Ένα είναι το θεμέλιο και ο οδηγός…

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Η τάση της αυτονομήσεως που έχει καταλάβει τον σύγχρονο άνθρωπο του έχει δημιουργήσει αληθινό ψυχικό τραγέλαφο. Πιστεύει ότι είναι αυτάρκης και ότι δεν του χρειάζεται ο Θεός. Ότι μπορεί μόνος του να καθοδηγήσει τον εαυτό του, αλλά δεν μπορεί να αντιληφθεί την πνευματική του πενία. Θεοποιεί το εγώ του. Έχει μεγάλη ιδέα για την ανύπαρκτη παντοδυναμία του. Πιστεύει ότι τα ξέρει όλα. Στηρίζεται αυτάρεσκα στην δύναμη της σκέψεως του. Έχει πεποίθηση  ότι για όλα μπορεί να εκφέρει γνώμη. Και ζει μακάρια μέσα στην αυταπάτη του και στον εξευτελισμό της αξίας του. Ο σύγχρονος άνθρωπος, όπως τον δημιούργησε το υλιστικό και αντιπνευματικό πνεύμα της εποχής, θεωρεί τον εαυτό του ελεύθερο. Απεχθάνεται τις δεσμεύσεις του. Δεν θέλει αφεντικά. Ναρκισσεύεται καμαρώνοντας τη ανεξαρτησία του. Και δεν αντιλαμβάνεται την υποδούλωση του. Αυταπατάται όμως. Δεν έχει τη δύναμη να δει την πραγματικότητα του. Ζει σε ψεύτικους κόσμους. Εθελοτυφλεί. Δεν αντιλαμβάνεται ότι είναι δούλος και δέσμιος  της συγχρόνου αντιπνευματικής και παράλογης εποχής.

Ο ψυχικός κόσμος του σύγχρονου, χωρίς Θεό, ανθρώπου είναι διαμορφωμένος υπό την επίδραση ιδεολογιών ξένων προς το πνεύμα του Ευαγγελίου. Είναι δέσμιος του έξαλλου πνεύματος της εποχής, του αιώνος τούτου του απατεώνος. Είναι επηρεασμένος από πεποιθήσεις και αντιλήψεις ανθρωποκεντρικές. Είναι ποτισμένος από ένα εχθρικό πνεύμα προς τις αιώνιες αξίες της ορθοδόξου χριστιανικής πίστεως. Είναι βαθύτατα επηρεασμένος από τη δύναμη της σαρκός, από ευδαιμονιστικές τάσεις και από τον υλιστικό τρόπο ζωής. Ο μοντέρνος άνθρωπος της εποχής μας είναι δούλος. Δεν καταδέχεται αυτόν τον χαρακτηρισμό και τον θεωρεί ύβρη. Νομίζει τον εαυτό του ελεύθερο. Μα στην ουσία είναι δούλος. Δούλος συστημάτων, ιδεολογιών, αντιλήψεων αντιχριστιανικών, πεποιθήσεων αντιπνευματικών. Είναι δούλος του εγώ του, το οποίο θεοποιεί. Δούλος τον χαμηλών ενστίκτων του. Δούλος παθών ταπεινωτικών. Δούλος εξωφρενικού πνεύματος της εποχής. Και ενώ στις μέρες μας πολλά είδωλα που έχει στήσει ο σύγχρονος άνθρωπος, τα είδε να κρημνίζονται, ενώ είδε τα τείχη που είχε ανεγείρει, να σωριάζονται, ενώ βλέπει φρούρια που είχε στήσει και στα οποία είχε στηριχθεί, να πέφτουν μετά πατάγου. Παρά ταύτα επιμένει στην αφροσύνη του. Λίγο διδάσκεται από τις κοσμογονικές αλλαγές της εποχής.

 Η σκέψη του και η νοοτροπία του παραμένουν δέσμιες της αντιπνευματικότητός του. Επιμένει αλαζονικά στην χωρίς Θεό ζωή του. Συνεχίζει να στηρίζεται στις φτωχές ανθρώπινες δυνάμεις του. Δεν ανοίγει τα μάτια του με ταπείνωση στο φώς της Αλήθειας του Ευαγγελίου. Προσπαθεί να μηχανευθεί πάλι τρόπους ζωής χωρίς την πνοή της πίστεως. Διατηρεί σαν πηγή εμπνεύσεως του μόνο τον εαυτό του. Συνεχίζει τον χωρίς Θεό τρόπο της ζωής του. Για να απολαύσει αύριο νέα ερείπια και νέες καταστροφές. Είναι να απορεί κανείς με την επιμονή πολλών συγχρόνων μας «μοντέρνων» ανθρώπων στην χωρίς θεό ζωή του. Είναι να θλίβεται κανείς για την υλιστική πορεία  της συγχρόνου κοινωνίας παρ’ όλα τα πρόσφατα παθήματα και μαθήματα. Δεν μας δίδαξε, λοιπόν, τίποτα η σύγχρονη αποτυχία των ψεύτικων παραδείσων; Δεν μας αφύπνισε ακόμα ο πάταγος και ο κρότος της συντριβείς των έως χθες θεοποιημένων ψεύτικων ειδώλων; Δεν μας συνεκίνησε η αποτυχία και η ουτοπία μεγαλόστομων έως χθες υποσχέσεων; Οικοδομούμαι πάλι την ζωή μας επί της άμμου; Επιμένουμε να ταξιδεύουμε ανυποψίαστοι πάνω σε σάπια σχεδία; Δεν φοβούμεθα νέα ναυάγια και νέα συντρίμμια;  Ο λόγος της Αγίας Γραφής «λίθων ον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος εγεννήθη εις κεφαλήν γωνίας» έχει αιώνια την αξία. Και εκδικείται τους άφρονες οικοδόμους της ζωής. Ένα είναι το θεμέλιο και ένας είναι ο αλάνθαστος οδηγός της ανθρώπινης ζωής. Είναι αυτός που είπε: «εγώ ειμί η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή».

* Το κείμενο αυτό γράφτηκε στο Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Οκτώβριο του 1992.

Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός