Γλύκα από αντοχή…

Πόσα πράγματα μπορούν να χωρέσουν σε λίγα τετραγωνικά; Πόσα γεγονότα, αναμνήσεις, στιγμές και σημαντικά περιστατικά; Πάντα στις παρέες που γράφουν ιστορία αυτό που αναμετράτε είναι τα πρόσωπα, η διάρκεια και ο χρόνος. Αν κάτι πρέπει να μείνει στην ιστορία, αν κάτι γράφει ιστορία, αυτό είναι συνάρτηση των προσώπων και τις δράσεις τους. Και όλα αυτά τα ντύνει ο χρόνος με την αίγλη του σπουδαίου, του ιστορικού. Και τα μαρτυρούν τα χείλη και οι ψυχές των ανθρώπων που είναι τα πραγματικά ζωντανά αντικείμενα της ιστορίας. Οι ιστορίες όμως γράφονται και σε τόπους που τις καθιστούν ζωντανές, υπαρκτές. Ένας τέτοιος τόπος-χώρος που ζήσαμε σημαντικές στιγμές ήταν και η Παπανικολή 1, το σπίτι του Νίκου ( Καλλίνικου) Μαυρολέων, που πέρασαν από εκεί εκατοντάδες άνθρωποι και έζησαν αξέχαστες στιγμές. Με όλα τα συναισθήματα. Χαρά, λύπη, προβληματισμός, όνειρα. Η Παπανικολή 1 είναι τόπος της ιστορίας μας, της καρδιάς μας.

 Χτισμένο από την αγωνία και την αλμύρα της Θάλασσας και από τις ακατάβλητες προσπάθειες του αείμνηστου Μανούσου Μαυρολέων που χρόνια μετά όταν έγινε «στεργιανός» ατένιζε από το μπαλκόνι σαν φαροφύλακας το Ναό και τους διερχόμενους διαβάτες με τα φουρτουνιασμένα πρόσωπα της καθημερινότητας. Και στέριωσε με την ακαταπόνητη νοικοκυροσύνη της Ειρήνης Μαυρολέων που άνοιγε το σπίτι της, πάντα φιλόξενη και χαρούμενη, για να φωλιάσει την παιδική ανεμελιά μην γνωρίζοντας και υπολογίζοντας κόπους.

Στο δωμάτιο του Νίκου ( Καλλίνικου) Μαυρολέων, το περιτριγυρισμένο από βιβλία και εικόνες, κάθε χρόνο στις 6 Δεκεμβρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Νικολάου στηνόταν μια μεγάλη γιορτή και περνούσαν από εκεί σχεδόν όλα τα στελέχη της Μητροπόλεως Πειραιώς, όλη η ενορία του Αγίου Βασιλείου, μικροί και μεγάλοι. Μια γιορτή με κέφι, τραγούδι, χαρά και πολλά αστεία περιστατικά που ακόμα και σήμερα έχουν στοιχειώσει και μονοπωλούν τις συζητήσεις μας.

Στο δωμάτιο αυτό έχουν γίνει τραπέζια γνωριμίας, συναντήσεις φιλίας, έχουν προβληθεί ταινίες, έχουν φιλοξενηθεί δράσεις, έχουνε γίνει βαθυστόχαστες συζητήσεις, έχουν γεννηθεί όνειρα, έχουν εκμυστηρευτεί επιθυμίες, στόχοι και προβλήματα ζωής. Είναι δύσκολο να τα περιγράψει κανείς όλα αυτά και να τους δώσει τις πραγματικές και αληθινές τους διαστάσεις. Δεν ξέρω αν ο χώρος αυτός ανήκει πια στην σφαίρα του ιδιωτικού, αλλά του κοινού τρόπου ζωής και εμπειρίας εκατοντάδων ανθρώπων.

Η Παπανικολή 1 ακόμα και σήμερα, έστω και περιορισμένα και περιστασιακά φιλοξενεί συναντήσεις και δημιουργεί νέες αναμνήσεις στους λίγους πιστούς που δεν την αφήνουν να αναπαυτεί στην λήθη ένδοξου παρελθόντος που τώρα παρήλθε. Πάντα εκεί το σπίτι αυτό στέκει απέναντι από το Ναό και προκαλεί την μνήμη εκείνων που  έζησαν σημαντικές στιγμές εκεί στα παιδικά μας χρόνια.

Και είναι σίγουρο το νιώθεις και εσύ, το νιώθω και εγώ, κάθε φορά που περνάμε από τον Άγιο Βασίλειο πάντα ρίχνουμε την ματιά μας ασυναίσθητα σε εκείνο το δωμάτιο για να δούμε αν υπάρχει φως και ας ξέρουμε ότι τις περισσότερες φορές το χρόνο μένει σκοτεινό. Γιατί μένει πάντα εκεί ένα κομμάτι της ψυχής μας που καρτερικά πάλι θα μας θυμίζει ποιοι είμαστε και τι μπορούμε να κάνουμε όταν αποφασίσουμε  να κάνουμε όπως παλιά τα χέρια μας αγκαλιά. Και να αποτινάξουμε από επάνω μας την σκόνη του κόσμου που ότι και να κάνει μόνο πρόσκαιρα θα μας κρύβει τη θέα του ονείρου και της αλήθειας που θέλουμε να τάξουμε την ζωή μας. Εκεί στο μικρό δωμάτιο με τις χοντρές κουρτίνες και τα πολλά βιβλία, στην Παπανικολή 1 ξέρεις , εκεί που ξεκίνησαν όλα…

Κώστας Ζουρδός