Αγάπη που γεννιέται αδιάκοπα…

                                                                  Γ! ΜΕΡΟΣ

Δεν νομίζω πως κατόρθωσα να καλύψω την σπουδαία δράση στην Μητρόπολη Πειραιώς του Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνάτιου, εξάλλου κάτι τέτοιο δεν είναι και πολύ εύκολο. Είναι ένα εγχείρημα δύσκολο με πολύπλευρες προεκτάσεις που εμείς το ζήσαμε ουσιαστικά και βιωματικά και σε πολλές περιπτώσεις δεν μπορούμε να το περιγράψουμε. Έχει όμως αξία να φωτίσουμε  κάποια στοιχεία που κατά την γνώμη μου έχουν κάποιο ενδιαφέρον.

Ο π. Ιγνάτιος είχε πολλές καινοτόμες και δύσκολες ιδέες για την εποχή και συντέλεσε στην μετάβαση από το «κλειστό σωματείο» σε αυτό που πραγματικά είναι η Εκκλησία μια μεγάλη αγκαλιά για όλους. Και αυτές τις ιδέες, αυτές τις δράσεις προσπαθούσε να τις μπολιάσει και με την δική του παρουσία.

Αποτέλεσε με την στάση του, την παρουσία του, την συμπεριφορά και την αγάπη του, πρότυπο  για πολλούς από εμάς και μάλιστα πρότυπο ζωής, και για πολλούς από εμάς που θέλησαν και ακολούθησαν την ιεροσύνη, πρότυπο ιεροσύνης.

Τον έχω ακούσει να μην αποδέχεται για τον εαυτό του τον χαρακτηρισμό του θεολόγου αλλά μόνο του ποιμένα παρόλα αυτά ενώ και σε εμένα δεν  αρέσουν οι ταμπέλες πρέπει να ομολογήσω πως κατά την γνώμη μου ο π. Ιγνάτιος δημιούργησε   ( εν γνώσει ή εν αγνοία ) την τάση της θεολογίας της Αγάπης. Αγάπη σε όλους, καρδιά που φλέγεται για τον Χριστό και ζει για τον συνάνθρωπο, καταδεκτικότητα, ανεκτικότητα, μια Εκκλησία αγκαλιά με πόρτες ανοικτές, μια Εκκλησία που δεν την ψάχνεις αλλά σε βρίσκει όπου και αν είσαι όποιος και αν είσαι.

Ο π. Ιγνάτιος είχε μοναδική ικανότητα στην επιλογή συνεργατών και κυρίως την ευκολία να τους μεταδώσει, να τους μπολιάσει το όραμα του σε τέτοιο σημείο που να μοιάζει και να είναι δικό τους. Μια αστική παράδοση της ιστορίας της τοπικής μας εκκλησίας λέει πως  όλα τα σπουδαία έγιναν με την έγκριση του Γέροντα, την ιδέα του π. Ιγνάτιου και καταστρωνόταν το πλάνο δράσης το διάστημα που χρειαζόταν να κατέβει από το Μοναστήρι στον Πειραιά, από τον Νίκο (Ζαμπαζιώτη) και τον π. Γεώργιο ( Γεωργακόπουλο) και στην συνέχεια και άλλων.

Είχε ισχυρούς προσωπικούς δεσμούς με την ενορία του Αγίου Βασιλείου και πάντα συμμετείχε στις δράσεις μας και στις εκδηλώσεις μας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε την συνεισφορά στην προσωπικότητα του, του αείμνηστου πατέρα του Πρωτοπρεσβύτερου Μαρίνου Γεωργακόπουλου και της αείμνηστης μητέρας του Θεοδώρας καθώς και του Γέροντα Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικου.

Δεν ξέρω αν προσέφερα κάτι στην καταγραφή της ιστορίας και της προσφοράς του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνάτιου στην τοπική μας Εκκλησία. Εκείνο που είναι σίγουρο και το ζήσαμε αρκετοί, είναι πως  ο Σεβασμιώτατος Ιγνάτιος είναι από αυτούς που καθόρισαν και φώτισαν τα βήματα μας και τη ζωή μας. Είναι εκείνος που  φώτισε τα σκοτεινά μονοπάτια της ψυχής μας και τα περπάτησε μαζί μας, ξέρεις, με την Αγάπη που γεννιέται αδιάκοπα…

                                                                      
                                                                             ΤΕΛΟΣ

Κώστας Ζουρδός