Τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής θα πέσουν αν μάθουμε να ανεχόμαστε ο ένας τον άλλον

 

Γράφει: Βαγγέλης Λιακόγκονας

Το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών το φώτισε αποκαλυπτικά: Η ενίσχυση των νεοναζιστών δεν είναι μόνο ψήφος αντίδρασης – είναι και ΨΟΦΟΣ αλληλεγγύης, αλληλοκατανόησης και έκφρασης ανθρωπιάς στα απλά, τα καθημερινά.
Αν και θα θεωρηθεί, ενδεχομένως, επιπολαιότητα έως και άστοχος παραλληλισμός, δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου να μη διαμοιραστώ ένα περιστατικό – κατ’ εμέ ενδεικτικό της σαθρής κοινωνικής βάσης πάνω στην οποία δομείται το εκλογικό σώμα στη χώρα μας, ειδικά τα τελευταία 5-6 χρόνια…
Επιβαίνων στην μπλε γραμμή (2) του μετρό στο σταθμό «Μοναστηράκι» σε ώρα αιχμής, συνάντησα δύο νέους ανθρώπους, μια κοπέλα με πρόβλημα όρασης και τον συνοδό της. Μαζί τους, δύο σκύλοι – συνοδοί ΑμεΑ. Οι άνθρωποι έσπευσαν να καθίσουν σε τετράδα καθισμάτων με τους σκύλους στα πόδια τους, έχοντας να αντιμετωπίσουν την αποδοκιμασία μιας επιβάτιδος που δήλωσε ότι είναι αλλεργική, η οποία ωστόσο εμφάνισε σαφή διάθεση να δυσκολέψει την ήδη βεβαρυμμένη, σύνθετη διαδικασία μετακίνησης της κοπέλας. «Αν δεν καταλαβαίνετε ότι δημιουργείτε πρόβλημα, τι να σας πω;» είπε η μεσήλικη γυναίκα στην τυφλή κοπέλα, ως γνήσια εκπρόσωπος μιας γενιάς που συνέβαλε εμμέσως στην εξαθλίωση τον επόμενων από τη δική της…


Παρών στο συμβάν, ζήτησα όσο πιο ευγενικά μπορούσα την ανοχή της κυρίας στο πρόβλημα της συνομήλικής μου κοπέλας, με αποτέλεσμα να την αναγκάσω να σηκωθεί από τη θέση της και να απομακρυνθεί κοιτώντας με απορημένα και οργισμένα…
Ξέρετε κάτι; Στην απορία και την οργή του βλέμματος αυτής της γυναίκας είδα την ανετοιμότητα μιας ολόκληρης κοινωνίας να αντιμετωπίσει τις όποιες δυσκολίες με αλληλέγγυο και ομαδικό πνεύμα, παραβλέποντας -όσο γίνεται- για το μαύρο περιβάλλον γύρω της… Είδα και μια εξ’ ανάγκης ανεντιμότητα…
Στο βλέμμα της είδα την απουσία οποιασδήποτε διάθεσης να συμβάλλει στην ευκολότερη μετακίνηση μιας συμπολίτισσάς της με διακριτά πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα από το δικό της…
Στο βλέμμα της είδα, τελικά, τον Έλληνα του καναπέ, που λατρεύει να ξορκίζει τα γύρω του προβλήματα, θέλοντας -και μόνο- να μην του ταράξουν τη βολή… Έννοιες όπως η ανιδιοτέλεια ή ο εθελοντισμός εδώ απουσιάζουν πανηγυρικά…
Στο σημείο αυτό να αποσαφηνίσω ότι επ’ ουδενί δεν χαρακτηρίζω ως ψηφοφόρο της Χρυσής Αυγής τη μεσήλικη επιβάτιδα.
Τον ίδιο, ωστόσο, πολίτη «φωτογράφησαν» οι κάλπες των τελευταίων εκλογών: Τον αμέτοχο, άβουλο ψηφοφόρο που προτιμά να κρίνει από το να κριθεί, που προτιμά το εκλέγειν από το εκλέγεσθαι… Που προτιμά, εν τέλει, το πιο εύκολο…
Αυτόν πρέπει κάποιος (ποιός;) να πάρει απ’ το χέρι και να τον εμπνεύσει, να τον κάνει να πιστέψει. Και τότε μόνον αυτός θα συμμετάσχει, θα συνεκτιμήσει, θα συμπάσχει… Μα και θα ελπίζει, θα χαμογελά περισσότερο…
Κατέβηκα στο σταθμό της Πανόρμου χαιρετώντας ανθρώπους και σκύλους, βγήκα στο δρόμο και σκέφτηκα ότι -όσο κι αν δεν το προτιμώ- θα πρέπει σύντομα με κάποιον -δεν γνωρίζω ακόμη ποιόν- τρόπο να συμβάλλω πιο δυναμικά στα κοινά…
Κατόπιν, θυμήθηκα τα χαμόγελα των ατόμων με ειδικές ικανότητες συνεπιβατών μου και ευχήθηκα να δω αυτούς υποψήφιους σε επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις…
[**Σημ.: Επιτρέπεται δια νόμου η επιβίβαση σκύλων - συνοδών στο μετρό]

ΠΗΓΗ: aixmi.gr