Ένα παιχνίδι στην αλάνα για την σωτηρία ενός παιδιού….

Του Κώστα Ζουρδού, θεολόγου

Λίγα χιλιόμετρα βόρεια από την Νάπολη βρίσκεται μια μικρή πόλη 40.000 κατοίκων (τότε, 1985) η Ατσέρα που δεν είχε τίποτα σημαντικό για το οποίο ένας τουρίστας θα επέλεγε να επισκεφτεί. Τον χειμώνα του 1985 ένας απελπισμένος Πατέρας από αυτήν μικρή αυτή πόλη με μεγάλα οικονομικά προβλήματα, αντιμετώπιζε την ασθένεια του γιου του με δύναμη και καρτερία.  Οι γιατροί από την Ιταλία προέτρεπαν τον πατέρα να μεταφέρει τον άρρωστο γιο του στην Γαλλία σε μια ειδική κλινική για να υποβληθεί σε άμεση χειρουργική επέμβαση που θα του έσωζε την ζωή. Μια ενέργεια όμως που απαιτούσε αρκετά χρήματα που δεν υπήρχαν. Ο απελπισμένος πατέρας  ζητήσει από τον νεαρό ποδοσφαιριστή της Νάπολη με καταγωγή από την Ατσέρα, Πιέτρο Πουζόνε την βοήθεια του αφού του εξομολογήθηκε την οικογενειακή του περιπέτεια. Ο Πουζόνε συζήτησε το θέμα με τους συμπαίκτες τους και εκείνη σκέφτηκαν να ζητήσουν άδεια από την διοίκηση για την διεξαγωγή ενός φιλανθρωπικού αγώνα της Νάπολη με την ερασιτεχνική ομάδα της Ατσέρα, με σκοπό τα έσοδα από αυτόν τον αγώνα εξολοκλήρου να διατεθούν για την σωτηρία του νεαρού ασθενή. Ο Πρόεδρος της ομάδας Κοράντο Φερλαΐνο,, μόλις άκουσε το των ποδοσφαιριστών έγινε έξαλλος και το απέρριψε κατηγορηματικά. Δεν ήθελε να θέσει σε κίνδυνο τη  σωματική ακεραιότητα των παικτών και ειδικότερα του… Μαραντόνα.

Λίγους μήνες νωρίτερα τον Ιούλιο του 1985, όλη η πόλη της Νάπολη ήταν στο πόδι. Η ποδοσφαιρική ομάδα είχε ανακοίνωση την απόκτηση του σπουδαίου αργεντινού ποδοσφαιριστή Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα από την Μπαρτσελόνα.. Όλη η πόλη παραμιλούσε και 75 χιλιάδες άτομα βρέθηκαν στο γήπεδο του «Σαν Πάολο» για να υποδεχτούν τον νέο παίχτη. Ο Μαραντόνα θα γράψει ιστορία στην Νάπολη οδηγώντας μια μικρομεσαία ιταλική ομάδα στην κατάκτηση δύο ιταλικών πρωταθλημάτων και ενός Κυπέλλου Ουέφα.

Όταν ο Μαραντόνα έμαθε για την άρνηση του Προέδρου να επιτρέψει στην ομάδα να αγωνισθεί για αυτόν τον φιλανθρωπικό σκοπό έκανε κάτι αδιανόητο για την εποχή. Μια ενέργεια που του εξασφάλισε την παντοτινή αγάπη των Ναπολιτάνων. Ο Ντιέγκο πλήρωσε 12 εκατομύρια ιταλικές λιρέτες στην ασφαλιστική εταιρία «Lloyd’s» και ασφάλισε τα πόδια των συμπαικτών του. με αυτήν την ενέργεια εξασφάλισε την άδεια του συλλόγου στον φιλανθρωπικό αγώνα της Ατσέρα.

 Και μια παγωμένη Δευτέρα του Γενάρη στο μακρινό 1985, η Νάπολη κατέφθασε στο μικρό γηπεδάκι της πόλης  και αντίκρισε αυτό ακριβώς που φοβόταν η διοίκηση της ομάδας εξ αρχής: ένα ερασιτεχνικό γήπεδο, χωμένο ανάμεσα σε παλιά, ερειπωμένα κτίρια, με αποδυτήρια που δεν είχαν ούτε τα στοιχειώδη, μια κεντρική, ετοιμόρροπη κερκίδα και έναν αγωνιστικό χώρο γεμάτο λακκούβες, χώμα και λασπουριά. Οι παίκτες και των δυο ομάδων έκαναν προθέρμανση μπροστά σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα, την ώρα που διάφοροι παρατρεχάμενοι περνούσαν από δίπλα, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουν ότι ο τύπος με το 10 στη φανέλα που έκανε τσαλιμάκια στο πάρκινγκ του γηπέδου της πόλης τους ήταν πράγματι ο Μαραντόνα, ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του πλανήτη εκείνη την εποχή.

Ο Μαραντόνα έπαιξε με πάθος λες και έπαιζε σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου. Κυνήγησε χαμένες μπαλιές, έφτιαξε παιχνίδι, ντρίπλαρε, έκανε τάκλιν, πανηγύριζε τα γκολ του, έπεσε στις λάσπες και σε μια φάση στο δεύτερο ημίχρονο πέρασε όποιον έκανε το λάθος να βρεθεί μπροστά του, συμπεριλαμβανομένου και του τερματοφύλακα, πριν σκοράρει σε άδεια εστία και αποθεωθεί από τον κόσμο, που επειδή δεν χωρούσε στις κερκίδες (υπολογίζεται πως περισσότεροι από 5.000 άνθρωποι κατέκλυσαν κάθε γωνία του γηπέδου), στεκόταν όρθιος, δίπλα στις πλαϊνές γραμμές, με τις ομπρέλες στο χέρι. Στο τέλος του αγώνα όλο το γήπεδο σηκώθηκε όρθιο και χειροκρότησε, ο ίδιος αποχώρησε ταπεινά λασπωμένος από την κορυφή ως τα νύχια.

Σε μια συνέντευξη του το 2015 ο Πουζόνε αποκάλυψε πως τα λεφτά που συγκεντρώθηκαν από τα εισιτήρια και τις χορηγίες κάλυψαν και με το παραπάνω την επέμβαση του μικρού, που υγιής πλέον μπορεί να διηγείται στα δικά του παιδιά πως μια μέρα του χειμώνα του 1984, ο καλύτερος παίκτης του κόσμου ήρθε, για χάρη του, να παίξει μπάλα στις λάσπες. Το μεγαλείο του ποδοσφαίρου και της ανθρωπιάς