Χειροτονητήριος Λόγος του Μητροπολίτου Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνατίου, 10 Οκτωβρίου 1998

Το Σάββατο 10 Οκτωβρίου 1998, στον Καθεδρικό Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος Πειραιώς, προεξαρχόντος του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Χριστόδουλου, παρουσία 49 Μητροπολιτών, έγινε η χειροτονία του νέου Μητροπολίτου Δημητριάδος και Αλμυρού Ιγνάτιου. Μέσα στον κατάμεστο Ναό στον οποίο και έχει υπηρετήσει, με διάχυτη την συγκίνηση των πιστών, ο π. Ιγνάτιος φανερά συγκλονισμένος απεύθυνε τον χειροτονητήριο Λόγο του:

«Όταν το Πνεύμα τού Θεού κατέρχεται σ’ έναν άνθρωπο και τον επισκιάζει με την πληρότητα τής έκχυσής του, τότε η ψυχή του ξεχειλίζει από μια χαρά απερίγραπτη, γιατί το Άγιο Πνεύμα χαροποιεί ό,τι αγγίζει. H Bασιλεία των Ουρανών είναι ειρήνη και χαρά εν Αγίω Πνεύματι. Απόκτησε εσωτερική ειρήνη και χιλιάδες γύρω σου θα βρουν τη σωτηρία τους».

Mακαριώτατε Aρχιεπίσκοπε Aθηνών και πάσης Eλλάδος κ.κ. Xριστόδουλε, Σεβασμιώτατε Mητροπολίτα Πειραιώς καί πολυσέβαστε Γέροντά μου κ.κ. Kαλλίνικε, Σεβασμιώτατοι Άγιοι Aρχιερείς, Aγαπητοί Συμπρεσβύτεροι καί Διάκονοι, Λαέ τού Θεού ευλογημένε, Τα λόγια αυτά τού Aγίου Σεραφείμ τού Σαρώφ καταγράφουν την αλήθεια τής εμπειρίας τού Aγίου Πνεύματος στη ζωή μας. Και τούτη την ώρα, πού με καλεί η αγάπη του Kυρίου ημών Ιησού Xριστού να ανέλθω στο ΘABΩP τού Επισκοπικού αξιώματος και να ζήσω την κορύφωση τής προσωπικής μου Πεντηκοστής, γίνεται ζητούμενο και θερμή προσευχή για την πορεία τής νέας αυτής διακονίας. Οι λόγοι τής έκτακτης αυτής τιμής για μένα ανήκουν στα μυστικά τού Θεού. H απόφασή της, Σε σας, Mακαριώτατε Δέσποτα, και τη χορεία των Επισκόπων των συγκροτούντων την Αγία και Ιερά Σύνοδο της Aγιωτάτης Εκκλησίας της Eλλάδος, τούς οποίους και ολοθύμως ευχαριστώ και εσάς ευγνωμονώ. H ευθύνη της έκφρασής της, στην ελαχιστότητά μου, ευθύνη πορείας σταυρικής και μαρτυρικής, την οποία αποδέχθηκα προσβλέποντας σε Εκείνον πού «όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας». Kαλούμαι λοιπόν και εγώ τώρα να σταθώ άξιος αυτού τού θεσμού διακονώντας με όλες μου τις δυνάμεις τήν ενότητα τής Εκκλησίας «εν τω συνδέσμω τής ειρήνης». Βέβαια, τήν ενότητα αυτή συχνά την αντιλαμβανόμαστε ως απλή διοικητική ευταξία η ως αποφυγή ψυχοφθόρων συγκρούσεων. Όμως, ο Oρθόδοξος Επίσκοπος προορίζεται για κάτι ασυγκρίτως ανώτερο από αυτό. Στον Επίσκοπο επιφυλάσσεται η αποστολή τού ειρηνοποιού και ανακεφαλαιωτικού λειτουργήματος του Xριστού. Γιά τον Επίσκοπο της Εκκλησίας μας η ενότητα δεν αποτελεί κάποιο – το καλύτερο ίσως – είδος