Γείτονες της μνήμης…

Δεν γράφει για όλους μας η ιστορία μια αράδα στα κιτάπια της. Δεν καταδέχεται να ρίξει μια ματιά να αρθρώσει μία λέξη, έναν λόγο έστω και μικρό ευχαριστίας ή ευγνωμοσύνης για τους απλούς ανθρώπους. Ασχολείται μόνο για τους επιφανείς αυτούς που άσκησαν εξουσία, που με τα καλοραμμένα κουστούμια τους περπάτησαν στα κοσμικά σαλόνια πάντα για το καλό του λαού. Πριν ασχοληθεί μαζί τους η ιστορία είχαν αναλάβει οι καλοπληρωμένες πένες που με την γραφίδα τους κατασκεύασαν τον νάνο σε πρίγκιπα. Ποια είναι αυτή η ιστορία, ποιος την γράφει, και πως μπορεί να σβήσει τις δικές μας μνήμες; Δεν μπορεί. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να γκρεμίσουν την παιδικότητα μέσα μας και να καταπίνουμε αδιαμαρτύρητα όλα τα κίβδηλα που με το τέχνασμα της χρυσόσκονης λάμπουν στο πρόσκαιρο. Μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονία και έχουμε τις ίδιες παιδικές μνήμες από ανθρώπους απλούς, καθημερινούς, που με την παρουσία τους και την συμπεριφορά τους χρωμάτισαν μια μικρή κοιτίδα της καρδιάς μας, παράταιρα με τα δικά τους χρώματα. Μια τέτοια παρουσία ήταν και ο Γιάννης που διακονεί πολλές δεκαετίες τώρα την ενορία του Αγίου Βασιλείου.

Ο Γιάννης, αγιοβασιλειώτης από κούνια μεγαλωμένος λίγα μέτρα μακριά από το Ναό που είναι μια προέκταση του σπιτιού, της καθημερινότητας του, της ζωής του. Δεν θα τον θυμηθείς ποτέ όσο και να ανατρέξεις στην παιδική μνήμη, να σου απευθύνει μια βαθυστόχαστη ανάλυση επί παντός επιστητού. Δεν θα τον θυμηθείς για τα αστεία του, τις ατάκες του, την επιφανή προβολή σε δράσεις βιτρίνας. Δεν θα μπορέσεις όμως με τίποτα να ξεχάσεις πως όταν ο Ναός χρειαζόταν κόπο ο Γιάννης ήταν παρόν από τους πρώτους.  Σε κάθε Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία, εκεί με το σκονισμένο και γεμάτο κεριά ρασάκι να διακονεί, φέρνοντας το θυμιατό, κρατώντας ένα εξαπτέρυγο, βοηθώντας στην ευπρέπεια και την ευταξία του Ναού. Δεν μπορείς να ξεχάσεις το ανοιχτόκαρδο πλατύ χαμόγελο του, την απλότητα του, την αδιάλειπτη παρουσία του. Δεν έμπλεξε σε μαλώματα, δεν απασχόλησε την τοπική κοινωνία, δεν πέρασε όμως και απαρατήρητος. Πως μπορεί άλλωστε μια διακριτική αγάπη  έστω και στο βάθος των γεγονότων να μην είναι σημαντική. Καμιά φορά οι κομπάρσοι της ιστορίας είναι οι αληθινοί πρωταγωνιστές της ζωής.

Δεν έχει σημασία αν για τους απλούς ανθρώπους δεν γράψει τίποτα η ιστορία. Καλύτερα. Έχει γράψει η καρδιά μας και αυτό έχει σημασία. Και έχει σημασία που στο διάβα αυτόν τον ανθρώπων μέχρι και οι άγγελοι παραμερίζουν και σκύβουν το κεφάλι με σεβασμό. Είμαστε όλοι γείτονες της παιδικής μας μνήμης που όλο και κάποιος απλός ταπεινός, αθόρυβος και ουσιαστικός Γιάννης ή όποιο όνομα ο θεός έχει επιλέξει να εμφανίζει την παρουσία του και έχει δείξει πως η απλή και γεμάτη αγάπη ζωή κάνει και τους αγγέλους να υποκλίνονται…

Κώστας Ζουρδός