Πως εκλήθης αδελφέ;….

Μαζευτήκαμε στην Παπανικολή 1, ήρθε η ώρα των αποφάσεων, των ανακοινώσεων. Ο χρόνος έγινε ώριμος. Η ριζική μεταστροφή είχε συντελεστεί. Τώρα το πρόσωπο είναι σίγουρο για το πρόσωπο που αγάπησε. Μαζευτήκαμε οι φίλοι και πιάσαμε τα παλιά. Άρχισε το μοίρασμα των κοσμικών ρούχων. Μπλούζες, δίσκοι, βιβλία, κάποιες φωτογραφίες και αναμνήσεις. Πάνε χρόνια πίσω πολλές δεκαετίας, ήταν το 1980, όταν ο αδερφός μου ο Γιάννης, από τους πρώτους σου μαθητές με έφερε στο κατηχητικό. Εκεί καθισμένος πίσω από το μικρό γραφείο με το πλατύ χαμόγελο και με το επιβλητικό ευθυτενή παρουσιαστικό. Ήμουν επτά χρονών. Μου φάνηκες  γίγαντας.

Πειραιάς, 1991. Η κουβέντα συνεχίζετε. Δεν είναι εύκολη. Υπάρχει η χαρά που ένας ακόμα από εμάς επέλεξε τον δύσκολο δρόμο της ολοκληρωτικής αφιέρωσης στο Θεό, αλλά υπάρχει και το φευγιό σου. Κάρπαθος. Ακούγετε σαν κάτι μακρινό, εξωτικό και άγνωστο. Και τώρα πως θα σε αποκαλούμε. Θα αλλάξει κάτι στην σχέση μας; Θα βλεπόμαστε; Και κάπου εκεί ήρθε η ώρα των ονομάτων. Πολλά ονόματα έπεσαν στο τραπέζι. Εσύ δεν αποκαλύπτεις τίποτα. Προκλητικά άλαλος. Επιμένουμε λυσσαλέα. Αφήνεις μια μικρή χαραμάδα. Είναι η μόνη. Το όνομα μου θα περιέχει και κάτι από το κοσμικό μου όνομα. Σαστίζουμε. Είναι σαν γρίφος, είναι σπαζοκεφαλιά. Αναζητούμε ονοματολόγια και φαντασία. Είμαστε στο τέλος όλοι σίγουροι. Νικόδημος. Από την νίκη του λαού στην νίκη του δήμου. Είναι το ίδιο. Φεύγοντας ο Βαγγέλης Σπυράκης στην εξώπορτα του σπιτιού σου μας σταματάει αλαφιασμένος. Παιδιά το βρήκα μήπως ο Νίκος ονομαστεί Καλλίνικος; Άσε αυτό αποκλείετε. Ότι αποκλείουν οι άνθρωποι το φανερώνει ο Θεός.

 Ήρθε η ώρα της μοναχικής κουράς στο Μοναστήρι της Ξηροποτάμου στο Άγιον Όρος. Φίλοι πολλοί, κληρικοί και λαϊκοί ήταν κοντά σου εκεί στην συγκλονιστική ώρα της αλλαγής. Εκεί που το κουκούλι της προσωρινότητας παίρνει το ένδυμα της αιωνιότητας. Εκεί που οι δερμάτινοι χιτώνες του φθαρτού σώματος παίρνουν σιγά-σιγά την μορφή του αιώνιου σώματος. Οι μοναχικές υποσχέσεις ομολογούνται, παρθενία, ακτημοσύνη, ταπείνωση. Τις οποίες πρέπει να εφαρμόζει σε όλη του την ζωή ο μοναχός…Καλλίνικος.

Το όνομα του Γέροντα Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικου του εμπνευστή της δικής μας ζωής. Δεν μπορούσαμε να το φανταστούμε. Νομίζαμε πως ο Γέροντας δεν ήθελε να δώσει σε κανέναν το όνομα του, εξάλλου θα το είχε κάνει στο Μοναστήρι του. Εδώ όμως συμφώνησε. Άριστη επιλογή. Και όλα πέρασαν στην ιστορία. Γεγονότα, λεπτομέρειες, ερμηνείες.

 

Τι είναι αυτό που καθορίζει τη ζωή μας; Το όνομα; Το σχήμα; Η εικόνα που προβάλουμε στους άλλους; Όχι. Είναι η στάση μας, η ζωή μας, η αυταπάρνηση μας για τους άλλους. Και η αγάπη μας που δίνουμε σε όλους χωρίς προϋποθέσεις. Η αγάπη που έναν καλό Νίκο μπορεί να τον μεταμορφώσει σε έναν άνθρωπο που θα προσφέρει στους άλλους την λαμπρή νίκη της σωτηρίας τους, δίνοντας τους το χέρι που θα τους σηκώσει ψηλά, Καλλίνικος δηλαδή…

Κώστας Ζουρδός