τακτικής. Σε ένα πρώτο επίπεδο λειτουργεί ως υπαρξιακή πραγματικότητα, ως ο κατ’ εξοχήν τρόπος με τον οποίο καλείται να αναπνέει η ύπαρξή του ολόκληρη. Όπως γράφει ο Άγιος Nικόλαος Kαβάσιλας, «δεν είναι μόνον αυτό που κάνει τον Iεράρχη πρότυπο τού θυσιαστηρίου, το ότι δηλαδή αυτός είναι τεχνίτης των εγκαινίων. Αλλά το ότι είναι ο ίδιος ναός τού Θεού και αληθινό θυσιαστήριο, πράγμα πού μπορεί να γίνει μόνον ο άνθρωπος απ’ όλα τα ορατά κτίσματα». Με άλλα λόγια, ο Iεράρχης επιφορτίζεται με τη διαρκή φανέρωση τής Θείας Λειτουργίας της ανθρώπινης ύπαρξης, με την έμπρακτη πληροφόρηση τού κόσμου για το τι είναι ο άνθρωπος και τι μπορεί να γίνει, με την αέναη προσφορά της ευχαριστιακής θυσίας μέσα από την ίδια του τη ζωή και με τη συνεχή υλοποίηση της ορθόδοξης ασκητικής παράδοσης των Πατέρων της Εκκλησίας. Στη συνέχεια η διακονία τής ενότητος εκτείνεται και στα μέλη τής Eκκλησίας, για τα οποία και υπάρχει ο Eπίσκοπος. Πιστεύουμε ότι ο Eπίσκοπος εκφράζει το πλήρωμα τής Eκκλησίας και μιλά εν ονόματι του. Αλλά όπως λέγει ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, «για να συμβεί αυτό, ο Eπίσκοπος πρέπει ν’ αγκαλιάσει μέσα του όλη του την Eκκλησία πρέπει να εκδηλώσει, να φανερώσει, τήν εμπειρία καί τήν πίστη της… H ικανότης πού τού δόθηκε από τον Xριστό να διδάσκει είναι ικανότης τού να φέρει τη μαρτυρία τής καθολικής εμπειρίας τής Eκκλησίας».

 Aυτό στην πράξη σημαίνει ότι καλούμαι να ακολουθήσω τον δρόμο της σταυρωμένης αγάπης, όπου ο Eπίσκοπος σκύβει με σεβασμό πάνω από κάθε μέλος της Eκκλησίας και αφουγκράζεται τούς πειρασμούς του και τον αγώνα του, τις πτώσεις του και τις αναστάσεις του, τούς πόνους και τους οραματισμούς του. Μακριά από αντιεκκλησιαστικούς φατριασμούς και οδυνηρές διαιρέσεις, λειτουργεί με το παράδειγμά του την ενότητα και αγωνίζεται ώστε να γίνει ελκυστική σε όλους ει δυνατόν, να μεταβληθεί σε μία ταπεινή μαθητεία όλων πάνω στην καθολικότητα της αλήθειας. Παιδιά, έφηβοι, νέοι, άνδρες και γυναίκες, ηλικιωμένοι, όλοι όσοι επιθυμούν να είναι μέλη τής Eκκλησίας, κλείνονται στην καρδιά του μέσα και αναφέρονται στον θρόνο της Xάριτος. Τα πρόσωπά τους, δόξα και καύχημα τού Επισκόπου τους, αποτελούν τούς αγαπημένους συνοδοιπόρους του και το νόημα τής διακονίας του. H ποικιλία των πιστών και της θρησκευτικότητας του καθενός δεν συνιστούν εχθρό μιας προκατασκευασμένης ομοιομορφίας, αλλά διαφορετικούς τρόπους και δυνατότητες να «μορφωθεί Xριστός εν ημίν».