Φτιάχνοντας «κουτιά» επιτυχίας…

 

Γράφει: Μαρία Μοσχοπούλου

Παρότι έχουν περάσει δύο χρόνια από την προσωπική μου εμπειρία στις Πανελλαδικές Εξετάσεις, κάθε χρόνο με πιάνει αυτό το σφίξιμο στο στομάχι, το άγχος της επιτυχίας και το στρες του ανταγωνισμού, υπό τη σκοπιά πλέον του παρατηρητή και του έμμεσου συμμετέχοντα, με απλούς, άνευ ουσίας, στοιχηματισμούς για τα επικρατέστερα θέματα.
Κι όμως, ακόμα και τώρα, ακόμα και σήμερα, που αναπολώ τις στιγμές προσωπικής και οικογενειακής ευτυχίας ύστερα από μία επιτυχία, αναρωτιέμαι αν όντως όλη αυτή η διαδικασία άξιζε τον κόπο.
Αν αξίζει τον κόπο, όχι προφανώς υπό το πρίσμα της επιτυχούς εισόδου στη Σχολή που στοχεύει ο καθένας, αλλά αν όντως αυτή η διαδικασία πρωτόγνωρης ψυχικής, κυρίως, πίεσης, που υφίσταται μία 17χρονη ψυχή, αντισταθμίζεται από αυτή την επιτυχία. Εν μέρει, ναι.
Το πρόβλημα με το ελληνικό σχολείο δεν είναι ότι η εκπαίδευση που παρέχει είναι ανεπαρκής. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει είναι, πρωτίστως, ότι η παρεχόμενη Παιδεία μπαίνει σε κουτιά επιτυχίας, μονόπλευρης. Συγκεκριμένης. Τυχοδιωκτικής, αν θέλετε.
Εθιστήκαμε στην επιφανειακή γνώση, όχι για να μάθουμε, αλλά για να αποδώσουμε. Στην αποστήθιση, όχι για διερεύνηση, αλλά για το βαθμό.
Και όταν το παιδί δεν μαθαίνει το πώς θα μάθει, δεν θα μάθει ποτέ.


Θα πάει στο ιδιωτικό φροντιστήριο Αγγλικά, γιατί δεν εμπιστεύεται το ελληνικό σχολείο, θα πάει φροντιστήριο προετοιμασίας για τις Πανελλήνιες για τον ίδιο λόγο. Για να περάσει σε μία Σχολή που δεν του αρέσει, που πιθανόν δεν επεδίωξε, που απλά έτυχε.
Και εκεί απλά, θα συνεχίσει να βάζει τη ζωή του σε κούτες επιβεβλημένης επιτυχίας.
Πανεπιστήμιο, μεταπτυχιακό και ύστερα μία καλή δουλειά, με λεφτά.
Μαθαίναμε για τα λεφτά, μπήκαμε στις Σχολές για τα λεφτά, σπουδάζουμε για τα λεφτά και μένουμε άνεργοι ακριβώς για τον ίδιο λόγο.
Θεοποιήσαμε το τίποτα και μπήκαμε στο κουτί του κομπλεξισμού της επιτυχίας, για να χαρεί η μαμά, να περηφανευτεί ο μπαμπάς, να το διαφημίσει η γιαγιά.
Το σύστημα αυτό πρέπει να αλλάξει. Δεν μπορεί να αλλάξει, όμως, από τις Πανελλήνιες. Δεν ξεκινάς μία μεγάλη αλλαγή από την κορυφή της πυραμίδας, αλλά από τη βάση της. Ας σταματήσει αυτή η ατελείωτη εκμετάλλευση στις πλάτες 17χρονων παιδιών, που νομίζουν ότι κρίνεται η ζωή τους από τρεις ώρες γραπτού λόγου.
Η ζωή βρίσκεται έξω από την κόλλα που γράφεις, δίπλα στο παράθυρο, στο προαύλιο που έπαιξες πιτσιρίκι, στο διάλειμμα που έτρεξες έξω, στη μελαγχολία του σχολείου και στην ευτυχία του να κάνεις αυτό που πραγματικά θέλεις. Μακριά από κουτιά μιας κατασκευασμένης επιτυχίας.
Υ. Γ. Η ύπαρξη ενός γενναίου ποσοστού παιδιών που κατορθώνουν μέσα σε αυτά τα πλαίσια, να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα και να εισέλθουν σε Σχολές της αρεσκείας τους, δεν αναιρεί το γεγονός της ανάγκης αλλαγής, αλλά επιβεβαιώνει το γεγονός πως ακριβώς αυτά τα παιδιά δεν παύουν να αποτελούν κάποιο ποσοστό εκ του συνόλου.

ΠΗΓΗ: aixmi.