Ο Θεός στο Νικόλσκι

Του Αρχιμανδρίτου Εφραίμ Παναούση

Κάθε άνθρωπος, έλεγε ο πατήρ Κάλλιστος, πρέπει να δίνει τη μαρτυρία του Χριστού. Κάθε πιστός που είναι βαπτισμένος στο όνομα του Κυρίου είναι χρεωμένος με τη μαρτυρία του Ευαγγελίου. – Μα μπορεί ένας πιστός να υπερασπιστεί το όνομα του Κυρίου: ρώτησε ένας προσκυνητής το νέο μοναχό. – Θα σας διηγηθώ, είπε ο Κάλλιστος, μια ιστορία που δείχνει καθαρά πως μπορούν έστω και μια χούφτα άνθρωποι να υπερασπιστούν την ορθόδοξη πίστη. Στα βορειοδυτικά της Αμερικής βρίσκεται η παράξενη και παγωμένη Αλάσκα. Το μυστήριο της μεγάλης χώρας αποτελούν πολλά ηφαίστεια, πάγοι και ατελείωτα δάση. Στο μικρό Νικόλσκι, ένα από τα εκατόν πενήντα Αλεούτια νησιά στα νοτιοδυτικά της Αλάσκας, είχε φτάσει η Ορθοδοξία από Ρώσους ιεραποστόλους που είχαν φέρει την πίστη του Χριστού στα παγωμένα μέρη.  

Τι κι αν η φυλή των Αλεουτών ήταν φτωχή και ζούσε μονάχα με το ψάρεμα και το κυνήγι. Η καρδιά τους ήταν πλούσια, όταν γνώρισαν το Χριστό και έμαθαν να Του εμπιστεύονται τους καημούς και τα προβλήματα τους. Τι χαρά ένιωθαν όταν στο νησί τους ερχόταν κάποιος ιερέας και τους τελούσε τη Θεία Λειτουργία. Ή όταν ακόμα βάπτιζε τα παιδιά τους. Σε ένα μικρό λόφο, στην πιο όμορφη γωνιά του νησιού, είχαν φτιάξει ένα ξύλινο εκκλησάκι που σαν το αντίκριζαν οι Αλεούτοι έπαιρναν θάρρος και δύναμη. Μα εκεί που μάτωνε η καρδιά τους ήταν γιατί πολλά χρόνια δεν είχε βρεθεί ένας ιερέας που θα διακονούσε το μικρό Νικόλσκι. Παρ’ όλο τον πόνο τους όμως, έμεναν πιστοί σ’ αυτά που διδάχθηκαν και ήταν έτοιμοι να υπερασπιστούν την πίστη τους όποτε χρειαζόταν. Και η ευκαιρία ήρθε.

Κάποια μέρα στο μικρό Νικόλσκι ακούστηκε η τρομερή είδηση. Έρχονται οι ιεραπόστολοι. Άφησαν τις δουλειές τους και όλοι από τους γεροντότερους μέχρι τα παιδιά και τις γυναίκες κατέβηκαν στο μικρό λιμανάκι κουνώντας μαντήλια. Οι πιο τολμηροί μπήκαν στα κανό και πλησιάσανε το μεγάλο καράβι. Μα γρήγορα ο ξέφρενος ενθουσιασμός μετατράπηκε σε θλίψη. Ο αρχηγός του νησιού, ένας γέρος και σοφός ιθαγενής βαθιά πιστός και ορθόδοξος σηκώθηκε και φώναξε: - Να μην κατέβουν δεν είναι ορθόδοξοι. Είναι προτεστάντες. Δεν έχουν θέση στο ορθόδοξο νησί μας. Γνώριζε ο σοφός αρχηγός αυτό που γινόταν σε άλλα ορθόδοξα νησιά που, όταν δεν είχαν ιερέα, έβρισκαν καταφύγιο στους Καθολικούς ή στους Προτεστάντες. Αυτό δεν θα γινόταν στο Νικόλσκι. Ακόμα και τώρα που δεν είχαν δει ορθόδοξο ιερέα για τρεις δεκαετίες!

Η φωνή του αρχηγού δυνάμωσε και γέμισε ηρωισμό. «Να φύγετε. Ο Χριστός έχει έρθει στο Νικόλσκι εδώ και εκατόν πενήντα χρόνια. Εμείς είμαστε και θα πεθάνουμε ορθόδοξοι». Τα κανό σταμάτησαν. Οι ιθαγενείς άρχισαν το κουπί για την ακτή. Το καράβι σε λίγο σήκωνε άγκυρα. Οι κάτοικοι του νησιού σαν να το ένιωσαν ανάγκη, μαζεύτηκαν στο μικρό τους εκκλησάκι και ευχαρίστησαν το Θεό που αξιώθηκαν να υπερασπιστούν την πίστη τους. Μια χούφτα άνθρωποι με μιας είχαν ψηλώσει είχαν γίνει γίγαντες και είχαν φτάσει κοντά στο Θεό.

*Το άρθρο γράφτηκε στο περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Φεβρουάριο του 2004

Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός

Δημοσιεύτηκε…