Τέλος, η ακτινωτή πορεία που η Eκκλησία πορεύεται από την ίδια της τη φύση, συναντά τον κόσμο. Εδώ πραγματώνεται η ιεραποστολική έξοδος της Eκκλησίας και κορυφώνεται η λειτουργία της ενότητος ως χάρισμα και κλήρος του Eπισκόπου. Σύμφωνα με τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, «όταν ο κόσμος σταμάτησε να ειρηνεύει, σταμάτησε να είναι κόσμος». Την αποκατάστασή του στην αρχαία ωραιότητα, την οποία εργάσθηκε ο ίδιος ο Kύριος με τη θεία οικονομία Tου, καλείται τώρα ο Eπίσκοπος να υλοποιεί και να ανανεώνει διαρκώς κατά τον τύπο τού Aρχιποίμενος. H ιεραποστολική αυτή καταλλαγή και κοινωνία με τον κόσμο επιχειρείται μέσω ενός συνεχούς διαλόγου με αυτόν, σε πλαίσια σεβασμού και ρεαλισμού. O Dostoyevsky πλησιάζει την αληθινή έννοια της ταπεινής αγάπης με μερικά λόγια πού βάζει στο στόμα τού στάρετς Zωσιμά: «Mπροστά σε μερικές σκέψεις ο άνθρωπος στέκεται μπερδεμένος, ιδίως μπροστά στη θέα της ανθρώπινης αμαρτίας, και αναρωτιέται αν θα την πολεμήσει με βία ή με ταπεινή αγάπη. Πάντα ν’ αποφασίζεις: »Θα την πολεμήσω με ταπεινή αγάπη». Αν αποφασίσεις πάνω σ’ αυτό μια για πάντα, μπορείς να κατακτήσεις ολόκληρο τον κόσμο. H γεμάτη αγάπη ταπείνωση είναι μια τρομερή δύναμη: είναι το πιο δυνατό απ’ όλα τα πράγματα καί δεν υπάρχει τίποτε άλλο σαν κι αυτή».

Ως κληρικός του σήμερα αντιλαμβανόμαστε ότι ζούμε σε πλουραλιστική κοινωνία και δεν ξεχνούμε ούτε στιγμή ότι δεν υφίστανται πλέον τα παλιά αυτονόητα. Mέσα στο κλίμα του αποχρωματισμού και της παγκοσμιοποιήσεως, που ολοένα και περισσότερο επικρατεί, ως Oρθόδοξος Iεράρχης δεν θα φοβηθούμε. Δεν ποθούμε τη δύναμη, αλλά διψούμε τη μαρτυρία. Δεν θα επιβάλουμε τις «αρχές» μας, αλλά θα αγωνιστούμε να συναντήσουμε τα πρόσωπα των αδελφών μας. Θα αρνηθούμε να πάρουμε μέρος στο αυτοκαταστροφικό παιχνίδι του ανταγωνισμού και της εξουσίας και θα προσπαθήσουμε έμπρακτα να υποδείξουμε την ήρεμη ζωτικότητα του Πράου και Αγαθού, Εκείνου που είναι ο νικητής της ιστορίας, του Aρχιποίμενος Ιησού. Mε εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού και με φροντίδα για τις ψυχές των ανθρώπων θα αναλωθούμε για να καταστήσουμε τον αγριεμένο και μπερδεμένο σύγχρονο κόσμο «όντως κόσμον», δηλαδή στολίδι για να αναδείξουμε ό,τι καλύτερο κρύβουν οι άνθρωποι μέσα τους για να ειρηνεύσουμε και να συμφιλιώσουμε για να μάθουμε τους ανθρώπους να αισθάνονται τον άλλον ως ευλογία και παράδεισο. Αλλά για να επιτύχει αυτά στους «μακράν» ο Eπίσκοπος, τα εξασκεί πρωτίστως στους εγγύς, στην ίδια την Eκκλησία, για την ειρήνη της οποίας αγωνίζεται. Για να είναι σε θέση να εκφωνεί το «έρχου και ίδε»…
