Μαζευόμασταν στην πλατεία και φορούσαμε τα «καλά» μας. Αυτά
που τέλος πάντων είχαμε τότε για επίσημα ρούχα σε ιδιαίτερες περιπτώσεις. Αυτοί
που συμμετείχαν στην παρέλαση φορούσαν μπλε
πουλόβερ με το διακριτικό σήμα του σχολείου
στο στήθος. Οι αργοπορημένοι θα μας συναντούσαν στο μαγαζί του «Άκρον Ίλιον Κρυστάλ».
Στην γωνία Ηρώων Πολυτεχνείου 40 και Σωτήρος Διός, το στέκι της παρέλασης. Κατεβαίναμε
την Σαχτούρη και τραγουδάγαμε για τον Έφεδρο Ανθυπολοχαγό από την Αμοργό που έχασε
την ζωή του στο Αλβανικό μέτωπο. Κάποια νησιώτική φλέβα έτρεχε και από το δικό μας
αίμα, Κάρπαθος, Χίος, Ικαρία, Αίγινα, και το τραγούδι γινόταν δικό μας, μας αφορούσε.
Όταν ξεκίναγε η παρέλαση οι συμμετέχοντες έπαιρναν το σοβαρό του ύφος και οι υπόλοιποι
από έξω άρχιζαν τα πειράγματα. Σε κάθε σχολείο που περνούσε όλο και κάποιο όνομα
θα δονούσε τον αέρα. Όλο και κάποιο κεφάλι θα γύριζε χαμογελαστό.
Μετά το τέλος της παρέλασης, βόλτα και καφές στο Πασαλιμάνι.
Μια μεγάλη παρέα που όλο και μεγάλωνε με το πέρασμα της ώρας. Τα πειράγματα για
το «ανάποδο βήμα» για το χέρι που δεν συντονιζόταν με τα υπόλοιπα, για το παράταιρο
ντύσιμο, έδιναν και έπαιρναν. Τα γέλια ενθουσίαζαν του θαμώνες που βγήκαν για λίγο
από την μοναχική τους προσλαλιά. Όλος ο Πειραιάς γέμιζε με παιδία, σημαίες,
χαρούμενες φωνές και ζωντάνια. Στο δρόμο της επιστροφής πάλι ο Ανθυπολοχαγός
και η Αμοργός έβγαινε από τα χείλη και μελωδικά αντηχούσε στα αυτιά των γιαγιάδων
που είχαν βγει στις αυλόπορτες για να καμαρώσουν την νεολαία. Κάποιο δάκρυ κύλησε
για τον χαμένο ήρωα του Πολέμου που δεν πρόλαβε να πραγματοποιήσει τα όνειρα
του αλλά θεμελίωσε με το αίμα του τα δικά μας.
Το απόγευμα τρέχαμε για να ετοιμάσουμε το Πνευματικό Κέντρο
για την γιορτή της 28ης Οκτωβρίου και να συντονίσουμε όλες τις δραστηριότητες.
Κάποιος θα μιλούσε για την σημασία της ημέρας, η χορωδία θα τραγουδούσε
επετειακά τραγούδια, η θεατρική ομάδα θα παρουσίαζε ένα κατάλληλο έργο και
αρκετά παιδιά θα απαγγέλνανε ποιήματα θα διαβάζανε σκέψεις. Όταν τελείωνε η
γιορτή και ο κόσμος αποχωρούσε τα στελέχη σε έναν κύκλο συντροφικότητας θα
ξεκινούσαν την συζήτηση για όλα τα θέματα που τους απασχολούσαν και μετά το κέρασμα,
άρχιζε το απόδειπνο και η ελπίδα πως εκείνος που πρέπει θα τα λύση όλα. Στον χρόνο
του, στο θέλημα του. Μια μέρα γεμάτη, γιορτινή, τελείωνε. Και ο καθένας τραβούσε
τον δρόμο του μέχρι αύριο. Σήμερα πάλι ο καθένας τραβάει τον δρόμο του χωρίς
συνάντηση στο αύριο, αλλά τα όνειρα, ο ήλιος, η χαμένη Αμοργός, οι ελπίδες, η
ζωή παραμένουν πάντα τα ίδια όπως ήτανε παλιά και είναι πάντα κοινά…
Κώστας Ζουρδός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου