Η αβάστακτη αμετροέπεια της επισκοπικής αυθεντίας...

Ή αλλιώς όταν το ποδόσφαιρο "λιτανεύεται…"

Είμαι σίγουρος πως αρχικά με τον τίτλο του σημερινού μου κειμένου θα σας έχω λίγο μπερδέψει. Αλλά μην ανησυχείτε θα σας τα ξεδιαλύνω όλα. Και πιστέψτε με τα απίστευτα είναι αυτά που θα σας διηγηθώ. Αρχικά εξηγούμαι. Σαν πειραιώτης γέννημα θρέμμα εκτιμώ και την ιστορία και τις σπουδαίες αθλητικές επιδόσεις και την κοινωνική προσφορά-τα τελευταία χρόνια αξεπέραστη σε μέγεθος- του Ολυμπιακού. Αλλά ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ και γενικά το ποδόσφαιρο είναι από τα όμορφα δεύτερα πράγματα στην ζωή. Άλλα είναι τα σημαντικά. Κρατήστε αυτήν την πρώτη παράγραφο στην μνήμη σας.



Σήμερα, παραμονή του Αγίου Δημητρίου, το Νέο Φάληρο πανηγύριζε και είχε την μεγάλη ευλογία να έχει στην πανήγυρι έναν άξιο Αρχιερέα τον Μητροπολίτη Χίου Μάρκο. Είναι δυστυχώς στιγμές όμως και που οι άξιοι χάνουν το μέτρο. Αν το είχαν. Και ίσως εδώ να μην χωρούν οι αυθεντίες. Εξηγούμε. Λίγο πριν το "Δι' ευχών" του πανηγυρικού εσπερινού ο Σεβασμιώτατος είπε τα παρακάτω εκπληκτικά. Και όλα αυτά σε έναν συγκλονιστικό ίστρο που ξεκίνησε ως Χρυσόστομος και κατέληξε δυστυχώς ως...Μαυρογιαλούρος. Είπε λοιπόν, πως η Εκκλησία και το Κράτος (δεν λέω Έθνος και γιατί δεν το είπε και γιατί είναι ακόμα χειρότερο) είναι σιαμαία. Ναι, καλά ακούσατε. Σιαμαία που δεν χωρίζονται. Άρα, η Εκκλησία και το Κράτος έχουν μια καρδιά, ένα μυαλό, μια θέληση. Σε κάθε καλό λοιπόν είναι μαζί και σε κάθε κακό συνένοχοι. Αφού το ομολογείτε Σεβασμιώτατε εμένα δεν μου πέφτει λόγος. Δεν ξέρω αν συμφωνούν και οι άλλοι μέσα στην Εκκλησία. Αλήθεια το ίδιο δεν ισχυρίζεται και ο Πατριάρχης της Ρωσίας; Αλλά δυστυχώς δεν τελειώσαμε εδώ.

 Στην συνέχεια ο Σεβασμιώτατος ζήτησε να του επιτρέψουμε να κάνει δύο ευχές με τις δύο του, όπως είπε ιδιότητες. Και του το επιτρέψαμε ( δεν είχαμε και άλλη επιλογή, μακάρι να είχαμε για εκείνον). Όλο το εκκλησίασμα περίμενε. Θα κάνω μια ευχή, είπε, σαν Χιώτης γιος ναυτικού, ο Θεός να έχει καλά τους Χιώτες Ναυτικούς ( για τους άλλους ναυτικούς δεν βαριέστε, ας κάνουν άλλοι). Αυτή είναι η πρώτη ιδιότητα. Και στην συνέχεια είπε πως, με την δεύτερη μου ιδιότητα εύχομαι ο Θεός να δίνει νίκες στον Ολυμπιακό (εδώ κολλάει η πρώτη παράγραφος). Δεν ξέρω αν σας φαίνονται όλα αυτά απίστευτά αλλά ένας Δεσπότης από τις τόσο πολλές σπουδαίες ιδιότητες του, του πατέρα, του πνευματικού, του χριστιανού, επέλεξε της εντοπιότητας και της ομάδας. Και όλο αυτό έκλεισε με την εκφώνηση του Εθνικού μας Ύμνου, τον οποίο και τραγουδούσαν λίγοι-αυτό δεν έχει και μεγάλη σημασία-αλλά που από κάτω στο εκκλησίασμα ήταν, ο χριστιανός Θανάσης ο Έλληνας, ο χριστιανός Στίβ από την Αλβανία και η χριστιανή Μαρία από το Καμερούν. Και όλα αυτά τα γράφω με πολύ πόνο γιατί εκτιμώ αφάνταστα τις πνευματικές αρετές του Σεβασμιωτάτου γεγονός που με αναγκάζει να είμαι περισσότερο αυστηρός κάτι που επιθυμώ και για τον εαυτό μου. Και επιτέλους όταν πάμε στην Εκκλησία, εμείς οι λαϊκοί που είμαστε δυστυχώς με τόσες μέριμνες φορτωμένοι, πάμε να ακούσουμε λόγια παρηγοριάς και όχι επικίνδυνα διαγγέλματα αυθεντίας. Με αγάπη το λέω...

Κώστας Ζουρδός