση του και παραδίδει την ψυχή του στο Θεό.

Η Ευτέρπη Ηλία αναλαμβάνει την εκπομπή του αείμνηστου συζύγου της με τίτλο "και άλλα πρόβατα έχω" στον Ραδιοφωνικό Σταθμό Πειραϊκή Εκκλησία και την διατηρεί για 11 χρόνια προσφέροντας μεγάλη πνευματική ανακούφιση και γνώση στους ακροατές του σταθμού.

Στις 4 Δεκεμβρίου του 2018 παραδίδει την ψυχή της στο Χριστό και ολοκληρώνει μια αγία ζωή στον κόσμο αυτό. Η εξόδιος ακολουθία γίνεται στις 6 Δεκεμβρίου του 2018 (την ίδια μέρα με την κοίμηση του μακαριστού συζύγου της 18 χρόνια μετά) στον Άγιο Βασίλειο Πειραιά μέσα σε ένα περιβάλλον χαρμολύπης.

Η μακαριστή Ευτέρπη Ηλία ήταν μία σπάνια γυναίκα, σύζυγος, μητέρα, εκπαιδευτικός, ιεραπόστολος, Ήταν ένα "φως Χριστού" έγινε ένα φως μέσα στο κόσμο για τον κόσμο με πληρότητα αγάπης.

Κώστας Ζουρδός