Όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει και ένας δρόμος…

Μετά την Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία τρέχαμε στα σπίτια μας για να αλλάξουμε από τα «καλά ρούχα» τα κυριακάτικα αυτά που φορούσαμε για να πάμε στην Εκκλησία.  Βάζαμε τα αθλητικά μας και στο πέρασμα μας πριν την πλατεία χτυπούσαμε τα κουδούνια των φίλων μας και τους φωνάζαμε από το δρόμο: θα έρθεις; Δεν προλάβαινε η φράση να ακουστεί και ο φίλος είχε πεταχτεί έτοιμος στο δρόμο για να μας ακολουθήσει.

Στην πλατειά ήταν όλα έτοιμα. Οι μπάλες σε παράταξη. Οι ομάδες χωρισμένες και το γήπεδο ταχτοποιημένο. Με μια παχιά κιμωλία είχαν γίνει οι γραμμές και οι στύλοι με το δίχτυ είχαν τοποθετηθεί στην θέση τους. Η «σάλα» του βόλεϊ, το νέο άθλημα που τώρα έμπαινε στην ζωή μας, περίμενε την αναμέτρηση. Μια αναμέτρηση που ξεκινούσε με την προθέρμανση και την προπόνηση. Και στην συνέχεια άρχιζε ο αγώνας, ατέλειωτος, χαρούμενος, ξέγνοιαστος. Δεν είχε σημασία ο νικητής. Το παιχνίδι είχε σημασία. Η μάλλον η παρέα πάνω από όλα.

Τα χρόνια πέρασαν. Η παρέα προσαρμόστηκε με τις νέες συνθήκες. Η ζωή τράβηξε την δική της ανηφοριά με μια διαφορετική καθημερινότητα και με καινούργια πρόσωπα. Η καθημερινότητα είναι ένας δρόμος πολλές φορές δυσβάστακτος και αγωνιώδεις. Επιβεβλημένος και αναπόφευκτός τις περισσότερες φορές. Μια καθημερινή ρουτίνα που σου στενεύει τα περιθώρια για κάτι καινούργιο. Βουτώντας μέσα στην μνήμη θα συνειδητοποιήσεις πως όταν ήσουν παιδί ήταν όλα χαρούμενα, ξέγνοιαστα και ονειρεμένα. Τα πρόσωπα ήταν φωτεινά, τα βλέμματα ήταν καθαρά και το χαμόγελο έλαμπε στα χείλη. Όλα άλλαξαν όταν άλλαξες εσύ; Όταν άλλαξαν οι άλλοι; Η άλλαξε αυτός ο κόσμος;

Ζήσαμε σε μια αληθινή συντροφιά αγάπης εκεί που προτεραιότητα ήταν ο άλλος και τα προβλήματα του. Εκεί που όλα προσπαθούσαμε να είναι κοινά. Εκεί που η αλήθεια έδινε συνάντηση στο πρόσωπο του αδερφού και στα φανέρωνε όλα, στο δάκρυ, στο χαμόγελο, στον θυμό, στην αγάπη. Και αποφασίζαμε να ζήσουμε την χαρά όλοι μαζί χωρίς να υπολογίζουμε πολλά, χωρίς να ζητάμε πολλά. Μια πλατεία που γέμιζε από παιδιά έτοιμα να ξεχυθούν στο παιχνίδι και στην ανεμελιά. Και μια ξέφρενη διάθεση για έναν καλύτερο κόσμο που μπορεί να αλλάξει, που δεν θα δεχθεί και εμάς αλλά θα τον δεχτούμε εμείς μεταμορφώνοντας τον.

Άλλη μια εβδομάδα ξεκίνησε. Σήμερα δεν θα πας σχολείο, δεν θα αναζητήσεις τους φίλους σου χτυπώντας τα κουδούνια, δεν θα παίξεις στην πλατιά. Δεν θα περάσεις καν από εκεί. Δεν σου ζητάει κανείς να γυρίσεις πίσω. Δεν έχει νόημα κάτι τέτοιο. Αντιθέτως όλα μας καλούν να πάμε μπροστά. Να αλλάξουμε τα όρια, να φαρδύνουμε τους στενούς δρόμους, να ανοίξουμε καινούργιους. Είναι δύσκολα. Όταν είσαι μόνος. Είσαι; Όπου υπάρχουν τα γερά θεμέλια της φιλίας, όταν τα χέρια γίνουν πάλι αγκαλιές, όταν ξαναβρώ το αληθινό νόημα της ζωής. Θυμάσαι;  Όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει και ένας δρόμος. Είσαι;

Κώστας Ζουρδός