«Ο νευρικός κύριος»…και «το ζωηρό παιδί»…

Ένα από τα ποιο αστεία σκετσάκια της κατασκήνωσης ήταν ο νευρικός κύριος το οποίο έπαιζε με μεγάλη επιτυχία ο Γιάννης Κατσαμπάκης στις βραδιές ψυχαγωγίας της κατασκήνωσης πλαισιωμένος και από άλλα στελέχη που ενσάρκωναν τους υπόλοιπους ρόλους. Δεν υπήρχε κατασκηνωτικό βράδυ σε όλες σχεδόν τις κατασκηνωτικές χρονιές που να μην συμπεριλαμβάνεται «ο νευρικός κύριος» στο ρεπερτόριο της ψυχαγωγίας. Βέβαια όλα αυτά τα χρόνια τα πρόσωπα των ρόλων άλλαζαν ανάλογα με την χρονιά και τα στελέχη της κατασκήνωσης. Στην κατασκήνωση εκτός από τον Γιάννη Κατσαμπάκη και άλλα στελέχη έγραψαν στην συλλογική μας μνήμη με την ερμηνεία τους στο παραπάνω μικρό μονόπρακτο όπως, ο Γιώργος Γκαλημανάς, ο αείμνηστος Σταύρος Μωραΐτης και από τα στελέχη της νεότερης γενιάς ο Χρήστος Τάχιας.

 

Το μικρό αυτό μονόπρακτο λόγω και της μεγάλης του επιτυχίας το είχαμε μεταφέρει  στην θεατρική ομάδα του Αγίου Βασιλείου και με κάθε ευκαιρία το παρουσιάζαμε στις γιορτές που διοργανώναμε για να προσφέρουμε μια εύθυμη νότα στους ενορίτες. Σε μια γιορτή λήξης των κατηχητικών σχολείων το 1992 αποφασίσαμε εκτός του άλλου προγράμματος να παίξουμε και το σκετσάκι του «νευρικού κύριου». Η διανομή των ρόλων είχε ως εξής: τον νευρικό κύριο τον έκανα εγώ, τον πατέρα του παιδιού ο Βασίλης Χρήστου και το ζωηρό παιδί ο Δημήτρης Σπυράκης. Αλλά ας δούμε την πλοκή του για εκείνους που δεν το γνωρίζουν.

 

Σε ένα πάρκο ένας κύριος κάθετε σε ένα παγκάκι για να διαβάσει την εφημερίδα του.

Φοράει τα γυαλιά του και μετά από μία δύσκολή εργασιακή ημέρα προσπαθεί να χαλαρώσει στο μικρό παρκάκι και να ξεχάσει την πίεση της καθημερινότητας. Μια καθημερινότητα που του έχει τσακίσει τα νεύρα. Νομίζει τώρα πως στο πάρκο ανενόχλητος θα ηρεμήσει. Έκανε λάθος

Μετά από λίγο έρχεται ένας πατέρας με το παιδί του και κάθετε στα παρακείμενα παγκάκια για να το ταΐσει. Το παιδί αρνείται να φάι χρησιμοποιώντας διάφορες δικαιολογίες και ύστερα από την επιμονή του Πατέρα ζητάει διάφορα πράγματα από τον διπλανό κύριο, στην αρχή τα γυαλιά του, μετά το σακάκι του, στην συνέχεια την εφημερίδα του και τέλος απαιτεί να τον ταΐσει ο ίδιος.

Ο κύριος αρχίζει σιγά-σιγά να νευριάζει. Ύστερα από απεγνωσμένες προσπάθειες να το πείσει, σκαρφίζοντας διάφορους τρόπους και υποσχόμενος απίθανα δώρα, και όταν το παιδί αρνείται να φάι  από τον ίδιο όπως εκείνο ζήτησε, του ρίχνει την κρέμα στο πρόσωπο. Σε όλη τη διάρκεια του έργου ο Δημήτρης έκανε διάφορες γκριμάτσες που σκορπούσαν γέλιο μέχρι δακρύων. Η ερμηνεία του Δημήτρη στο ρόλο του ζωηρού παιδιού ήταν μοναδική και η αίθουσα τελετών τραντάχθηκε από χαρά.

 Ο Δημήτρης ήταν από την δικιά μου νεότερη γενιά στελεχών του Αγίου Βασιλείου που είχε διακριθεί και συμμετάσχει σε πολλές δράσεις της ενορίας του Αγίου Βασιλείου αλλά και της Μητροπόλεως Πειραιώς. Στέλεχος του νεανικού έργου, στέλεχος της κατασκήνωσης, υπεύθυνος της ομάδας βόλεϊ, μέλος της θεατρικής ομάδας και τόσα άλλα. Πολλά χρόνια έσμιξαν οι πορείες μας και «έγραψε» με την παρουσία του τα δικά του μίλια στην ιστορία της ενορίας μας, της μητρόπολης μας και της ζωής μας. 

Ποιος μπορεί να ξεχάσει το τραγούδι που του τραγουδούσαμε στην τραπεζαρία της κατασκήνωσης για να τον πειράξουμε και να αρχίσει το γλέντι της χαράς και της διασκέδασης που ήταν: « Δημήτρη μου-Δημήτρη μου, το έκλεισες το σπίτι μου το έκανες οικόπεδο γιατί είσαι λεβεντόπαιδο». Και εκείνος να ψάχνει σύνθημα για να απαντήσει.

Κώστας Ζουρδός