Ας κρατήσουν οι χοροί…

Ένας σοφός έλεγε κάποτε ότι «η κίνηση που βγαίνει μέσα από τον χορό ποτέ δεν ψεύδεται. Είναι ένα βαρόμετρο που δείχνει την κατάσταση της ψυχής, σε όλους που είναι ικανοί να το διαβάσουν». O χορός είναι ανάγκη για τον άνθρωπο και σαν ανάγκη εμφανίζεται από τους πρωτόγονους λαούς, που από εκείνα τα χρόνια είναι συνυφασμένος με κάθε είδους ανθρώπινη εκδήλωση. Ανάγκη βασική που πηγάζει από τα βάθη της ψυχής του και εκφράζει τις αδυναμίες του, τις ανησυχίες του, τους φόβους, τις χαρές του ή τις πίκρες του… Άλλωστε, ας μη ξεχνάμε ότι η κίνηση είναι ο τρόπος που εκφράζεται ο άνθρωπος πριν ακόμα μιλήσει.

Μέχρι τον 12ο αιώνα ο χορός ήταν τυπικό μέρος της Θείας Λειτουργίας και Λιτανείας. Και τον συναντούμε σε μερικά μυστήρια της εκκλησίας με πρώτο το μυστήριο του Γάμου. «Ησαΐα χόρευε...». Το πρώτο από τα τρία χαρμόσυνα Τροπάρια που ψάλλονται κατά τη διάρκεια της κυκλικής περιστροφής των νεόνυμφων κατά την τελετή του γάμου. Ο θρησκευτικός αυτός χορός -παρόμοιο χορό έχουμε και κατά την τέλεση των μυστηρίων του βαπτίσματος και της ιεροσύνης- ερμηνεύεται ως έκφραση πνευματικής και ουράνιας ευθυμίας για τη μυστική ένωση των νεόνυμφων και πνευματικής αγαλλίασης για την έκχυση σ’ αυτούς «άνωθεν» της θείας χάρης και δωρεάς. Λιγοστοί είναι οι Πατέρες της Εκκλησίας που υποστήριξαν το χορό. Ένας από αυτούς ο Μέγας Βασίλειος αναφέρει: «Μπορούσε να υπάρξει τίποτα πιο ευλογημένο από το να μιμηθούμε στη γη τους κυκλικούς χορούς των αγγέλων, δοξάζοντας τον δημιουργό;».

Η ενορία του Αγίου Βασιλείου Πειραιά στις αρχές της δεκαετίας του 1980, μέσα στις άλλες πολύπλευρες δραστηριότητες, δημιουργεί και το τμήμα παραδοσιακών χορών ως έναν ακόμα τρόπο έκφρασης των νέων αλλά και ένα όχημα σύνδεσης με την παράδοση και την ιστορία της χώρας μας. Το τμήμα παραδοσιακών χορών της ενορίας αγκαλιάστηκε από τους νέους που το στελέχωσαν και δημιούργησαν ένα σύνολο που σε κάθε του εμφάνιση σκορπούσε το κέφι και τον ενθουσιασμό και δήλωνε πως τα νιάτα της εκκλησίας ξέρουν να γλεντούν και να τιμούν την παράδοση και την ιστορία.

Στο  χορευτικό τμήμα του Αγίου Βασιλείου Πειραιά δίδαξαν αξιόλογοι χοροδιδάσκαλοι και έμαθαν στα παιδία και τους χορούς αλλά και την αξία της παράδοσης μας που διατρέχει τους αιώνες και όλοι πρέπει να γνωρίζουμε. Οι χοροδιδάσκαλοι ήταν: η Φωτεινή Κονδύλη, η  Σοφία Ματθαίου, η Σοφία Σκούλλου, η Σοφία Μπεναρδή, ο  Γιώργος Ξενάκης, η Άννα Χατζηνικήτα και άλλοι. Τα παιδία του χορευτικού τμήματος πότε με τις παραδοσιακές στολές και πότε απλά και καθημερινά ντυμένοι, έδιναν πάντα το παρόν σε όλες τις γιορτές της ενορίας και της Μητροπόλεως Πειραιώς και συμβάλαν με την παρουσία τους στην αληθινή και ζωντανή εικόνα που έχει η εκκλησία μας στην κοινωνία.

Με ένα απλό κασετόφωνο και με μια παλιά κασέτα το πνευματικό κέντρο γέμιζε φωνές, χαρές, μουσικές και χορό. Αγόρια και Κορίτσια στους ρυθμούς ενός παραδοσιακού σκοπού, ένωναν την κίνηση τους με την αρμονία μιας ιδιαίτερης έκφρασης ευγνωμοσύνης προς τον Θεό και αγάπης προς τους συνανθρώπους. Τα νιάτα της Εκκλησίας « έφτιαχναν, είτε με τις αρχαιότητες, είτε με Ορθοδοξία έναν άλλον γαλαξία». Και ευχόντουσαν. «Να μας έχει ο Θεός γερούς πάντα ν’ ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε  με χορούς κυκλωτικούς κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς…»

Κώστας Ζουρδός