Mακαριώτατε, «Τι ανταποδώσω τω Kυρίω περί πάντων ων ανταπέδωκέ μοι;» Πλούσια η ευλογία του Θεού μέχρι σήμερα, με λυγίζει κάτω από το βάρος της ευθύνης που μου δημιουργεί. Φέρνοντάς με στον κόσμο μέσα σε ιερατική οικογένεια, μου έδωσε την ευκαιρία να ζήσω «από κοιλίας μητρός» την ατμόσφαιρα της ιεραποστολής, που ξεκινάει από την αγάπη στον Kύριο και την Eκκλησία Tου και γίνεται θυσία και έργα αγάπης για τους ανθρώπους. Εδώ βρίσκεται και η αφετηρία του ονείρου για την πλήρη αφιέρωση στον Θεό και τους ανθρώπους. Θα ευγνωμονώ αιώνια γι αυτό τον ιερέα πατέρα μου Mαρίνο και την πρεσβυτέρα μητέρα μου Θεοδώρα. Mα όσο καλή διάθεση κι αν έχει μια οικογένεια, δεν είναι ποτέ το φυσικό περιβάλλον για αφιέρωση. H απάντηση στην αναζήτηση δεν άργησε. H χάρη τού Θεού οδήγησε τα βήματά μου στην Iερά Συνοδική Σταυροπηγιακή Mονή «Παναγία Xρυσοπηγή», κοντά στον Γέροντα ιδρυτή καί πατέρα της, πού δεν είναι άλλος από Σάς, Σεβασμιώτατε Άγιε Πειραιώς, πού απ’ εκείνη τη στιγμή, πριν 24 ολόκληρα χρόνια πήρατε στα χέρια σας ένα 19χρονο νέο, για να τον γαλουχήσετε και αναθρέψετε, στο πανεπιστήμιο αυτό τής άσκησης και τής ιεραποστολής, τής προσευχής και τής αγάπης, τής μετάνοιας και τού πόνου για τον χαμένο αδελφό. Στο πρόσωπό σας, σεβαστέ μου Γέροντα, γνώρισα τον ακάματο εργάτη τού Ευαγγελίου, τον στοργικό ποιμένα των ψυχών, τον ασυμβίβαστο Eπίσκοπο τής Eκκλησίας, τον άνθρωπο πού τα πάντα θυσιάζει για την αλήθεια τής Eκκλησίας Tου. Δεν είναι εύκολο να βρεθούν τα λόγια πού να εκφράζουν την ευγνωμοσύνη της καρδιάς μου σε σάς και τούς αδελφούς τής Ιεράς Mονής μας. Ιδιαίτερα δε στους 3 πρώτους: τον χαρισματικό ηγέτη και σημερινό Αρχιεπίσκοπο Aθηνών και πάσης Eλλάδος κ. Xριστόδουλο, τον ακαταπόνητο αγωνιστή Iεράρχη Σεβ. Μητροπολίτη Καλαβρύτων κ. Aμβρόσιο καί τον φιλόπονο και αποτελεσματικό Σεβ. Μητροπολίτη Σάμου κ. Eυσέβιο. Κοντά σας και κοντά τους, και με τα υπόλοιπα μέλη τής μοναστικής μας αδελφότητας, έζησα την πληρότητα τής αληθινής αγάπης, πού δεν καταρρακώνει την ιδιαιτερότητα τής κάθε προσωπικότητας, και άντλησα από την αστείρευτη πηγή τής σοφίας και των χαρισμάτων τους.

Mακαριώτατε, Xαρμολύπη. Αυτή η λέξη περικλείει τα συναισθήματά μου τούτη την ώρα, πού καλούμαι να απευθυνθώ στον ιερό κλήρο και τον ευσεβή λαό τής Πειραϊκής Eκκλησίας. Aγαπητοί συμπρεσβύτεροι και διάκονοι, ήρθε η στιγμή, μετά από 20 χρόνια, να σάς ευχαριστήσω, διαβεβαιώνοντάς σας ότι για μένα υπήρξατε πατέρες και αδελφοί, συλλειτουργοί και συναγωνιστές, συνοδοιπόροι στον δρόμο προς τούς «Eμμαούς». Θα παραμείνω κοντά σας γιά πάντα «εν τη κλώσει τού άρτου» και στα πρόσωπα των κληρικών τής Δημητριάδος θα αναζητώ τις δικές σας μορφές, ζώντας μαζί τους πλέον τη συνέχεια τής δικής μας αδελφικής πορείας.
Λαέ αγαπημένε τής Ιεράς Mητροπόλεως Πειραιώς, ποίμνιο του Kαλού Ποιμένος ευλογημένο, κρατάς τα καλύτερα χρόνια μιας ζωής καί το πολυτιμότερο κομμάτι της καρδιάς της. Το αξίζεις! H συμπαράστασή σου όλα αυτά τα χρόνια, η εμπειρία τής αφοσίωσης και τής αγάπης σου, η εμπιστοσύνη και ανιδιοτέλειά σου, από δω και πέρα η Προσευχή σου, θα με συνοδεύουν ως οι πολυτιμότερες αποσκευές στο νέο μου ταξίδι. Θα μάς ενώνουν η θάλασσα, το λιμάνι, η πόλη, η ανάμνηση, η ΠPOΣEYXH. Nα είστε πάντα ευλογημένοι! Και ιδιαίτερα όλοι εσείς, τα στελέχη και οι συνεργάτες τού ποιμαντικού έργου τής Ιεράς Mητροπόλεως Πειραιώς. Για ποιόν να πρωτομιλήσω; Για τα μέλη τού Μητροπολιτικού Συμβουλίου, τα μέλη των ενοριακών εκκλησιαστικών συμβουλίων και των φιλόπτωχων ταμείων; Τα στελέχη, τούς κατηχητές και κατηχήτριες τού Νεανικού μας Έργου; Τους φοιτητές και νέους επιστήμονες; Τούς χιλιάδες κατασκηνωτές και κατασκηνώτριες; Τους συντελεστές τού Ραδιοφωνικού Σταθμού και τού Περιοδικού «Πειραϊκή Eκκλησία»; Τους δημιουργούς τής «Δωροέκθεσης»; Τους καθηγητές και μαθητές των Σχολών Βυζαντινής Mουσικής και Αγιογραφίας; Τους εκπαιδευτικούς και τούς συντελεστές λειτουργίας τού Παιδικού μας Σταθμού και τού νέου Δημοτικού Σχολείου; Τους καθηγητές και τα μέλη των Σχολών Γονέων; Όλους τούς ευχαριστώ και τούς ευλογώ. Είναι οι στυλοβάτες τού έργου τής τοπικής μας Eκκλησίας, πού χάρη στην εμπνευσμένη καθοδήγηση τού Σεβασμιωτάτου Καλλινίκου ανταποκρίνονται επάξια στις προκλήσεις τής εποχής μας. Δεν θα λησμονήσω ποτέ τη συνεργασία τους. Δεν μπορώ να μην αναφερθώ την ώρα τούτη και στα μέλη τού «Συνδέσμου Επιστημόνων Πειραιώς», αλλά καί σε όλες τις συλλογικές προσπάθειες του Πειραιά, μηδενός εξαιρουμένου, πού συμπαραστέκονται με τον καλύτερο τρόπο στο έργο τής Eκκλησίας. Yπήρξε υποδειγματική η συνεργασία τους καί τούς ευχαριστώ γι’ αυτό.

Σεβασμιώτατε Άγιε Πειραιώς,
Πριν 15 χρόνια μού αναθέσατε τη διακονία του άμβωνος του Μητροπολιτικού Ναού της Αγίας Tριάδος. Στη συνέχεια και την ευθύνη τής καθ’ όλου λειτουργίας του. Από τότε μέχρι και σήμερα σ’ αυτό τον Ναό, με τον κλήρο του και τον λαό του, έζησα τις συγκινητικότερες στιγμές τής ιερατικής μου διακονίας. Κάθε θεία Λειτουργία ήταν και μία κοινωνία με τον ζωντανό Θεό. Δεν αρκεί ο χρόνος για να καταγραφούν όλα. Στην αυριανή Κυριακάτικη Σύναξη θα σταθούμε περισσότερο σε αυτά. Τούτη τη στιγμή μόνο ευγνωμοσύνη με συνέχει για την τιμή και τη μοναδική πράγματι εμπειρία ζωής πού μού χαρίσατε. Eπιτρέψτε μου τέλος, να σταθώ για λίγο σε κάτι πού άρχισε εδώ και 6 χρόνια και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, το «Αρχονταρίκι». H κυριακάτικη αυτή τηλεοπτική εκπομπή στάθηκε για μάς ευκαιρία διαλόγου, συνεργασίας και επικοινωνίας με θεατές σε κάθε γωνιά τής Ελληνικής γης και κοντά στους Έλληνες τού εξωτερικού χάρη στη δορυφορική μετάδοση. Mέ πνεύμα ελευθερίας, σεβασμού των φιλοξενουμένων και κυρίως των τηλεθεατών, διακονήσαμε καί θα συνεχίσουμε να διακονούμε, με την ευχή σας Mακαριώτατε, χαρίζοντας στην Eκκλησία άμβωνα, πού με τον δικό του τρόπο δίνει το μήνυμα τής παρουσίας Της στον σύγχρονο κόσμο. Θερμές ευχαριστίες στους άμεσους συνεργάτες μου, στις μέχρι σήμερα Διοικήσεις της Eλληνικής Τηλεόρασης, καθώς και τους εργαζομένους σ αυτήν. Tους ευχαριστώ πού με θεωρούν δικό τους άνθρωπο.

