Είχαμε να συναντηθούμε χρόνια. Το έφερε η μοίρα τη Δευτέρα να κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι για μια παρουσίαση βιβλίου. Δεν άλλαξε τίποτα, πάνω του, γύρω του, μέσα του. Απλός. Καταδεκτικός. Πάντα χαμογελαστός και με διάθεση καρδιάς φορτωμένη από αγάπη. Εδώ και μερικά χρόνια η Εκκλησία τον έχει καταστήσει ποιμένα στην Μητρόπολη Κώου και Νισύρου, μα η εκκλησιαστική του διακονία δεν έχει ξεριζώσει από μέσα του αυτό το μοναδικό αιώνιο παιδί.
Θα μπορούσε να γράψει πολλά κανείς για τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Κώου και Νισύρου Ναθαναήλ και ασφαλώς υπάρχουν αρκετοί που γνωρίζουν πολλά περιστατικά από την ζωή του που μαρτυρούν την μεγάλη του αγάπη. Που μαρτυρούν την απλότητα του, την πίστη του και την φλεγόμενη καρδιά του για την Εκκλησία, τον συνάνθρωπο και τον Χριστό. Από το 1997 και για δύο περίπου χρόνια είχα την ευλογία να ζήσω στην Κάρπαθο και να γνωρίσω καλύτερα τον π. Ναθαναήλ και να εκτιμήσω το μέγεθος της πνευματικής του προσωπικότητας και την μεγάλη του αγάπη. Θα προσπαθήσω να περιγράψω μερικά περιστατικά από την δική μου προσωπική εμπειρία μαζί του.
Τον γνώρισα πριν πολλά-πολλά χρόνια κάπως αναπάντεχα και περίεργα. Μαζί με κάποιους φίλους έπρεπε να του παραδώσουμε ένα δέμα στο σπίτι του στο Νέο Φάληρο. Δεν τον γνωρίζαμε. Μας άνοιξε την πόρτα και ζητήσαμε να δούμε τον π. Ναθαναήλ. Εκείνος μας είπε πως είναι ο αδερφός του ο Φίλιππος και πως θα πήγαινε μέσα για να φωνάξει τον π. Ναθαναήλ. Καθίσαμε στο σαλόνι και περιμέναμε. Σε λίγα λεπτά ξαναβγήκε ο ίδιος και με ένα πλατύ χαμόγελο μας καλωσόρισε και μας είπε ότι είναι ο π. Ναθαναήλ. Αργήσαμε να καταλάβουμε το αστείο του. Καταλάβαμε αμέσως ότι είχαμε να κάνουμε με έναν μοναδικό κληρικό.
Στην Κάρπαθο, κάθε πρωί έβγαινε στην πόλη και έμπαινε στα μαγαζιά για να χαιρετήσει εργαζόμενους και πελάτες. Μια γιορτή στηνόταν στο διάβα του. Αστειευόταν με τους ανθρώπους, άκουγε τα προβλήματα τους, συζητούσε μαζί τους, τους αγκάλιαζε και τους καθησύχαζε για όλες του τις αγωνίες. Όλοι τον ήξεραν. Μικροί και μεγάλοι. Είχε καταφέρει να κερδίσει τον ενικό της αγάπης και του σεβασμού. Σε κάθε γωνιά του νησιού άκουγες το όνομα του, Ναθαναήλ.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως ήταν εκείνος που πρώτο συμβουλεύτηκα για την συμμετοχή μου στην δημιουργία του Δημοτικού Ραδιοφωνικού Σταθμού του Δήμου Καρπάθου και με προέτρεψε με θέρμη να το κάνω. Και ήταν εκείνος που με την αγάπη του και τις συμβουλές του με παρακίνησε να σπουδάσω την θεολογική επιστήμη. Γνωρίζω πως δεν έχω αποδώσει στο μέγεθος του με τα όσα έχω γράψει το μέγεθος της προσωπικότητας του, ελπίζω σε μια δεύτερη καλύτερη ευκαιρία.
Τα χρόνια πέρασαν και οι ασχολίες του σαν Ποιμενάρχης είναι μεγάλες. Οι συναντήσεις μας αραιές, σπάνιες. Όταν προχτές τον ξανασυνάντησα μετά από πολλά χρόνια ήταν ο ίδιος, ζεστός και χαμογελαστός. Αμέσως μου είπε αφοπλιστικά. «Μη με κοιτάς ο ίδιος είμαι δεν έχω αλλάξει καθόλου». Έτσι ήταν, το διαπίστωσα γρήγορα. Όταν τελείωσε η εκδήλωση τον πλησίασα και του είπα πως ήταν όλα πολύ όμορφα και σημαντικά. Δεν έχασε την ευκαιρία για να με πειράξει. Πήρε το σοβαρό του ύφος, ξέρεις αυτό που κρύβει ένα πλάγιο χαμόγελο έτοιμο να απλωθεί και μου είπε: « ήσουν λίγο καλός». Και εγώ παρόλο που κατάλαβα ότι σε λίγο θα έρθει η αστεία θανατηφόρα ατάκα έπεσα στην παγίδα. Τότε να με φωνάξεις να μιλήσω και στην Κω. Και εκείνος αμέσως απάντησε: « είσαι καλά; Να μας φύγουν και οι λίγοι πιστοί που έχουμε με δυσκολία μαζέψει». Όλοι έσκασαν στα γέλια.
Κώστας Ζουρδός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου