Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014

Ωραίος ως Έλληνας

 
 Ανδρέας Ζαμπούκας

Δεύτερη φορά σε 40 μέρες, που αυτός ο άνθρωπος φανερώνει δείγματα του χαρακτήρα του. Δεύτερη φορά που συγκινεί με τη συμπεριφορά του χιλιάδες Έλληνες. Και λέω χιλιάδες γιατί σίγουρα οι περισσότεροι δεν έχουν χρόνο από τους πανηγυρισμούς της νίκης, να αξιολογήσουν παράπλευρες εικόνες. Δεν πειράζει όμως, κι αυτοί αρκετοί είναι. Αν, λέω αν, ποτέ βρεθούν κι άλλοι, περισσότεροι άλλοι, να γεμίζουν τα μίντια και τα κοινωνικά δίκτυα με τέτοιες υπέροχες εικόνες, μπορεί σε λίγα χρόνια να αλλάξουν πολλά στη νεοελληνική μας κουλτούρα και να ξεφύγουμε από τη μιζέρια και την έπαρση της γυφτιάς.
Στη ζωή, το ζήτημα είναι με τι χαίρεσαι. Τι σε κάνει να αισθάνεσαι όμορφα, δυνατά, τι είναι αυτό που φέρνει την αυτοπραγμάτωση και την εσωτερική πληρότητα. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που θριαμβευτικά πατούν πάνω στο  σώμα του ηττημένου και ουρλιάζουν από ικανοποίηση. Κάποιοι άλλοι όμως, οι λιγότεροι πλέον, δεν ανέχονται να βγάλουν το ζώο από μέσα τους και παίρνουν μόνο τη χαρά της νίκης. Αυτοί δε χάνουν τις μεγάλες ευκαιρίες να αποδείξουν πόσο διαφορετικοί είναι με τις πράξεις τους. Και δεν χρειάζεται πάντα να έχουν 80.000 ανθρώπους και εκατομμύρια τηλεθεατές σε όλον τον κόσμο να τους κοιτούν. Το κάνουν έτσι κι αλλιώς, από ανάγκη και εσωτερική παρόρμηση. Γιατί μάλλον έτσι είναι φτιαγμένοι, απ' το γονίδιο, απ' την οικογένεια, ποιος ξέρει από ποιον δάσκαλο ή άλλη δύναμη αφανή.


Αλλά και τι παράξενη η χθεσινή βραδιά. Τι αλλοπρόσαλλη η στιγμή του πέναλτι και η δραματική συνέχεια. Ο αντίπαλος αγγίζει το πόδι του Σαμαρά ελάχιστα, χωρίς να το θέλει, αυτός χάνει την κίνησή του, κλωτσάει το γρασίδι και πέφτει. Από τη μία στιγμή στην άλλη, η ελληνική ομάδα προκρίνεται και ο Σαμαράς είναι ο μεγάλος ήρωας που κέρδισε και εκτέλεσε το μάλλον πολύ «ιδιαίτερο» πέναλτι. Μα εδώ το σκηνικό έδειξε «από μηχανής θεό»… Έτσι κι αλλιώς όμως είναι ο πανίσχυρος της στιγμής, ένας ημίθεος που εισπράττει την απόλυτη αποδοχή από εκατομμύρια κόσμο. Κι όμως, αισθάνεται την ανάγκη να τρέξει στον αντίπαλο τερματοφύλακα που κλαίει απαρηγόρητος από τη μοιραία «επέμβαση των δαιμόνων».
Να, λοιπόν, ένας υπέροχος Έλληνας, βγαλμένος μέσα από το πάνθεον της αφήγησης. Να ένας «δυνατός» άνθρωπος, ένα είδωλο που δεν χάνει την ευκαιρία να γίνεται πρότυπο και να φωνάζει με τις πράξεις του, ότι Έλληνας δεν είναι αυτό το ερπετό που σηκώνει λάβαρα και σάπιες σημαίες αλλά αυτός που, βουτηγμένος μέσα στην ομορφιά και τη λάμψη, απλώνει το χέρι του στον αδύναμο για να του δώσει πράξη και ανθρωπιά.
Μπήκα στον κόπο και διάβασα για τον αγώνα της Εθνικής σε ξένα μέσα. Υπήρχαν πάρα πολλές αναφορές στην κίνηση του Σαμαρά αλλά και βέβαια στην πρόκριση στους 16. Δεν ξέρω, αλλά αισθάνομαι αρκετές φορές ότι οι ξένοι περιμένουν με αγωνία να μάθουν κάτι «υπέροχο» από την Ελλάδα. Σαν να μην αρκούνται με τα συνηθισμένα και τη φαιδρότητα της πολιτικής μας. Σαν να περιμένουν κάποια σπουδαία πράξη, μια μεγάλη υπέρβαση στον αθλητισμό, έναν νέο καινοτόμο επιστήμονα, κάποια νέα παρουσία στην τέχνη και στον πολιτισμό. Ποιος ξέρει, πες-πες στο σχολείο για τη μυθολογία και τους αρχαίους, μπορεί να απορούν πώς καταντήσαμε έτσι σήμερα…
Όπως και να ΄χει, κυρίως για τα δικά μας παιδιά, ο Σαμαράς κέρδισε πάλι τις εντυπώσεις και δίδαξε συμπεριφορές. Ας μπουν μερικές δεκάδες τέτοιοι Έλληνες στις οθόνες μας (από όλα τα μήκη και πλάτη του πολιτισμού μας), μήπως ξυπνήσουμε από τον λήθαργο της κακογουστιάς και της μιζέριας του λάιφ στάιλ.
Γιατί Έλληνας δεν γεννιέσαι, γίνεσαι και ωριμάζεις μέσα στον κώδικα, στις πράξεις και τις αξίες. Αρκεί όμως κάποιος να στις πει και, το βασικότερο, να στις δείξει.

ΠΗΓΗ: protagon.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου