Πάνω από εβδομήντα χρόνια στην αγαπημένη της Φρεαττύδα αναπολεί τα χρόνια που πέρασαν και βλέπει τις αλλαγές που συντελεί ο χρόνος και στους ανθρώπους που πάνε και έρχονται και στο περιβάλλον που διαρκώς αλλάζει. Οι αναμνήσεις είναι πολλές, δύσκολες κάποιες λυπητερές που φέρνουν πόνο. Την θυμάμαι πριν τριάντα χρόνια να συντροφεύει στο σχολείο τα εγγόνια της τον Βασίλη και τον Κωνσταντίνο, να ανησυχεί για την διατροφή τους, την μόρφωση τους, την συμπεριφορά τους. Την θυμάμαι να ανοίγει το σπίτι της για να παίξουμε ανέμελα και σε προστατευμένο χώρο και να μας προσφέρει τα καλούδια μιας σπάνιας νοικοκυροσύνης. Την θυμάμαι στα κάγκελα της σχολικής αυλής να μας καμαρώνει και να χαίρετε με το παιχνίδι μας και ας μην το καταλάβαινε.
Στην ένατη δεκαετία της ζωής της δεν αναπολεί τα περασμένα
για να κλειστεί σε αυτά. Κοιτάζει το παρελθόν και το παρουσιάζει στους νεότερους
γιατί ανησυχεί για το μέλλον. Για το μέλλον τους. Των νέων ανθρώπων που βολοδέρνουν
σε μια κοινωνία δίχως ανθρώπινο προσανατολισμό. Από αρχοντική και καλλιεργημένη
οικογένεια κρατάει η ζωή της μα η απλότητα, η ταπείνωση και η καθαρότητα ξεχειλίζει
την στάση και το βλέμμα της. Τι είναι αυτό που κάνει τους παλαιούς ανθρώπους τόσο
ξεχωριστούς; Τι χάσαμε στην στράτα της ζωής μας και δεν τους μοιάσαμε; Την άκουσα
να ανησυχεί για τον γείτονα που έχει καιρό να δει, για το εγκαταλελειμμένο
σχολείο που ερειπώνει, για τα νέα παιδιά που έπαψαν να ονειρεύονται. Η καρδιά
τελικά είναι το μυστικό. Και η καρδία της
κ Κωστούλας παραμένει ακόμα ζεστή, ζωντανή, για τους άλλους ξεχειλισμένη από αγάπη
που θέλει πάντα να μοιράζετε. Για την σοφία της, την απλότητα της, την καλοσύνη
και την αγάπη της παραμένει πάντα η γιαγιά της καρδιάς μας.
Κώστας Ζουρδός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου