Δείξε και μετά δίδαξε...

Του Αρχιμανδρίτη Εφραίμ Παναούση

Η συζήτηση είχε ανάψει για τα καλά. Ο νέος μοναχός άφησε τα κεράσματα κατά το σύνηθες σε ένα μικρό τραπεζάκι καμωμένο από κορμό. Ο προσκυνητής συνέχισε να ρωτά το γέροντα της συνοδείας. –Πως θα βοηθήσω γέροντα, τα παιδιά μου; Τι πρέπει να κάνω; Φοβάμαι  για αυτά. Κι  αν εγώ κάνω κάθε προσπάθεια και εκείνα φύγουν μακριά από τον Θεό; -Πρέπει να καταλάβεις, του απάντησε ο γέροντας, πως εσύ πρέπει να κάνεις αυτό που μπορείς. Κι ο Θεός θα κάνει όλα τα υπόλοιπα. Είναι εγωισμός να πιστεύεις πως αγαπάς εσύ περισσότερο το παιδί σου από ότι το αγαπά ο θεός. –Και εγώ τι πρέπει να κάνω; - «Δείξε και μετά δίδαξε», τον σταμάτησε ο γέροντας. Είναι φορές, συνέχισε που αναρωτιέμαι από τι υλικό έφτιαξε ο Θεός τους Αγίους του. Έψαχνα για εκείνο που τους πώρωσε την καρδιά ώστε να αντέχουν το μαρτύριο κι αυτόν τον ίδιο το θάνατο. Κι όμως, όταν διαβάσει κανείς τους βίους των Αγίων, δε θα αργήσει να νιώσει πως οι άνθρωποι δυναμώθηκαν και οπλίστηκαν με την πίστη γιατί πριν από όλα είχαν ποτιστεί από τα ορθόδοξα νάματα της πίστεως από τους γονείς τους, πριν διδάξεις το δρόμο του Θεού, δείξε το δρόμο με το παράδειγμα της ζωής σου.

 Όταν κανείς ανέβει στο μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ του Γέροντος στη Λίμνη Ευβοίας, νιώθει μυστική και ανείπωτη χαρά πλημμυρισμένος από την παρουσία παλαιών και νέων Αγίων να στολίζουν το μοναστήρι και την εκκλησία. Εκεί λοιπόν, άκουσα μια συγκλονιστική ιστορία σχετική με τον γέροντα Ιάκωβο από ένα μοναχό του μοναστηριού.

 Από μικρό παιδί ο γέροντας, το Ιακωβάκι όπως το έλεγαν, περνούσε στα μαύρα χρόνια της Κατοχής μαζί με τη μητέρα του από ένα περιβόλι. Πείνα φοβερή, φώναζε το στομάχι και η φορτωμένη αχλαδιά με τα αχλάδια ριγμένα γύρω έμοιαζε φαγητό λαχταριστό. Μικρό παιδί και νικήθηκε το Ιακωβάκι μα πριν, καθώς ήξερε, ζήτησε την γνώμη της μητέρας του.

-          Μάνα τα αχλάδια, είπε. Να πάρουμε μάνα τα αχλάδια που έχουν πέσει κάτω.

Κι μάνα απάντησε.

-          Ιάκωβε δικό μας είναι το περιβόλι;

-          Όχι μάνα.

-          Μήπως είναι εδώ ο περιβολάρης για να τον ρωτήσουμε;

-          Όχι μάνα. Μα τα αχλάδια θα χαλάσουν, δεν είναι κρίμα;

-          Όχι Ιάκωβε. Ας  χαλάσουν.

Μάνα και γιος τράβηξαν και πάλι τον δρόμο νηστικοί.                                                                   Με άδειο το στομάχι μα γεμάτη την ψυχή.

*Το κείμενο αυτό γράφτηκε τον Ιανουάριο του 2004 στο περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία.

Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός