Συγγραφέας, είναι πάντα εκεί, που τέλειωσαν όλοι οι άλλοι τρόποι να σωθείς.

                                        Αγιοβασιλειώτες Συγγραφείς- Α! ΜΕΡΟΣ

                           

Δεν ξέρω αν ο υπότιτλος αυτού του κειμένου είναι τόσο δόκιμος. Δεν με ενδιαφέρει και πολύ. Γιατί  ήθελα να το κάνω ποιο συγκεκριμένο. Ποιο δικό μας για να με καταλάβεις. Και είμαι σίγουρός ότι θα με καταλάβεις. Και αυτό γιατί με τους περισσότερους έχουμε γνωριστεί πολύ ή λιγότερο. Έχουμε παίξει στην ίδια πλατεία, στην ίδια αλάνα. Έχουμε πάει στο ίδιο σχολείο. Έχουμε περπατήσει μαζί σιγοψιθυρίζοντας τα όνειρα μας στην Φρεαττύδα, στην Πειραϊκή, στην Καστέλα, στον Άγιο Βασίλειο. Έχουμε ζήσει στην ίδια γειτονία, έχουμε «φυλάξει» αμπάριζα στην ίδια κολόνα και έχουμε γράψει μαζί στο ίδιο δέντρο, στον ίδιο τοίχο, συνθήματα της αγάπης. Έχουμε ανάψει κερί στον ίδιο Ναό και έχουμε κάτσει στο ίδιο στασίδι. Γιατί είπαμε κοινές ή διαφορετικές αλήθειες που κάποτε συναντήθηκαν και πάντα βρίσκουν τρόπο και διέξοδο για να ανταμώσουν. Και που τώρα με το έργο τους προσπαθούν να μας δείξουν έναν τρόπο για να σωθούμε όταν όλες οι πόρτες έκλεισαν ή δεν άνοιξαν ποτέ. Όταν τα εφήμερα σάπισαν. Όταν οι προσδοκίες στα ανθρώπινα εξαντλήθηκαν. Όταν μας τέλειωσαν οι ελπίδες και αναζητάμε άλλες. Να γιατί υπάρχει αυτός ο τίτλος και αυτός ο υπότιτλος. Για όλους αυτούς τους αγαπημένους φίλους που μας δείχνουν με το έργο και την γραφή τους έναν άλλον τρόπο για να σωθούμε.

Τι είναι αλήθεια ο Συγγραφέας; Το λέει πολύ όμορφα η Μάρω Βαμβουνάκη: « Συγγραφέας είναι αυτός που πιάνει αμήχανος το μολύβι του, σταματά πάνω απ' τη λευκή απέραντη στέπα της άδειας σελίδας του, στυλώνει τα μάτια πέρα και αναζητά. Ακόμα κι όταν έχει να περιγράψει μια πολεμική σκηνή του περασμένου αιώνα, μέσα του πάντα κοιτά κι αναζητά τον εαυτό του. Πάντα. Ο εαυτός του τον σπρώχνει να θέλει να θυμάται, να μεταπλάθει και να φαντάζεται ιστορίες ζωής. Να τις καταγράφει στο χαρτί, να τις τυπώνει και να επιθυμεί να τις διαβάσει ο κόσμος όλος». Να γράψει την ιστορία που πιστεύει ή την αλήθεια που ζει για να αλλάξει τον εαυτό του, τον διπλανό του, τον κόσμο όλο. Γράφει για να μοιράσει αλήθεια, ελπίδα, δικαιοσύνη. Για να μοιράσει τον εαυτό του. Τέτοιοι αγαπημένοι φίλοι, Αγιοβασιλιώτες συγγραφείς χωρίς καμιά αξιολογική σειρά και με την λαχτάρα να μην έχω ξεχάσει κανέναν είναι : ο Αρχιμανδρίτης Καλλίνικος ( Νίκος) Μαυρολέων, ο Δημοσιογράφος Νότης Ανανιάδης, ο Αρχιμανδρίτης Συμεών      ( Μανώλης ) Βενετσιάνος, ο Δημοσιογράφος  Γιώργος Λυκουρόπουλος και η Δημοσιογράφος Μαρία Παναγοπούλου. Μέρος της συγγραφικής τους δημιουργίας θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε. Αν και έχουν περάσει τα χρόνια είμαι σίγουρος αγαπημένε αναγνώστη ότι τους έχεις θυμηθεί. Ότι η μνήμη της καρδιάς σου σε έχει πάει χρόνια πίσω τότε που κυνηγούσαμε μαζί, μια μπάλα, μια αλήθεια ένα όνειρο.

Τον Σεπτέμβριο του 2013 η εκδόσεις Αρχονταρίκι κυκλοφορούν το βιβλίο του π. Καλλίνικου Μαυρολέων με τίτλο: "ΣΧΟΛΙΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑΣ", από κείμενα που πηγάζουν μέσα από εκπομπές του Ραδιοφωνικού Σταθμού της "ΠΕΙΡΑΪΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ" που επιμελούταν ως παραγωγός ο συγγραφέας από το 1988-1990. Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου διαβάζουμε:  Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας έχει τίτλο που μπορεί να ακούγεται κοινότυπος... "ΣΧΟΛΙΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑΣ"!  Έχουμε κουραστεί να ακούμε η να διαβάζουμε σχολιασμούς γύρω από καθημερινά γεγονότα από ειδικούς η άσχετους στα διάφορα ''παράθυρα'' των τηλεοράσεων η στα κρεμασμένα εξώφυλλα των περιπτέρων. Στο τέλος, απ' όλους αυτούς τούς σχολιασμούς συμπέρασμα δεν βγάζουμε.  Αντίθετα μπερδευόμαστε και χάνουμε τον κοινωνικό μας προσανατολισμό. Τούτο όμως το βιβλίο, περιλαμβάνει σχολιασμό από έναν άνθρωπο που έχει αφιερώσει αγαπητικά τη ζωή του στο μικρό μαθητή και στον ταλαιπωρημένο συνάνθρωπο που διαβαίνει εναγωνίως το κατώφλι της εκκλησίας!  Από έναν άνθρωπο που νύχτα μέρα αγωνίζεται και αγωνιά να μας βοηθήσει να ερμηνεύσουμε τα καθημερινά μας προβλήματα που μας ταλαιπωρούν, μέσα από το πρίσμα της αιώνιας  Αλήθειας, της μόνης που μας δίνει ελπίδα και κουράγιο για ζωή. Τα μικρά κεφάλαια του βιβλίου, αποτελούν μεγάλη συμβολή στην υπέρβαση αυτών που φέρνουν απόγνωση στα 24ωρα μας! Για ένα είμαστε βέβαιοι... Διαβάζοντας το βιβλίο, θα νοιώσουμε πως αληθινά  ''γράφτηκε για 'μάς''"! Θα νοιώσουμε ό,τι ακριβώς και οι ακροατές του Ραδιοφωνικού Σταθμού της "ΠΕΙΡΑΪΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ" όταν πρωτοάκουσαν αυτά τα σχόλια και πρότειναν να τα έχουν και σε έντυπη μορφή για μελέτη και προβληματισμό.

Ο π. Καλλίνικος (κατά κόσμον Νικόλαος) Μαυρολέων, γεννήθηκε στον Πειραιά το 1959 και έζησε εκεί τα παιδικά, εφηβικά και νεανικά του χρόνια. Φοίτησε στο 26ο Δημοτικό Σχολείο και το 2ο Γυμνάσιο Αρρένων Πειραιά. Είναι πτυχιούχος της Μαρασλείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας Αθηνών και του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.  Διακόνησε σε πολλούς κατηχητικούς και κοινωνικούς τομείς της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, μέχρι το 1989. Εργάστηκε ως Δάσκαλος (33 χρόνια) και υπηρέτησε στα Δημ. Σχολ. Λιβαδίου Κυθήρων, Κυψέλης Μεθάνων, 1ο, 54ο και 33ο Δ. Σ. Πειραιά, το 1/θ Δ.Σ. Πυλών Καρπάθου και στο 4/Θ Δημοτικό Σχολείο Απερίου. Εφάρμοσε στο Σχολείο του πρωτοποριακά εκπαιδευτικά προγράμματα με τη χρήση των νέων τεχνολογιών, από το 1989. Το 1991 εκάρη Μοναχός στην Ιερά Μονή Ξηροποτάμου του Αγίου Όρους. Χειροτονήθηκε Διάκονος στον Πειραιά (από τον τότε Σεβ. Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Καλλίνικο) στις 7 Ιουλίου 1991 και Ιερέας στην Κάρπαθο (από τον Σεβ. Μητροπολίτη Καρπάθου και Κάσου κ. Αμβρόσιο) στις 14 Ιουλίου 1991. Σήμερα υπηρετεί ως Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως, είναι Υπεύθυνος της Σχολής Γονέων της Ι. Μητροπόλεως Καρπάθου και Κάσου και Εφημέριος της μικρής Κοινότητας των Πυλών. Το 2010 εξελέγη και καταστάθηκε από την Α.Θ.Π. τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο και την περί Αυτόν Αγία και Ιερά Σύνοδο, Ηγούμενος της Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Αγίου Γεωργίου Βασσών Καρπάθου. Ζει ήδη 28 χρόνια μονίμως στην Κάρπαθο και είναι πολύ ευχαριστημένος. Η τελευταία του συγγραφική συμμετοχή είναι στον συλλογικό τόμο: Μιλώντας με τα παιδιά μας για όλα…Ο π. Καλλίνικος Μαυρολέων είναι ένα από τα σημαντικότεα πρόσωπα της ιστορίας της ψυχής μας.

