Αδικημένος από την ιστορία δικαιωμένος στην αιωνιότητα…

Μητροπολίτης Χίου Ιωακείμ Στρουμπής

 
Είναι γνωστό πως την ιστορία την γράφουν οι νικητές. Και πολλές φόρες την υπαγορεύουν τα πάθη. Οι κατασκευασμένοι ήρωες έχουν μια πρόσκαιρη διαδρομή και μετά λήθη. Για τους αληθινούς ήρωες, πολλές φορές η ιστορία σιωπά ή και καταδικάζει. Αδιάφορο. Οι πραγματικοί ήρωες  δεν ασχολούνται με την ιστορία αλλά με την αιωνιότητα. Και είναι πάντα έμπρακτα παρόν  στις ανάγκες και στις αγωνίες του Λαού. Για να γράψει κανείς για τον ήρωα Μητροπολίτη Χίου Ιωακείμ Στρουμπή και σε σύντομο κείμενο, χρειάζονται  λογοτεχνικές ικανότητες που δεν διαθέτω. Σε λίγα περιγραφικά θα αρκεστώ. Νομίζω φτάνουν. Ο Ιωακείμ γεννήθηκε στο Νησί των ηρώων στην μαρτυρική Χίο και απέδειξε με την ζωή του ότι δίκαια ανήκει στην ηρωική αλυσίδα των συμπατριωτών του. Ως πρωτοσύγκελος της Ρόδου καταδικάστηκε σε 6μηνη φυλάκιση από τις τουρκικές αρχές και ως επίσκοπος του Αρδαμερίου καταδικάστηκε σε θάνατο. Τιμήθηκε με μετάλλια για τη συμμετοχή του στους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-13. Το 1924 εξελέγη Μητροπολίτης Καρδαμύλων και το 1933 Μητροπολίτης Χίου. Ως Μητροπολίτης Χίου προχώρησε στην εκποίηση αφιερωμάτων και σκευών των ναών χάριν των σχολείων του νησιού. Πρωτοστάτησε στην ανέγερση Νοσοκομείου στη Χίο για την καταπολέμηση ασθενειών που μάστιζαν το νησί, καθώς επίσης και άλλων κοινωφελών έργων όπως σχολείων, υδραγωγείου και αποστραγγιστικού έργου. Υποστήριζε μάλιστα και εργαζόμενους που διώκονταν από τη Δικτατορία του Μεταξά.

 Κατά τη διάρκεια της Κατοχής ανέπτυξε σημαντική αντιστασιακή και κοινωνική δράση, ενώ ήταν μέλος του ΕΑΜ. Το 1946, επί αρχιεπισκόπου και αντιβασιλέα Δαμασκηνού, δικάστηκε για τη συμμετοχή του στο ΕΑΜ  και τιμωρήθηκε με έκπτωση από τη μητρόπολη του. Αφορμή της καθαίρεσης του Ιωακείμ υπήρξε η συμμετοχή του σε συγκέντρωση της ΕΠΟΝ τον Γενάρη του 1946 και η χοροστασία του στην πάνδημη κηδεία δύο αγωνιστών, οι οποίοι δολοφονήθηκαν στο Βαρβάσι της Χίου μετά από έφοδο της αστυνομίας. Δε πτοήθηκε στο να παραστεί στο νεκρώσιμο ακολουθία παρ’ όλο που γνώριζε πως κάποιοι προετοίμασαν συνωμοσία εναντίον του. Ο Ιωακείμ πέθανε στις 28 Μαρτίου 1950, πάμπτωχος και φιλοξενούμενος από συγγενείς του. Τάφηκε στο προαύλιο του ναού της γενέτειράς του, όπου  πρόσφατα ανεγέρθηκε η προτομή του. Μέχρι σήμερα η εκκλησία δεν έχει αποκαταστήσει τη μνήμη του κάτι που έχει πράξει και δικαίως, με άλλους Μητροπολίτες.

 
Αυτές τις ημέρες-και όλες τις ημέρες-πρέπει να θυμόμαστε και να τιμούμε τους αληθινούς ήρωες. Ο Μητροπολίτης Ιωακείμ, δεν έχει δικαιωθεί ακόμα από την Διοίκηση της Εκκλησίας και δεν έχει την θέση που αξίζει στην ελληνική ιστορία. Αλλά έχει θέση στις καρδιές των συμπατριωτών του Χιωτών που τον τιμούν, έχει θέση στις καρδιές όλων των Ελλήνων που ξέρουν να αναγνωρίζουν τους αληθινούς ήρωες, έχει στασίδι στην αιωνιότητα. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Ο αληθινός ήρωας είναι αυτός που ενώ έχει πράγματα να χάσει θα μπει στην μάχη για τους άλλους. Και μια υπενθύμιση. Το «Μολών Λαβέ» το λέει ο πολεμιστής. Και όχι αυτός που στον πόλεμο το πολύ-πολύ να είναι στον ανεφοδιασμό. Ή με λόγους στα μετόπισθεν να εμψυχώνει τα παλικάρια. Και ο Μητροπολίτης Ιωακείμ ήταν της πρώτης γραμμής. Εκεί που έπεφτε η σφαίρα. Εκεί που πόναγε ο συνάνθρωπος. Εκεί που ήθελε πλάτη η ελπίδα. Κυρηναίος του Λαού. Στο παρόν του, στο μέλλον του, στην αιωνιότητα…


Κώστας Ζουρδός