Το κλειδί του Αγίου…

                        Στον αείμνηστο Πρωτοπρεσβύτερο π. Πέτρο Παπαϊωάννου.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 ένας επίτροπος του Ιερού Ναού του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς σε έναν χώρο του ναού βρίσκει κάτι «άχρηστά παλιά πράγματα» και αποφασίζει να τα παραχωρήσει σε έναν παλιατζή για να γλιτώσουν από αυτή τη «σαβούρα». Μέσα στα πράγματα αυτό που δόθηκαν για παλιοσίδερα ήταν και το κλειδί του πρώτου Ναού του Αγίου Βασιλείου που θεμελίωσαν στις 10 Ιανουαρίου του 1874 ο Βασίλειος και η Αικατερίνη Γεωργακάκου.

Για χρόνια όλοι πίστευαν πως το κλειδί μαζί με όλα τα άλλα αντικείμενα είχαν οριστικά χαθεί για τον Ιερό Ναό στερώντας από τις επόμενες γενιές ένα κομμάτι της ιστορίας του, αλλά ο Θεός και ο Άγιος είχαν αποφασίσει διαφορετικά. Περίμεναν το κατάλληλο  «σκεύος εκλογής» που θα διαδραμάτιζε τον σημαντικό ρόλο της επιστροφής και το βρήκαν στο πρόσωπο του αείμνηστου Πρωτοπρεσβύτερου Π. Πέτρου Παπαϊωάννου.

Το κλειδί δεν είχε χαθεί το είχε στην κατοχή του ένας επαγγελματίας υδραυλικός που είχε μαγαζί στην ενορία μας ο μάστρο-Γιώργης Λάμπου. Ο μάστρο-Γιώργης Λάμπου είχε δεχθεί δελεαστική οικονομική πρόταση από έναν Δικηγόρο της περιοχής για να το έχει ως κειμήλιο αλλά εκείνος δεν το παραχωρούσε γιατί το ήθελε ως ευλογία. Το μυστικό έφτασε στον κατάλληλο άνθρωπο στον π. Πέτρο Παπαϊωάννου ο οποίος έπεισε τον μάστρο-Γιώργη Λάμπου να παραχωρήσει το κλειδί του πρώτου Ναού του Αγίου Βασιλείου εκεί που άνηκε στην ενορία. Ο π. Πέτρος ένας ευθύς και αποφασιστικός κληρικός με θέληση και ισχυρό χαρακτήρα που πάντα αναλάμβανε σημαντικές εκκλησιαστικές διακονίες, ήταν δύσκολο κανείς να του αντιταχθεί κυρίως για ένα τόσο σοβαρό θέμα όπως το κλειδί του πρώτου Ναού. Ο Θεός είχε στοχεύσει στον κατάλληλο άνθρωπο.

Ο π. Πέτρος  ήταν ένας εξαιρετικός κληρικός που υπηρέτησε στον Άγιο Βασίλειο Πειραιώς πάνω από σαράντα χρόνια συνδέοντας με την παρουσία του σημαντικές στιγμές της ιστορίας της ενορίας αλλά και προσωπικές των ενοριτών. Χαρισματικός λειτουργός και ικανότατος κήρυκας του θείου λόγου διακρίθηκε για χρόνια στο δύσκολο έργο της φιλανθρωπίας με την ευθύτητα του, την ευθυκρισία του, την ειλικρίνεια του, και την αμεσότητα του, στοιχεία μιας συγκροτημένης πνευματικής προσωπικότητας. Φιλόξενος και καταδεκτικός οικοδεσπότης με ένα έξυπνο και διαπεραστικό βλέμμα που μπορούσε να διαβάσει την στάση και την συμπεριφορά σου και να σε στήριξη ανάλογα πότε με γλυκύτητα και πότε με αυστηρότητα παιδαγωγική που έκρυβε μια βαθειά αγάπη. Ο π. Πέτρος  είχε δημιουργήσει μια όμορφή οικογένεια την οποία αγαπούσε, φρόντιζε και προστάτευε πολύ, μαζί με την πρεσβυτέρα του, και τα παιδία του είχαν υπηρετήσει και αυτά από πολλές θέσεις την ιεραποστολική διακονία της ενορίας. Ήταν ένας από τους σπουδαίους κληρικούς που ο Θεός χάρισε στην ζωή μας.

Και μια προσωπική μαρτυρία που την φυλάω χρόνια αλλά νομίζω πως πρέπει να τονιστεί  γιατί φανερώνει το μέγεθος της μεγάλης πνευματικής προσωπικότητας του π. Πέτρου. Σε μια γιορτή της ενορίας ο π. Πέτρος είχε αργήσει να προσέλθει λόγω ιερατικών υποχρεώσεων και λίγα λεπτά μετά την έναρξη της εμφανίστηκε στην αίθουσα τελετών και κατευθύνθηκε προς την θέση του. Μια κυρία τον σταμάτησε και του ζήτησε να δώσει χρήματα για το φιλόπτωχο ταμείο. Ο π. Πέτρος ανταποκρίθηκε αμέσως και έβγαλε το μπλοκάκι με τις αποδείξεις. Κατευθυνόμενος προς το μέρος του τον παρότρυνα να κάνει τις ενέργειες του με την κυρία όταν τελειώσει η γιορτή για τι δημιουργείτε μια μικρή αναστάτωση. Με κοίταξε με αυτό το αυστηρό και διαπεραστικό του βλέμμα και μου είπε: « οι ανάγκες των φτωχών προηγούνται». Είχε δίκιο. Έφυγα νευριασμένος. Είχα άδικό. Για άλλη μια φορά η ορμή της νεότητας με είχε κυριεύσει. Λίγες μέρες μετά είχαμε συγχωρεθεί. Πέρασαν χρόνια και ήρθαν οι τελευταίες μέρες του επίγειου βίου του. Έμαθα ότι με ζητούσε για να σιγουρευτεί ότι πραγματικά είχαμε συγχωρεθεί για το περιστατικό που είχε συμβεί χρόνια πριν. Σκεφτείτε πόσο τακτοποιημένα τα είχε όλα μέσα του. Ήθελε να ήταν σίγουρος για όλα να μην αφήσει καμία λεπτομέρεια σε αυτή την ζωή. Αντί να τον αναζητώ εγώ που έφταιξα για να του ζητήσω συγνώμη με ζητούσε εκείνος. Δεν πρόλαβα. Πάντα τον σκέπτομαι και τον αναπολώ με αγάπη και νοσταλγία αυτόν τον δυναμικό όλο αγάπη πατέρα που μας χάρισε ο Θεός στο διάβα της ζωής μας.

Μια παράδοση της Εκκλησίας μας λέει πως ο Απόστολος Πέτρος κρατάει το κλειδί του Παραδείσου και στέκετε στις πύλες του για να ανοίξει στους εκλεκτούς. Στον παράδεισο υπάρχει και ο δικός μας Πέτρος, εκείνος που έσωσε το κλειδί του πρώτου ναού του Αγίου Βασιλείου, εκείνος που κρατάει το κλειδί της δικιάς μας εισόδου, εκείνος που μας περιμένει με ένα χαμόγελο και μία αγκαλιά, ο αγαπημένος μας πατέρας π. Πέτρος, εκείνος που θα μας προϋπαντήσει στην αληθινή ζωή…

Κώστας Ζουρδός