Τον Μάιο του 2017 κυκλοφορεί το τελευταίο Βιβλίο του Δημοσιογράφου Νότη Ανανιάδη με τίτλο: Παιχνίδι Κέντρου από τις εκδόσεις Πλεύσις και στην παρουσίαση του που θα πραγματοποιηθεί στο κατάμεστο από κόσμο φουαγέ του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά την Τρίτη 6 Ιουνίου του 2017   θα συγκεντρώσει  πολιτικούς από όλο το δημοκρατικό τόξο των πολιτικών κομμάτων. Πρόκειται για μια σειρά μικρών χρονογραφημάτων, μια άσκηση ύφους, που παρακολουθούν την πολιτική με αθλητικούς όρους. Στην πολιτική σεζόν 2015-2016  οι ανατροπές, οι ντρίμπλες, οι εκπλήξεις, τα φάουλ, ήταν ο κανόνας. Ξεκινά με ένα καυτό πολιτικά καλοκαίρι, με την Ελλάδα στο όριο. Δημοψήφισμα, «διόρθωση» του Όχι, πολύωρες διαπραγματεύσεις και μια συμφωνία με τους δανειστές, ολονύκτιες συνεδριάσεις στη Βουλή, φτάνουμε στα τέλη Αυγούστου και στην προκήρυξη των εκλογών του Σεπτέμβριο, νέα νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, εκλογές για νέο Πρόεδρο της ΝΔ και ανάδειξη του αουτσάιντερ Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της, απότομη συρρίκνωση για το πριν λίγους μήνες κόμμα-έκπληξη, το Ποτάμι. Και η σεζόν συνεχίζεται με αμείωτο ενδιαφέρον. Το βιβλίο θα αγαπηθεί από το κοινό για την πολιτική και όχι μόνο οξυδέρκεια του συγγραφέα.

Ο Νότης Ανανιάδης είναι Δημοσιογράφος, από τα ιστορικά πρόσωπα της Ανανεωτικής Αριστεράς στον Πειραιά και έχει γράψει την δική του ιστορία με τις ραδιοφωνικές του εκπομπές στο ΚΑΝΑΛΙ 1, τις δημοσιογραφικές του παρεμβάσεις και έρευνες, την πολιτική του συνεπεία και έντιμη πορεία και ασφαλώς τα βιβλία του. Δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω στα παιδικά μου χρόνια (είμαι λίγο μικρότερος) και στην κοινή πορεία στον Άγιο Βασίλειο Πειραιά. Γνωρίζω για την αίσθηση του χιούμορ του, την ευθύτητα του χαρακτήρα του και τις ενδιαφέρουσες και πρωτοποριακές ιδέες του. Παρακολουθώντας την αρθρογραφία του και την δημοσιογραφική του πορεία από τον ιστότοπο portnet.gr, με εντυπωσιάζει η μαχητικότητα και η ζωτικότητα του εφήβου που ποτέ δεν θέλησε να γαληνεύσει μέσα του. Εξίσου εντυπωσιακές είναι οι γνώσεις του για την τοπική ιστορία και για το ποδόσφαιρο και έχει φορέσει και εκείνος και εγώ όπως εκατοντάδες άλλοι πειραιώτες την φανέλα των Πρωτοπόρων, σπάζοντας τα πόδια μας στα τσιμεντένια και χωμάτινα γήπεδα της εποχής.

Έχει γράψει αρκετά βιβλία όπως: Εκεί γύρω στα σαράντα, Σκιές στα Νερά, Το νησί μου ο Πειραιάς και έχει συμμετάσχει και στο συλλογικό, Είκοσι πρόσωπα σε έναν καθρέφτη. Το βιβλίο του Νότη Ανανιάδη, Το νησί μου ο Πειραιάς, είναι από τα αγαπημένα μου και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου ο συγγραφέας γράψει: Από το 1993 κάθε Κυριακή στην «Αυγή» και το «Εν Πειραιεί», λίγο αργότερα στο «Λιμάνι» και στον «Νέο Λόγο», μέχρι σήμερα, στο portnet.gr και στο «Καλημέρα Πειραιά». Σε κάθε περίπτωση στην επαγγελματική δημοσιογραφική μου διαδρομή, στις πολιτικές μου περιπλανήσεις και στην κοινωνική μου ζωή, είναι προφανές ότι ο Πειραιάς ήταν και παραμένει βασικό σημείο αναφοράς μου. Δεν είμαι φυσικά ο Πωλ Ελυάρ, αλλά μπορώ λίγο να τον κλέψω και να παραφράσω «Το Χωριό μου, το Παρίσι». Κάπως έτσι προέκυψε το βιβλίο αυτό, «Το Νησί μου, ο Πειραιάς». Άλλωστε ο Πειραιάς υπήρξε πραγματικά νησί, με αβαθή σχετικά νερά, κάπου εκεί που σήμερα εκτείνονται οι γραμμές του Ηλεκτρικού, από το Φάληρο μέχρι το λιμάνι. Παραμένει πάντως, για όσους αισθάνονται Πειραιώτες, νησί με ξεχωριστή ταυτότητα μέσα στην ισοπεδωτική Αττική επικυριαρχία. Όχι ένα αυτόνομο γαλατικό χωριό, αλλά ένα δημοκρατικό πριγκιπάτο...

Συνεχίζεται....

Κώστας Ζουρδός