Τα παιδιά του Ιερού ή τα παπαδάκια και ο «πρύτανης» της διακονίας Σαράντος.

Μια από τις αρχαιότερες παραδόσεις της Εκκλησίας μας είναι η διακονία των μικρών αγοριών κατά την διάρκεια της Θείας Ευχαριστίας αλλά και των άλλων ακολουθιών, ντυμένα με τα ειδικά παιδικά άμφια, παιδία που κατά την ορολογία της εκκλησίας τα ονομάζουμε Ιεροπαίδες αλλά έχει επικρατήσει να τα λέμε παπαδάκια.

 

Οι Ιεροπαίδες έχουν πολλά καθήκοντα. Ανάβουν τα κεριά, προετοιμάζουν το θυμιατήρι, κρατούν το σταυρό κατά τη διάρκεια της λιτανείας, είναι εξοικειωμένοι με τα διάφορα άμφια και ιερά σκεύη και ακολουθούν τη λειτουργία συμμετέχοντας στη Μικρή και τη Μεγάλη Είσοδο καθώς και σε άλλα τμήματα των Λειτουργιών.Τα παπαδάκια φορούν ειδικά άμφια: έναν χιτώνα (στιχάριο) που αντιπροσωπεύει την καθαρότητα της ψυχής, την ευτυχία και τη σωτηρία. Τα πολύ μικρά παπαδάκια επιτρέπεται να φορούν μια μακριά ζώνη (οράριο) που αντιπροσωπεύει τα φτερά του αγγέλου, επειδή θεωρούνται αγνοί. Μεγαλύτεροι ιεροπαίδες επιτρέπεται να φορούν

το Οράριο όταν χειροτονηθούν ως αναγνώστες της Εκκλησίας.

Στην ενορία του Αγίου Βασιλείου από το 1962 είχε καθιερωθεί η περιφορά της εικόνας του Αγίου και εκεί όπως και κατά την διάρκεια της περιφοράς του επιταφίου η συμμετοχή των παιδιών που διακονούσαν στο Ιερό ήταν καθοριστική. Στο ιερό του Αγίου Βασιλείου διακόνησαν εκατοντάδες παιδία φορώντας τα ειδικά άμφια κρατώντας τα εξαπτέρυγα, τα λάβαρα και τον σταυρό, δίνοντας την κατάλληλη ιεροπρέπεια  στις ιερές ακολουθίες.

Ο π. Ιγνάτιος για την καλύτερη ευταξία και οργάνωση των παιδιών που διακονούσαν στο ιερό είχε ορίσει έναν υπεύθυνο που ήταν αρμόδιος για τον συντονισμό και  τις ενέργειες που απαιτούνταν κατά την διάρκεια των ακολουθιών. Από τον ρόλο του υπεύθυνου συντονιστή είχαν περάσει κατά καιρούς αρκετά στελέχη του νεανικού έργου αλλά εκείνοι που διακρίθηκαν ιδιαίτερα ήταν, ο π. Καλλίνικος (Νίκος) Μαυρολέων, ο π. Νεκτάριος ( Δημήτρης) Βενιέρης, ο π. Γρηγόριος Νανακούδης και ο Σαράντος Γιαννούτσος. Για τους τρείς πρώτους δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά το γεγονός και μόνο ότι ακολουθήσανε την ιεροσύνη φανερώνει από μόνο του την σοβαρότητα, την γνώση και την υπευθυνότητα που είχαν στον ρόλο που τους είχε ανατεθεί για τον συντονισμό των παιδιών που διακονούσαν στο Ιερο.

Εκείνος όμως που ήταν ο «πρύτανης» της διακονίας του ιερού Βήματος ήταν ο Σαράντος. Ο Σαράντος ήταν εκπληκτικός. Αεικίνητος, πανταχού παρόν, και εμπειρικός γνώστης του τυπικού της Εκκλησίας οργάνωνε μοναδικά τα παιδιά του Ιερού Βήματος και ειδικότερα την δύσκολη ημέρα της περιφοράς του επιταφίου που έπρεπε να «ντύσει», να οργανώσει, και να κατευθύνει εκατοντάδες παιδία. Πάντα ήρεμος, δεν έχανε ποτέ τον αυτοέλεγχο του και την ψυχραιμία του και είχε πάντα μια λύση γρήγορη και αποτελεσματική σε οποιδήποτε πρόβλημα και αν παρουσιαζόταν ξαφνικά. Στα χέρια του μπορούσε να κρατάει το θυμιατό, κεριά, λιβάνια, σφυρί, καρφιά και ότι άλλο χρειαζόταν κατά την διάρκεια των ακολουθιών. Ήταν ο συγκινητικός «σταυρωτής», εκείνος που χτύπαγε τα καρφιά στον σταυρό του Χριστού την Μ. Πέμπτη  και ανά πάσα στιγμή μπορούσες να τον δεις ανεβασμένο σε μία σκάλα ή κρεμασμένο σε μια κολόνα για να κρεμάσει τα σημαιάκια. Ο Σαράντος ήταν ένα πραγματικό σχολείο διακονίας για εμάς ήταν ο «πρύτανης» της διακονίας του Ιερού Βήματος του Ιερού Ναού Αγίου Βασιλείου Πειραιώς.

Αλήθεια ποιος από εμάς δεν θα ήθελε να γινόταν παιδί για να ξαναζήσει έστω για λίγο μέσα στην διακονία του Ιερού; Μέσα σε αυτή την χαρούμενη, κατανυκτική και ζωντανή εμπειρία της Εκκλησίας μας. Εκεί που όλοι μαζί συμμετείχαμε στην αποκάλυψη της ζωής…

Κώστας Ζουρδός