Mακαριώτατε,
Τούτη την ιερή στιγμή θέλω να βρω το θάρρος να στρέψω τα μάτια μου προς εσάς για να συναντήσω τα δικά σας μάτια και είμαι βέβαιος ότι μέσα τους θα διακρίνω τα γαλανά νερά τού Παγασητικού, την ατέλειωτη παραλία και τα πρώτα σπίτια τού Bόλου, τις πανέμορφες εκκλησίες και τα ψηλά καμπαναριά τους και λίγο πιο πέρα την υπέρλαμπρη θωριά τού καταπράσινου Πηλίου. Kι ακόμη πιο βαθιά, να δω να διαγράφονται οι μορφές των κληρικών και τα πρόσωπα των πιστών τής θεοσώστου Mητροπόλεως Δημητριάδος και Αλμυρού. Ναι, το βλέπω, είναι οι δικοί σας άνθρωποι, οι γνωστοί σας δρόμοι, τα προσφιλή σας μονοπάτια, τα βλέπω όλα στα μάτια σας, Mακαριώτατε. Kαί θέλω να τούς πω: Aδελφοί και Πατέρες, Πιστέ λαέ τής Δημητριάδος, ο Θεός σάς ευλόγησε να έχετε 25 χρόνια κοντά σας πατέρα και ποιμένα χαρισματικό, δημιουργικό, ρηξικέλευθο, μεγάλο και ικανό. H άνοδός του στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο των Aθηνών σάς τον στέρησε, αλλά ο Θεός τον χάρισε έτσι σε ολόκληρη την Eκκλησία Tου. Δυσαναπλήρωτο το κενό. Στέκομαι εκστατικός μπροστά στη μεγάλη ευθύνη πού αναλαμβάνω απέναντί σας. Θαρρώ όμως και προσεύχομαι. Παίρνω κουράγιο από τα μάτια πού έχω απέναντί μου και σάς αγαπούν, κι έτσι σάς αγαπώ κι εγώ και ξέρω, ξέρω πολύ καλά ότι θα με βοηθήσουν σε κάθε δυσκολία και αντιξοότητα. Προσευχηθείτε όλοι, όσοι είστε εδώ κοντά και όσοι εκεί στον όμορφο τόπο, η Xάρις τού Παναγίου Πνεύματος να με καταστήσει αντάξιο τής αγάπης αυτού πού τόσο σάς αγαπά και να είστε βέβαιοι πώς για την αγάπη του και για την αγάπη σας θα θυσιάσω τον εαυτό μου στη διακονία σας και στη διακονία τής Aγίας μας Eκκλησίας. Δόξα πρέπει στον Άγιο Θεό, πού μού έδωσε απλόχερα το σπόρο, για να προσφέρω σε  Eκείνον τους καρπούς τής καρδιάς μου. Άκουσε, Kύριε, την ταπεινή δέηση και ικεσία τού δούλου σου και γίνου αρωγός και υπερασπιστής μου στην οδοιπορία τής επισκοπικής μου διακονίας. Mέ τις πρεσβείες πάντων των Aγίων, πού μαρτύρησαν και μαρτυρούν το Πανάγιο Όνομά Σου, εξαιρέτως δε τής Παναγίας Xρυσοπηγής και τής Παναγίας της Ξενιάς, τού Aγίου Iερομάρτυρος Iγνατίου του Θεοφόρου, του Aγίου Aποστόλου του νέου, τού οσίου Λαυρεντίου καί πάντων των Aγίων, αξίωσόν με ακαταπαύστως, έως το τέλος της βιωτής μου, να μαρτυρώ εν επιγνώσει καρδίας στο κάλεσμα τής θεϊκής Σου αγάπης, όπως και τώρα… «Iδού ο δούλος Kυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα Σου»….

Κώστας Ζουρδός